STILTE II

Begin januari schreef ik een blog met als titel STILTE onder andere over de Spaanse fotograaf Maria Tudela. Opnieuw een fotograaf die verrast met beelden nameleijk de Japanse visueel artiest Yasuhiro Ogawa. Japanse fotografie staat ‘bekend’ om de rust en de gelaagdheid van de beelden. Kennelijk is er een kenmerkende Japanse beeldtaal, ongeacht thema of onderwerp.

Terzijde, maar toch de moeite waar: de Belgische Annemarie Zethof en Martijn Pieterson hebben een Galerie (Antwerpen) die gespecialiseerd is in Japanse fotografie. In het digitale magazine van de ‘Belgische fotobond’ BREEDBEELD verscheen twee jaar geleden een interessant interview met hen. Als je wilt lezen…

from ‘into the silence | © Yasuhiro Ogawa

Ogawa is een rijzende ster aan het hedendaagse Japanse firmament en zijn foto’s ademen een mysterieuze, tijdloze en beschouwende sfeer. Zowel in landschappen als in stadsbeelden weet hij te betoveren in verstillende contemplatieve beelden. Naar mijn idee gaat het zelden om feiten, eerder laat hij de interpretatie over aan de beschouwer. De beeldtaal in de (meeste) kleurenfoto’s doen me denken aan de beelden van de Amerikaanse fotograaf Saul Leiter [1923 – 2013] waarvan t/m 23 paril 2025 een grote expositie in FOAM (Amsterdam) is, onder de titel An Unfinished World.

Van zijn zwart-wit beelden wordt wel gezegd dat hij geïnspireerd is door de oude meester Sebastiäo Salgado [Brazilië 1944]. Ogawa ontdekte Salgado toen hij 23 jaar oud was en begon vanaf dat moment zijn eigen ‘reisfoto’s’ te maken. In de foto’s van Ogawa vormen ook de grove korrel, de grote zwart-wit contrasten, de duisternis en vervaging wezenlijke aspecten in de beeldtaal. In de reisfoto’s is naast de eenvoud juist ook het ondoorgrondelijke en mysterieuze aanwezig. Dat geeft visuele beeldspanning aan zijn foto’s, maar is tevens een inhoudelijke trigger om de foto’s langer te bekijken en je een mening te vormen.

De gehele website van Ogawa vind ik wel interessant, maar in het kader van deze blog ‘STILTE’ wil ik in ieder geval graag de series ‘Into the Silence’ (kleur) en Tokyo Silence (zw) aanbevelen te bekijken.

Hij heeft tot nu toe zes fotoboeken gepubliceerd en verschillende prijzen gewonnen. De ‘LEICA-fotograaf’ woont en werkt in Tokio en behoort tot een van de belangrijkste hedendaagse fotografen van Japan. Eind 2024 had hij nog een grote expositie in Berlijn, maar daar heb je nu niks meer aan. Wellicht vergoedt de video hieronder dat enigszins… .

In Schloss Moyland

Vandaag naar de retrospective van Alice Springs [1923-2021]. June Brown is geboren in Melbourne en trad op onder haar artiestennaam June Brunnel als actrice. In 1947 ontmoette ze Duitse fotograaf Helmut Newton die in dat jaar een fotostudio in Melbourne was begonnen. In 1970 startte ze haar carriere als fotograaf onder de naam Alice Springs. In 2004 overleed Helmut Newton na een ernstig verkeersongeval en Alice Springs in 2021 in Monaco. Hun familiegraf is in Berlijn evenaals het museum Helmut Newton Foundation. Als je er nog nooit geweest bent een aanrader en vlakbij is de C|O galerie, beide met veel kwaliteitsfotografie.

De expositie in Schloss Moyland met veel werk van haar en ook nog wel flink wat foto’s van haar man Helmut Newton is de moeite waard. Haar fotografie onderscheidt zich van haar man en de vele portretten van haar zijn erg aansprekend, raak en persoonlijk. De afwerking en techniek zijn geweldig en ik verbaasde me over de stofuitdrukking en detaillering van haar foto’s.

(r) Alice Springs photographed by Helmut Newton and (l) the old holy water font in Schloss Moijland | foto Peter van Tuijl.

