Lijstjesmoeheid heeft niet te maken met het moe zijn, alhoewel dat op veel werkplekken zomaar aan de orde van de dag kan zijn. Misschien ben jij er ook helemaal klaar mee. Sla deze blog dan maar over. Als je nog wat tijd tussen kalkhoen en ijstaart over hebt, kan de publicatie van Aperture wellicht nog iets voor je zijn. Om verhalen te lezen of gewoon ‘plaatjes’ te kijken.
Terugkijken en dan daarna samen weer verder | U-Bahn Berlin | foto Peter van Tuijl
Op hun website schrijven ze: “Aperture werd opgericht om ‘creatief denken, op significante wijze uitgedrukt in woorden en foto’s’ te bevorderen. We blijven deze doelen nastreven in onze samenwerkingen met fotografen en schrijvers. Hier kijken we terug op een selectie van de verhalen die we in 2023 hebben gepubliceerd: de dynamische stemmen die de kunstscene van Accra vormgeven, de debatten rond AI en NFT’s, de erfenis van Joan Didion’s verhalen vertellen, en de manieren waarop Aziatisch-Amerikaanse fotografen nieuwe mogelijkheden voor de toekomst zien.
LEES EN KIJK: In deze interviews, portfolio’s en essays zien we het potentieel van fotografie om zowel te getuigen als te verbinden.” —De redactie
Pascal Sentenac woont en werkt in Parijs en Seine-et-Marne. Al meer dan vijftien jaar doet hij persoonlijk onderzoek naar het fotografische beeld, parallel met zijn baan als directeur fotografie, die hij dertig jaar uitoefent, en zijn activiteit als scenarioschrijver. Het vertellen, het benadrukken van plaatsen, van wezens, hun afwezigheid of aanwezigheid, de verkenning van sensaties zijn de rode draad in zijn werk. In zijn -wat ik noem straatfotografie- is de aanwezigheid én afwezigheid van de mens nadrukkelijk aan de orde. Je bent observator van iets waar je geen deelgenoot van bent. Een plastic scherm tussen jouw wereld en datgene wat je waarneemt. Er kan van alles gebeuren, maar jij kunt er niet bij, niet aan deelnemen en niet waarschuwen voor het gevaar als dat nodig mocht zijn. Naast deze meer inhoudelijke aspecten kun je als beschouwer ook genieten van de esthetiek van de foto’s. Kleuren, vormen, scherpte en onscherpte verwijzen naar het werk van de Amerikaanse meesterfotograaf (straatfotograaf en kunstenaar) Saul Leiter [1923-2013].
Ik wil u graag laten weten dat u bent geselecteerd om uw werk tentoon te stellen op de 2e B&W Athene Photography Festival vanaf de laatste week van februari 2024. U bent gekozen uit vele opmerkelijke inzendingen die van over de hele wereld zijn verzonden.
Peter Van Tuijl # Netherlands # The World Passes by (Street Photography)
2nd B&W Athens Photography opent zijn poorten in februari 2024. De tentoonstelling en de evenementen zullen worden gehouden in Serafio City in Athene, een gemakkelijk toegankelijke zaal, waar alle werken kunnen worden gehuisvest. B&W Athens Photography wordt georganiseerd door Blank Wall Gallery.
Gefascineerd door de Japanse fotografie en in het bijzonder door de Provoke-groep, vertrok de Australische selfmade fotograaf Meg Hewitt in 2015 naar Tokio om een emotionele serie te produceren die de fotojournalistiek overstijgt en ruimte laat voor de verbeelding van de kijker.
Een fascinerende reeks beelden die de Japanse Straatfotograaf Daido Moriyama van de kunstenaarsbeweging “Provoke” met veel instemming bekeken zal hebben. De grove, gruizige stijl met heel veel contrast geven de foto’s een harde uitstraling. Tegelijkertijd zit er veel compassie in het werk van Meg Hewitt.
