Auteur: Peter van Tuijl

Ik dwaal met mijn vrouw tussen wolkenkrabbers, om me heen kijkend naar de mensen in de straat. Gewone mensen, soms bijzonder, dan weer fotogeniek of juist heel gewoon wat ook wel bijzonder is. De drukte om ons heen. Door mijn foto’s herinner ik, beleef ik opnieuw de dingen die ik zag en meemaakte. Als er geen foto’s waren, zouden we ons nauwelijks een voorstelling kunnen maken van de gezichten van mensen pakweg 20 jaar geleden. Hoe belangrijk zijn foto’s, foto’s die verhalen vertellen over wie we zijn en wat we doen, wie we waren en wat we deden.

Ben nu ongeveer op de helft met mijn New York foto’s die ik in april j.l. heb geschoten en beleef daarbij de (foto)trip bijna weer opnieuw. Ik kan de straat ruiken, de atmosfeer voelen, zelfs zo voor mijn beeldscherm. Wonderlijk dat fotografie zo echt kan zijn. Terwijl echt in de fotografie niet bestaat. Voor je weet is het moment van niks weer voorbij. Nog sterker soms ben je je niet eens bewust van het moment dat zich voordoet. Zijn het dan allemaal ‘lucky shots’? Wel een beetje. Daarom valt er ook zoveel af. Carl de Keyzer hoorde ik eens in een interview zeggen dat slechts 2% van zijn foto’s in een boek komen. Lucky shots, ik denk het niet, wel de foto’s waarnaar hij op zoek was. Ik zoek naar straatbeelden en maak er veel te veel. Op mijn zoektocht heb ik af en toe er weer een, twee procent wellicht. Sommigen zijn met minder tevreden. Ik zoek nog een tijdje verder in mijn New York strips.

Tenminste, dat denk ik. Afgelopen zaterdag verzamelden 250 vrijetijdsfotografen, aangesloten bij de Fotobond, zich in de Apeldoornse scholengemeenschap om bij verschillende BMK-ers lezingen en workshops te volgen en bovendien boden een kleine dertig hun portfolio aan om te laten bespreken. Lezingen over fotografie van o.a. begraafplaatsen, verlaten radio-actieve besmette plaatsen, natuurfotografie, sociaal documentair en reisfotografie. Workshops o.a. werken met series, natuurfotografie, stromingen, hedendaagse Nederlandse (professionele) fotografie en straatfotografie. Die laatse gaf ik zelf en op mijn website kunnen deelnemers de powerpoint (als PDF) downloaden. Ook heb ik nog beloofd om enkele verwijzingen naar leerzame en aardige filmpjes te vermelden over straatfotografie. Bij deze:

Interview met Joel Meyerowitz en zijn werkwijze op de straat

De indringende werkwijze van Bruce Gilden op de straat. Een impressie van Titarenko en van Ed(mund) Leveckis. Er passeerden nog meer klassieke fotografen als Gary Winogrand maar ook jongere zoals Felix Lupa en Trent Park.

Een succes, zo begon ik. Ja, waaruit leid je dat af. In ieder geval uit de vele positieve reacties op de dag zelf. Ook nadien mocht ik en de mede-organisatoren verschillende mailtjes ontvangen met plezierige teksten. Een enkeling sprak zelfs van jaarlijks zo’n BMKdag. Dat lijkt me net iets te veel van het goede; elke twee jaar is uitstekend wat mij betreft, ook om voldoende nieuwe stof en nieuwe lezingen/workshops te kunnen aanbieden.

Plezierig om ook Willem Wernsen weer te treffen. Willem is sinds 1991 BMK-er en is volgens mij een van de beste vrijetijdsfotografen als het gaat om sociaal documentaire fotografie. Sinds een jaar is Willem overigens ingelijfd bij de professionele GKF groep en eigenlijk de status van vrijetijdsfotograaf dus ontstegen. Maar wie Willem kent weet dat hij niet pocht en een liefhebber is in hart en nieren!