Een van de foto die Helmut Newton van zijn vrouw maakte, halfnaakt schuddend aan een boom, hangt in het kasteel (museum Moyland) vlak naast een oud wijwatervat. De overeenkomst deed me denken aan de fotocombinaties van fotograaf/kunstenaar Paul Bogaers. Paul Bogaers stelde foto’s samen naast elkaar ten toon die op verschillende tijdstippen, soms zat er wel een paar jaar tussen, en op verschillende plaatsen gefotografeerd waren. De context van de beelden wordt daardoor anders en je gaat inhoud en vorm aan elkaar koppelen of een nieuwe betekenis geven. Zo ook hier de halfnaake vrouw met de boom en het wijwatervat met de grillige vormen van takken op de achtergrond. Überhaupt is het museum prachtig om te vertoeven, er zijn meerdere toonaangevende exposities per jaar én heeft heel veel kunst in huis van Joseph Beuys [Krefeld 1921-Dusseldorf 1986], een geliefd kunstenaar in deze streek. Er zijn weinig materialen waar Beuys geen kunst mee gemaakt heeft en hij wordt beschouwd als één van de meest invloedrijkste Duitse kunstnaars. Ook in het museum in Kleve (Kurhaus) is veel werk van hem in een permanente expositie opgenomen. Niet zo vreemd als je weet dat hij daar gedurende een aantal jaren zijn atelier had. Naast zijn veelzijdige beeldend werk was hij ook een performance kunstenaar. Hij sloot zich begin jaren 60 aan bij de beweging Fluxus en werd ook daarvan een van de beroemdste leden.

In het schloss liet ik me ook door hem inspireren tot de parodie. Een nietszeggende hoekje in het museum, een tekstplaatje van Beuys en met wat montagewerk en ‘shoppende’ verschuivingen maakte ik het beeld ‘een parodie op het werk van Joseph Beuys’ met als subtitel ‘de stilte wordt overbelast’. Het zijn overigens niet de benen van Alice Springs en ook niet van Marlene Dietrich, wildvreemde benen dus.

‘een parodie op Joseph Beuys’ – ‘de stilte wordt overbelast’ | in Schloss Moyland, Bedburg Hau 29 januari 2025 | inspiratie door het werk van Joseph Beuys, Beeldend kunstenaar | foto, montage en bewerking Peter van Tuijl.

Pas op … de expositie met het werk van Alice Springs is bijna afgelopen, na 16 februari 2025 is het gedaan.

een lezenswaardig interview

Manuela Federl werkt al meer dan 15 jaar als journalist. Ze studeerde talen, economie en culturele studies met een focus op Romaanse studies aan de Universiteit van Passau in Duitsland en de Universidad de Concepción in Chili.

In 2016 ontving ze de Short Plus Award voor haar speelfilm “100 Hours of Lesbos”. In 2021 kreeg ze verschillende prijzen voor haar documentaire “THE GAME. Gambling between life and death” over de situatie van vluchtelingen aan de EU-grens. Sinds twee jaar reist ze door verschillende landen om maatschappelijke onderwerpen in beeld en tekst te documenteren.

© Manuela Federl

Ik las een heel sterk interview met haar. Aan te bevelen als documentaire fotografie je interesse heeft op PHOTO.COM

Hoeveel foto’s ?

Bijna alle fotografen maken meerdere foto’s van een bepaald onderwerp. Later kies je de beste, de foto die het meest laat zien wat jou boeit. Naar mijn idee helpt het als je bij deze keuze daarover praat met andere fotografen (een geschikte reden om lid te zijn van een collectief) én ook met anderen, niet fotografen. De reacties maken helder welke interpretaties aan je foto gegeven kunnen worden. Het is altijd de fotograaf die wikt en weeg en uiteindelijk kiest.

Een vraag van een andere orde is die van het aantal foto’s die je nodig hebt om een bepaald thema of onderwerp van verschillende kanten te belichten. Het antwoord op die vraag is niet eenvoudig, De Nederlandse fotograaf/filmer Kadir van Lohuizen werkte gedurende een paar jaar aan zijn meest recente project Food for Thought en maakte duizenden foto’s (en een flink aantal films) om duidelijk te maken waar ons voedsel vandaan komt en welke gigantische industrie erachter schuil gaat. Een grote expositie en een boek waarin het verhaal verteld wordt met honderden foto’s en bovendien nog een televisieserie met drie afleveringen. De complexiteit en de omvang van een project zijn beslissend voor hoeveel foto’s je nodig hebt om je verhaal voor het voetlicht te brengen. Overigens bestaan grote verhalen vaak uit subthema’s en ook daar kan dezelfde vraag weer gesteld worden. Een heel fijn interview met Kadir van Lohuizen vind je hier en een korte impressie wordt in onderstaande video gegeven.

