De nieuwe expositie van het Oostgelders Fotografen en Kunstenaars Collectief in de historische Bernardustuin in Bredevoort vanaf 21 juni 2025. De Bernarduspad expositie bestaat sinds 2008 en wordt voor de elfde keer georganiseerd.

De tentoonstelling langs het Bernarduspad in het Vestingpark in Bredevoort vertegenwoordigt een bonte verzameling van beelden gemaakt door negen fotografen van het collectief, die geïnspireerd zijn door het thema ‘Betovering’.

Ben je al redelijk gevorderd en wil je een volgende stap zetten in je fotografie door je te laten inspireren door een groep fotografen van je eigen niveau, onder begeleiding van een ervaren mentor, dan is deelname aan het Landelijk Mentoraat iets voor jou.

De Koninklijke Fotobond organiseert het komende seizoen (september 2025 – april 2026) twee landelijke mentoraten, één in Amersfoort en één in Eindhoven. Tot nu organiseerde de Fotobond steeds één Landelijk Mentoraat centraal in het land. Vanwege de reisafstanden voor sommige fotografen is er nu besloten om het mentoraat op 2 locaties uit te gaan voeren.

Op de locatie in Amersfoort is de mentor/coach Armando Jongejan en op de locatie Eindhoven, Peter van Tuijl

De aanmelding/inschrijving voor het landelijk mentoraat moet vóór 15 juni aanstaande binnen zijn. Voor verdere informatie en aanmelding kijk op de desbtereffende pagina van de website van de Fotobond.

Fotograaf Eli Craven (geb. 1979) is een kunstenaar die ik tegekwam afgelopen jaar (2024) op UNSEEN, Amsterdam. Niet letterlijk, maar zijn werk. In eerste instantie had ik het idee van een fotograaf die alleen fotografie niet voldoende boeiend vond. Toch lieten de beelden me niet los. Is het meer dan alleen interessantdoenerij? Dat moet wel, als je op de gerespecteerde galeriebeurs Unseen terecht komt.

Lang hoef je niet te googelen of je komt naast zijn website tal van publicaties tegen. En zoals bijna altijd … alles heeft met het persoonlijke achter de fotograaf te maken. Zo ook bij Craven. Hij groeide op in een omgeving waar weinig mocht en veel was verboden. Bepaalde tijdschriften, films en tv-programma’s werden niet bekeken en onderwerpen zoals dood en seksualiteit waren taboe. Daardoor moest hij tijdens zijn jeugd en vooral in zijn puberteit door het lezen en bekijken van allerlei ‘handleidingen’, foto’s, (zelfhulp)boeken en ‘ongevaarlijke’ dagtelevisie antwoorden zien te vinden op vragen die hem bezig hielden. Vragen over verlangen, seksualiteit, liefde en de dood.

Dat verklaart naar mijn idee niet alles, maar geeft wel richting aan zijn sculptuur-foto-kunst. De platte foto heeft inhoud, die deels aan het oog ontrokken wordt. Je wilt vinden wat verborgen is. Daarmee wordt de alledaagse foto een statement van verborgenheid. Tegelijkertijd wil je als beschouwer het (meestal) drie-dimensionale beeld snappen en je gaat het onzichtbare in je hoofd transformeren zodat het totaal weer een bepaalde betekenis krijgt. Een nieuwe werkelijkheid die je zelf gaat invullen. Je maakt een persoonlijk beeld. Kijk als je wilt op zijn website wat je het werk met jou doet…

In het museale magazine MUSÉE (zeer de moeite waard om de website te bezoeken) lees ik over het werk van Eli Craven:

De werken bevinden zich tussen het beeld en het object en proberen de representatie te verbinden met een vorm van realiteit. De interesse van de kunstenaar ligt in de alomtegenwoordige en alledaagse beelden van familieportretten, zelfhulpboeken en handleidingen, die bij nadere beschouwing verwijzen naar een scala aan menselijke angsten en emoties. Het onderzoek begint met het kijken en verzamelen en gaat vervolgens over in een kritisch onderzoek naar het beeld en de relatie ervan met ideologieën van seksualiteit, verlangen en de dood.