Willem gaf twee lezingen over zijn werk en had, begrijpelijk, veel belangstelling. Voor degenen die niet aanwezig waren op de BMK-dag en zijn lezing niet heeft bij kunnen wonen is er de kans om kennis te nemen van zijn liefde voor de mens en zijn passie voor de fotografie. Willem maakte tot nu toe twee lijvige fotoboeken. Het eerste boek is volledig uitverkocht, het tweede TIMELESS is nog te koop. Vaak heeft hij nog een extra aanbieding erbij en krijg je bijvoorbeeld zomaar een gesigneerde foto (baryt) bij aanschaf van het boek. Warm aanbevolen TIMELESS, voordat u te laat bent!!

Je komt ze tegen, zittend op een muurtje of in een hal of gewoon op straat. Wat ze doen is niet duidelijk. Wachten misschien of gewoon maar even hangen, niks doen zelfs, in gedachten verzonken. Soms is het net of er iets gebeurd is, iets wat vreemd is, iets dat misschien het daglicht niet verdragen kan. Een andere keer is het niet zozeer het moment dat je ze ontmoet maar juist veel later bij het bekijken van de foto dat je je afvraagt waaraan de foto doet denken. Het gekke is dat ze eigenlijk niet bestaan, niet echt tenminste. Het is meer dat ik ze bedenk. Ik wil ze onduidelijk maken, vreemd misschien. Ja hoe langer ik er over nadenk, hoe vreemder ik me vind.

Vandaag ge-uoload boek ‘ONDUIDELIJKE MANNEN EN VROUWEN’ bij blurb. Voor wie kijken wil kan hier klikken.

De tentoonstelling getiteld 2013 van Dinie Wikkerink en Paul van Hulzen gaat komende weekend in FOTO 21 (Bredevoort) van start. Paul en Dinie hebben elk zes foto’s in een groot formaat kalender (2013) samengebracht.

Bij de samenstelling van de kalender hebbenze gezocht naar de beeldende overeenkomst in hun werk. De foto’s passen goed bij elkaar en versterken elkaar ondanks de verschillen in onderwerp.

De tentoonstelling start komend weekend en is te zien t/m 30 december

Openingstijden zijn: za 11-17 uur, zondag 13-17 uur.

In dezelfde periode is ook de tentoonstelling van het Fotocollectief LUMEN te bekijken. Het collectief maakte foto’s naar aanleiding van een gedicht van Rutger Kopland, ook een prachtige expositie.

Misschien nog wat vroeg voor een surprise. Maar als de goedheiligman net weer zo’n beetje huiswaarts is gekeerd, opent de HENGELOSE HAFV haar deuren voor een expositie in CREA (Esrein 9, Hengelo). De opening is zondag 9 december om 14.30 uur. Een bijzonder expositie belooft het te worden. Gisteravond was de laatste avond van het mentoraat dat ik in die club heb mogen begeleiden. Dus toen kwam ieders eindpresentatie op de tafel. En natuurlijk kende ik door de afgelopen vijf bijeenkomsten het werk al wel maar als je dan zo’n totaalpresentatie bij elkaar ziet dan is het echt smullen. Met name is het prachtig te zien hoe iedereen een geweldige verdieping in het werk heeft weten aan te brengen. Fotografie is iets vertellen, vertellen wat je boeit of bezig houdt, verhalen vertellen, statements plaatsen. Fotografie is vooral je persoonlijk uitdrukken. Bij elke fotograaf uit het mentoraat ervaar je de betrokkenheid met het thema dat uitgewerkt is. Bovendien overstijgen ze menige fotoclub ook door de professionele wijze waarop ze het werk in de CREA-ruimte gaat exposeren. Ik verklap er niks van, je moet daar echt zelf naar gaan kijken. En ik verzeker je, je krijgt er geen spijt van.

Een klein voorproefje ……

Karin de Jong is in het mentoraat begonnen met zelfbeelden. Uitgangspunt voor haar waren enkele dichtregels uit een gedicht van Eva Gerlach. De opdracht zoals die was geformuleerd luidde: Zij gaat het lichaam ‘verkennen en vertalen in poëtische sfeerbeelden’. Dat kan zacht maar ook hard (niet alle gedachten gaan over schoonheid, fijnheid of reinheid, er kan ook verdriet in het spel zijn, pijn of angst). Juist emotie weergeven via delen van het lichaam (handen, ogen, …..).

