Voor verdieping in je fotografie kun je op heel veel plaatsen terecht. Cursussen te kust en te keur. Als je de Masters of Photography nog niet kent is het zeker de moeite waard om een kijkje te nemen. Deze link brengt je naar de sitie van de gratis videos van maar liefst 35 wereld toppers in de fotografie. Als je eenmaal op deze site bent kun je ook naar de lezenswaardige blogs gaan of je zelfs inschrijven voor een of meerdere courses. En … ik heb geen aandelen of anderszins in de Masters!
Nog steeds praat ik er over. De eerste fotogroep waar ik lid van werd. Nadat ik jarenlang in mijn uppie, enkele fotograferende collega’s niet meegerekend, fotografie ‘bedreef’, werd ik in 1977 lid van Ericamera, een nog jonge club in Eindhoven. De liefde voor de fotografie -vandaar het woord ‘bedreef’- werd er alleen maar groter. Een club jonge fototgrafen, vanaf 25 en de oudste 43, met de wildste ideeën. Allerlei projecten werden bedacht en verschillende landelijke toppers gaven workshops en lezingen die ons alleen maar scherper en nog meer ‘belust’ maakten. Onder andere Marie Bot, Paul de Nooijer, Erwin Olaf, Aart Klein en de Belg Carl Uytterhaegen ‘joegen’ ons naar het inhoudelijke beeld. Natuurlijk gaat het in de fotografie ook om het esthetische en de vormgeving, maar toen al peperden we elkaar in, onder invloed van de ‘meesters’, dat het toch vooral ging om de inhoud, het verhaal. We spraken dan ook van de achterkant van de foto. In 1989 verliet ik Eindhoven vanwege mijn werk en daarmee ook Ericamera. Net als het eerste meisje vergeet je je eerste fotoclub niet, zeker niet als daar de basis ligt van je verdere fotografie.
Inmiddels zijn we jaren verder en viert Ericamer het halve eeuwfeest. Met de plezierige herinneringen in mijn kop wil ik daar ook graag kond van doen. Een mooi jubileumprogramma hebben ‘de jongens en meisjes’ van het huidige Ericamera in elkaar getimmerd. De moeite waard om er aan deel te nemen. Op donderdag 25 mei komt Sacha de Boer (weer zo iemand die kan inspireren, motiveren en enthousiasmeren) een lezing verzorgen in de concertzaal van het Cultureel Kunstzinnig Centrum in Eindhoven. Om 19.30 uur staat de koffie klaar. Lees meer hierover en over het verdere jubileumprogramma in deze pdf.
AI foto’s
Een vreemd beeld dat bestaat bij de gratie van een spiegelend raam, de twee kappers, de omgeving buiten en binnen en hier en daar na nog wat trekken aan de sliders van photoshop.
Had ik het zo gezien, meteen bij de opname? De eerlijkheid gebied om de vraag ontkennend te beantwoorden. Het beeld ontstaat, net als bij zovele straatfotografen, als basisbeeld in een fractie van een tel. Je voelt als het ware ‘hier zit iets in’. Later, som veel later, na maanden bekijk ik mijn beelden opnieuw en kies wat de moeite waard lijkt om ermee verder te gaan. Ik loop door mijn foto’s. Ik kijk en ‘klik’ opnieuw en ik loop ‘herhaald’ door de straten van toen. Wellicht in een andere ‘stemming ontdaan van de hectiek, geuren en kleuren van toen’. Bovendien bewerk ik de foto nog wat na, niet zozeer om objecten weg te toveren -hoewel ik daar in de vrije fotografie niet tegen ben- maar zeker wel om het beeld nog aantrekkelijker te maken en bovendien vooral om de betekenis, ‘mijn verhaal’ duidelijker voor het voetlicht te brengen. We maken allerlei keuzes om tot een beeld te komen dat je aan anderen wilt laten zien. De waarheid met een grote W is het allang niet meer. Het is jouw fotografische waarheid, het is jouw wereld die je wilt laten zien in de foto.
