Een fotografie expositie van Laura de Morree
Van 31 maart – 1 juni 2023 bij Oerkroeg Schiller in Aalten

Wat de fotograaf erover zegt: 

“Hoeveel keuzes wil je hebben? Hoeveel keuzes moet je hebben? En wat zijn de gevolgen van keuzemogelijkheden. De gecreëerde consumptiemaatschappij heeft niet alleen een enorme impact op onze beleving, maar ook op onze omgeving. Door multinationals, marketingbureaus en media worden we overspoeld met informatie en beelden die je bewust of onbewust sturen. Er wordt een vraag gecreëerd die, als je er even over nadenkt, verleidt tot meer en meer behoeftes. Meer behoeftes betekent meer consumeren, meer productie, meer afval, meer klimaatimpact. Sociale druk, trends, hoe je je identificeert en wat je belangrijk vindt zijn ook factoren die invloed hebben op onze keuzes. Door de overvloed aan keuzes die jij en ik in ons leven krijgen voorgeschoteld, voel ik me wel eens overweldigd en onzeker over beslissingen die ik moet nemen. Elke keuze die jij maakt heeft invloed. Laten we vaker stil staan, bij wat we echt nodig hebben. Maken we met elkaar wel de juiste keuzes? Stellen we de juiste vragen? Leiden de keuzes die we moeten maken niet af van waar het echt om draait? Wie bepaalt onze behoeftes? Wie zorgt voor vertroebeling? Welk voorbeeld willen we zijn en wat geven we door aan latere generaties? Naast heel veel soorten pindakaas…”

FotoKabinet is een initiatief van Oerkroeg Schiller samen met het OFC. De groep die ervaring heeft met het exposeren in een museale omgeving ziet het als een uitdaging om binnen de sfeer van een kroeg mooie exposities te realiseren. Het doel is om de werken die daar getoond worden aan te passen aan de sfeervolle locatie. Het OFC bestaat uit fotografen en kunstenaars die al dan niet beroepsmatig werkzaam zijn. Ieder lid heeft zijn of haar eigen specialisatie en werkt vanuit eigen interesse. De groep heeft ervaring met exposeren in museale omgevingen. De leden zijn: Bettina Hogeweg, Gerjo te Linde, Laura de Morree, Judith Spook, Peter van Tuijl, Ton van Vroonhoven, Gert Wielink en Dinie Wikkerink.

Een park in een woonkamer is niet waarschijnlijk. Dus wellicht zoek ik naar een speld in de hooiberg. Toch zullen er mensen zijn die in hun huis zoveel groene natuur hebben dat je bijna kunt spreken van een park in huis!

VRAAG – VERZOEK – HELPMIJ

Voor mijn project PARKEN in alle SOORTEN en MATEN ben ik op zoek naar de bewoner van zo’n huis. Om een mooie foto van het groene interieur te maken met of zonder een portret van degene die daar leeft. De hele familie erop kan ook. Uiteraard krijgt hij/zij ook een grote foto om in zijn/haar ‘park’ te hangen.

Ik kom graag naar u toe, als het in de buurt van de Achterhoek is, is dat mooi meegenomen (ik woon namelijk in Ulft). Maar ook elders in Nederland maak ik graag die ene foto voor mijn project.

Wie mij helpen wil ….. stuur een mailtje naar info@fotopetervantuijl.nl

Of ken je iemand die dat misschien zou willen? Stuur dan deze blog naar hem of haar door en hopelijk hoor ik dan meer via mijn mailadres.

Dat vond ik van de foto’s van Zuzana Pustaiová die ik tegenkwam op de website van Lensculture. Ongebruikelijke fotografie, fotografie die zich niet gemakkelijk laat plaatsen in een hokje, of het zou het hokje van lef moeten zijn. Voor mij zijn het stillevens die het leven in volle hevigheid tonen. Alledaags en tegelijkertijd spat het concept er van af. Metaforisch als het gaat om begrippen of zaken uit het leven aan de orde te stellen, zonder precies te onthullen waarover het dan echt gaat.

Aan haar foto’s werd de 3^e plaats series toegekend en de foto’s bleken te komen uit het boek One Day Every Day’’. En toen ik op haar website verder ging snuffelen was ik verkocht en het boek rechtstreeks bij haar gekocht. Een fotoboek bevat een reeks foto’s. Papier, vormgeving of bijvoorbeeld ritme maken dat een boek over meer gaat. De aanschaf en vooral het hebben van zo’n boek voelt als een feestje. One Day Every Day is dat wat mij betreft.