Als vrijetijdsfotograaf of amateur zullen we waarschijnlijk niet aan dergelijke grootschalige en langdurige projecten werken. De fotograaf Callie Eh werkt aan veel projecten waarbij de focus ligt op één persoon. Daarvan heeft ze een grote reeks gemaakt met als overkoepelend thema GELUKPROJECT. De vraag naar welke foto’s je nodig hebt (en hoeveel) om het geluk van iemand te laten zien, kun je prima in deze reeks beoordelen. Callie Eh maakt foto’s waarbij de persoon in actie is -dagelijkse activiteiten- en foto’s die meer een beschouwend karakter hebben waarbij het accent gelegd wordt op wie de man of vrouw is of hoe zijn/haar geluk beleefd wordt. Je moet zelf maar kijken hoe ze het heeft aangepakt en hoe ze omgaat met het aantal foto’s en de verhouding tussen beschouwende beelden en informatieve foto’s. Open hier haar website en kijk onder het menu gelukprojecten.

Vergeet zeker niet om ook te kijken naar het al jaren lopende project over haar oma Hedwig onder het submenu SERIE op haar website.

Oma Hedwig door Callie Eh | © Callie Eh

SHORTLIST 2024

De shortlist voor de Zilveren Camera 2024, dé prijs voor fotojournalistiek en documentairefotografie, en de Prijs voor Storytelling is zojuist bekendgemaakt. De 11 deeljury’s hebben in korte tijd alle inzendingen beoordeeld en per categorie een top 5 enkel en top 5 serie samengesteld. Tijdens de jurydag is er een definitieve shortlist bepaald.

Op vrijdag 14 februari worden de eindwinnaars feestelijk bekendgemaakt tijdens de Awardshow in theater Gooiland, Hilversum. 

Stilte

Soms word ik benaderd door een fotogroep met een speciaal verzoek voor een mentoraat. Een mentoraat dat gericht is op een einddoel voor de gehele fotoclub. Bijvoorbeeld ter voorbereiding op een thematische jubileumexpositie. Iedereen werkt aan hetzelfde thema, maar wel op een eigen persoonlijke manier. Dat kan, maar het wordt wel (heel) lastig als een club meer dan pakweg 25 leden telt. De kneep zit hem juist dat elke fotograaf vanuit kennis, ervaring en persoonlijke voorkeur succesvol aan het thema moet kunnen werken. Dus uiteindelijk één thema maar wel met heel veel verschillende persoonlijke uitwerkingen. Mooi om te doen als mentor, maar er zijn dus grenzen.

In de loop van de jaren heb ik veel materiaal verzameld langs de lijn van thema’s. Die verzamelingen komen in een dergelijk mentoraat van pas. We beginnen met een inleidende avond waarin we het thema verkennen, mede aan de hand van de verzamelingen met de verschillende uitwerkingen van andere fotografen.

Een van ‘mijn fotografen’ uit de verzameling  met als thema ‘STILTE’ is de Zuid-Spaanse Maria Tudela.

© Maria Tuleda

Haar werk vertoont vaak onscherpte, vervaging in de ruimte, pictorale beelden,  sporen van imperfectie of droombeelden. Daarmee is zeker nog niet alles gezegd. Zelf vindt ze dat haar foto’s ook iets van decadentie hebben. Het is niet de techniek die overheerst maar de artistieke kwaliteit in een vaak nostalgische sfeer. Het zijn dan ook niet zozeer feiten die ze ons voorschotelt. Volgens mij zijn haar foto’s zeer suggestief. Ze toont ons een wereld waaraan je als beschouwer zelf betekenis geeft. En net als dromen zal de uitlag van die wereld niet voor iedereen eenduidig of hetzelfde zijn. Dat vind ik ook de rijkdom van foto’s en de betekenis van fotografie in het algemeen.

Als je haar werk bekijkt, hoop ik dat je begrijpt dat ze als één van de inspiratiebronnen kan gelden als het gaat om het thema STILTE.

