BLOG VAN PETER VAN TUIJL

Het was hartje zomer maar nog niet zomers warm in Avignon. Ik dwaalde door het lommerrijk steegje met een smal riviertje, voortkabbelend zoals het hele leven aldaar. Jean Marie samen met zijn trouwe viervoeter aan zijn zijde, prachtige trui vanwege het nog frisse weer. De zonnestralen verbleekte enkele plekjes op zijn gezicht en de kuif van zijn poedel. Hij mist een kootje van zijn ringvinger, even verder zie ik een jonge vrouw, zwanger. De sfeer is er een van romantiek en rust. Het leven vindt haar weg gelijk het riviertje dat het rad van de watermolen nauwelijks laat draaien. De tijd staat stil, de jongen speelt met een zelfgemaakt zwaard. Ik ruik de straat, het is als een paradijs waar de jachtigheid van alledag heeft plaatsgemaakt. Waarvoor eigenlijk, vraag ik me af. Zij zijn het die de sfeer in de straat zo laten zijn. Ik prijs me gelukkig, hier de straatfotograaf te zijn.

Vandaag vertel ik iets van mijn voorliefde voor de straatfotografie, het documenteren van het leven van alledag, eenvoudig en soms complex. Ik geef een workshop voor Fotoclub Noordoostpolder. Ik hoop dat de leden er iets van opsteken en ook een beetje door het straatvirus worden besmet, zonder dat er een spuit tegen tetanus voor nodig is.

Een bekend liedje van Hans de Booy. “Laat je vrouw het maar niet horen”.

Het is natuurlijk niet echt waar. Het zou ook niet kunnen. Houden van iedereen, van de helft van de mensheid. Toch oefenen vrouwen een onweerstaanbare aantrekkingskracht op de andere helft van de wereldbevolking uit. De schuld van God. Nou ja schuld. We mogen er blij om zijn, toch. Wat was de wereld zonder de rib van Adam. Zonder vrouwen is de wereld niks. Bestond alleen in de fantasie van mannen. Mooie vrouwen, getekende vrouwen, vrouwen met sproeten of een Vogue-snoetje. Fotografisch val ik op veel vrouwen. Vandaag op de openingspagina van mijn website.

Vandaag het bestelde boek THE NEW YORK TIMES MAGAZINE PHOTOGRAPHS opgehaald. Heeft heel wat voeten in de aarde gehad. In maart zag ik het liggen in New York. Maar ja, was toch al gauw een kilo of 5 papier. Kon in de koffer er niet meer bij en in de handbagage leek me geen optie. Thuis in april besteld bij Amazon, krijg ik van mijn vrouw voor mijn verjaardag. Na 6 weken nog niet in huis. Oei stom, vergissing of verschrijving in de postcode. Bij Amazon deden ze niet moeilijk, vrijwel meteen geld terug. In juli, na de zomervakantie opnieuw, nu met de goede adressering. Na 8 weken, de uiterste shipping en deliverydate al lang voorbij, nog geen boek. Opnieuw met Amazon contact. Nu was er bij hen iets fout gegaan. Meteen refund the money. Niet moeilijk doen. Nu maar bij de plaatselijke boekwinkel geboekt en na 5 dagen is het er al. Wat een boek. Het gewicht niet aan het papier waard, dan zouden er gouden biesjes aan moeten zitten maar de foto’s, prachtig gedrukt, zijn de prijs zeker waard. Een verlaat verjaardagscadeautje, dubbel en dik blij met de inhoud! En met de groeten van Amazon, die weten wat service is, vind ik.

foto door Rineke Dijkstra van actrice Cate Blanchett.

Bezig zijnde met de afwerking van de reportagefoto’s over Valencia realiseerde ik me dat de wereldberoemde architect CALATRAVA de voorbeelden in overvloed om zich heen heeft. Ondanks dat blijven het knappe staaltjes van architectuur. Wel geldverslindend en Valencia is feitelijk bankroet, maar ja dat komt misschien ook wel door andere zaken.

Vandaag het fotoblad IN BEELD in de bus bij alle leden van de Fotobond. Jubilerende clubs, bondsfotowedstrijd met romantisch beeld van Yvonne Voeten (goud en hoogste score), fantastische foto’s door manipulatie, Truus Wijnen in Latent Talent en Ingrid Canter Cremers met VCFS kinderen in podiumplaats. En niet te vergeten het bespreken van een drietal foto’s door bondsmentor Frans Grommen uit Limburg. Kijken en lezen dus.

foto van Yvonne Voeten met de hoogste score in de Bondsfotowedstrijd 2012

foto Gijs van Gent

Mijn fotovriend was zondag ook op de expositie en maakte een fotoimpressie. Rens, mijn kleinzoon en zijn broer Teun waren ook druk in de weer om opa met echte kunst te ondersteunen. Thuis elk een echt schilderij gemaakt. Teun houdt van de realiteit en schilderde een staand portret van zijn zusje Sam en Rens een echte abstractie, met lijnen en lege vlakken. Hij heeft geen weet van Mondriaan, dus dat is het niet. Tijdens de expositie kregen ze het ook nog voor elkaar de kunstwerken aan de man (of de vrouw) te brengen. ’s Maandags, tussen de middag eten ze bij ons een boterhammetje en met enig trots wisten ze te vertellen dat de opbrengst (vijf euro vijftig) geheel aan extra dominostenen besteed zal worden. Een rage. Misschien worden ze wel kunstenaar, alhoewel misschien is de handelsgeest groter dan de kunstzinnige. Och maakt me ook niet uit.

