ANEKDOTE

Een kleine onthulling, soms speels, zelden heel ernstig. Fotograaf Nicolas Baudouin maakt heel veel foto’s die hij samenbrengt in series met een typologische stijl. Hij zoekt zoals hij zelf zegt naar de relatie tussen de virtualiteit en de realiteit. In zijn serie anekdotes is er wat mij betreft steeds een zekere verwondering waarin plaats, tijd en situatie een rol spelen. Ogenschijnlijke weinig verheffende attributen of omgevingen worden gecombineerd tot een theatraal moment. Het is niets en tegrelijkertijd is er van alles te zien en blijf ik me verwonderen. Ook bewondering om steeds oog te hebben voor deze ‘ankdotes’ en dat te archiveren tot een grotere serie. Dat hij ook nog een ander soort foto’s maakt kun je wel zien op zijn website.

uit de serie ‘anekdotes’ | © Nicolas Baudouin

Je kunt veel leren van de jeugd

De vier studenten Damera Ribbe, Gabi van den Broek, Elke Smets en Ivy van Mullekom zullen het je laten zien en horen. Tenminste als je naar de lezing van hen gaat in Zaal De Paal in Erp op donderdag 29 februari a.s.

Het begint om 19.30 uur en duurt tot nabij tienen.

publicatie 2021 in het AD | © Algemeen Dagblad

In de zomer van 2021 werden de inwoners van het Griekse eiland Evia getroffen door hevige natuurbranden die hun wereld op z’n kop zette. We hebben daar allemaal van gehoord via het nieuws. Soms dacht ik hoe moet dat zijn als je het vuur naderbij ziet komen en weet dat je weg moet maar niet wilt. Al je bezittingen achterlaten, je verleden én je heden, wanneer doe je dat. Maar ook de toekomst laat je achter. Dat doe je alleen als het moet, er geen andere uitweg meer is.

Naar aanleiding hiervan besloten die vier jonge fotografen Damera, Elke, Ivy en Gabi met hun camera’s het getroffen eiland begin 2022 te bezoeken. Hoe gaat het bijna een jaar later met deze mensen? En met het toeristische, groene eiland wat Evia ooit was? 

Fotografen die graag series maken of daar iets meer van willen weten zouden deze avond niet mogen missen. Dat geldt zeker ook voor de vele fotografen die geïnteresseerd zijn in de documentaire fotografie. Mis dit niet en dus op naar de Paal aan de Hezelstraat in Erp op donderdag 29 februari. Schrijf je eerst in zodat je verzekerd bent van een plek!!

Het omgevingsportret

Burnthouse Lane © Michelle Sank

De aanleiding van deze blog is een fundraising voor een project van fotograaf Michelle Sank. Ze is de actie gestart, samen met de uitgever (Dewi Lewis Publishing), om in de komende zomer het boek Burnthouse Lane uit te kunnen brengen. Sank, Zuid Afrikaans van geboorte, woont sinds 1987 in Engeland. Ze werkt al een flink aantal jaren aan het project Burnthouse Lane, een woonwijk uit de jaren twintig van de vorige eeuw aan de rand van Exeter. Het is een interessant en uitdagend gegeven om oude wijken te documenteren. Nu gebeurt dat in Engeland door Sank, maar ook in mijn huidige mentoraten heb ik enkele fotografen die dat met veel verve doen. Hoe je zo’n oude wijk in beeld brengt hangt natuurlijk in de eerste plaats af van wat je wilt vertellen. Als het bijvoorbeeld over de renovatie van zo’n oude wijk een verhaal wilt maken  of bijvorbeend over de sterke sociale cohesie in de van nature ‘oude’ gemeenschap in een hedendaags jasje.