Ze maakte prachtige zachte beelden ….. Later kwam het contrast, de wat hardere kant, op een totaal andere manier uitgewerkt. Dat maakte het ook zo verrassend. Die combinatie … geweldig en ook geweldig zoals ze dat gaat presenteren ……..

Met haar toestemming plaats ik hieronder een ‘duo’. Ik heb ze in de layout van de blog wat bij elkaar gezet maar als je wilt weten hoe de totale reeks foto’s er op de tentoonstelling uit ziet, komen kijken zou ik zeggen.

En het is alsof er nu je jezelf bent geworden

minder gevaar steekt in bepaalde plekken

in huis, de lege schoenen onder de banken,

het gat achter de trap, het raam dat niet sluit,

hoe de wind daardoorheen iemand zoekt

om op te heffen: al dat soort valkuilen heeft zijn

tijd gehad, er is dit hier dat ons

in elkaar bewaart, soms opengaat

om tegenvorm, rib, vleugel, door te laten.

(uit het gedicht “Gedicht” van Eva Gerlach)

Per toeval liep ik afgelopen zaterdag dit boek tegen het lijf. Nog geen 20 euro, bijna 600 pagina’s met ook nog zo’n handig lintje erin. De godganse historie van de fotografie, niet saai gebracht maar met goede beelden en ondersteunende teksten waaraan je wat hebt. En als je niet geïnteresseerd bent in de oude kost, van heel lang geleden, dan kom je toch ruimschoots aan je trekken in het tweede halve boek waarin over de recente fotografie met veel voorbeelden wordt geschreven. Niet alleen een groot aantal iconische foto’s met hun makers passeren de revue maar ook een groot aantal fotografiestromingen worden aan het licht gebracht. Voor mensen die iets verder in de fotografie willen kijken is dit echt een goed boek voor weinig geld. Uit het Engels vertaald, ISBN 978 90 8998 219 3 van LIBRERO onder redactie van Juliet Hacking.

Met de volgorde van afwerken is iets mis. Afgelopen week Berlijn (oktober 2012) ‘ontwikkelt’ en gisteren het boek ‘VERBLIJF IN BERLIJN’ bij Blurb ge-upload. Vandaag toch maar een start gemaakt met New York City. In april j.l. bezocht, heel snel een eerste selectie en de ruwe jpg-jes in twee boeken geplaatst. Om de definitieve selectie beter te kunnen maken. Zoveel werk gemaakt dat het nodig was om het maar een poosje te laten liggen. Ook al wel wat dingetjes gedaan, bijvoorbeeld de suppoosten van Moma. Ook een serie avondopnamen die ik in mei volgend jaar op Huntenkunst wil exposeren. Maar goed, nu maar eens een paar weken met de verdere uitwerking van New York City aan de slag, hoofdzakelijk daily life street photos.

Andreas met zijn Taiwanese vrienden in Berlijn, springend voor de muur. Ja ik kan wel een foto van jullie maken met een van jullie Iphones. Maar zal ik ook een foto maken met mijn camera. Stuur ik die jullie toe. Een sprong…. één foto. Dat moeten geboren symmetrie-springers zijn. Andreas studeerde chinees en zijn taiwanese vrienden studeerden in Heidelberg, iets van science. Vrienden all over the world. Vandaag de foto opgestuurd, ook in kleur. Ik hoop dat ze hem aardig vinden.

