Je kunt veel leren van de jeugd

De vier studenten Damera Ribbe, Gabi van den Broek, Elke Smets en Ivy van Mullekom zullen het je laten zien en horen. Tenminste als je naar de lezing van hen gaat in Zaal De Paal in Erp op donderdag 29 februari a.s.

Het begint om 19.30 uur en duurt tot nabij tienen.

publicatie 2021 in het AD | © Algemeen Dagblad

In de zomer van 2021 werden de inwoners van het Griekse eiland Evia getroffen door hevige natuurbranden die hun wereld op z’n kop zette. We hebben daar allemaal van gehoord via het nieuws. Soms dacht ik hoe moet dat zijn als je het vuur naderbij ziet komen en weet dat je weg moet maar niet wilt. Al je bezittingen achterlaten, je verleden én je heden, wanneer doe je dat. Maar ook de toekomst laat je achter. Dat doe je alleen als het moet, er geen andere uitweg meer is.

Naar aanleiding hiervan besloten die vier jonge fotografen Damera, Elke, Ivy en Gabi met hun camera’s het getroffen eiland begin 2022 te bezoeken. Hoe gaat het bijna een jaar later met deze mensen? En met het toeristische, groene eiland wat Evia ooit was? 

Fotografen die graag series maken of daar iets meer van willen weten zouden deze avond niet mogen missen. Dat geldt zeker ook voor de vele fotografen die geïnteresseerd zijn in de documentaire fotografie. Mis dit niet en dus op naar de Paal aan de Hezelstraat in Erp op donderdag 29 februari. Schrijf je eerst in zodat je verzekerd bent van een plek!!

Het omgevingsportret

Burnthouse Lane © Michelle Sank

De aanleiding van deze blog is een fundraising voor een project van fotograaf Michelle Sank. Ze is de actie gestart, samen met de uitgever (Dewi Lewis Publishing), om in de komende zomer het boek Burnthouse Lane uit te kunnen brengen. Sank, Zuid Afrikaans van geboorte, woont sinds 1987 in Engeland. Ze werkt al een flink aantal jaren aan het project Burnthouse Lane, een woonwijk uit de jaren twintig van de vorige eeuw aan de rand van Exeter. Het is een interessant en uitdagend gegeven om oude wijken te documenteren. Nu gebeurt dat in Engeland door Sank, maar ook in mijn huidige mentoraten heb ik enkele fotografen die dat met veel verve doen. Hoe je zo’n oude wijk in beeld brengt hangt natuurlijk in de eerste plaats af van wat je wilt vertellen. Als het bijvoorbeeld over de renovatie van zo’n oude wijk een verhaal wilt maken  of bijvorbeend over de sterke sociale cohesie in de van nature ‘oude’ gemeenschap in een hedendaags jasje.

Sank kiest ervoor om met omgevingsportretten de woonwijk in beeld te brengen. Burnthouse Lane wordt wel getypeerd als een no-go-area, maar zij voelde zich juist heel welkom. “Misschien omdat ik ook van ‘buiten’ kom. Geboren in Zuid Afrika als dochter van Letse vluchtelingen. Ik weet wat het is om je gemarginaliseerd te voelen. Ik wil juist de positiviteit van de gemeenschap te benadrukken. Dat doe ik door de mens zelf te laten zien en met wat achtergrond. De tuinen, de kleuren van de huizen, de spiegeling in de ramen zijn allemaal factoren die iets laten zien van waar we zijn. De wijk is nu 100 jaar geleden opgezet om arme mensen uit de sloppenwijken te huisvesten. Veel later, ten tijde van Margeret Tatchers ‘Right to Buy – programma’  kwamen veel huizen in eigendom van arbeidersgezinnen. Dat wil niet zeggen dat daarmee de ontberingen zomaar verdwenen waren. Maar het geïsoleerde karakter van het gebied met een ingewikkeld labyrint van steegjes en plekjes hebben ook een effect op de gemeenschapszin van de mensen die daar wonen.”

© Michelle Sank

Sank heeft de mensen in hun natuurlijke omgeving gefotografeerd, waarbij juist die omgeving voor een meerwaarde aan haar documentaire serie geeft. De mensen tonen hoe ze zijn, zonder opsmuk of zich anders willen voordoen. Daaruit kun je zien dat het niet een project is dat op een achternamiddag is gemaakt. Ze gaf vertrouwen én kreeg dat ook.