In het kader van wat ik hier hierboven schrijf ben ik in verwarring en verontrust door de ontwikkeling van de kunstmatige intelligentie (AI) in de fotografie en de discussies daaromtrent. Een maand of wat geleden zag ik een post hierover op LinkedIn met heftige en niet misvertane reacties. De afkeuring van AI geproduceerde beelden versus de reacties die AI omarmen als het toekomstige allesbepalende beeld. Vaak met overtuiging uitgesproken reacties in de trant van ‘wen er maar vast aan want de wereld verandert’.
Een paar weken geleden, tijdens een levendige discussie in een fotogroepje maakte iemand de opmerking dat camera’s en software al jaren de dienst uitmaken en dat fotografen nog nauwelijks hoeven te beschikken over kennis en kunde. Wat is dan nog het verschil met de ‘laatste stap’ naar de met kunstmatige intelligentie geproduceerde beelden. De waarheid was toch al lang ‘ver te zoeken’.
Naar mijn idee is er een heel belangrijk onderscheid tussen met AI geproduceerde foto’s (of teksten) en foto’s die met of zonder handigheidjes, foefjes, schuifjes in Photoshop en menu instellingen in je camera tot stand komen. Dat zijn de beslissingen die gemaakt worden door een vooraf gemaakt algoritme of door een mens van vlees en bloed. Beslissingen die tot beelden leiden waarin het persoonlijke, het ‘wezen’ van de fotograaf in relatie tot de wereld om hem/haar heen tot uitdrukking komt. De echtheid van de fotografie zit niet in de absolute waarheid maar in de werkelijkheid die de fotograaf ons toont. Mijn stelling is dat de met AI gemaakte foto’s weinig van doen hebben met de creativiteit van de fotograaf of de affiniteit van hem of haar met de (persoonlijke) wereld die vastgelegd wordt. Fotografie wordt gereduceerd tot plaatsjeskiezen. Het laatste woord zal er zeker nog niet over gezegd zijn. In dat kader wil ik verwijzen naar het artikel over fotograaf Boris Eldagsen (in Artnet News) die een AI-foto inzond voor de prestigieuze Sony World Awards 2023 en behoorde tot één van de prijswinnende foto’s. Hij weigerde de prijs en Sony probeerde dat geheim te houden. Het waarom laat zich niet zo moeilijk raden…
De week voor Pasen was ik -niet voor het eerst- in Malaga om processies en feesten tijdens de Heilige Week te fotograferen. Eerder was ik al in Sevilla en Alicante. In elk van deze drie steden heeft de Semana Santa een heel eigen karakter. Sevilla is van oudsher een deftige en rijke stad. Dat zie je terug in de feesten. Echter op Goede Vrijdag vloeit het bier en andere dranken rijkelijk terwijl uit mijn vroegere roomse leven dat nou juist de dag was die door ernstige devotie gekenmerkt werd. In Alicante staat de Helige Week in het teken van de kleurrijke folklore. Malaga daarentegen is volks en de feesten lijken met name bedoeld voor de Spanjaarden zelf. Ondanks dat er toch flink wat toeristen zijn is het Spanje dat de klok slaat. Wat mij betreft spant Malaga de kroon met bijna 60 processies en evenzovele broederschappen en kerkelijke wijken.
Een park in een woonkamer is niet waarschijnlijk. Dus wellicht zoek ik naar een speld in de hooiberg. Toch zullen er mensen zijn die in hun huis zoveel groene natuur hebben dat je bijna kunt spreken van een park in huis!
VRAAG – VERZOEK – HELPMIJ
Voor mijn project PARKEN in alle SOORTEN en MATEN ben ik op zoek naar de bewoner van zo’n huis. Om een mooie foto van het groene interieur te maken met of zonder een portret van degene die daar leeft. De hele familie erop kan ook. Uiteraard krijgt hij/zij ook een grote foto om in zijn/haar ‘park’ te hangen.
Ik kom graag naar u toe, als het in de buurt van de Achterhoek is, is dat mooi meegenomen (ik woon namelijk in Ulft). Maar ook elders in Nederland maak ik graag die ene foto voor mijn project.
Wie mij helpen wil ….. stuur een mailtje naar info@fotopetervantuijl.nl
Of ken je iemand die dat misschien zou willen? Stuur dan deze blog naar hem of haar door en hopelijk hoor ik dan meer via mijn mailadres.