Vanavond een mentoraatsavond bij de HAFV [Hengelo]. Een actieve groep fotografen die fraai én persoonlijk werk maken. Het is alweer de vijfde avond en er volgt er nog eentje waarop we met elkaar kijken naar het werk dat geëxposeerd zal worden eind van dit jaar in het centrum voor kunst en educatie CREA.

Deze foto is van Arjan Littooij die hij onder andere liet zien op de derde avond van het mentoraat. Zijn opdracht voor het mentoraat was: maak zowel het bedachte, gecomponeerde beeld als het feitelijke stadslandschap en probeer bij beide uitwerkingen een surrealistische karakter in de foto te leggen. Het zijn wonderlijke foto’s die ik tot nu toe heb mogen zien. Ook de feitelijke stadslandschappen weet Arjan een surrealistische draai te geven. Heel knap. Ben benieuwd wat hij vanavond weer laat zien.

FOTO NATIONAAL is gisteren geopend in galerie FOTO 21 te Bredevoort door Pieter Herngreen, algemeen bestuurslid van de Fotobond en Daan van der Vliet voorzitter van de Afdeling Gelderrland Zuid. FOTO NATIONAAL geeft een beeld van de top van de Nederlandse vrijetijdsfotografie. De expositie is samengesteld door een drietal professionals uit de fotowereld:Martine Stig, Adriaan Monshouwer en Han Schoonhoven. De twintig fotografen zijn elk vertegenwoordigd met een kleine portfolio van 5 foto’s. Foto’s die een samenhang vertonen. Veel van de series zijn verhalend of verbeelden een bepaald idee waarbij sterker naar de vorm gekeken is. Het portfolio van Helga Blanke viel me extra op vanwege het associatieve karakter. Een expositie, zeer de moeite waard te gaan bekijken. Bovendien is Bredvoort een aardig stadje en staat bekend als boekenstad van het Oosten. De galerie is zaterdag (11.00-17.00) en zondag (13.00-17.00) geopend en vindt u aan ‘Zand 21 te Bredevoort.

Volgende week komt de eerste dichtbundel van KIRA WUCK uit. De presentatie van finse meisjes door uitgeverij Podium vindt plaats in Amsterdam.

Kira Wuck (1978) is half Fins, half Indonesisch en groeide op in Amsterdam. Ze won in 2012 het Nederlands Kampioenschap Poetryslam en maakte indruk op vele festivals. finse meisjes is haar debuut.

Tijdens ‘de nacht van de poëzie’ in Bredevoort las ze een aantal van haar gedichten voor. Ze maakte op mij (en vele anderen) een grote indruk. Haar gedichten hebben voor mij enerzijds iets heel gewoons, heel dagelijks maar tegelijkertijd brengt ze de lezer of luisteraar in verwarring door tegendraadse surrealistische sprongen in haar gedicht. Er ontstaan beelden die werkelijkheid en vervreemding met elkaar verbinden. Daarin ervaar ik veel wat volgens mij ook in de fotografie gebeurt. Na afloop van haar voorlees sessie vroeg ik of ik een portret van haar mocht maken. Dat was oké en in dit portret heb ik geprobeerd de twee werelden in haar gedichten met elkaar te verbinden, juist in het portret van de dichter. Later stuurde ik het portret naar haar toe en nu prijkt het als auteursportret op haar eerste bundel. Heerlijk toch!

Compulsion is bij Foam te zien van 31 augustus tot 14 oktober 2012. Naast een selectie van kleurenfoto’s uit de serie wordt in de tentoonstelling ook La Petite Mort gepresenteerd, de nieuwe korte film van de kunstenares, met daarbij behorende stills.

Compulsion is geïnspireerd op de fotografie van Weegee en Enrique Metinides, en door films als Metropolisen Un Chien Andalou, en bevestigt de sterk cinematografische esthetica van Prager. In tegenstelling tot bij eerdere series als Week-end (2010) andThe Big Valley (2008), blijven de personages in deze nieuwe serie anoniem en op een afstand. Prager onderzoekt de complexiteit van observatie binnen een samenleving die wordt overspoeld door dwangmatige toeschouwers, en levert een bijdrage aan het terugkerend discours in de fotografie: ‘betekenis’ als afgeleide van veelvuldig toekijken.

foto peter van tuijl

Gisteren na de vergadering van de Taakgroep Opleiding en Sprekers (Fotobond) nog even doorgereisd naar Amsterdam o.a. voor het bezoeken van Foam. Maar ik kan het niet laten: kijken en fotograferen. Tussen deze twee foto’s nog vele andere gemaakt maar ook genoten van de verschillende exposities in FOAM.