Sank kiest ervoor om met omgevingsportretten de woonwijk in beeld te brengen. Burnthouse Lane wordt wel getypeerd als een no-go-area, maar zij voelde zich juist heel welkom. “Misschien omdat ik ook van ‘buiten’ kom. Geboren in Zuid Afrika als dochter van Letse vluchtelingen. Ik weet wat het is om je gemarginaliseerd te voelen. Ik wil juist de positiviteit van de gemeenschap te benadrukken. Dat doe ik door de mens zelf te laten zien en met wat achtergrond. De tuinen, de kleuren van de huizen, de spiegeling in de ramen zijn allemaal factoren die iets laten zien van waar we zijn. De wijk is nu 100 jaar geleden opgezet om arme mensen uit de sloppenwijken te huisvesten. Veel later, ten tijde van Margeret Tatchers ‘Right to Buy – programma’  kwamen veel huizen in eigendom van arbeidersgezinnen. Dat wil niet zeggen dat daarmee de ontberingen zomaar verdwenen waren. Maar het geïsoleerde karakter van het gebied met een ingewikkeld labyrint van steegjes en plekjes hebben ook een effect op de gemeenschapszin van de mensen die daar wonen.”

© Michelle Sank

Sank heeft de mensen in hun natuurlijke omgeving gefotografeerd, waarbij juist die omgeving voor een meerwaarde aan haar documentaire serie geeft. De mensen tonen hoe ze zijn, zonder opsmuk of zich anders willen voordoen. Daaruit kun je zien dat het niet een project is dat op een achternamiddag is gemaakt. Ze gaf vertrouwen én kreeg dat ook.

De crowdfundig kent veel verschillende mogelijkheden en als je haar wilt steunen en misschien ook graag het boek wilt hebben, kun je hier meer informatie vinden. En op haar website vind je natuurlijk nog veel meer over haar.

En als je nog wat meer wilt weten over portretten lees dan hier een van mijn oude blogs zelfportretten geen exhibitionisme.

I’m thinking

Wat de fotograaf er zelf over zegt: Bij het zien van de film “I’m thinking of ending things” werd ik geïnspireerd door de ondertiteling. Kernachtige tekstfragmenten kwamen voorbij die een openingszin leken voor een spannend verhaal. Een katalysator ook om een denkproces in gang te zetten. 

Het zijn teksten die regisseur en scenarioschrijver Charlie Kaufman schreef toen hij het gelijknamige boek van Iain Reid bewerkte. Zijn film is heel sterk op sfeer gemaakt. Hij schuurt tegen begrippen aan als melancholie, surrealisme, eenzaamheid, zoeken, ongemak, gelatenheid en verwachtingen.

Ik besloot de meest indringende zinnen te combineren met beelden die ik in het midden van Duitsland zou gaan maken. In de deelstaten Nedersaksen, Saksen-Anhalt en Saksen zocht ik eenvoudige, verstilde beelden die zich goed met de teksten laten combineren. De combinaties leveren een nieuwe realiteit op waarin soms het beeld en soms de tekst domineert. 

In het FotoKabinet in Oerkroeg Schiller is van 9 februari tot en met 11 april 2024 een serie met 21 beelden te zien waardoor de melancholie versterkt wordt.

Oerkroeg Schiller, Prinsenstraat 4, 7121 AG Aalten

Openingstijden:
Dinsdag en woensdag 19:00 tot 01:00
Donderdag 16:00 tot 01:00
Vrijdag 14:00 tot 02:00
Zaterdag 14:00 tot 02:00
Zondag 14:00 tot 01:00

Collages in de fotografie

Wie de collage Metropolis (1923) van Paul Citroen wel eens gezien heeft zal zich misschien niet eens verbazen over de Japanse kunstenaar/fotograaf Sohei Nishino. Ik ontmoette hem op de UNSEEN beurs in 2014 en maakte de foto met de verrekijker.

fotograaf Sohei Nishino in Amsterdam 2014 | foto Peter van Tuijl

Ik vond het wel passen bij zijn speurwerk en bovendien was ik in die periode bezig met het project verborgen gezichten. Achter hem zie je een collage van Amsterdam met duizenden foto’s die hij voorafgaande aan UNSEEN had gefotografeerd. Als je een indruk wilt krijgen van dit monnikenwerk bekijk dan de video.