Nijmegen, mijn stad, mijn thuis

Wat betekent ‘je thuis voelen’ in Nijmegen?
In het weekend van 14 en 15 juni presenteren Nijmeegse vrijetijdsfotografen hun persoonlijke fotoverhalen in de expositie ‘Nijmegen, mijn stad, mijn thuis’. De tentoonstelling vindt plaats onder de vlag van FotoEventNijmegen. De expositie toont 27 fotoverhalen waarin de fotografen elk met een persoonlijk en uniek perspectief het abstracte begrip ‘thuis voelen’ tot leven brengen. De expositie laat zien hoe uiteenlopend en gelaagd het gevoel van thuis kan zijn en wat hieraan kan bijdragen.

De fotoverhalen vertellen over verbondenheid en geborgenheid, zingeving en passie, gezien worden en erbij horen. Het zijn de soms herkenbare én verrassende invalshoeken van deze Nijmeegse fotografen die de expositie heel interessant maakt. Niet alleen voor Nijmegenaren -fotogaren en niet fotografen- maar voor iedereen die zich wel eens afvraagt wat ‘thuis’ voor hem of haar betekent.

Van half februari tot half mei 2025 werkten de fotografen, begeleid door een mentor en coach, aan het thema ‘Nijmegen, mijn stad, mijn thuis’. Ze stonden stil bij wat ‘thuisvoelen’ voor hen betekent, wat ze daarover wilden vertellen en hoe dat in foto’s vast te leggen.

Vrijetijdsfotografen tonen persoonlijke kijk op thuisgevoel Nijmegen

Datum expositie: zaterdag 14 en zondag 15 juni, van 11.00 – 17.00 uur
Locatie: De Vasim, Winselingseweg 41, Nijmegen. Toegang is gratis

Over thuiskomen gesproken. Het gebied waar Vasim gevestigd is, is een oud industriegebied aan de Waal. Fotografen van verder weg kunnen na (of voor) het bezoeken van de expositie met gemak meer dan een paar uur ronddwalen met camera en ook nog met prachtige platen thuiskomen.

Abstracte kunst met natuurlijke kristallen

Abstracte fotografie wordt ook wel in één adem genoemd met kunst of autonome fotografie, als een uiting van persoonlijke gevoelens. Soms zien we weer een realistische voorstelling in een abstracte foto, we herkennen een gezicht of een landschap. Daarin lijkt de abstractie over te gaan in een verhaal. Er is dan sprake van een boodschap over de wereld waarin we leven of soms over een nog niet bestaande wereld.

FOTOGRAAF MACHIEL ZWARTS

Machiel Zwarts fotografeert een wereld die we niet kennen. Een wereld die abstract is en tegelijkertijd de bouwstenen van ons leven bevatten. Zwarts is een gepensioneerd neuroloog/neurowetenschapper en de natuur is altijd één van zijn fascinaties geweest. Dit en de toegenomen ‘vrije tijd’ en zijn attitude van onderzoeker leidden tot een nieuwe uitdaging in zijn verdere fotografische verkenning. Nu niet meer de natuur die we dagelijks kunnen aanschouwen -alhoewel hij dat nog steeds zeer de moeite waard vindt- maar de natuur die we zonder hulpmiddelen niet kunnen zien, de microscopisch kleine wereld. De microfotografie is zijn nieuwe onderzoeksgebied.

Kijken door een microscoop opent een nieuwe wereld. Vroeger, op mijn middelbare school zat ik vaak te hannesen om het preparaat netjes op het objectglaasje te krijgen, laat staan een goede scherpe afbeelding te krijgen die ik netjes in mijn biologie schrift moest tekenen. Gelukkig werd ik er wel wat handiger in, maar wat Machiel ziet, heb ik nog nooit gezien.