BEELDSTIJL versterkt INHOUD
Obscure figuren in ongewone decors en met onverwachte en vreemde gebaren overstijgen het dagelijkse. Daarmee vertoont haar werk voor mij een overeenkomst met de foto’s van de ZuidAfrikaanse fotograaf Roger Ballen en Anders Pedersen en de al eerder genoemde Daïdo Mariyama. Fotograferen die zich op op een zeer expressieve manier uiten, vaak overdreven scenes met een underground karakter. Het zijn beelden uit het leven gegrepen, doorgaans niet het ‘kleinburgelijke’.
Tokyo is Yours was haar eerste grote langetermijnproject. Zelf zegt ze: “Ik was erg ontroerd door de gebeurtenissen in Japan rond de aardbeving in het Grote Oosten van 2011 en de daaropvolgende tsunami en kernsmelting in de kerncentrale van Fukushima. Ik vroeg me af wat de stemming was in Tokio, dat slechts 240 kilometer ten zuiden ligt. Tokio is een metropool met ruim 14 miljoen inwoners. De meeste mensen zijn afhankelijk van het openbaar vervoer, dus het zou erg moeilijk zijn om te evacueren. De voormalige premier Naoto Kan gaf in 2016 toe dat hij destijds serieus overwoog om te evacueren. De situatie leek op sciencefiction, maar was helaas ook heel reëel. Toen ik voor het project Tokyo voor het eerst bezocht, zag ik overal een graffiti-tag staan: ‘Tokyo is Yours’. Het was als een proclamatie dat Tokio, ondanks wat er was gebeurd, nog steeds bestond.”
Meg Hewitt is een straatfotograaf die aan documentaire en fotojournalistieke projecten werkt. Haar werk is verbeeldend en heeft verschillende interpretatielagen met vaak een filmische stijl (zoals o.a. van Antoine d’Agata). Ze gaat de straat op om daar in eerste instantie de mensen te ontmoeten waarmee ze aan het werk gaat in haar projecten.
Na het voltooien van haar studie beeldende kunst, runde ze ruim tien jaar een eigen restaurant in Sydney voordat ze rond 2010 met fotografie begon. Ze werkt nu aan haar projecten, assisteert een meesterfotoprinter en geeft workshops. Haar fotoboek Tokyo is Yours ontving een aantal internationale prijzen. In 2019 zag ik haar expositie in Arles tijdens het jaarlijkse festival. Het was haar eerste soloexpositie in Europa. Kijk verder op haar website, ik veronderstel dat u niet teleurgesteld wordt.
Ik kan de gisteren overleden fotograaf niet vergeten. Dat hoeft ook niet. Vooral vanwege zijn fotografie blijft hij mij bij, maar ook wel door zijn naam. Als ik enkele van zijn foto’s weer eens in een lezing -bijvoorbeeld over straatfotografie- stopte moest ik vaak een correctie aanbrengen. Met hoeveel l’s, w’s en vooral t’s moest zijn naam ook alweer geschreven worden. Zelfs als je zijn voor- en achternaam verwisselde klonk het nog goed.
Maar heel groot is hij geworden door zijn spontane en ogenschijnlijke ongecompliceerd lijkende foto’s. De vele hondenfoto’s; voor veel fotografen zou dat al bijna een levenswerk betekenen. Humor en ongedwongenheid spelen een belangrijke rol in zijn werk. Toevalligheden uit het dagelijkse leven die door het kader en het moment meer vertellen dan wat je ziet. Foto’s die je redelijk makkelijk kunt lezen en waarvoor geen hogere fotoleer nodig is. En toch, als je nog wat verder kijkt, gaat het dieper en is er meer te beschouwen dat gekenschetst kan worden als een dagboek van het leven. Een geweldige observator waardoor bewaard blijft van ‘wat ooit was’. Waarschijnlijk ook vanwege de fotografische helderheid -zijn beeldtaal- waarmee hij het leven vastlegde. In allerlei facetten alhoewel pure ellende voor hem niet was weggelegd. Ik heb hem nooi ontmoet, maar denk dat hij een prettig en vrolijk mens was met een engagement gericht op het gewone dat ook heel bijzonder kan zijn. Zeker zul je hem als fotograaf kunnen bewonderen vanwege het impulsieve in zijn werk. Met name zullen veel straatfotografen dat ook in zijn ouevre herkennen.