‘de kunstenaar/fotograaf Sohei Nishino aan het werk’

In mentor- en coachtrajecten komt er af en toe een fotograaf met het idee om als eindwerkstuk een collage te maken. Ik vraag dan naar de achterliggende gedachte… waarom wil je die pakweg 12 foto’s in een paneel -een collage- plaatsen. Vaak heeft het antwoord met de vorm te maken, in de trant van ‘het past zo mooi bij elkaar’. De collages waar ik meer mee heb, zijn degene die gemaakt worden vanuit een bepaalde inhoudelijke aspect of waar een bepaald concept aan ten grondslag ligt. De collage van Ruud de Jong is een mooi voorbeeld hiervan. Het is een foto die ergens rond 1993 is gemaakt en gebruikt voor een brochure van een onderwijsbond over het belang van de keuze en mogelijkheden van een eigen weg voor jongeren.

collage door Ruud de Jong uit een jubileumbrochure van een onderwijsbond

Het is niet één foto die in negen stukken is geknipt (kijk maar naar de verschillende perspectieven), maar een beeld met verschillende foto’s die vanuit een sterk concept een inhoudelijk betekenis heeft gekregen. Het paneel heeft als thema ‘het uit huis groeien, verder weg van de ouders, op eigen benen gaan staan.’ De brochure was een heus kunstwerkje met 10 foto’s die elk een facet van groei naar volwassenheid belichtte.

gebroken landschap | © Orna Wertman

Als je van scheuren, knippen en plakken houdt, moet je eens kijken naar het werk van de Nederlandse fotografe Orna Wertman. De serie Gebroken Landschap is een mooi voorbeeld van de toepassing van een collage. Een wereld scheppen die niet echt is, maar wel op onze wereld lijkt. Een wereld van papier en lijm die wedijvert met en vragen stelt over de echte wereld en uiteindelijk over de fotografie.

Als je je eenmaal in de collagetechniek in de fotografie duikt, raak je niet zo snel uitgekeken. Paul Bogaers een kunstenaar die in de eerste pakweg 15 jaar van zijn kunstzinnige carrière zich meer te goed deed aan het verzamelen van beelden dan aan het maken van foto’s.

collage © Paul Bogaers

Het leek wel of hij alle foto’s die hij tegenkwam in de krant, de vrouwen- of mannenbladen, de serieuze magazines of de plaatselijke ‘suffertjes’, verzamelde. Met een eenvoudige camera maakte hij af en toe nog wel foto’s. Foto’s die hij combineerde met zijn verzameling knipsels. Eigenlijk zijn het tweeluiken en veel minder collages. De twee foto’s vormen samen een nieuw beeld, een beeld dat te maken heeft zowel met vorm (compositie-beeldelementen) als met inhoud. Ze gaan in ccombinatie een eigen leven leiden, ze laten je anders kijken naar alledaagse dingen en ze dagen je uit om het onverwachte tot het gewone te maken.

collage © Paul Bogaers

De fotografie van Orna Wertman reken ik niet echt tot de architectuurfotografie ondanks dat de stedelijke omgeving in veel van haar beelden aan de orde zijn. In de architectuurfotografie zie je vaak foto’s die uit ogenschijnlijk ingewikkelde deelconstructies zijn opgebouwd, maar bij nadere beschouwing blijken dergelijke foto’s toch gewoon de realiteit te zijn, dus één foto met spiegelingen, lijnen en vlakken die de kijker op het verkeerde been zetten.

Niet van dat alles bij de Turkse fotograaf Murat Germen. Zijn MORPHOSIS is een denkbeelding stad, ver van de echtheid. Een ‘samenraapsel’ van elementen waardoor een constructie van een moderne miljoenenstad ontstaan is.

foto van Murat Germen met als titel MORPHOSIS | © Murat Germen

De voorlaatste fotograaf die ik in deze blog wil noemen (als je op zoekt gaat, vind je er vast nog heel veel meer) is de Nederlandse Nanda Hagenaars. Ze is een veelzijdige en hedendaagse fotograaf en er verschijnen zowel portretten als figuurstudies én documentaires van haar hand. De werken van de collagekunst zijn redelijk nieuw en zeer de moeite waard om er kennis van te nemen.

collagekunst van Nanda Hagenaars © Nanda Hagenaars

Zelf schrijft ze op haar website daarover: “Voor mij geeft het combineren van verschillende beelden, oud of nieuw, gefotografeerd of geschilderd, natuur of menselijke elementen, een zekere voldoening. Eén oog samenknijpen en de perfecte klik vinden. Voor mij is dit nog meer een vorm van meditatie dan fotografie al is. Ik ben in het moment. Ik ben aan het creëren. Ik ben gefocust. Ik kan dit uren en uren doen.
Alle collages zijn analoog, wat betekent dat ze afkomstig zijn van het uitscheuren van interessante afbeeldingen uit oude boeken of het afdrukken van mijn eigen foto’s.”