Maria Tuleda woont in de regio Murcia en is/was verpleegster van beroep. Neem zeker een kijkje op haar website als je geïnteresseerd bent in stilte …

Op de valreep

Zo aan het einde van 2024, op de valreep de foto’s die Chritine de Middel [President van Magnum] heeft uitgezocht… Foto’s die niet alleen ellende verbeelden, maar ook foto’s van hoop voor de toekomst of foto’s die jij en ik zouden hebben kunnen maken (nou ja ..). Als je wilt kijken …

“Europe” Hotel. Sint-Petersburg, Rusland. 2024. © Gueorgui Pinkhassov / Magnum Photos

De Palestijnse fotograaf Sakir Khader werd als aanstaand lid toegelaaten tot het agentschap. Sakir Khader is een 33-jarige Palestijnse documentairefotograaf en filmregisseur die in Nederland woont. Het vastleggen van leven en dood in conflictgebieden vormt de kern van zijn praktijk, waarbij hij zich concentreert op landen in het Midden-Oosten. Khader heeft ook uitgebreid gedocumenteerd in Palestina. Bekend om zijn rauwe maar intieme filmische signatuurstijl, probeert zijn praktijk de poëtische treurigheid van het dagelijks leven te belichten.

Onschuld Jenin, Palestina | © SAKIR KHADER

het is de tijd van lijstjes

Misschien verafschuw je ze wel, al dat eindejaarsgedoe met lijstjes van de beste .., Tja er is misschien ook wel wat voor te zeggen om weg te kijken van de ‘beste politicus’, de mooiste kat, de grootste sportman of vrouw of …

Als je een hekel hebt aan al die lijstjes, moet je de volgende link maar niet aanklikken. De link verwijst naar Lensculture met de ‘beste fotoboeken’ van 2024 all over the world. Als je wel klikt, ben je zo een uurtje verder. Kijk maar (wat je doet).

Een van de besproken boeken is Een studie over serveersterschap door Eleonora Agostini. Uitgegeven door Witty Books.

overdenking van een fotograaf

Een boodschap aan de mensheid, gevonden op de Magnum site

Een driedelige serie van Antoine d’Agata rond Nobelprijswinnaar Nihon Hidankyo is nu te zien op de Nobelprijstentoonstelling in Oslo, Noorwegen

Itsukushima, Japan. November 2024. Alle afbeeldingen © Antoine d’Agata / Magnum Photos

“De gemiddelde leeftijd van de overlevenden van de atoombom is nu 85. Over tien jaar zijn er misschien nog maar een handjevol van ons die als overlevenden uit de eerste hand kunnen getuigen,” zei Terumi Tanaka, medevoorzitter van de Japanse organisatie Nihon Hidankyo, tijdens de uitreiking van de Nobelprijs voor de Vrede in het stadhuis van Oslo, afgelopen dinsdag 10 december. Lees verder … op Magnum

Congratulations …

Londen 2023 | © Peter van Tuijl

Dear artists, Congratulations!

I would like to let you know that you have been selected to exhibit your work at the 3rd B&W Athens Photography Festival which starts on February 22, 2025.

You have been chosen from many remarkable submissions sent from all over the world.

Best regards, Maria Toutoudaki B&W Athens Photography Director

Leuk zo’n bericht voor het einde van 2024, niet meer en niet minder.

Landelijke Groep Docu

De fotobond kent verschillende Landelijke Groepen (LG) die regelmatig aan elkaar hun fotowerk laten zien en daarover met elkaar in gesprek gaan. In 1995 werd als een van de eerste de LG documentaire fotografie opgericht. De ballotage was toen in handen van fotograaf Paul Levitton en er werden zeven fotografen tot deze groep toegelaten. Destijds was overigens de naam van de groep nog journalistieke fotografie, maar werd in 2020 vervangen door de nieuwe naam omdat die beter aansluit bij het (huidige) werk waarin de documentaire serie meer centraal staat. Tegenwoordig bestaat de groep uit 38 leden, waarvan de ‘laatste twee’ afgelopen zaterdag zijn toegetreden. De ballotage (vereist is een samenhangende documentaire serie bestaande uit 8 foto’s) is tegenwoordig in handen van de groep zelf. Een hartelijk welkom aan de twee laatst toegetreden fotografen Hans de Groot en Jos Schreur. Onderstaand de series waarmee zij toegelaten werden tot de LG.

Zie desgewenst de website van de Fotobond voor meer informatie over de LG Documentaire Fotografie.

Ik maak graag ongeposeerde foto’s van het dagelijks leven (in Nijmegen), bijvoorbeeld van mensen ‘met een rafelrandje’. Ik werk als vrijwilliger met dag- en thuislozen en bij de Voedselbank en maak daar veel foto’s.