De crowdfundig kent veel verschillende mogelijkheden en als je haar wilt steunen en misschien ook graag het boek wilt hebben, kun je hier meer informatie vinden. En op haar website vind je natuurlijk nog veel meer over haar.

En als je nog wat meer wilt weten over portretten lees dan hier een van mijn oude blogs zelfportretten geen exhibitionisme.

NOG MEER LIJSTJES ?

Lijstjesmoeheid heeft niet te maken met het moe zijn, alhoewel dat op veel werkplekken zomaar aan de orde van de dag kan zijn. Misschien ben jij er ook helemaal klaar mee. Sla deze blog dan maar over. Als je nog wat tijd tussen kalkhoen en ijstaart over hebt, kan de publicatie van Aperture wellicht nog iets voor je zijn. Om verhalen te lezen of gewoon ‘plaatjes’ te kijken.

Terugkijken en dan daarna samen weer verder | U-Bahn Berlin | foto Peter van Tuijl

Aperture’s must-read fotografiefuncties van 2023

Op hun website schrijven ze: “Aperture werd opgericht om ‘creatief denken, op significante wijze uitgedrukt in woorden en foto’s’ te bevorderen. We blijven deze doelen nastreven in onze samenwerkingen met fotografen en schrijvers. Hier kijken we terug op een selectie van de verhalen die we in 2023 hebben gepubliceerd: de dynamische stemmen die de kunstscene van Accra vormgeven, de debatten rond AI en NFT’s, de erfenis van Joan Didion’s verhalen vertellen, en de manieren waarop Aziatisch-Amerikaanse fotografen nieuwe mogelijkheden voor de toekomst zien.

LEES EN KIJK: In deze interviews, portfolio’s en essays zien we het potentieel van fotografie om zowel te getuigen als te verbinden.”
—De redactie

GA NAAR …..

het jaar in interviews
Het jaar in portfolio’s
Het jaar in essays

WERELD FOTOGRAFIE DAG

zaterdag 19 augustus 2023

Als fotografen zijn we wereldwijd een beetje jarig op deze dag. Het idee om samen een feestje te vieren lijkt me wel wat. Maar ja, moeten we dan allemaal naar sintjuttemis en bovendien de grootste evenementenhal van de wereld afhuren? Nooit is de betekenis van sintjuttemis en daar kunnen we dus zeker niet terecht. Laten we feestje vieren zowel bescheiden als groots. Dat kan door samen een boek te maken. Een boek -vanwege milieu en kosten- zonder papier, een digibook.

Ik wil dat boek wel samenstellen en in elkaar zetten om het vervolgens gratis te publiceren binnen de publicatieomgeving van Adobe. Fotografen die een foto opsturen voor het boek krijgen de link en kunnen vervolgens deze wat mij betreft vrijelijk verspreiden. Deze blog heeft ruim 600 abonnee’s en het kan dus een imposant boek worden waarin de stand van de (vrijetijds)fotografie tot uitdrukking wordt gebracht.

Fijn als je mee wilt doen. Stuur dan je foto uiterlijk 18 augustus aanstaande! Het boek ‘verovert’ dan een paar dagen later de werld, tenminste als jij ook meedoet!

Mail een foto in jpg formaat, langste zijde ongeveer 1500 pixels. Geef het bestand de volgende omschrijving: titelenofomschrijving_plaatsofland_jenaam_je websiteofemail

Desgewenst kun je nog andere informatie (tell your story) in je mail schrijven. Ik probeer dit ook op je pagina te plaatsen. Foto’s die ouder zijn dan pakweg 3 jaar zijn misschien iets minder interessant omdat het boek ook een afspiegeling zou moeten worden van de huidige hedendaagse fotografie.

Hieronder staat als voorbeeld de opzet van het boek. Het is nu nog bescheiden van omvang, maar dat kan dus straks op 19 augustus flink anders zijn.

En dan nog even dit. Stuur alleen foto’s waarvan jij de publicatierechten hebt. Door een foto te sturen geef je toestemming dat de foto opgenomen wordt in het boek zonder dat daar een vergoeding of anderszins iets tegenover staat. Je krijgt wel een link doorgestuurd die toegeng geeft tot de digitale versie van het boek.