Tot slot wil ik deze blog eindigen zoals ik begonnen ben, met METROPOLIS. Metropolis van de Duitse fotograaf Michael Naijar. Najjar is een moderne kunstenaar, een avonturier en beschouwt zich als een toekomstige astronaut. Hij woont en werkt in Berlijn. In zijn kunstwerken werpt hij een complexe kritische blik op de technologische krachten die het begin van de 21e eeuw vormgeven en drastisch transformeren. Zijn metropolis, de bedachte stad die volop in bewging is. Wellicht brengt hij daarmee tot uitdrukking dat steeds meer mensen uit het platteland masaal naar de grote steden trekken. Volgens prognoses van de Verenigde Naties zal in 2050 naar verwachting ruim twee derde van de wereldbevolking in stedelijk gebied wonen. 

MERTROPLOIS | © Michael Naijar

LINA IK HOU VAN JOU

Een van mijn fotovrienden, Wim Poland, wijst me regelmatig op een interessant fotografisch project of fotograaf. Zo kreeg ik eind vorig jaar een mail met bovenstaande titel. Wim schrijft: “Bijgaand een web-linkje over de documentaire “Memories from prison” van verhalenmaker en art-director Lorenzo Sorbini over naar foto’s leren kijken en wat het met de kijker doet. Misschien iets voor je blog?”

Het is één van de video’s van fotograaf/filmer Guido Gazzilli. Guido werd in 1983 in Rome geboren. Hij bouwt een oeuvre op over identiteit en de omstandigheden van het mens-zijn door middel van persoonlijke en subjectieve verhalen. Hij werkt aan universele thema’s en portretteert mensen en plaatsen als persoonlijke dagboeken waarin de relatie tussen de mens, de natuur en de stad centraal staat door middel van poëzie en muziek.

Hij heeft gewerkt als assistent van de beroemde fotograaf Paolo Pellegrin (Magnum Photos).

Kijk verder op zijn -in mijn ogen bijzondere- website. Een eigenzinnige fotograaf die het niet schuwt om de rauwheid van het leven in beeld te brengen.

DE LAATSTE MAGGEZIEN

Ik beloofde mezelf elke maand een maggezien uit te brengen. Elke uitgave gericht op één thema of onderwerp. De laattse gaat over de Rheinische Kliniken in Bedburg Hau, gelegen in de buurt van Kleve. Een immens complex dat nu verschillende andere functies heeft. Meer hierover lees je in het MAGGEZIEN nummer 12.

De ‘RHEINISCHE KLINIKEN’ Bedburg-Hau is een van de grootste instellingen voor de behandeling en opvang van psychisch- en geestelijk zieke patiënten in Noordrijn-Westfalen in Duitsland. De inrichting werd geopend in 1912 en is gevestigd op een parkachtig terrein in de gemeente Bedburg-Hau in Kreis Kleve. Het gehele complex van gebouwen en wegen valt thans onder monumentenzorg.

Eind Goed Al Goed

Ik geloof in het goede van de mens, maar dat geloof krijgt op dit moment met allerlei afvallige trekjes een flinke knauw. Ik maak me zorgen en voel me machteloos en bovendien vind ik het onbegrijpelijk.

De afslachting van miljoenen mensen. Pijn aan de ogen, maar vooral pijn in het hart.

Afslachting noem ik het. In bepaalde (nogal wat …) poltieke kringen wordt gesproken van een afstraffing of het recht op zelfverdediging. Als dit nog onder het begrip van zelfverdediging valt, ben je echt van het padje. In mijn ogen… het is niet meer dan een mening. Maar als politieke leiders meningen verwarren met beleid, heb je de poppen gehoorlijk aan het dansen. De hele wereld staat op zijn kop, kijkt ernaar en er lijkt geen eind aan te komen.

Ik weet geen raad…. Met grote twijfels roep ik de hulp in van AI [kunstmatige intelligentie]. Sommige ‘experts’ voorspellen tenslotte dat dit het menselijke brein voorbij streeft en in de toekomst de menselijke poltieke besluiten vervangen worden door ‘beslissingen van de machine’.

