Je komt ze tegen, zittend op een muurtje of in een hal of gewoon op straat. Wat ze doen is niet duidelijk. Wachten misschien of gewoon maar even hangen, niks doen zelfs, in gedachten verzonken. Soms is het net of er iets gebeurd is, iets wat vreemd is, iets dat misschien het daglicht niet verdragen kan. Een andere keer is het niet zozeer het moment dat je ze ontmoet maar juist veel later bij het bekijken van de foto dat je je afvraagt waaraan de foto doet denken. Het gekke is dat ze eigenlijk niet bestaan, niet echt tenminste. Het is meer dat ik ze bedenk. Ik wil ze onduidelijk maken, vreemd misschien. Ja hoe langer ik er over nadenk, hoe vreemder ik me vind.
Vandaag ge-uoload boek ‘ONDUIDELIJKE MANNEN EN VROUWEN’ bij blurb. Voor wie kijken wil kan hier klikken.
Een kostelijk boek, Peter, ik heb me zeer vermaakt, én ik heb natuurlijk ook om mezelf kunnen lachen! Ik weet niet zeker of ‘vreemder maken’ of ‘onduidelijker maken’ voor mij de meest trefzekere typering is. Daar denk nog over na. Hoe dan ook: een fotograaf weet dat elk portret een zelfportret is! Hartelijke groet,Paul