© Hans de Groot

De serie gaat over Anton, die regelmatig in het centrum op een bankje voor de Spar zit. We kennen elkaar al een jaar of 3 en kunnen het goed vinden. Anton reageert op mensen die langskomen, roept wat, vraagt wat en kan vooral goed luisteren, aandacht geven en mensen bevestigen. Hij praat met jong en oud, rijk en straatarm. Een echte verbinder.

De mooiste mensen kom je tegen bij VluchtelingenWerk Nederland. Vluchtelingen­Werk behartigt de belangen van vluchtelingen in Nederland, vanaf het moment van binnenkomst tot en met hun integratie in de Nederlandse samenleving. Die mensen hebben veel meegemaakt. Maar zij zijn hun trots en hun drive niet verloren. Zij willen vooruit. Zij willen iets bereiken in onze complexe samenleving. En daarom willen zij Nederlands leren verstaan, spreken, lezen en schrijven. Deze documentaire, die ik heb gemaakt bij VluchtelingenWerk in Eindhoven, geeft daar een beeld van. Vanaf het allereerste leermoment tot en met het behalen van het inburgeringsdiploma.

© Jos Schreur

LEZING documentaire fotografie

één van mijn foto’s die curator Roel Visser geselecteerd heeft voor de expositie I talk in pictures [van 14 december tot en met 11 januari 2025 in FOUNDATION PENNINGS, Eindhoven] | ‘streetscene londen’ augustus 2024

Op 21 december om 13.00 uur geef ik in het kader van de expositie I TALK IN PICTURES een lezing over DOCUMENTAIRE FOTOGRAFIE. Omdat ik eerder al lezingen over documentaire fotografie gaf voor vrijetijdsfotografen van de Fotobond in het Brabanste Erp, Rijen en Eindhoven ben ik nu een nagenoeg compleet nieuwe lezing aan het voorbereiden. Dus als je komt zul je bijna allemaal nieuwe dingen horen en vooral zien. Vooral dat laatste omdat ik graag mijn woorden met veel (voor)beelden ondersteun.

Pieter [1945-2019] kunstenaar-kluizenaar uit het project Huis & Habitat | © Peter van Tuijl

Bovendien besteed ik in het tweede deel van de lezing ruime aandacht aan HUIS & HABITAT, één van mijn belangrijkste recente documentaire projecten. Ik wil daarover graag inhoudelijk vertellen, maar zeker over de totstandkoming, financiering en de, niet onbelangrijke, randaspecten.

Er zijn tijdens de expositie in de weekenden verschillende lezingen bij te wonen. Net als de expositie zijn de lezingen gratis. Voor de lezingen hoef je je niet aan te melden. Voor het totale overzicht van de BMK-lezingen zie mijn eerdere blog Lezingenreeks.

het bijzondere landschap

Ruim een jaar geleden ontmoette ik Hans Bouma tijdens een cursus ‘BEELDSTIJL&SERIE’. Een van de opdrachten was om in groepjes een kleine studie te maken over stillevens. Natuurlijk kwamen de klassieke -uit lang vervlogen schilderstijden- voorbij, maar gelukkig ook hedendaagse fotografische opvattingen over het stilleven. Een specifiek groepje had als gekozen voor het werk van één van hun clubleden, Hans Bouma. Het was een surrealistische wonderlijke wereld vol met suggesties van beweging en evenwicht. Enige tijd geleden zag ik dat hij een hele maand op Ameland verbleef voor zijn tentoonstelling én om workshops te geven. Ik bedacht dat hij nu misschien wel gelegenheid zou hebben om een (externe) blog te schrijven. Niet alleen omdat ik zijn werk geweldig vind; het zijn gevoelige welhaast poëtische platen waar ook een zekere onbestemdheid in aanwezig is. Ik denk verder dat je van zijn fotografie het nodige kunt leren. Leren over fotografie, maar ook van zijn rust en het geduld dat zijn beelden uitstralen. Ik ben dan ook blij dat hij aan mijn blogverzoek gehoor heeft gegeven. Het spreekt voor zich dat alle getoonde foto’s van zijn hand zijn. Hans, ik dankjewel voor deze fraaie blog!