De allereerste keer dat ik het holocaust monument bezocht was in 2006. Het monument was net gerealiseerd (2005) en iedereen die Berlijn bezocht had deze ‘bezienswaardigheid’ op het lijstje staan. Dit jaar, voor de zoveelste keer in het prachtige Berlijn, samen met andere fotografen van de landelijke gespreksgroep journalistiek. Tijdens het vijfdaagse verblijf trok ik op met collegafotograaf Harry. Het was zijn eerste keer in Berlijn dus het monument was een zekere bestemming. En nog steeds dwalende mensen die zich een weg banen tussen de grote, soms metershoge, grijze stenen. Elke steen is een monoliet, een unieke vorm en grootte, uit één stuk. Verschillende ervaringen, mede afhankelijk van het weer en het licht, als je tussen de stenen loopt. Wanneer ze boven je uit torenen misschien wel een beklemming. Maar ja er lopen zoveel mensen dat je je nauwelijks verdwaald hoeft te voelen. Elke keer opnieuw probeer ik, bijna automatisch, iets van de sfeer in een foto vast te leggen. Meestal ervaar ik achteraf dat dit niet zo eenvoudig is. je blijft al heel snel vastzitten in de vorm; de herhaling van de stenen, de mensen die hun ‘paadje’ lopen, een groen boompje op het eind aan de rij, enz. Sommige dingen zijn veel heftiger in werkelijkheid, die laten zich moeilijk vertalen in een foto. Zeker als daar de vorm zo bepalend is dat je eigenlijk bezig bent om alleen esthetische foto’s te maken of foto’s die alleen de vorm sec als boodschap hebben.

Deze keer zag ik een chinees echtpaar zitten, al een beetje ouder, hun boodschapjes -of misschien waren het wel souvenirs- in de plastic tasjes. Moe van de lange dag, dacht ik. Al snel kwam er een jongere man aanlopen, die, zo bleek, redelijk goed Engels sprak. “We zijn al een maand door Europa aan het rondreizen en morgen is de laatste dag. Dan reizen mijn ouders en ik weer terug naar China”. Maar eens te meer bleek de tweede wereldoorlog een ‘echte wereldoorlog’. Ook de massamoorden op de Joden zijn niet onbekend. Een belangrijke reden om op een van hun laatste dagen dit monument te bezoeken. Ja, ik mocht ook nog een portret van zijn ouders maken. Het feit dat mensen vanuit alle werelddelen het monument bezoeken is misschien wel de belangrijkste boodschap van deze foto. Ook wel het belangrijkste als het gaat om het monument. Wat is een monument waard dat niet bezocht wordt. Een monument als getuigenis van een wreed verleden. Van daden die het daglicht niet kunnen verdragen. Daden die overigens nog steeds plaatsvinden, op verschillende plekken in de wereld weliswaar in andere vormen maar in beginsel hetzelfde, al noemen we het nu geen wereldoorlogen meer.

Ik zie hem op een afstandje aankomen. Een jurk, althans iets dat daarop lijkt en een gedraaid baardje. Interessante figuur, dus ik spreek hem aan. Hij blijkt een ‘gesundheidspraktiker’ te zijn. Vingerdrukmassage, Shiatsu en meditatie zo midden op straat als demonstratie. Het moet niet gekker worden. Maarja wat wil je. waar mensen trots op zijn willen ze tonen, zelfs midden op straat. Er lijkt ook nog een stukje Berlijnse muur op de achtergrond te staan, maar dat is bedrog. Niets is wat het lijkt. Gesloten ogen betekenen overgave, midden op straat. Ik beloof hem de foto’s, kan een tijdje duren want ik heb een berg achterstallig werk. Nu bezig met Berlijn dus snel gemaild. Hij mag ze op zijn website/blog zetten.

Een Berlijnse Backerei. Een leus ‘gedeelde vreugde is dubbele vreugde’. Twee vriendinnen, een troostrijk gesprek. De tragiek van het leven, zichtbaar. Aan haar linkerhand meerdere ringen. Ze liet zich even gaan. Emoties, gedeelde smart is halve smart. Ondanks dat woorden soms tekort schieten. Er gewoon zijn is vaak ook oké. Hij leest zijn krant, wat kan hij anders. Ik maak een foto, kan ik anders. Met mededogen en eerbied voor het verdriet.