Op haar website kun je o.a. lezen: Zuzana Pustaiová (geboren in 1990 in Levice, Slowakije) begon haar interesse in beeldende kunst met schilderen, maar schakelde al snel over op fotografie, die ze studeerde aan de Academie voor Schone Kunsten in Bratislava, Slowakije, en de Universiteit voor Toegepaste Wetenschappen in Bielefeld, Duitsland. Ze voltooide haar doctoraat in de kunsten in januari 2022 en werd doctor in de kunsten. Meer …

Sinds het begin van dit jaar wil ik elke maand een magazine maken met daarin straatfotografie, toegespitst op een plaats en/of thema. Het eerste nummer was medio januari gereed en kan als pdf gedownload worden.

In dit eerste magazine foto’s die in november 2022 gemaakt zijn in Dagenham, een buitenwijk van Londen. In Dagenham was één van de grootste Ford Fiesta fabrieken van de wereld gevestigd. Alhoewel stevig ‘afgeslankt’ worden er nog steeds 40.000 motoren per jaar geproduceerd.

Inmiddels is ook MAGGEZIEN 02 verschenen. Een magezine met foto’s uit Hongarije in de periode 1983-1991.

Fotograaf Bettina Hogeweg laat het van 3 februari tot 30 maart spoken in het FOTOKABINET van oerkroeg Schiller in Aalten.

Spookverhalen zijn van alle tijden. En of je nu in spoken en geesten gelooft, of het afdoet als vermaak dat niet echt bestaat, het zijn fascinerende verhalen. Voor deze serie zijn locaties gefotografeerd in Twente en de Achterhoek, waarover zo’n spookverhaal rondgaat. Huizen die door ‘gohsthunters’ worden bezocht om de dolende geesten op film vast te leggen, maar ook plekken waar al eeuwen sagen en legenden over opgetekend worden. Een serie die ruimte biedt aan gespreksstof over het leven, de dood en het hiernamaals. Foto’s die op het eerste oog eenvoudig lijken, maar net als een goed spookverhaal een diepere lading hebben. Het spookt in het oosten en vanaf nu ook in het fotokabinet…

De gefotografeerde locaties zijn: Kasteel Singraven, Kasteel Reuversweerd, Spookhotel Laag Soeren, Spookboerderij Brummen, Het Aamsveen, Kasteel Slangeburg, De Tankenberg, Oude ziekenhuis Oldenzaal, Kasteel Hackfort, De Lutte

Bettina Hogeweg is afgestudeerd aan de fotovakschool in 2015 waar ze de opleiding ‘fotografische vormgeving’ cum laude heeft behaald en sindsdien is zij als  kunstfotografe aangesloten bij het Oostgelders Fotografen Collectief.

FotoKabinet Oerkroeg Schiller, Prinsenstraat 4, 7121 AG Aalten

Openingstijden: dinsdag en woensdag19:00 tot 01:00, donderdag 16:00 tot 01:00, vrijdag en zaterdag 14:00 tot 02:00 en zondag 14:00 tot 01:00

In het boek over documentaire fotografie heb ik in een van de laatste paragrafen de mogelijkheid genoemd om een digitale expositie te maken op een eenvouidge manier. Het werkt snel, heeft een eenvoudige werkomgeving, is gratis en geeft redelijke presentaties in verschillende soorten en maten.

Ga naar de website van EMAZE.COM, registreer je (neem het gratis programma, dat is voor de meeste doeleinden prima geschikt) en maak vlot je eerste presentatie. Het programma is gebruikersvriendelijk, je kunt er best vlotjes en intuïtief mee aan de slag. Ik merkte wel dat op mijn Ipad en Iphone de presentatie 90 graden gedraaid is. Niet zo slim van mijnheer Emaze. Maar misschien kun jij dat wel anders instellen. Op de laptop of desktop werkt het prima. Succes ermee.

Gisteravond was het zover, de afsluiting van een mentoraat met twintig fotografen uit de afdeling Brabant-Oost van de Koninklijke Fotobond. Ik mocht hun coach/mentor zijn.

Het begeleidingstraject begon met twee avonden theorie en onderzoek naar aspecten van de fotografie zoals beeldtaal, series en beeldstijl. Met veel voorbeelden en veel eigen inbreng van de deelnemende fotografen. Daarna werd door iedereen een project gekozen waaraan ze gedurende een klein jaar aan wilden gaan werken. De resultaten werden gisteren in de grote zaal van de PAAL in ERP door elk van hen gepresenteerd voor een groot publiek. Ik heb ze niet geteld maar er zaten vlot 120 mensen in de zaal. Twintig series, via PowerPoints en andere presentaties (zoals video’s, afdrukken op papier en dibond, fotocollages) kregen de handen van de aanwezigen op elkaar voor een gul – en terecht naar mijn idee – applaus. De thema’s hebben de fotografen vanuit een grote persoonlijke betrokkenheid uitgewerkt en het resultaat mag er zijn.