Erik Kessels, dé conservator van het Nederlandse geheugen door foto’s van allerlei pluimage te verzamelen én te publiceren pakte in FOAM uit met het Nederlandse fotoalbum.

Portretten, hoelahoepende vaders, de poes van Toos en de poes van de buurman en nog veel meer in enkele zalen maken indruk. Niet zozeer door de fotokwaliteit maar door de geschiedenis die door deze herinneringsfotografie zichtbaar wordt. Te weinig realiseren we ons misschien dat naast de geschiedschrijving over de wereld fotografie met name het medium is dat onze persoonlijke geschiedenis schrijft. Nu 40 jaar later weet ik nog hoe mijn eerste dochter er uitzag als peuter en later als kleuter. De hoelahoepende vader, of was het toch al een opa, wil ik u niet onthouden.

De jonge Belgische fotografe Bieke Depoorter [1986] is toegelaten tot het illustere gezelschap van Magnum fotografen. Zij begint als een soort junior maar zal ongetwijfeld binnen één of twee jaar ‘member’ worden. Wie nog nooit van Bieke heeft gehoord moet zich eigenlijk schamen. Maar dat kan goed gemaakt worden door haar website te bezoeken!

Nadat in de Gelderlander mijn expositie was aangekondigd werd ik enkele dagen daarna verrast door het volgende ingezonden stuk(je)

Narcistisch geleuter

Mensenfotograaf Peter van Tuijl uit Ulft is helemaal bij de tijd. Je kunt hem bellen (via zijn vaste nummer of op zijn mobieltje), je kunt hem mailen (op twee verschillende mailadressen), hij zit op Facebook, is te vinden op LinkedIn en hij plaatst werk op Google Plus. Onnodig te zeggen dat deze gedreven en gerenommeerde fotograaf een puike website heeft. Echter er is één social medium dat hij bewust links laat liggen. Van Tuijl twittert niet. Sommigen noemen twitteren ‘narcistisch geleuter’. Van Tuijl legt op zijn website www.fotopetervantuijl.nl op meer poëtische wijze uit waarom hij Twitter links laat liggen: ‘Een tweet is iets van een zucht en een scheet en op een mensenleven stelt het helemaal niks voor. Vooralsnog zie ik niet in waarom ik zou twitteren.’ J.F.

Ik heb een flauw vermoeden wie J.F. is. In ieder geval dank voor dit humoristisch geleuter.

De eerste keer dat ik werk van Francesca Woodman zag, zo’n 7 jaar geleden, was ik meteen verkocht en zeker toen ik haar biografie had gelezen. Een jong meisje, nog amper twaalf, begon haar ontdekkingstocht door de puberteit vast te leggen met foto’s. Haar ouders, beiden kunstenaar, hebben haar hiertoe waarschijnlijk gestimuleerd. Haar groei naar volwassenheid, met name op het mentale niveau, wordt in haar foto’s zichtbaar. Welhaast onbegrijpelijk dat zo’n jonge vrouw in staat was tot een dergelijke krachtige beeldtaal. Nog onbegrijpelijker het gegeven dat ze op zeer jonge leeftijd het leven verliet. Ze stierf op 22 jarige leeftijd.

Voor een presentatie voor de Fotobond maakte ik 2 jaar geleden een korte impressie van haar werk. De korte film is op Youtube te vinden.

Maandag j.l. ging de cursus straatfotografie in de afdeling Gelderland Zuid van de Fotobond van start. Ik heb eerst een korte inleiding gegeven. Daarna hebben alle deelnemers enkele foto’s laten zien en hun leervraag geformuleerd. In de komende maand gaan ze aan de slag met drie opdrachten. De cursus duurt ongeveer 6 maanden en in die periode zijn er 6 bijeenkomsten. Daarna gaat de groep als werkgroep van de afdeling verder.

Dit is een foto van Ton Venneman. In de middle of nowhere trof hij deze boerachtige mannen aan. Wat ze precies deden was niet helemaal duidelijk. Toen hij vroeg of hij een paar foto’s mocht maken, werd er tussen hen wat gedold. Kennelijk wisten ze niet zo’n raad met de situatie. Ik vind het een sfeervolle foto, waarin de mannen inderdaad niet helemaal raad wisten met de situatie. Dat geeft de foto iets van ongedwongenheid. Ook de verschillen tussen de drie mannen is mooi te zien. De locatie geeft ook een wat vervreemdend karakter aan de foto. Of zoals Ton zelf zegt: “ik weet niet wat ze precies aan het doen waren, misschien wel iets dat het daglicht niet helemaal kon verdragen”. Ton gaat de komende periode aan de slag met de regie van mensen in bepaalde situaties op ‘straat’.