Vandaag staat er in de weekendkatern wetenschap (en ART) van de NRC een mooi artikel over zijn microfotografie. Het is veel meer dan techniek. Machiel Zwarts benadert zijn fotografie dan ook veel meer vanuit de fascinatie van het beeld, wat de betekenis kan zijn. Een landschapsfotograaf benadert het landschap fotografisch ook vanuit de betekenis die er voor hem of haar is. Voor de een zal dat de esthetiek van het landschap zijn, voor een ander de betekenis van het landschap in relatie tot de mens en weer iemand anders focust wellicht op het landschap vanwege de klimaatveranderingen of de milieuproblematiek.

Zo ook Machiel Zwarts die een nieuwe wereld vol verbeelding opent voor zijn fotovolgers. Ja, natuurlijk is er ook esthetiek, maar de verwondering en de verbeelding reikt veel verder. De ene keer toont hij het sprookje van een lieflijke wereld, een andere keer lijkt hij de tragedie van de naderende apocalyp te verbeelden. Dat is het mooie van zijn fotografie, je kunt verwonderd raken door wat je ziet, in een bepaalde stemming geraken of in je verbeelding tot allerlei ‘verhalen’ gebracht worden.

In dit jaar bracht hij een imposant koffietafelboek uit met zijn microfoto’s. Ga naar zijn website om te kijken (of het boek te kopen). Veel plezier ermee.

Half zeven op, tien voor acht in de auto, klein half uurtje in de file, maar nog net op tijd. En ’s middags tien voor vier weer thuis. Zo zag de zaterdag eruit van de eindpresentatie van de negen fotografen die ik mocht begeleiden in het mentoraat van de afdeling Limburg. En je kunt het geloven of niet, toch voel ik me op zo’n dag een bofkont. Met elkaar kijken wat iedereen van hun zelfgekozen project -waaraan ruim een half jaar aan gewerkt is- ervan gemaakt heeft. Als je houdt van fotografie (en mensen) dan is dat genieten.

Als je een korte impressie van de afsluitingsbijeenkomst wilt zien, kun je hier een klein boekje bekijken. Een klein overzicht omdat er in het najaar in de afdeling Limburg een grote presentatie komt met het complete werk en de toelichting van alle fotografen. Dat belooft een mooie avond te worden!

Internationale kunstbeurs in mijn achtertuin

23, 24 en 25 mei 2025

Dit jaar richt ik mijn stand (195) in op basis van een onderzoek waar ik ruim een jaar mee bezig ben, OP EEN ZEKER MOMENT. De titel geeft een feitelijkheid weer, maar even goed zou het een meer filosofische benadering kunnen zijn. In ons leven kan iedereen wel een of meerdere momenten aanwijzen die eruit springen. Speciale vreugdevolle gebeurtenissen, maar even goed verdrietige momenten met een grote impact op iemands leven. Het ‘zekere moment’ kan zowel in het verleden als in de toekomst liggen. De twee beelden in de foto hierboven trof ik aan in een park in Engeland. Ze stonden er keurig bij, twee gelijkvormige gezichten met een oerboom op de achtergrond. Ze deden me denken aan de toekomst – het moment waarop buitenaardse wezens bij ons een kijkje komend nemen – vandaar mijn bewerking.

Kom je ook een kijkje nemen op deze bijzondere internationale kunstmanifestatie in de SSP hal bij de DRU cultuurfabriek in Ulft?

Ik zie je dan graag in stand nr. 195. Meer dan 200 kunstenaars zijn allemaal in voor een gesprekje over, of naar aanleiding van, hun werk. Dus aandacht voor de de diverse kunstuitingen. Meer info op de site van HUNTENKUNST

een expositie van het Oostgelders Fotografen en Kunstenaars Collectief van 23 april 2025 – 26 juni 2025

Gebruikelijk wordt het FOTOkabinet in oerkroep SCHILLER gevuld met het werk van één deelnemer. Deze keer is er gekozen voor een groepsexpositie waarin de negen deelnemers 1 of 2 werken laten zien. Het thema van de tentoonstelling is Horizon.