STUUR de FOTO naar Peter van Tuijl [info@fotopetervantuijl.nl]

TERUGBLIK OP HUNTENKUNST 2023

Waar Huntenkunst tot leven komt

Huntenkunst vindt plaats in de monumentale SSP-hal , de voormalige productiehal (5500m2), waar ooit de befaamde DRU-pan gefabriceerd werd. In mei wordt hier elk jaar een ‘kunstdorp’ gebouwd. De inrichting zorgt er voor dat de toeschouwer steeds weer een nieuwe expositie-ruimte binnenloopt. De ‘kunststraten’ leveren een samenleving op die kleur en vorm vooropstelt. Je bent letterlijk ergens anders, ergens waar verwondering en schoonheid de boventoon voeren en je deelgenoot maken van de innerlijke wereld van je medemens.

Huntenkunst is een kunstmanifestatie, bedoeld voor professioneel werkende kunstenaars en galeriehouders. Het accent ligt daarbij op de kunstenaars en hun werk. Jaarlijks tijdens een meiweekeinde presenteren meer dan 250 kunstenaars uit binnen- en buitenland persoonlijk hun werk.

Huntenkunst wil een platform bieden aan kunstenaars uit de hele wereld. Het evenement biedt zodoende volop gelegenheid tot het leggen van contacten. Daarnaast wil de organisatie de belangstelling van het publiek wekken voor hedendaagse beeldende kunst. Gestreefd wordt naar het aanbieden van diversiteit zowel in stijl als techniek.
Het internationale karakter van de beurs uit zich in het feit dat meer dan vijfentwintig landen zijn vertegenwoordigd. Behalve uit Nederland zijn o.a. kunstenaars afkomstig uit Duitsland, Oostenrijk, België, Frankrijk, Noorwegen, Zweden en Litauen. Interessant zijn de verschillende invloeden, die te ontdekken zijn in verband met de afkomst van de kunstenaars. Jaarlijks wordt een land uitgeroepen tot themaland.

Het boek over HUNTENKUNST 2023 als archiefboek voor de Stichting is gereed en kan hier digitaal bekeken worden.

een schat aan beelden

Voor verdieping in je fotografie kun je op heel veel plaatsen terecht. Cursussen te kust en te keur. Als je de Masters of Photography nog niet kent is het zeker de moeite waard om een kijkje te nemen. Deze link brengt je naar de sitie van de gratis videos van maar liefst 35 wereld toppers in de fotografie. Als je eenmaal op deze site bent kun je ook naar de lezenswaardige blogs gaan of je zelfs inschrijven voor een of meerdere courses. En … ik heb geen aandelen of anderszins in de Masters!

een boek voor niks

Deze mail ontving ik vandaag ….

Beste,
Ik schreef of je je Professional Line fotoboek had ontvangen.Zo ja, dan zouden we graag je eerlijke feedback horen over ons product en onze service. Je kunt ons gewoon je mening sturen door deze e-mail te beantwoorden en we zouden het op prijs stellen als je je ervaring deelt op je website of sociale mediaprofiel, met behulp van de hashtag #saaldigital. Als je je mening publiekelijk deelt, stuur me dan de link naar je recensie.Ik kijk uit naar je feedback, want het helpt ons voortdurend te verbeteren. Laat het me weten als je vragen hebt.Met vriendelijke groet,

Uw Saal Digital Team

Mijn reactie …

foto uit het boek I see | © Peter van Tuijl

Wie wil dat niet. Saal Digitaal stuurde me ruim een week geleden een mail waarin ik een voucher werd beloofd voor 100 euro. Daarvoor mocht ik een fotoboek maken en uitsluitend de verzendkosten waren voor mijn rekening. Saal staat bekend om zijn prachtige gebonden drukwerk op heel fraai papier. Na enige aarzeling, want je weet het maar nooit in deze tijd van fishing en pishing, de website opgezocht en een serie foto’s geüpload in een gebruikersvriendelijk programma waarmee ik het boek kon maken. Daar heeft Saal Digitaal de eerste plus te pakken. Vlakliggend en op hoogwaardig mat papier, 36 pagina’s en een linnen-achtige hardcover. Dat alemaal voor de prijs van 98,96 euro, dus binnen het vrijgestelde budget. De levertijd van 7 dagen vond ik wel wat aan de lange kant, maar het moet dan ook vanuit Duitsland geleverd worden. Dat daar nog een dagje bij kwam, lag aan de verkeerde sortering van het verzendbedrijf, overigens met een mailtje daarover met exuses.