Dat vond ik van de foto’s van Zuzana Pustaiová die ik tegenkwam op de website van Lensculture. Ongebruikelijke fotografie, fotografie die zich niet gemakkelijk laat plaatsen in een hokje, of het zou het hokje van lef moeten zijn. Voor mij zijn het stillevens die het leven in volle hevigheid tonen. Alledaags en tegelijkertijd spat het concept er van af. Metaforisch als het gaat om begrippen of zaken uit het leven aan de orde te stellen, zonder precies te onthullen waarover het dan echt gaat.
Aan haar foto’s werd de 3e plaats series toegekend en de foto’s bleken te komen uit het boek One Day Every Day’’. En toen ik op haar website verder ging snuffelen was ik verkocht en het boek rechtstreeks bij haar gekocht. Een fotoboek bevat een reeks foto’s. Papier, vormgeving of bijvoorbeeld ritme maken dat een boek over meer gaat. De aanschaf en vooral het hebben van zo’n boek voelt als een feestje. One Day Every Day is dat wat mij betreft.
Op haar website kun je o.a. lezen: Zuzana Pustaiová (geboren in 1990 in Levice, Slowakije) begon haar interesse in beeldende kunst met schilderen, maar schakelde al snel over op fotografie, die ze studeerde aan de Academie voor Schone Kunsten in Bratislava, Slowakije, en de Universiteit voor Toegepaste Wetenschappen in Bielefeld, Duitsland. Ze voltooide haar doctoraat in de kunsten in januari 2022 en werd doctor in de kunsten. Meer …
Sinds het begin van dit jaar wil ik elke maand een magazine maken met daarin straatfotografie, toegespitst op een plaats en/of thema. Het eerste nummer was medio januari gereed en kan als pdf gedownload worden.
In dit eerste magazine foto’s die in november 2022 gemaakt zijn in Dagenham, een buitenwijk van Londen. In Dagenham was één van de grootste Ford Fiesta fabrieken van de wereld gevestigd. Alhoewel stevig ‘afgeslankt’ worden er nog steeds 40.000 motoren per jaar geproduceerd.
Inmiddels is ook MAGGEZIEN 02 verschenen. Een magezine met foto’s uit Hongarije in de periode 1983-1991.
Gisteravond was het zover, de afsluiting van een mentoraat met twintig fotografen uit de afdeling Brabant-Oost van de Koninklijke Fotobond. Ik mocht hun coach/mentor zijn.
Het begeleidingstraject begon met twee avonden theorie en onderzoek naar aspecten van de fotografie zoals beeldtaal, series en beeldstijl. Met veel voorbeelden en veel eigen inbreng van de deelnemende fotografen. Daarna werd door iedereen een project gekozen waaraan ze gedurende een klein jaar aan wilden gaan werken. De resultaten werden gisteren in de grote zaal van de PAAL in ERP door elk van hen gepresenteerd voor een groot publiek. Ik heb ze niet geteld maar er zaten vlot 120 mensen in de zaal. Twintig series, via PowerPoints en andere presentaties (zoals video’s, afdrukken op papier en dibond, fotocollages) kregen de handen van de aanwezigen op elkaar voor een gul – en terecht naar mijn idee – applaus. De thema’s hebben de fotografen vanuit een grote persoonlijke betrokkenheid uitgewerkt en het resultaat mag er zijn.
Het verlies van een vader, de summerdarkness van een subcultuur, in het verleden geraken, de vorming van land, wie ben ik, de elementen vuur-water-aarde-lucht of solitair-mensen in hun eigen wereld zijn zomaar enkele voorbeelden.
Antonie via de mail vandaag : ‘ik heb genoten van de presentatie en het werk van de cursisten‘
Het zou zekere niet misstaan om alle projecten hier in deze blog een plaats te geven. Dat ik dat niet doe heeft meer te maken met mijn idee dat een blog redelijk korte verhaaltjes moet bevatten dan met de kwaliteit van het werk van de deelnemers. Dat was puik, zonder uitzondering.