[BERLIN2012] Vandaag de eerste foto’s uit Berlijn ‘ontwikkelt’. Het moest er even van komen. Al te lang gewacht om de eerste impressies uit de digitale ontwikkeltank te toveren. Want zo voelt het nog steeds wel een beetje. Was vroeger de foto pas af als die in het fixeerbad lag om geconserveerd te worden voor de komende tig jaar, nu voel ik me pas echt content als het bestand, de enen en nullen, vertaald zijn naar kwakjes inkt links en rechts op het papier. Lezen van een foto doe ik het liefst uit een boek, krant of gewoon een ordinaire afdruk. Prachtige meid trouwens, helemaal gefixeerd zowel op het telefoongesprek als op de knul naast haar. Praat ze met haar vriend terwijl ze de stoere knaap naast haar heimelijk bewondert of verzin ik zomaar wat. Verzonnen werkelijkheid, ja dat is fotografie voor mij wel een beetje. Ook bij het zien van deze foto.

Gisteren een aantal foto’s van Stephanie Sinclair in de Volkskrant. Kindbruiden, meisjes van nog geen tien uitgehuwelijkt aan mannen van 40 jaar of ouder. Dit meisje is 8 jaar, haar man is meer dan 40! Het gezicht van het meisje zegt me genoeg. Er gebeuren onbegrijpelijke dingen in de wereld. We maken ons terecht druk om pedofielen die het niet laten bij kijken alleen. Kinderen uithuwelijken mag ook niet maar in die cultuur moet het kennelijk kunnen. Eén van mijn kleinzonen wordt morgen acht. Hij speelt met Lego, kan al redelijk lezen, met de tafel van 9 heeft hij nog wat moeite, spelen kan hij als de beste met zijn vriendjes. Hij heeft ook een vriendinnetje, zegt hij. Waar hij later mee gaat trouwen. Heerlijk die jongen, kan lekker dromen, dat gun ik hem van harte. Mijn oudste kleindochter is net 14 jaar, 3 Havo maar nog een kind. Ze kwebbelt over van alles en nog wat met haar vriendinnen. Een vriendje heeft ze volgens mij nog niet. Over trouwen maakt ze zich geen zorgen, hoeft ook niet, komt wel. De meeste kinderen zijn gelukkig gelukkig. Was dat overal maar zo. Kijk naar de gezichten op deze foto en je weet dat Stephanie Sinclair een verschrikkelijk drama in beeld brengt. Hulde aan haar, die het lef heeft om dit soort dingen aan de kaak te stellen. Was Lewis Hine de fotograaf die door zijn foto’s van kinderarbeid bewerkstelligde dat kinderarbeid verboden werd, laat Sinclair de fotografe zijn die dit soort tenhemelschreiende zaken laat verbieden. Dat niet alleen mijn kleinkinderen gelukkig worden.

Uitnodiging

‘Free Space’ voor
Oostgelders Fotografen Collectief

Van 4 november tot en met 2 december exposeren acht
fotografen van het OFC in het Hengelose CREA, Centrum voor Kunsteducatie en Hengelose
Balletschool. Het collectief bestaat uit een twaalftal professioneel werkende
fotografen, die elk de wereld belichten vanuit hun eigen fotografische
invalshoek. Voor de een zijn dat bewerkte beelden met een kunstzinnige
uitstraling, een ander maakt een documentaire reportages en weer een ander
verbeeldt de werkelijkheid met gelaagde beelden. Juist in de grote
expositieruimte van Crea komt de fotografische identiteit, in het vrije werk
van elk, prachtig tot zijn recht.

De expositie wordt geopend op zondag 4
november om 14.30 uur door Diana Bokje, hoofdredacteur van Fotografie. Deze
middag wordt de muzikale omlijsting
verzorgd door Veerle Krajenbrink
en haar twee muzikale vrienden. De deelnemende
fotografen zijn tijdens de opening aanwezig en verwelkomen u graag om hun werk
nader toe te lichten.

De exposanten die
ook buiten de regio aan de weg timmeren en waarvan enkele fotografen
internationale bekendheid genieten zijn Marion Bauhuis uit Aalten, Joop Koopmanschap uit Groenlo,
Ellen Sessink uit Ulft, Dinie Wikkerink uit Bredevoort, Jan Krajenbrink uit
Eibergen, Peter van Tuijl uit Ulft, Lawrence Mooij uit Lichtenvoorde en Stan
Kerlen uit Hengelo.