Afgelopen zaterdag viel het boek in de brievenbus. De druk- en bindkwaliteit valt zeker niet tegen. De linnen coverlook is eveneens fraai en een beetje deftig. Mijn foto’s in een flink zwart-wit contrast kwamen goed over. Natuurlijk kun je het niet vergelijken met de zelf op barietpapier gedrukte foto’s. Tot nu toe laat ik mijn boeken, niet vlakliggend gebonden boek op biotop papier) drukken bij Russellprint (Groningen, drukwerknodig). Sommige zweren bij een vlakliggend boek op fotopapier, maar ik geef de voorkeur aan het gebonden boek, ook als ik het in een geringe oplage laat drukken (of zelfs slechts een exemplaar, puur voor mijzelf). Dat heeft alles met persoonlijke voorkeur of smaak te maken.

Mijn oordeel over het Saalboek… Prima als je een vlakliggend boek wilt op fotopapier. Goede gemakkelijke software helpt je prima en snel om het boek in elkaar te zetten. Volop mogelijkheden om de layout naar je eigen hand te zetten. Levering is redelijk snel. Ik had het voor voor nop, maar de echte aanschafprijs is te hoog naar mijn idee. Saal Digitaal rekent voor de 36 pagina een kleine 60 euro en voor de hard cover 40 euro. Dat is rijkelijk veel vergeleken met andere aanbieders. Als ze daar scherper aan de wind varen wordt het eveneens een aantrekkelijke drukker voor fotografen.

Als je meer over mijn boeken wilt weten, kun je kijken op de pagina over boeken op mijn website.

er was eens

amsterdam midden jaren 80 | © Peter van Tuijl

Nog steeds praat ik er over. De eerste fotogroep waar ik lid van werd. Nadat ik jarenlang in mijn uppie, enkele fotograferende collega’s niet meegerekend, fotografie ‘bedreef’, werd ik in 1977 lid van Ericamera, een nog jonge club in Eindhoven. De liefde voor de fotografie -vandaar het woord ‘bedreef’- werd er alleen maar groter. Een club jonge fototgrafen, vanaf 25 en de oudste 43, met de wildste ideeën. Allerlei projecten werden bedacht en verschillende landelijke toppers gaven workshops en lezingen die ons alleen maar scherper en nog meer ‘belust’ maakten. Onder andere Marie Bot, Paul de Nooijer, Erwin Olaf, Aart Klein en de Belg Carl Uytterhaegen ‘joegen’ ons naar het inhoudelijke beeld. Natuurlijk gaat het in de fotografie ook om het esthetische en de vormgeving, maar toen al peperden we elkaar in, onder invloed van de ‘meesters’, dat het toch vooral ging om de inhoud, het verhaal. We spraken dan ook van de achterkant van de foto. In 1989 verliet ik Eindhoven vanwege mijn werk en daarmee ook Ericamera. Net als het eerste meisje vergeet je je eerste fotoclub niet, zeker niet als daar de basis ligt van je verdere fotografie.

Inmiddels zijn we jaren verder en viert Ericamer het halve eeuwfeest. Met de plezierige herinneringen in mijn kop wil ik daar ook graag kond van doen. Een mooi jubileumprogramma hebben ‘de jongens en meisjes’ van het huidige Ericamera in elkaar getimmerd. De moeite waard om er aan deel te nemen. Op donderdag 25 mei komt Sacha de Boer (weer zo iemand die kan inspireren, motiveren en enthousiasmeren) een lezing verzorgen in de concertzaal van het Cultureel Kunstzinnig Centrum in Eindhoven. Om 19.30 uur staat de koffie klaar. Lees meer hierover en over het verdere jubileumprogramma in deze pdf.

Met nog een foto uit de Ericameradoos | © Peter van Tuijl

what you see is what you get ?