| Elliott Erwitt |
Hij was een straatfotograaf die het tot het lidmaatschap van Magnum schopte. Het persagentschap dat in 1947 door o.a. Henri Cartier Bresson werd opgericht en dat nog steeds als een belangwekkend fotoinstituut te boek staat. Hij was inmiddels 65 jaar lid en tot zijn, bijna, negentigste actief.
Op verschillende sites wordt Elliott Erwitt herdacht, vaak met tal van fotopages. Het mondiale fotofestival Rencontres d’Arles herdenkt de fotograaf met een heruitgave van het interview dat Hebel (de toenmalige directeur van het jaarlijkse festival) met Elliot had in 2012. Er is een film in twee delen van dit interview verschenen [in totaal ongeveer een uur deel 1 en deel 2]. Je kunt ook kijken naar het zes-minuten durende filmpje met uitsluitend foto’s.
Het gaat erom dat je dichtbij iemand komt en een foto maakt. Het maakt niet uit van wie. [citaat Elliott Erwitt]
Als ik het woord ERICAMERA hoor, maakt mijn hart nog steeds even een slagje extra. Ook na zoveel jaar vergeet je je eerste liefde niet. Tot eind 1989 was ik lid van deze toen nog jonge club met heel veel jonge fotografen. Ik werd lid in 1977 een paar jaar na de oprichting. Hans Siteur, helaas enkele jaren geleden overleden, was de oudste met zijn 42 jaar. We organiseerden allerlei prachtige activiteiten, bijeenkomsten en workshops met fotografen die later toppers op wereldniveau werden. In mijn laatste jaar kwam Erwin Olaf, ik meen toen nog voor 50 gulden, een avond verzorgen. Maar ook de fotopresentaties van o.a. Paul de Nooijer, Marie Bot en Aart Klein herinner ik me als geweldige avonden waarvan we veel leerden. In die tijd was er zelfs al een soort mentoraat van enkele zaterdagen -van ’s morgens vroeg tot laat in de middag- met de Belgische fotograaf Carl Uytterhaegen (1944). Hij schreef later enkele boeken over de geschiedenis van de fotografie. Hij had ook een belangrijke functie als het gaat over de fotografie-opleiding aan de Koninklijke Academie van Gent (de KASK). Met de inhoudelijke bijeenkomst over de toekomst van de fotografie die Ericamera nu organiseert, lijkt Carl Uytterhaegen ook weer een beetje terug.
Dit jaar sluit Ericamera het jubileumjaar af met een boeiende lezing/discussiebijeenkomst over de toekomst van de fotografie, met name gericht op de vrijetijdsfotografie.
De uitslag van de door Ericamera georganiseerde fotowedstrijd wordt 18 november bekend gemaakt in de galerie van de Pennings Foundation.
Het is maar hoe je het bekijkt en vooral wanneer je er naar kijkt.
In dit MAGGEZIEN een impressie van de DUTCH DESIGN WEEK van dit jaar. Het grootste design evenement van Noord-Europa presenteerde ideeën en werk van meer dan 2600 ontwerpers en werd in deze week (van 21 tot en met 29 oktober 2023) bezocht door een kleine 400.000 bezoekers.
Tja, in tegenstelling tot de titel van de expo was ik netjes rond de klok van negen weer in Doetinchem. Precies de klok rond gereisd om de imponerende foto’s, films en stills te ondergaan. Want zo mag je het wel noemen. In zes zalen -of welke benaming je aan de duistere tenten dan ook wilt geven- was het een explosie aan beelden, ondersteund met de keiharde beat van de top 100 nummers uit de vorige eeuw. Soms een voice over die het verhaal compleet maakte.