Ik laat er toch eentje zien, gewoon als voorbeeld. Fakking Faking gemaakt door Mirjam Evers. Op haar eerste presentatie benoemde ze al ‘de verwrongen (zelf)beelden en intolerantie naar eigen uiterlijk’ als een belangrijk aandachtspunt in het leven van vooral jonge mensen. Wat is de standaard van schoonheid waar iedereen aan moet voldoen. De eenheid van lengte is een meter en er is geen misverstand over de lengte daarvan. De eenheid van schoonheid bestaat niet en wordt normatief bepaald door ‘de mensen’. Maar het is juist die norm die sterk bepaald wordt in het huidige social media verkeer. Nieuwe media maken een ideaalbeeld, bepalen de maatstaf van goed, mooi en mindermooi. Het concept dat Mirjam heeft uitgewerkt wil ik graag tonen. Om het enigszins verontrustende dat ik voel/ervaar te delen.
als je alles over straatfotografie wilt weten
Fotografie curator -Pauline Vermare- reflecteert op de breedte en evolutie van de straatfotografie, evenals de diepe geschiedenis van het Magnum collectief daarin, terwijl Magnum-fotografen hun eerste online cursus lanceren. Zeer de moeite waard … leestijd ongeveer 10 minuten / een lezing duurt langer!
een foto expositie van Gerjo te Linde
Een beeldverslag over een hedendaagse- vintage look dankzij een modern ambacht.
Fine art picturalist, Gerjo te Linde fotografeert sinds 2015 uitsluitend met behulp van het historische ‘wet collodion’ proces, ook wel de natte plaat fotografie genoemd. Vanaf die tijd is zijn kijk op fotografie ingrijpend veranderd. Inhoudelijk is zijn werk het beste te omschrijven als een kritische blik op zichzelf en op sociale thema’s die hem bezighouden.
Om zichzelf scherp te houden maakt hij af en toe een zijsprong naar de moderne digitale techniek. Dat digitale materiaal zet hij vervolgens meedogenloos om naar monochrome beelden, meestal uitgedost in contrastrijk zwart – wit, echter zeker niet kleurloos.
Met deze serie typeert Gerjo een hedendaagse man, het continue veranderende modebeeld, de terugkerende stijlelementen in uiterlijkheden en onze blijkbaar aanwezige behoefte aan ‘beleving’. Wellicht springt de barbier hier handig op in? Hij laat alleen mannelijke klanten toe, bedient ze vakkundig en serveert na afloop een glas whisky met passende rookwaar. Een serie die reflecteert.
Is het een modetrend of verlangen we allemaal naar een representatief spiegelbeeld, houden we van persoonlijke verzorging en laten we ons allemaal het liefst graag regelmatig ‘vertroetelen’?
26 nov. 2022 t/m 2 febr. 2023 in het Fotokabinet van Oerkroeg Schiller.
Prinsenstraat 4, 7121 AG Aalten
Openingstijden:
Dinsdag 19:00 tot 01:00
Woensdag 19:00 tot 01:00
Donderdag 16:00 tot 01:00
Vrijdag 14:00 tot 02:00
Zaterdag 14:00 tot 02:00
Zondag 14:00 tot 01:00
Hugo Brandt Corstius schreef onder een van zijn schuilnamen, Battus, palindromische zinnen. Hij is bekend als schrijver maar oorspronkelijk studeerde hij wiskunde hetgeen zijn voorliefde voor het palindroom kan verklaren. Het palindroom is in de ‘rekenleer’ het getal dat je kunt omkeren, zonder dat de waarde verandert. Het kleinste palindroom is 11 en ook 77 is zo’n getal. Mijn vriend Gijs werd 77 toen ik 66 werd en ook 11 jaar daarvoor was het palindroom de grote winnaar 55 en 66. Mijn leven lang ben ik eveneens besmet met het palindroomvirus. In 2002 was zowel het jaartal als mijn leeftijd palindromisch. Als je niet zo van getallen houdt is ook de de taal veel te beleven. Pap, pop, lol, kok of lepel zij gemakkelijke voorbeelden. Meetsysteem is dan al wat ingewikkelder, Parterretrap weer grappiger vanwege de alliteratie, laat staan het woord edelstaalplaatslede. Als je nog even verder kijkt kom je al snel bij palindromische zinnen. Zinnen waar Battus dus om bekend stond, bijvoorbeeld Baas, neem een racecar, neem een Saab.