AI foto’s

what you see … | © Peter van Tuijl

Een vreemd beeld dat bestaat bij de gratie van een spiegelend raam, de twee kappers, de omgeving buiten en binnen en hier en daar na nog wat trekken aan de sliders van photoshop.

Had ik het zo gezien, meteen bij de opname? De eerlijkheid gebied om de vraag ontkennend te beantwoorden. Het beeld ontstaat, net als bij zovele straatfotografen, als basisbeeld in een fractie van een tel. Je voelt als het ware ‘hier zit iets in’. Later, som veel later, na maanden bekijk ik mijn beelden opnieuw en kies wat de moeite waard lijkt om ermee verder te gaan. Ik loop door mijn foto’s. Ik kijk en ‘klik’ opnieuw en ik loop ‘herhaald’ door de straten van toen. Wellicht in een andere ‘stemming ontdaan van de hectiek, geuren en kleuren van toen’. Bovendien bewerk ik de foto nog wat na, niet zozeer om objecten weg te toveren -hoewel ik daar in de vrije fotografie niet tegen ben- maar zeker wel om het beeld nog aantrekkelijker te maken en bovendien vooral om de betekenis, ‘mijn verhaal’ duidelijker voor het voetlicht te brengen. We maken allerlei keuzes om tot een beeld te komen dat je aan anderen wilt laten zien. De waarheid met een grote W is het allang niet meer. Het is jouw fotografische waarheid, het is jouw wereld die je wilt laten zien in de foto.

In het kader van wat ik hier hierboven schrijf ben ik in verwarring en verontrust door de ontwikkeling van de kunstmatige intelligentie (AI) in de fotografie en de discussies daaromtrent. Een maand of wat geleden zag ik een post hierover op LinkedIn met heftige en niet misvertane reacties. De afkeuring van AI geproduceerde beelden versus de reacties die AI omarmen als het toekomstige allesbepalende beeld. Vaak met overtuiging uitgesproken reacties in de trant van ‘wen er maar vast aan want de wereld verandert’.

Een paar weken geleden, tijdens een levendige discussie in een fotogroepje maakte iemand de opmerking dat camera’s en software al jaren de dienst uitmaken en dat fotografen nog nauwelijks hoeven te beschikken over kennis en kunde. Wat is dan nog het verschil met de ‘laatste stap’ naar de met kunstmatige intelligentie geproduceerde beelden. De waarheid was toch al lang ‘ver te zoeken’.

Naar mijn idee is er een heel belangrijk onderscheid tussen met AI geproduceerde foto’s (of teksten) en foto’s die met of zonder handigheidjes, foefjes, schuifjes in Photoshop en menu instellingen in je camera tot stand komen. Dat zijn de beslissingen die gemaakt worden door een vooraf gemaakt algoritme of door een mens van vlees en bloed. Beslissingen die tot beelden leiden waarin het persoonlijke, het ‘wezen’ van de fotograaf in relatie tot de wereld om hem/haar heen tot uitdrukking komt. De echtheid van de fotografie zit niet in de absolute waarheid maar in de werkelijkheid die de fotograaf ons toont. Mijn stelling is dat de met AI gemaakte foto’s weinig van doen hebben met de creativiteit van de fotograaf of de affiniteit van hem of haar met de (persoonlijke) wereld die vastgelegd wordt. Fotografie wordt gereduceerd tot plaatsjeskiezen. Het laatste woord zal er zeker nog niet over gezegd zijn. In dat kader wil ik verwijzen naar het artikel over fotograaf Boris Eldagsen (in Artnet News) die een AI-foto inzond voor de prestigieuze Sony World Awards 2023 en behoorde tot één van de prijswinnende foto’s. Hij weigerde de prijs en Sony probeerde dat geheim te houden. Het waarom laat zich niet zo moeilijk raden…

Boris Eldagsen submitted an image called The Electrician, which was generated with artificial intelligence software | publicatie in Times Luxery – Monday April 17 2023, The Times

Eindpresentatie fotoclub Nijmegen

Pieter-Theo presenteert zijn serie ‘body talk’