FotoKabinet bij Oerkroeg Schiller, Prinsenstraat 4 7121 AG Aalten

Het café is geopend dinsdag en woensdag van 19.00-01.00 uur, donderdag van 16.00-01.00 uur, vrijdag en zaterdag van 14.00-02.00 uur en zondag van 14.00-01.00 uur.

Op 4 mei zijn we collectief stil. Om te denken aan mensen die we verloren hebben, door oorlog en geweld. Dichtbij en veraf. Toen, 80 jaar geleden kwam er een einde aan. Echter het einde is er een die nooit ophoudt. Kun je dan wel stil zijn, echt stil of moet je juist met stemverheffing spreken. Is stil zijn geen geluid maken of is stil zijn een ‘mentaal-stil-zijn’.

Oorlog en geweld is schering en inslag in dit tijdsgewricht en we kijken er nauwelijks nog van op. Behalve die enkele mannen en vrouwen die ik gisteren zag in Den Haag bij het Vredespaleis. Een van hen trof ik later in de boemel naar Doetinchem. De stokken met een wit laken opgerold, het protest was weer voor even gedaan. Volgende week weer, diehards die een lintje verdienen. Zij zijn niet stil, ze schreeuwen het uit. Stop het geweld, stop de moordpartijen. En ze staan niet alleen; diverse NGO’s luiden de noodklok en het hoogste internationaal gerechtshof staat ook achter hen. Bij onze regering is het oorverdovend stil. Er is geen rode lijn voor hen,,,

Kun je wel stil zijn als het leed in de wereld door verschrikkelijke machthebbers -die we (politieke) leiders noemen- dag in dag uit in stand gehouden wordt en vrede en verzoening aan hun laars worden gelapt. De laars waarmee vertrapt werd en opnieuw wordt! Zonder aanziens des persoons, zelfs kinderen vallen ten prooi aan hen.

Deze foto hierboven is van Marc Riboud [1923-2016]. Hij was een van de meest prominente Magnum-fotografen van de naoorlogse periode en de eerste die zijn camera vrijwel uitsluitend op vredestijd richtte in plaats van op oorlog.

In 2000 was ik in Berlijn en getuige van een groot protest tegen de ‘second intifada’ en maakte een kleine serie, Helaas nog steeds, het lijkt wel in het kwadraat…

Bovenstaande foto kwam in mijn mailbox op onze koningsdag (26 april 2025). De koning komt vandaag in Doetinchem, ongeveer 15 km van waar ik woon. Het zal zeker weer heel knus zijn met oudhollandse spelen, oerend harde motor geluiden van Bennie Jolink en ook Hiddink als meest bekende internationale Achterhoeker zal zijn bijdrage leveren. De voorbereidingen zijn nu op zijn hevigst, maar burgemeester Boumans vertelde vanochtend in het vroege journaal dat ze binnen de gemeente er al 280 dagen druk mee zijn. Al voor acht uur in de morgen stonden de eerste oranje-fans al langs de route. Alles is betrekkelijk, zo vlagt onze buurman, die gelijktijdig met de koning jarig is, pas morgen.

Maar terug naar de foto van de Britse fan van het koninklijk huis. Het is één van de geselecteerde foto’s die in mei in Londen te zien zijn. LensCulture organiseert een uitgebreide groepstentoonstelling tijdens Photo London in het Somerset House. Een groepsexpositie die heel divers de ‘nieuwe en hedendaagse fotografie’ in vele vormen belicht. Met 68 bekroonde fotografen uit 24 landen. Mocht je er toevallig zijn, de expo is open voor publiek van 15-18 mei 2025. En als je er niet bij bent, kun je de selectie hier zien.

De betekenis van een foto ?