Als ik type ‘de wrede oorlog in Gaza’, geeft mijn (laatste versie van) Photoshop niet thuis en stopt het de productie van de ‘foto’, amper nadat het begonnen is. Ligt het aan het woord wrede? Of toch aan de combinatie met Gaza? Ik tik in ‘wrede omstandigheden’. Een vreselijke portret van een man met puisten en kloven staart me van het beeldscherm aan. ‘Oorlog in Gaza’ dan of ‘wrede omstadigheden in Gaza’. Ik krijg drie foto’s van uitsluitend Arabische teksten op mijn scherm. Het is duidelijk AI heeft zo zijn voorkeuren.

Uiteindelijk lukt het me met wat andere omschrijvingen en worden enkele foto’s geproduceerd. Hedendaagse ellende, een symbolische vlag en een stad waar de hoop gevierd mag worden. Een kwestie van de juiste prompts invoeren. Was het maar zo eenvoudig…. Als foto 3 snel bewaarheid wordt [eind goed] kunnen we weer wat geloof koesteren in de mensheid. Met de beste voornemens voor 2024 ….

foto 1 met AI gemaakt, de prompt was: het slagveld in Gaza
foto 2 met AI gemaakt, de prompt was: de toekomst van Gaza
foto 3 met AI gemaakt, de prompt was: vrede in een stad in Gaza

NOG MEER LIJSTJES ?

Lijstjesmoeheid heeft niet te maken met het moe zijn, alhoewel dat op veel werkplekken zomaar aan de orde van de dag kan zijn. Misschien ben jij er ook helemaal klaar mee. Sla deze blog dan maar over. Als je nog wat tijd tussen kalkhoen en ijstaart over hebt, kan de publicatie van Aperture wellicht nog iets voor je zijn. Om verhalen te lezen of gewoon ‘plaatjes’ te kijken.

Terugkijken en dan daarna samen weer verder | U-Bahn Berlin | foto Peter van Tuijl

Aperture’s must-read fotografiefuncties van 2023

Op hun website schrijven ze: “Aperture werd opgericht om ‘creatief denken, op significante wijze uitgedrukt in woorden en foto’s’ te bevorderen. We blijven deze doelen nastreven in onze samenwerkingen met fotografen en schrijvers. Hier kijken we terug op een selectie van de verhalen die we in 2023 hebben gepubliceerd: de dynamische stemmen die de kunstscene van Accra vormgeven, de debatten rond AI en NFT’s, de erfenis van Joan Didion’s verhalen vertellen, en de manieren waarop Aziatisch-Amerikaanse fotografen nieuwe mogelijkheden voor de toekomst zien.

LEES EN KIJK: In deze interviews, portfolio’s en essays zien we het potentieel van fotografie om zowel te getuigen als te verbinden.”
—De redactie

GA NAAR …..

het jaar in interviews
Het jaar in portfolio’s
Het jaar in essays

transparantie IN DE STRAAT

photography © PASCAL SENTENAC

Pascal Sentenac woont en werkt in Parijs en Seine-et-Marne. Al meer dan vijftien jaar doet hij persoonlijk onderzoek naar het fotografische beeld, parallel met zijn baan als directeur fotografie, die hij dertig jaar uitoefent, en zijn activiteit als scenarioschrijver. Het vertellen, het benadrukken van plaatsen, van wezens, hun afwezigheid of aanwezigheid, de verkenning van sensaties zijn de rode draad in zijn werk. In zijn -wat ik noem straatfotografie- is de aanwezigheid én afwezigheid van de mens nadrukkelijk aan de orde. Je bent observator van iets waar je geen deelgenoot van bent. Een plastic scherm tussen jouw wereld en datgene wat je waarneemt. Er kan van alles gebeuren, maar jij kunt er niet bij, niet aan deelnemen en niet waarschuwen voor het gevaar als dat nodig mocht zijn. Naast deze meer inhoudelijke aspecten kun je als beschouwer ook genieten van de esthetiek van de foto’s. Kleuren, vormen, scherpte en onscherpte verwijzen naar het werk van de Amerikaanse meesterfotograaf (straatfotograaf en kunstenaar) Saul Leiter [1923-2013].

photography SAUL LEITER 1957 | © Saul Leiter Foundation

B&W PHOTOGRAHY

Beste Peter van Tuijl, Gefeliciteerd!