Ze heeft een bijzonder mensenleven -dat van haar zelf en haar vrienden- in beeld gebracht. Scherp, ondanks dat nogal wat foto’s onscherp, out-of-focus of met foute kleuren werden gepresenteerd. In menig fotoclub of fotowedstrijd zouden ze naar de prullenbak zijn verwezen.
De kracht van de beelden en de films is gelegen in het persoonlijke én in het onvoorwaardelijke verhaal dat ze vertelt. Een verhaal van drugs en dope, van sex en verkrachting, van hoop en liefde. Met haar 70 jaar is ze een old lady, met haar fotografie een fotograaf met heel veel lef. Niets blijft ‘onbesproken’, het gehele arsenaal van de vreugde van de geboorte tot aan het verdriet van de dood komt voorbij. Het is heftig en toch ook heel goed te verdragen. Liefhebbers van de documentaire fotografie met rauwe randjes zullen het ongetwijfeld top vinden. Dat zit wellicht in de wisselingen van de beelden. Voor wie het zien wil, is er naast de ellende en de hardheid van het leven ook de poëzie van de liefde en de humor te zien.
Zes kleine tenten -zalen in tentoonstesllingsjargon- een en al duisternis met alleen de screens van pakweg een meter of vijf breed die het licht van een toverlantaarn geven. Want dat doet ze, toveren met foto’s.
Buiten de grote expositiezaal waar de zes ‘filmhuizen’ gesitueerd zijn, nog enkele grote afdrukken en inkijkexemplaren van het boek over de expositie. | foto Peter van Tuijl
Een foto expositie van Wim Peters bij Oerkroeg Schiller in Aalten
“Mijn fotografie daagt me uit tot de grenzen van het onmogelijke. Ga er maar aan staan. Op zekere hoogte is alles mogelijk, ook in de fotografie. Indien herinneringen, verleden en heden op hetzelfde moment worden beleefd en je hoofd overloopt met beelden, kan het zomaar dat er een andere, nieuwe werkelijkheid ontstaat. Geen nieuwe beelden, die zijn er al en vaak algemeen bekend. De beelden vormen samen een wereld die de onherroepelijke chaos in mijn hoofd tracht te ordenen tot mijn persoonlijke werkelijkheid.“
“Beginnen met schetsen op papier. Kleur toevoegen, beelden zoeken. Mijn voorkeur gaat uit naar het omslagpunt van het herkenbare en onherkenbare.”
FotoKabinet is een initiatief van Oerkroeg Schiller samen met het OFC. De groep die ervaring heeft met het exposeren in een museale omgeving ziet het als een uitdaging om binnen de sfeer van een kroeg mooie exposities te realiseren. Het OFC bestaat uit fotografen en kunstenaars die al dan niet beroepsmatig werkzaam zijn. Ieder lid heeft zijn of haar eigen specialisatie en werkt vanuit eigen interesse.
FotoKabinet, Oerkroeg Schiller,Prinsenstraat 4, 7121 AG Aalten
Openingstijden: di + wo 19:00 tot 01:00 | do 16:00 tot 01:00 | vr + za 14:00 tot 02:00 en zo 14:00 tot 01:00
Tussen 2014 en 2020 reisde fotograaf Matt Black [1970] vanuit zijn geboorteplaats in Central Valley in Californië naar honderden andere gemeenschappen met hoge armoede in de Verenigde Staten. Hij concentreerde zich op steden, dorpen en provincies met armoedecijfers van meer dan 20%.
Hij merkte dat hij van kust naar kust kon reizen zonder ooit boven de armoedegrens te komen. Zijn verkenning van deze grimmige Amerikaanse realiteit groeide uit tot meer dan 160.000 kilometer en 46 staten, verspreid over vijf reizen door het hele land. Er is een lijvig boek over dit project verschenen. Uiteraard is het boek (27×27 cm en 25 mm dik) via zijn website te koop maar eveneens bij Bol.com of Amazon.nl tegen aantrekkelijke prijzen.