Gisteravond stond in het teken van de eindpresentatie. Bij elk mentoraat is het weer een verrassing waarmee de deelnemers zullen komen. Dit keer werden de 10 deelnemers en ik niet teleurgesteld. Een MP4 over de ruimtelijkheid en infrastructuur in hedendaagse moderne gebouwen en één met een boodschap over de gevolgen van de klimaatverandering. Het is nog niet te laat, maar actie is vereist zo toont deze indrukwekkende serie. Een uitvouwbare boek over de neef van de fotograaf die acteur gaat worden en één, ook uitvouwbaar, die in de bibliotheek van een Cartier-Bresson-verzamelaar zeker niet zou misstaan. Het leporello dat helemaal paste bij het thema ‘sporen van het Indisch verleden’ kreeg veel bijval zowel vanwege de fotografie als voor de vormgeving van het prachtige handgemaakte kunstwerkje! Het documentaire boek over een zorgboerderij gaf een warme en persoonlijke inkijk op het werk van de vrijwilligers en cliënten. Ook de autonome fotografie was in een boek gevat met als titel veer-kracht. En ja, over het tussenstreepje was nagedacht als verwijzing naar het zeer persoonlijke werk. Na de powerpoint over het dierenleven ‘all over the world’ is het wachten op een fraai vormgegeven koffietafelboek en dat gaat er zeker komen aldus de fotograaf. De fotograaf die op een geheel eigen wijze ‘body talk’ tijdens het mentoraat heeft uitgewerkt, had ook een eigenzinnige presentatie in petto met, wat mij betreft, een belofte naar de toekomst in de ‘fashion’! Vanwege drukke werkzaamheden was één fotograaf niet toegekomen aan een eindpresentatie. Echter hij beloofde dat het wordt vervolgd omdat het mentoraat hem veel inspiratie heeft gegeven en dat ik mettertijd daarvan de resultaten nog te zien krijg!

Dit begeleidingstraject bood een heerlijke verscheidenheid aan onderwerpen, thema’s en uitwerkingen waarvan ik genoten heb. Geslaagd wat mij betreft zeker mede door de fijne onderlinge sfeer tijdens de werkavonden.

OP ZOEK NAAR EEN PARK BINNENSHUIS

Een park in een woonkamer is niet waarschijnlijk. Dus wellicht zoek ik naar een speld in de hooiberg. Toch zullen er mensen zijn die in hun huis zoveel groene natuur hebben dat je bijna kunt spreken van een park in huis!

het oude coehoornpark in Arnhem maakt plaats | © Peter van Tuijl

VRAAG – VERZOEK – HELPMIJ

Voor mijn project PARKEN in alle SOORTEN en MATEN ben ik op zoek naar de bewoner van zo’n huis. Om een mooie foto van het groene interieur te maken met of zonder een portret van degene die daar leeft. De hele familie erop kan ook. Uiteraard krijgt hij/zij ook een grote foto om in zijn/haar ‘park’ te hangen.

Ik kom graag naar u toe, als het in de buurt van de Achterhoek is, is dat mooi meegenomen (ik woon namelijk in Ulft). Maar ook elders in Nederland maak ik graag die ene foto voor mijn project.

Wie mij helpen wil ….. stuur een mailtje naar info@fotopetervantuijl.nl

Of ken je iemand die dat misschien zou willen? Stuur dan deze blog naar hem of haar door en hopelijk hoor ik dan meer via mijn mailadres.

Kunsthal Helmond doet weer van zich spreken!

WALKER EVANS REVISITED 11 OKTOBER 2022 – 5 MAART 2023

In Walker Evans Revisited zien we werk van hedendaagse fotografen die werken in de geest van Walker Evans. Ze zijn geïnspireerd door zijn fotografie van het dagelijkse leven van weleer. Ik schreef eerder een blog vanwege toonaangevende fotoexposities in het museum gehouden in de afgelopen jaren. De nieuwe directeur, Esther Hartzema, van het museum zet met deze expo de lijn van topfotografie volledig door. Grote namen die op de erfenis van Walker Evans een nieuw licht laten schijnen. Dus in de komende maanden een plekje in mijn (en wellicht jouw) agenda!

Vanessa Winship, ‘Colleen, Lexington, Kentucky 17 March 2012’, uit de serie ‘She Dances on Jackson’, 2011-12, Inkjet Print. Bruikleen kunstenaar.