Ik wil u graag laten weten dat u bent geselecteerd om uw werk tentoon te stellen op de 2e B&W Athene Photography Festival vanaf de laatste week van februari 2024. U bent gekozen uit vele opmerkelijke inzendingen die van over de hele wereld zijn verzonden.

Peter Van Tuijl # Netherlands # The World Passes by (Street Photography)

2nd B&W Athens Photography opent zijn poorten in februari 2024. De tentoonstelling en de evenementen zullen worden gehouden in Serafio City in Athene, een gemakkelijk toegankelijke zaal, waar alle werken kunnen worden gehuisvest. B&W Athens Photography wordt georganiseerd door Blank Wall Gallery.

TOKIO IS VAN JOU

from the series ‘TOKIO is YOURS’ | © Meg Hewitt

Gefascineerd door de Japanse fotografie en in het bijzonder door de Provoke-groep, vertrok de Australische selfmade fotograaf Meg Hewitt in 2015 naar Tokio om een ​​emotionele serie te produceren die de fotojournalistiek overstijgt en ruimte laat voor de verbeelding van de kijker.

Een fascinerende reeks beelden die de Japanse Straatfotograaf Daido Moriyama van de kunstenaarsbeweging “Provoke” met veel instemming bekeken zal hebben. De grove, gruizige stijl met heel veel contrast geven de foto’s een harde uitstraling. Tegelijkertijd zit er veel compassie in het werk van Meg Hewitt.

Obscure figuren in ongewone decors en met onverwachte en vreemde gebaren overstijgen het dagelijkse. Daarmee vertoont haar werk voor mij een overeenkomst met de foto’s van de ZuidAfrikaanse fotograaf Roger Ballen en Anders Pedersen en de al eerder genoemde Daïdo Mariyama. Fotograferen die zich op op een zeer expressieve manier uiten, vaak overdreven scenes met een underground karakter. Het zijn beelden uit het leven gegrepen, doorgaans niet het ‘kleinburgelijke’.

Tokyo is Yours was haar eerste grote langetermijnproject. Zelf zegt ze: “Ik was erg ontroerd door de gebeurtenissen in Japan rond de aardbeving in het Grote Oosten van 2011 en de daaropvolgende tsunami en kernsmelting in de kerncentrale van Fukushima. Ik vroeg me af wat de stemming was in Tokio, dat slechts 240 kilometer ten zuiden ligt. Tokio is een metropool met ruim 14 miljoen inwoners. De meeste mensen zijn afhankelijk van het openbaar vervoer, dus het zou erg moeilijk zijn om te evacueren. De voormalige premier Naoto Kan gaf in 2016 toe dat hij destijds serieus overwoog om te evacueren. De situatie leek op sciencefiction, maar was helaas ook heel reëel. Toen ik voor het project Tokyo voor het eerst bezocht, zag ik overal een graffiti-tag staan: ‘Tokyo is Yours’. Het was als een proclamatie dat Tokio, ondanks wat er was gebeurd, nog steeds bestond.”

Meg Hewitt is een straatfotograaf die aan documentaire en fotojournalistieke projecten werkt. Haar werk is verbeeldend en heeft verschillende interpretatielagen met vaak een filmische stijl (zoals o.a. van Antoine d’Agata). Ze gaat de straat op om daar in eerste instantie de mensen te ontmoeten waarmee ze aan het werk gaat in haar projecten.

Na het voltooien van haar studie beeldende kunst, runde ze ruim tien jaar een eigen restaurant in Sydney voordat ze rond 2010 met fotografie begon. Ze werkt nu aan haar projecten, assisteert een meesterfotoprinter en geeft workshops. Haar fotoboek Tokyo is Yours ontving een aantal internationale prijzen. In 2019 zag ik haar expositie in Arles tijdens het jaarlijkse festival. Het was haar eerste soloexpositie in Europa. Kijk verder op haar website, ik veronderstel dat u niet teleurgesteld wordt.

ELLIOTT ERWITT

[1928 — 2023]

USA. New York, New York. 1999.