In het meest recente PF (magazine voor Professionele Fotografie, ook heel geschikt is voor geïnteresseerde fotografen die er niet hun boterham mee hoeven te verdienen) wordt volop aandacht besteed aan STORYTELLING. Volgens hoofdredacteur Ton Hendriks is het narratief, het verhaal of de storytelling het belangrijkste als het gaat over de betekenis van foto’s. Zowel in de documentaire als in de autonome fotografie. Ik heb door deze bril naar de foto’s op de Lensculture-site gekeken. Benieuwd naar jouw verhalen?

Verleden sluitertijd gaat over vier generaties van Ingen, allemaal behept met het fotovirus. Volgens Marc van Ingen is zijn boek een fotobiografie. Het boek begint in 1881 met zijn overgrootvader en eindigt in 1973 wanneer Marc zijn jeugd als afgerond ziet en na het gymnasium diploma behaald te hebben andragologie gaat studeren in Utrecht.

Bijna 100 jaar familiegeschiedenis, overzichtelijk samengebald in een 2,5 cm dik boek. Familiegeschiedenis die niet alleen van belang is voor degenen die tot de familie behoren, maar ook voor anderen die er met veel plezier in kunnen bladeren en lezen.

De geschiedenis van het Rijke Roomse Leven ontrolt zich voor onze ogen zowel in midden Nederland als in het Zuiden. Je maakt kennis met de technische ontwikkelingen, de veranderingen in het onderwijs en de maatschappelijke veranderingen. De kracht van het boek is de rijkdom aan foto’s, veelal uit een goed bewaard familiearchief en de relatief korte tekstfragmenten (altijd slechts een halve pagina) die je letterlijk meenemen in de tijd, de verleden tijd. Helder van opzet. De sluitertijd duidt uiteraard op de ‘druk-op-de-knop’ maar is ook een goede term omdat het boek fragmentarisch is opgezet.

Marc van Ingen beschrijft de geschiedenis en neemt ons daarin mee in anekdotes, voorvallen en situaties die het dagelijkse leven overstijgen. Hoe de fotografie zich in die bijna 100 jaar heeft ontwikkeld, komt tot uiting in de vele foto’s; van de deftige portretkaart in albuminedruk tot het ‘langharig tuig’ van de gymnasium eindexamenklas. Het is een boek dat heel makkelijk leest vanwege de eenvoud in opzet, links relevante tekst en op de rechterpagina de foto of illustratie. Steeds één spread met één onderwerp in woord én beeld.

Mij bracht het …

De foto’s in samenhang met de teksten brachten mij bijna als vanzelf terug in mijn ‘jongenstijd’. De Koude Oorlog, die we nu meer als ‘warme oorlog’ zouden kunnen betitelen als we kijken naar de huidige mondiale dreigingen. De communicatie van ‘dagen-geen-nieuws’ tot het meekijken naar de reportage van de rampspoed die zich ter plekke voor onze ogen voltrekt waar ook ter wereld.

Ik had een zeer vrome vader en moeder, goede katholieken mag je zeggen. Met het boek van Marc in de hand beleef ik opnieuw de draaiing van het altaar met 180 graden in beginjaren zestig in de katholieke kerk en de hostie die in de hand werd gedrukt bij het ter communie gaan.

Mijn vader heeft dat lang geweigerd, niet zozeer uit hygiënische overweging. Nee, hij vond het ongepast dat ‘onze lieve heer’ zomaar in de werkhanden van een sigarenmaker werd gedrukt. De kracht van het boek ‘verleden sluitertijd’ is wat mij betreft gelegen in het feit dat Marc met zijn eigen fotobiografie ook mijn geschiedenis herschrijft, en van vele anderen. Hij laat ons, wellicht opnieuw, kijken naar ons eigen verleden, zowel via het woord als het beeld.

Marc, Lid van de fotogroep Interfocus, schrijft me nog het volgende: “De belangrijkste bron van Verleden Sluitertijd was het fotoarchief van mijn vader. Maar soms had ik wél een verhaal en geen eigen foto’s. Beeldbanken van archieven boden  dan uitkomst.