[foto peter van tuijl]

CREA, Centrum voor Kunsteducatie, Esrein 9-11, 7553 CX Hengelo

4 november t/m 2 december 2012. Geopend: maandag t/m vrijdag van 09.00 tot 21.00 uur. Zondag,s van 13.30 tot 16.30 uur.

Contactpersoon OFC: Stan Kerlen, telefoon 074-2662757, e-mail:
info@stankerlen.net

Slenteren door de straten van Berlijn, even buiten het centrum, op weg naar een demonstratie. Het weer was slecht, hevige regen en wind. Wellicht de reden dat de demonstranten verstek lieten gaan. Aan de thematiek kan het toch niet gelegen hebben; een anti-racisme demonstratie. Maar dat allemaal terzijde, althans voor dit stukje in de blog. Als een magneet werden we, enkele mede-berlijngangers en ik, aangetrokken door een zwarte pui met een enkel paars biesje. Daarbinnen aan de wand uitgehangen rollen fotopapier; een man, een vrouw, enkele personen verenigd, ja zelfs een hele groep. Een galerie dus. Nou niet helemaal, een fotograaf en een galerie tegelijk. Nou ja, fotograaf. Mensen die naar deze studio gaan, laten zich portretteren. Niet door de fotograaf, ze doen het zelf. De studio/galerie draagt de naam IMAGO 1TO1. De professionele fotograaf Annegret Kohlmayer is aanwezig om te zorgen dat er technisch een perfecte foto wordt gemaakt. Ze zorgt met name voor het licht en natuurlijk voor het proces van ontwikkelen, stoppen, fixeren en drogen. Voor de jonkies, dat was het analoge proces in de donkere kamer [doka].

Degene die in de studio plaats neemt, maakt zelf de foto. Er is een beperkt scherptediepte, slechts een kleine twintig centimeter. Aan de andere zijde van de studio is de analoge donkere kamer. De foto wordt gemaakt op een positief materiaal van Ilford. Ilford maakt speciaal voor IMAGO 1TO1 rollen papier die geen nablichting nodig hebben en toch direct na de ontwikkeling een positief beeld opleveren. Baryt en PE-papier wel te verstaan van 62 cm breed. De uiteindelijke foto is 2 meter hoog en iedereen staat er op zoals hij of zij is. Volledig op schaal, volledig op maat. Het is de grootste camera ter wereld die je hier in Berlijn vindt en ook nog analoog. Je maakt je eigen foto want het moment van de opname bepaal je letterlijk zelf. De camera/doka is ontwikkeld door de heer Kraus uit Munchen. Zijn dochter Susanna Kraus, actrice van beroep, heeft de studio met camera/doka overgenomen en in Berlijn gevestigd. Ik snap wel dat juist zij, als actrice deze studio/doka ‘runt”. Jezelf in IMAGO 1TO1 vereeuwigeb betekent dat je eigenlijk producer en acteur in één bent. Je schept je eigen werkelijkheid. Jij maakt de klik met jezelf, één op één. En dan ook nog in ware grootte, één op één. Als je in Berlijn bent, moet je echt een kijkje gaan nemen, misschien zelfs wel op de foto gaan. In de Prinzenstrasse 85D. Doen!

Susanna Kraus, eigenaar van IMAGO 1TO1 met op de achtergrond een deel van de foto die ze eerder van zich zelf heeft gemaakt in de studio/doka.

… en natuurlijk kon ik het niet laten om ook mezelf in de studio te vereeuwigen. Weliswaar niet één op één maar gewoon met mijn kleinbeeldcamera, digitaal nog wel. Eigenlijk vloeken in de kerk in deze majestueuze omgeving. De spiegels zijn ervoor dat degene die een foto van zichzelf gaat maken, zich goed vanuit alle posities kan bekijken om zo ook de goede stand, houding en mimiek te bepalen alvorens je de knop indrukt. Elke foto is een unicaat en kan niet opnieuw worden gedaan. Er hangt een aardig prijskaartje aan. Voor 340 euro heb je er een kunstwerk bij!.