Van landschap naar tafel

strand © Hans Bouma

Sinds 2016 kan ik, vanwege pensioen, mij volop bezighouden met landschapfotografie. Ik probeer daarbij de sfeer van een omgeving vast te leggen. De openheid van een breed strand roept bij mij een heel andere reactie op dan de beslotenheid van een bos met hier en daar een open plek. Op zeker moment ben ik sferen van diverse landschappen gaan nabouwen. Niet heel gedetailleerd maar globaal met nadruk op lichtval, kleur en compositie. De oorsprong is vaak niet meer te herkennen. Het beeld is pas klaar als ik er hetzelfde gevoel bij krijg als lekker in de natuur tot rust komen. Ik hoop met mijn beelden het voorstellingsvermogen van de kijker te prikkelen.

steiger © Hans Bouma
cirkel © Hans Bouma

Het proces

Doorgaans werk ik met schetsboekpapier en plakband. Sinds enige tijd gebruik ik ook een rol achtergrondpapier. De constructies ontstaan zonder vooropgezet plan op de eetkamertafel. Voor de verlichting gebruik ik doorgaans een combinatie van daglicht, kunstlicht en flitslincht.

Niet iedereen is bekend met het fenomeen “Tabletop-fotografie”. Een Nederlandse benaming zou logischer zijn. Tafelblad-fotografie omvat alles wat je op een tafel plaatst en dat fotografeert. Het is dichtbij-fotografie. Het leuke van Table-top fotografie is dat ik in alle rust mijn compositie kan vormgeven. Daarna kan ik volop spelen met verschillende kleuren en achtergronden.
De uiteindelijke werken zijn doorgaans 100×70 centimeter groot. Ze zijn geprint op stickerfolie, gelamineerd met matte folie en geplakt op Dibond.

Oorsprong

Enkele jaren geleden ontdekte ik een fotootje dat ik als tienjarige maakte met de Agfa-clack van mijn vader. Tot mijn verrassing heeft die afbeelding veel overeenkomsten met de foto’s die ik nu maak. Ik plakte destijds een boterhamzakje op de plaats van de rolfilm papier. Zo kon ik zien hoe het 6×9 negatief werd belicht. Vervolgens plaatste ik de lens uit het “boxje” van mijn opa in een lensdop. En zette die op de lens van de Agfa-clack. Zo kon ik zien wat scherp of niet scherp op de film kwam.

Tentoonstellingen en workshops

Tijdens het afgelopen jaar heb ik mijn huidige werk op verschillende plekken mogen exposeren. Dat leverde mooie ervaringen. Ik heb genoten van de gesprekken met bezoekers. Bij de abstracte beelden heeft men soms bijzondere associaties. Fantastisch om te ervaren dat ieder die afbeeldingen op eigen wijze ervaart. Tijdens de vele workshoppen die ik mocht houden ontdekten deelnemers hun creatieve mogelijkheden. Met simpele middelen ontstonden prachtige resultaten.

Kijk voor meer informatie op zijn website, of stuur een mail (info@hansbouma.nl) en als je vragen hebt, bel (06 5436 8179) hem.

Je droom najagen

Dat is wat de Nederlands-Argetijnse fotograaf Richard Koek heeft gedaan. Eerst rechten gestudeerd en vervolgens een aantal jaren als belastingadvocaat gewerkt. Toen besloot hij om zijn drive en passie -fotografie- te gaan volgen. Onafhankelijk fotograaf worden in New York.

Hij maakte een boek over New York (New York New York, € 29,99 tweede druk 2021, hard cover, 256 pag, ISBN/EAN 9789089898531) dat bij TerraLannoo verscheen.

© Richard Koek o.a. in de Eduard Planting Gallery

Op zijn website kun je lezen dat zijn foto’s een aanmoediging zijn voor een eigen interpretatie van de kijker. Het beslissende moment in zijn foto’s is nooit ver weg, wat dat betreft zou je hem een moderne en kleurrijke Cartier Bresson kunnen noemen. Hij maakt werk voor internationale bedrijven en bladen maar ook in Nederland weet men hem te vinden, mede omdat hij ‘zijn wonen en werken’ afwisselt tussen New York en Amsterdam. Vandaar dat hij ook in de ‘artiestenstal’ van de gerennomeerde Eduard Planting Gallery te vinden is.

Dit jaar verscheen zijn boek Tokyo Tokyo, eveneens bij TerraLannoo [€ 54,50, Hard Cover, 256 pag, ISBN/EAN 9789089899798]