Vandaag is de datum 221122, althans volgens de notatie jjmmdd. Een reden om op zoek te gaan naar de palindroom in de fotografie. Een puur symmetrisch beeld is ongetwijfeld snel gevonden. Juist de fotograaf die mij het idee van een palindromisch beeld geeft wijkt hier van af. Het is veel meer de palindromische beeldstijl die ik bij deze fotograaf bewonder. Geen palindromie an sich maar dromerige beelden die enigszins verwijzend zijn. Absolutisme is niet voor fotografen.
Vind je het verhaal over palindromen zo maar raar, wellicht biedt dan deze fotograaf nog wat inspiratie. En bedenk dat het eerstvolgende palidromische jaar nog een tijdje op zich laat wachten namelijk pas in 2112 is het zover.
Misschien denk je bij het zien van deze blogtitel meteen aan een TV die nauwelijks in je kamer past. Deze breedbeeld echter kun je zelfs op je mobiele telefoon bekijken. De ‘Belgische Fotobond’ voor het Vlaamstalige gebied moest pakweg een jaar of vijf geleden van de minister van cultuur stevig veranderen. Niet alleen de fotoclubs mochten lid worden maar in feite alle Belgen gratis lid, tenminste als ze voor de komende jaren weer de forse subsidie wilde verkrijgen. De Belgische fotobond veranderde derhalve van karakter en vormde zich om voor één grote fotoclub (enigszins gechargeerd gezegd) voor alle Belgen!
Aanvankelijk gaven ze een paar maanden een tijdschrift uit, duur glossy magazine met heel veel pagina’s die meestal gingen over professionele fotografen die reeds in andere fotobladen te bewonderen waren. Dat heeft zoals gezegd een paar maanden stand gehouden. Nadat het een poosje stil was gebleven verscheen het digitale tijdschrift BREEDBEELD voor fotografen en filmers. Het wordt sympathiek aangekondigd in een ‘klikbare’ mail. De moeite waard om er eens rond te neuzen. Wellicht neem je er een gratis abonnement op. Ga naar de website van BREEDBEELD.
Hieronder het begin van een interessant artikel voor fotografen die graag tot prijswinnaars van wedstrijden willen behoren.
HOE VERGROOT JE JOUW KANSEN BIJ OPEN CALLS?
Open calls zijn voor veel fotografen een interessante en laagdrempelige kans om met hun werk naar buiten te komen. Maar in elke open call wordt er ook geselecteerd natuurlijk en vaak kom je als deelnemer van een kale reis thuis. Hoe gaan open calls nu precies in hun werk? Hoe ziet zo’n jureringsproces eruit en waar let een jury op? We vroegen Mirelva Berghout (Foam Talent), Jan Loos (Lowland Photo Contest) en Tessa Van Thielen (BREEDBEELD) om een tipje van de sluier op te lichten en een aantal tips te geven voor een volgende deelname.
tekst: Sofie Neven (25/10/22)
‘Puzzelen is een spel’
zegt Beatrijs (92) als ik haar ontmoet in een verzorgingshuis in Eindhoven. “Elke dag, ik sla er geen enkele over, ben ik van tien tot vijf in touw. Ik maak puzzels van 1000 stukjes en doe daar soms een paar dagen over, maar ook wel langer. Ik begin altijd met de buitenranden, dat is voor mij het fundament of de grote lijn. Daarbinnen moet ik me bewegen om de puzzel goed te kunnen uitvoeren. Dat fundament is soms heel lastig omdat alles wel op elkaar lijkt en ik dus de goede keuzes moet maken. Soms zeggen andere bewoners dat je toch iets van een puzzelstukje af kunt halen of gewoon net zo lang kunt doorduwen dat het er in zit. Ik doe dat niet, dan bedonder je de zaak én vooral ook jezelf. Ik heb ook wel grote puzzels gedaan van 5000 stukje. Samen met anderen aan één karwei werken. Dat vind ik ook heerlijk. Samen zie je vaak meer dan alleen. Nou ik wens je nog een fijne zondag. Natuurlijk mag je van mij een foto maken. Word ik toch nog beroemd op mijn oude dag. Houdoe!”