Het verlies van een vader, de summerdarkness van een subcultuur, in het verleden geraken, de vorming van land, wie ben ik, de elementen vuur-water-aarde-lucht of solitair-mensen in hun eigen wereld zijn zomaar enkele voorbeelden.

Het zou zekere niet misstaan om alle projecten hier in deze blog een plaats te geven. Dat ik dat niet doe heeft meer te maken met mijn idee dat een blog redelijk korte verhaaltjes moet bevatten dan met de kwaliteit van het werk van de deelnemers. Dat was puik, zonder uitzondering.

Ik laat er toch eentje zien, gewoon als voorbeeld. Fakking Faking gemaakt door Mirjam Evers. Op haar eerste presentatie benoemde ze al ‘de verwrongen (zelf)beelden en intolerantie naar eigen uiterlijk’ als een belangrijk aandachtspunt in het leven van vooral jonge mensen. Wat is de standaard van schoonheid waar iedereen aan moet voldoen. De eenheid van lengte is een meter en er is geen misverstand over de lengte daarvan. De eenheid van schoonheid bestaat niet en wordt normatief bepaald door ‘de mensen’. Maar het is juist die norm die sterk bepaald wordt in het huidige social media verkeer. Nieuwe media maken een ideaalbeeld, bepalen de maatstaf van goed, mooi en mindermooi. Het concept dat Mirjam heeft uitgewerkt wil ik graag tonen. Om het enigszins verontrustende dat ik voel/ervaar te delen.

Laat ik met de eerste beginnen. Walker Evans Revisited met als vrije vertaling Walker Evans opnieuw bekeken betreft een foto expositie in Museum Helmond. Een museum dat veel aandacht besteedt aan top fotografen. Ik schreef er al eerder een blog over. Terloops hoorde ik dat ergens in het voorjaar er opnieuw een expo is met het werk van een internationaal gelauwerde fotograaf namelijk Alex Webb. Maar goed eerst Walker Evans [1903 – 1975]. Oud werk, de meeste foto’s allemaal in de midden jaren dertig van de vorige eeuw en niet groter dan het A4 formaat. Voor degenen die het werk van Evans kennen dus niks nieuws onder de zon. Alhoewel….. Als je zijn pakweg 30 tentoongestelde foto’s bekijkt zie je zowel de geschiedenis van het dagelijks leven – de onbekende mens – voorbij trekken alsmede de wijze waarop fotografie in die jaren beoefend werd. Het ‘nieuwe’ van de expositie is dat er diverse hedendaagse fotografen die ‘werken in de geest van Evans’ te zien zijn. Een aantal is geïnspireerd door zijn werk, anderen zijn naar plekken gegaan die ook door Evans gefotografeerd werden en weer anderen reageren heel direct op zijn werk door foto’s van destijds te kopiëren (soms letterlijk) en in deze tijd te plaatsen.

Wat mij betreft vielen de fraaie portretten en stille momenten van Bryan Schutmaat op, het documentaire werk van Vanessa Winship en de kolossale foto’s van George Georgiou over parades in Amerika. De 5 meterlange foto’s vertellen veel over de individuele mens, die je op een normale afdruk ontgaan.

De expositie Walker Evans revisited is nog te bezoeken tot 5 maart 2023. Kijk voor verdere info op de site van het museum.

Walker Evans revisited

KOMPELKOPPEN VANFLETEREN

De tweede tentoonstelling die we – mijn twee fotovrienden en ik – bezochten was KOMPELKOPPEN van Stephan Vanfleteren in Zolder (B). Vanfleteren geeft de oude mijnwerkers opnieuw een gezicht. Dertig jaar geleden werd de laatste steenkolenmijn van de Benelux, die van Zolder, gesloten. Dat was het einde van een industrieel tijdperk in de regio Belgisch Limburg. Zoals op heel veel andere plaatsen in Europa zijn de oude gebouwen in Zolder als industrieel erfgoed aangemerkt en gerenoveerd met behoud van de culturele waarde. De expo MIJN|KRACHT is te zien in de voormalige ophaalmachinegebouw waarin alle oude apparatuur nog opgesteld staat.

De hal is in het duister gehuld als we binnenstappen. Onze ogen moet wennen aan de donkerte en we schuifelen voorwaarts. De foto’s van Vanfleteren zijn heel slim uitgelicht en wijzen ons enigszins de weg. Het is er behoorlijk druk voor een gewone doordeweekse dag, alhoewel het is tussen Kerst en Nieuwjaar dus veel mensen zijn vrij van hun werk.