Black is een magnum fotograaf (sinds 2015) en zijn werk is geworteld in de documentaire traditie. Echter je ziet ook een sterke persoonlijke benadering die zich uit in emotionele beelden en een visuele intensiteit. Zijn naam Black zie je als het ware terug in zijn beeldtaal. Donker zwart en hoge contrasten dragen bij aan de visuele kracht van zijn werk. Zijn series nemen vaak vele jaren in beslag. Op zijn website vind je verschillende video’s en podcasts.
“Fotografie heeft het vermogen gedachten en emoties te kristalliseren en mensen te motiveren zich met de wereld bezig te houden. Geen enkel ander medium kan de kracht ervan evenaren.” [Matt Black]
“De verschroeiende beelden van Black laten zien hoe Amerika eruit ziet voor de ruim 45 miljoen mensen die in armoede leven”, legt Brian Storm uit, voorzitter van de W. Eugene Smith Memorial Fund Grant 2015 en oprichter van MediaStorm. “Geography of Poverty is een reis van 30.000 kilometer die een menselijk gezicht geeft aan de duizelingwekkende statistieken.”
De W. Eugene Smith Grant wordt jaarlijks uitgereikt aan een fotograaf wiens eerdere werk en het voorgestelde project, zoals beoordeeld door een panel van experts, de traditie volgen van W. Eugene Smiths bezorgde fotografie en toegewijde medeleven, zoals blijkt uit zijn 45-jarige carrière als fotograaf. essayist. Deze subsidie is bedoeld om een fotograaf te helpen een fotografisch project te starten of een lopend fotografisch project te helpen voltooien. Als je meer wilt weten over W.Eugene Smith kijk dan hier.
Deze week vier dagen (21 – 24 september) UNSEEN in de Westergasfabriek in Amsterdam.
Het is wel en geen expositie, je kunt er kopen of niet. De meeste mensen zijn kijkers geen kopers. De prijzen rijzen de pan uit, maar dat is niet zo verwonderlijk.
De galeriehouder uit New York komt vier dagen naar Amsterdam om de beste fotografen uit de galeriestal te laten zien. Daar hangt nu eenmaal een prijskaartje aan. Het betekent wel dat je verrast gaat worden met topwerk: hedendaags (soms historisch), traditioneel, vernieuwend, begrijpelijk en onbegrijpelijk. In de afgelopen jaren was ik er. Het was steeds de moeite waard omdat de kunstbeurs, want dat is het eigenlijk, vragen stelt over de betekenis van de hedendsaagse fotografie. Dit jaar kan ik niet. Ik bekijk het werk nu via mijn de catalogus, op mijn laptop of telefoon. Jij kunt die hier ook vinden. Om echt te beleven moet je natuurlijk echt gaan kijken in Amsterdam.
In het najaar van 2023 is het weer zover, hét fotofestival van het Oosten: de Fotomanifestatie Enschede vindt weer plaats.
De hele stad zal dan in het teken staan van de hedendaagse Nederlandse fotografie.
In verschillende toonaangevende kunstruimtes, waaronder het Rijksmuseum Twenthe, Concordia, Tetem en Fotogalerie Objektief, worden tentoonstellingen georganiseerd met werk van topfotografen.
De 6e editie van de Fotomanifestatie Enschede vindt plaats van: 8 oktober t/m 19 november 2023
In voorgaande jaren heb ik vaak deze fotomanifestatie bezocht en werd daarbij zeker niet teleurgesteld. Prachtige en ook verrassende exposities, alles goed bereikbaar, topfotografen zowel nationaal als internationaal. Een pareltje van het Oosten waar je in één dag met veel kijkplezier door het fotografieland kunt ronddwalen. Met dit jaar een interessant thema.