Ik kan de gisteren overleden fotograaf niet vergeten. Dat hoeft ook niet. Vooral vanwege zijn fotografie blijft hij mij bij, maar ook wel door zijn naam. Als ik enkele van zijn foto’s weer eens in een lezing -bijvoorbeeld over straatfotografie- stopte moest ik vaak een correctie aanbrengen. Met hoeveel l’s, w’s en vooral t’s moest zijn naam ook alweer geschreven worden. Zelfs als je zijn voor- en achternaam verwisselde klonk het nog goed.

Maar heel groot is hij geworden door zijn spontane en ogenschijnlijke ongecompliceerd lijkende foto’s. De vele hondenfoto’s; voor veel fotografen zou dat al bijna een levenswerk betekenen. Humor en ongedwongenheid spelen een belangrijke rol in zijn werk. Toevalligheden uit het dagelijkse leven die door het kader en het moment meer vertellen dan wat je ziet. Foto’s die je redelijk makkelijk kunt lezen en waarvoor geen hogere fotoleer nodig is. En toch, als je nog wat verder kijkt, gaat het dieper en is er meer te beschouwen dat gekenschetst kan worden als een dagboek van het leven. Een geweldige observator waardoor bewaard blijft van ‘wat ooit was’. Waarschijnlijk ook vanwege de fotografische helderheid -zijn beeldtaal- waarmee hij het leven vastlegde. In allerlei facetten alhoewel pure ellende voor hem niet was weggelegd. Ik heb hem nooi ontmoet, maar denk dat hij een prettig en vrolijk mens was met een engagement gericht op het gewone dat ook heel bijzonder kan zijn. Zeker zul je hem als fotograaf kunnen bewonderen vanwege het impulsieve in zijn werk. Met name zullen veel straatfotografen dat ook in zijn ouevre herkennen.

| Elliott Erwitt |

Hij was een straatfotograaf die het tot het lidmaatschap van Magnum schopte. Het persagentschap dat in 1947 door o.a. Henri Cartier Bresson werd opgericht en dat nog steeds als een belangwekkend fotoinstituut te boek staat. Hij was inmiddels 65 jaar lid en tot zijn, bijna, negentigste actief.

Op verschillende sites wordt Elliott Erwitt herdacht, vaak met tal van fotopages. Het mondiale fotofestival Rencontres d’Arles herdenkt de fotograaf met een heruitgave van het interview dat Hebel (de toenmalige directeur van het jaarlijkse festival) met Elliot had in 2012. Er is een film in twee delen van dit interview verschenen [in totaal ongeveer een uur deel 1 en deel 2]. Je kunt ook kijken naar het zes-minuten durende filmpje met uitsluitend foto’s.

De laatste maanden van het JUBILEUM

ERICAMERA

Als ik het woord ERICAMERA hoor, maakt mijn hart nog steeds even een slagje extra. Ook na zoveel jaar vergeet je je eerste liefde niet. Tot eind 1989 was ik lid van deze toen nog jonge club met heel veel jonge fotografen. Ik werd lid in 1977 een paar jaar na de oprichting. Hans Siteur, helaas enkele jaren geleden overleden, was de oudste met zijn 42 jaar. We organiseerden allerlei prachtige activiteiten, bijeenkomsten en workshops met fotografen die later toppers op wereldniveau werden. In mijn laatste jaar kwam Erwin Olaf, ik meen toen nog voor 50 gulden, een avond verzorgen. Maar ook de fotopresentaties van o.a. Paul de Nooijer, Marie Bot en Aart Klein herinner ik me als geweldige avonden waarvan we veel leerden. In die tijd was er zelfs al een soort mentoraat van enkele zaterdagen -van ’s morgens vroeg tot laat in de middag- met de Belgische fotograaf Carl Uytterhaegen (1944). Hij schreef later enkele boeken over de geschiedenis van de fotografie. Hij had ook een belangrijke functie als het gaat over de fotografie-opleiding aan de Koninklijke Academie van Gent (de KASK). Met de inhoudelijke bijeenkomst over de toekomst van de fotografie die Ericamera nu organiseert, lijkt Carl Uytterhaegen ook weer een beetje terug.

Dit jaar sluit Ericamera het jubileumjaar af met een boeiende lezing/discussiebijeenkomst over de toekomst van de fotografie, met name gericht op de vrijetijdsfotografie.

De uitslag van de door Ericamera georganiseerde fotowedstrijd wordt 18 november bekend gemaakt in de galerie van de Pennings Foundation.