Vanfleteren herschrijft de geschiedenis. Zijn foto’s zijn ruim een half jaar geleden gemaakt in het café van het cultureel centrum. Hij heeft zich er zeker niet als een jantje-van-leiden van afgemaakt. Ik heb de indruk dat elk portret de oude mijnwerker weer terug in de tijd brengt. De emoties spatten er van af, zowel in de treurigheid, in de gezichten die staan voor het onmenselijk zware werk, maar ook de dikke vriendschap tussen de ‘kompelmaatjes’ die kennelijk weer opbloeit tijdens de fotosessie. En steeds – in elk portret – geeft Vanfleteren een essentie weer in de trant van ‘kijk dit waren ze, de mannen van ijzer”. In de portretten worden ze teruggebracht in de tijd van toen, niet alleen door de fraaie enigszin grijze en korrelige afdrukken maar vooral door blikken, houding en de eenvoud van de omgeving waarin ze geplaatst zijn. Het toen wordt het nu, voelbaar in de zestig unieke beelden die getoond worden. De expo is op 22 januari 2023 gedaan. Wellicht brengt Vanfleteren er nog wel een boek van uit. Dat zou mooi zijn voor degenen die deze fascinerende expo hebben moeten missen.

een foto expositie van Gerjo te Linde

Een beeldverslag over een hedendaagse- vintage look dankzij een modern ambacht.

Fine art picturalist, Gerjo te Linde fotografeert sinds 2015 uitsluitend met behulp van het historische ‘wet collodion’ proces, ook wel de natte plaat fotografie genoemd. Vanaf die tijd is zijn kijk op fotografie ingrijpend veranderd. Inhoudelijk is zijn werk het beste te omschrijven als een kritische blik op zichzelf en op sociale thema’s die hem bezighouden.

Om zichzelf scherp te houden maakt hij af en toe een zijsprong naar de moderne digitale techniek. Dat digitale materiaal zet hij vervolgens meedogenloos om naar monochrome beelden, meestal uitgedost in contrastrijk zwart – wit, echter zeker niet kleurloos.

Met deze serie typeert Gerjo een hedendaagse man, het continue veranderende modebeeld, de terugkerende stijlelementen in uiterlijkheden en onze blijkbaar aanwezige behoefte aan ‘beleving’. Wellicht springt de barbier hier handig op in? Hij laat alleen mannelijke klanten toe, bedient ze vakkundig en serveert na afloop een glas whisky met passende rookwaar. Een serie die reflecteert.

Is het een modetrend of verlangen we allemaal naar een representatief spiegelbeeld, houden we van persoonlijke verzorging en laten we ons allemaal het liefst graag regelmatig ‘vertroetelen’?

26 nov. 2022 t/m 2 febr. 2023 in het Fotokabinet van Oerkroeg Schiller.

Prinsenstraat 4, 7121 AG Aalten

Openingstijden: 
Dinsdag 19:00 tot 01:00
Woensdag 19:00 tot 01:00
Donderdag 16:00 tot 01:00
Vrijdag 14:00 tot 02:00
Zaterdag 14:00 tot 02:00
Zondag 14:00 tot 01:00

GABI WAGNER

Hugo Brandt Corstius schreef onder een van zijn schuilnamen, Battus, palindromische zinnen. Hij is bekend als schrijver maar oorspronkelijk studeerde hij wiskunde hetgeen zijn voorliefde voor het palindroom kan verklaren. Het palindroom is in de ‘rekenleer’ het getal dat je kunt omkeren, zonder dat de waarde verandert. Het kleinste palindroom is 11 en ook 77 is zo’n getal. Mijn vriend Gijs werd 77 toen ik 66 werd en ook 11 jaar daarvoor was het palindroom de grote winnaar 55 en 66. Mijn leven lang ben ik eveneens besmet met het palindroomvirus. In 2002 was zowel het jaartal als mijn leeftijd palindromisch. Als je niet zo van getallen houdt is ook de de taal veel te beleven. Pap, pop, lol, kok of lepel zij gemakkelijke voorbeelden. Meetsysteem is dan al wat ingewikkelder, Parterretrap weer grappiger vanwege de alliteratie, laat staan het woord edelstaalplaatslede. Als je nog even verder kijkt kom je al snel bij palindromische zinnen. Zinnen waar Battus dus om bekend stond, bijvoorbeeld Baas, neem een racecar, neem een Saab.

Vandaag is de datum 221122, althans volgens de notatie jjmmdd. Een reden om op zoek te gaan naar de palindroom in de fotografie. Een puur symmetrisch beeld is ongetwijfeld snel gevonden. Juist de fotograaf die mij het idee van een palindromisch beeld geeft wijkt hier van af. Het is veel meer de palindromische beeldstijl die ik bij deze fotograaf bewonder. Geen palindromie an sich maar dromerige beelden die enigszins verwijzend zijn. Absolutisme is niet voor fotografen.

Vind je het verhaal over palindromen zo maar raar, wellicht biedt dan deze fotograaf nog wat inspiratie. En bedenk dat het eerstvolgende palidromische jaar nog een tijdje op zich laat wachten namelijk pas in 2112 is het zover.