Het verhaal van de hongertocht tijdens de Hongerwinter van 1944 moest verteld worden, maar ik had geen eigen foto natuurlijk. Googlend vond ik de iconische foto van Cas Oorthuys, die exact weergeeft wat ook mijn familie overkwam. Wel een met copyright, die ik niet zomaar mocht overnemen. Via het Nederlands Fotomuseum kreeg ik contact  met de erven van Oorthuys. Na uitleg waar mijn boek over gaat, kreeg ik toestemming. Bovendien met extra info, want deze foto is onderdeel van de collectie van ‘Het geheugen van Nederland’, maar wordt daar spiegelverkeerd weergegeven. De foto is trouwens niet helemaal scherp. Cas Oorthuys – een van de fotografen van de groep ‘De Verborgen Camera’ maakte hem heimelijk  met zijn Rolleiflex, verborgen onder zijn jas. Hij kon zo onmogelijk goed scherpstellen.”

Verleden Sluitertijd is alleen verkrijgbaar via www.boekenbestellen.nl (type in de zoekbalk verleden sluitertijd).

Marc van Ingen (1953) is geboren in Amsterdam, de vierde daar geboren generatie. Hij groeide op in Santpoort (NH) en Melick (L). Hij woont in Beegden (L). Van jongs af aan was hij vertrouwd met zowel fotografie als copywriting door het werk van zijn vader. Na het Bisschoppelijk College in Roermond, studeerde hij andragologie in Utrecht. Hij was vooral werkzaam in zorg voor mensen met een beperking. Als tegenwicht volgde hij de opleidingen beroepsfotografie bij Syntra in Hasselt (B) en Fotokunst aan Kunstacademie Maasmechelen (B). Zijn afstudeerwerk was het werk ‘decomposing love letters’, een uitwerking van eerder gevonden liefdesbrieven van zijn ouders, overigens zonder dat het liefdesleven prijs werd gegeven.

Wellicht ben je dit logo nog niet eerder tegengekomen.

Het is het beeldmerk van FotoEventNijmegen. Een stichting die sinds 2024 de fotografie naar de stad brengt. Denk aan FotografenCafé’s, Live- interviews met fotografen en Fotoprojecten. Zij brengen boeiende programma’s, maken spontane ontmoetingen mogelijk en bouwen in samenwerking met velen aan een actief en bruisend fotografennetwerk.

Zo is er aansataande zondag 30 maart 2025 (14.30 – 16.00 uur) een interview waarin Robert Theunissen in gesprek gaat met Rob Hornstra over zijn fotoprojecten in Rusland en zijn lopend project ‘The Europeans’ (Aanmelden via de website).

Fotoclub Nijmegen, Fotobond Gelderland-zuid en Fotobolwerk uit Nijmegen zijn de initiatiefnemers van FotoEventNijmegen. Zij worden daarbij geholpen door een groeiend aantal fotografen uit de regio en subsidieverstrekkers.

Ambitie: ‘FotoEventNijmegen is er voor de vrijetijds- en professioneel fotograaf. Wat zij gemeen hebben is ambitie. Ambitie om zich te ontwikkelen en te groeien als fotograaf.’

Dit jaar is er een bijzonder project gestart: NIJMEGEN, MIJN STAD, MIJN THUIS. Vanaf februari hebben fotografen zich ingeschreven om dit project te gaan verbeelden. Een dertigtal fotografen is nu aan de slag en zij worden daarin gecoached door een aantal professionele professionele fotografen. Het wordt ongetwijfeld een succesvol project voor de deelnemende fotografen maar ook voor iedereen die de fotografie een warm hart toedraagt. Er kan dan ook door een breed publiek uitgekeken worden naar een fraai resultaat in een expositie. Een mooi podium om de band met Nijmegen aan anderen te laten zien. Voor meer informatie zie de website van FotoEventNijmegen.