Afgelopen dagen mijmerde ik nog wat na over mijn ontmoeting met Beatrijs. Ondanks dat haar woorden hierboven niet letterlijk door haar zijn uitgesproken, zijn ze wel waar. Wat ze zegt is zo waar dat er een levensles voor ons allemaal uit te destilleren is. Voer voor gewone mensen én voor kopstukken. Ook Ceo’s of politieke leiders en wat mij betreft zou je Beatrijs haar naam kunnen vervangen door de naam van onze prime minister. Je mag wensen dat er veel mensen zijn zoals Beatrijs.
Dat overkwam Ton van Vliet uit het Achterhoekse Terborg. Ton is fotograaf en docent fotografie en reisde ruim 40 jaar geleden naar Galicië, een ruige streek in het noorden van Spanje. Om het landschap en de mensen vast te leggen zoals hij zegt. Ik spreek hem bij toeval op een kunstexpositie in Bredevoort als hij me vertelt dat de fotoreportage van destijds nu na zoveel jaren uitmondt in een grote manifestatie met diverse fotografen waaronder genomineerde Magnum fotograaf Lua Ribeira
“Ja, hoe zeg ik dat. Als fotograaf werk je met licht. In Galicië werd ik destijds -en nog steeds- direct gevangen door de werking van licht en schaduw in dat ruige landschap. Veertig jaar geleden was dit nog geen trekpleister voor toeristen. In het dorpje waar we terecht kwamen waren we echt de eersten en we werden eigenlijk gewoon in de gemeenschap opgenomen.”
“De banden met Agolada zijn nog steeds warm te noemen. We hebben regelmatig contact. Voor het laatst ben ik daar voor de corona geweest, in 2018.”
TON VAN VLIET fotograaf
En inmiddels worden ook zijn foto’s herkend en erkend. Door de jaren heen heeft Van Vliet een soort historisch beeldarchief voor het dorp vastgelegd en dat krijgt steeds meer waardering. “Dat zie je vaker”, meent Van Vliet. “Na verloop van jaren is men nieuwsgierig naar de beelden van vroeger. De geschiedenis van zo’n dorp komt met beeld nog beter tot leven. In 2007 heb ik in Agolada een lezing over het tijdsbeeld gegeven, de dorpsgeschiedkundige heeft mijn beelden toen een historische achtergrond gegeven. Zo zijn mijn foto’s in de openbaarheid gekomen en dat heeft uiteindelijk geleid tot een heus fotoboek.”
Tot zijn stomme verbazing kreeg Van Vliet vorig jaar een mailtje. Of hij interesse had in een boek met zijn foto’s van en rond Agolada. “Het mailtje was afkomstig van Eutropio Rodriguez. Die naam heb ik eerst maar eens gegoogeld. Het blijkt een bekende fotoredacteur te zijn. Gestudeerd in New York en met wortels in Galicië. Ik was vereerd en heb contact met hem opgenomen. Het is een man aan wie ik mijn foto’s graag toevertrouwde. Dat bleek ook nodig, want hij had zo zijn wensen.”
“Dankzij de gastvrijheid van al die dorpsbewoners gaat mijn werk nu definitief deel uitmaken van de geschiedenis van Galicië”, besluit Van Vliet. “Ik was er jarenlang een ‘vlieg op de muur’ en kon er ongestoord fotograferen. 7, 8 en 9 oktober ga ik er weer naar terug om er mijn boek ‘O Pálpito Interior’ te presenteren.”
LEREN VAN JE FOUTEN
In de Magnum FIELD NOTES van september 2022 lees ik het interview van Schuman met Alec Soth. Troostrijk om te ontdekken dat deze beroemde Magnum fotograaf nog steeds fouten maakt, onzeker is en ‘dagelijks’ leert van het maken van foto’s. Troostrijk maar in het interview komen ook verscheidende uitspraken voor waarvan ik kan leren. Misschien geldt dat ook wel voor jou.
In een interview met Aaron Schuman voor de release van zijn online cursus Photographic Storytelling , vertelt Alec Soth over het belang van leren door ervaring en in het bijzonder over het erkennen en overwinnen van de fouten, fouten, frustraties en “mislukkingen” die onvermijdelijk optreden bij het pad van elke fotografische carrière. Soth deelt specifieke voorbeelden van technische fouten met Schuman, en reflecteert op de moeilijkheden om projecten los te laten, het belang om jezelf te verzoenen met de onvermijdelijkheid van het maken van fouten.