WALKER EVANS REVISITED BEVAT WERK VAN
Sherrie Levine, Michael Mandiberg, Camille Fallet, Julia Curtin, Darren Harvey-Regan, Jessica Potter, James Nares, Anastasia Samoylova, Bryan Schutmaat, Patrick Pound, Ute Mahler & Werner Mahler, Stephen Shore, Mark Ruwedel, RaMell Ross, George Georgiou, Lisa Kereszi, Vanessa Winship, Cortis&Sonderegger en Walker Evans

LEZINGEN WORKSHOPS PORTFOLIOBESPREKINGEN

Dag voor fotografen

De afdelingen Limburg, Brabant-Oost en Brabant-West organiseren samen een dag vol met fotografie.

Een greep uit het programma …

  • SPORTFOTOGRAFIE
  • PROJECTMATIG WERKEN
  • GEËNSCENEERDE FOTOGRAFIE
  • DOCUMENTAIRE FOTOGRAFIE
  • JAPANSE FOTOGRAFIE
  • STORYTELLING
  • AUTOSPORT
  • PORTFOLIO VOORLEGGEN
  • NATUURFOTOGRAFIE

Voor vijf euro ben je al onder de pannen in de Schalm in Veldhoven. Aan het einde van de dag een lezing van Erik Kessels over het verhalen vertellen in de fotografie. Klik op de afbeelding hieronder om naar het programma te gaan en de verdere gegevens zoals het aanmelden voor de dag! Ik geef een lezing over documentaire fotografie en een workshop met als titel ‘werk aan de winkel’.

Erik Kessels is medeoprichter van het Amsterdamse communicatiebureau KesselsKramer. Hij verzamelt fotografie, publiceerde verschillende fotoboeken en stelde tentoonstellingen samen. Ook is hij regelmatig jurylid bij deze prijsuitreikingen. Kessels heeft vele publicaties in tijdschriften en kranten op zijn naam staan.

Het beste boek ?

In ieder geval een boek om in te kijken!

Jaarlijks wordt op het prestigieuze fotofestival in Arles een boek uitgekozen die het predicaat BOOK AWARD verdient. Het is volgens mij niet niks als je uit zo’n 700 boeken (uit 34 landen) op de shortlist komt te staan (ongeveer 10% komt op de shortlist) en daaruit als het ‘beste boek’ wordt gekozen. Het moet bovendien een boek zijn dat het predicaat verdient vanwege het hedendaagse, zowel in thematiek als in ontwerp en uitvoering. Tijdens de openingsweek van het festival werd STRIKE van Rafal Milach als HET BOEK VAN 2022 bekend gemaakt. Het is niet alleen de verdienste van Milach. Hij heeft het boek gemaakt met een heel collectief fotografen en designers. Het is in mijn ogen wel een heel bijzonder boek geworden en laat ook duidelijk zien hoe het fotoboek aan het veranderen is. Ook nu nog bestaan ze, de boeken met op elke spread of pagina een foto, meestal allemaal van hetzelfde formaat en eventueel met een korte aanduiding. Maar meer en meer zien we verhaallijnen in de professioneel vormgegeven boeken verschijnen met een soort van ‘underground achtige’ uitstraling. Strike is wat mij betreft zo’n boek. Onderaan deze blog vind je een link waardoor je een prima indruk krijgt naar de uitvoering van het boek.

een spread uit het boek STRIKE | © Rafał Milachis en anderen

Strike is een visueel verslag van de protesten die op 22 oktober 2020 in heel Polen begonnen en in de daaropvolgende maanden in verschillende vormen aanhielden. Sinds 2015 is het Poolse volk de straat opgegaan om te protesteren tegen veranderingen in abortuswetten, klimaatverandering, de politisering van de rechterlijke macht en de LGBTQ-rechten.

Sinds 2019 is Milach samen met zestien collega-fotografen co-creator van het Archief van openbare protesten(APP), een platform voor het verzamelen van documentatie van sociale acties en basisinitiatieven die zich verzetten tegen politieke beslissingen die in strijd zijn met de principes van democratie en mensenrechten. Strike is een onderdeel van dit archief.

Strike, een boek met lef. Wat mij betreft in verschillende opzichten! Voor een indruk van het boek …