Natália Evelyn Benčičová (1992) is een jonge fotografe uit Bratislava. Naast fotografie werkt ze ook met mixed media.

Een van haar series ‘WORK in PROGRESS’ doet naar mijn mening recht aan deze tijd. Een tijd van de ‘zelven’. Als ik kijk naar TV of fotobeelden van machtige wereldleiders denk ik opgeblazen Michelin mannetjes te zien. Hun ego druipt er van af en ik stel me soms de vraag hoe die verder bevredigd kan worden. Nog meer land afpakken, Groenland erbij, Gaza verder vernietigen, Oekraïne plat annexeren en ‘so on and so on’. Hoe groot moet je worden om de grootste te zijn?

Terug naar het Work in Progress van fotograaf Natália Evelyn Benčičová. De presentatie is uitgegroeid tot een fenomeen door de mogelijkheden van de digitale media. Er is sprake van een overmaat en het uitvergroten van de idee. Bovendien moet men de publicitaire waarde steeds groter vinden als wat het werkelijk betekent. Daarom ontstaond ook mijn parallelle denken over de zogenaamde ‘grote jongens’.  De binnenkant wordt letterlijk onzichtbaar en alles aan de ‘buitenkant’ wordt getransformeerd tot het allerbelangrijkste. Ook hierin herken je bijvoorbeeld de gebruiken in de social media, de influencers, het erbij willen horen, …

Haar serie ‘KUNSTMATIGE TRANEN’ werd in het maartnummer van het Duitse PHOTONEWS gepubliceerd. Natália begon de serie in 2017 met het onderzoek naar het verschil tussen mens en machine. Daarmee is haar werk niet alleen een artistieke uiting, maar kan ook gezien worden als het zoeken naar de fysieke en ‘mentale’ grenzen van machines en mensen. En dat in een tijd waarin AI in opmars is en waar we volop de discussie hebben of dat moeten zien als een zegen of een vloek. Zolang mensen wel denken, zijn het altijd de mensen die het voor het zeggen blijven hebben.

Het maakt mij niet uit als je maar blijft wel denken of weldenkend blijft!

Bij beeldrijmen probeer je in de foto twee elementen met elkaar een specifieke relatie aan te laten gaan. Op de foto hierboven, op zich geen bijzonder beeld van een man die op straat staat, krijgt iets extra’s doordat de fotograaf het glimpje sok ‘verbonden’ heeft met de rode verfvlek op het wegdek. Als je nog wat verder kijkt zie je ook nog een rode veeg linksonder in de foto. Bijna automatisch ga je in gedachten de relatie leggen tussen de rode sok en de rode vlek. Automatisch want feitelijk is er geen enkele reden om op zoek te gaan naar de relatie. Kennelijk verwachten we een bedoeling of idee van de fotograaf en gaan we daarnaar op zoek. Niet alleen is dat zo bij ‘beeldrijm’ foto’s. In deze blog heb ik al weleens eerder aandacht besteed aan combinatiefoto’s. Foto’s die in tweetalen een bepaalde verbinding aangaan. Als daarin de vorm (compositie, kleur, materiaal en dergelijke) een bepalende rol speelt, is er met die twee foto’s ook sprake van beeldrijm.

Genoeg gepraat, neem eens een kijkje bij fotograaf Eric Kogan voor verschillende vondsten van zijn beeldrijmfoto’s.

Uit.e het boek BEELDRIJM van © Jedithja de Groot | © uitgever Komma

Als je het helemaal te gek vindt, kun je eens kijken naar het boek met de weinig verrassende naam ‘BEELDRIJM’ van Jedithja de Groot (Galeriehoudster Amsterdam) die jarenlang elke vrijdag twee rijmende foto’s in het Parool publiceerde. Ze rijmde een beeld/foto uit de (hedendaagse) kunst en cultuur wereld met een foto uit de collectie Spaarnestad. Het lijvige boek (meer dan 1000 pagina’s) is te koop voor bijna 50 euro [EAN 9789083301921].