BLOG VAN PETER VAN TUIJL

Pascal Sentenac woont en werkt in Parijs en Seine-et-Marne. Al meer dan vijftien jaar doet hij persoonlijk onderzoek naar het fotografische beeld, parallel met zijn baan als directeur fotografie, die hij dertig jaar uitoefent, en zijn activiteit als scenarioschrijver. Het vertellen, het benadrukken van plaatsen, van wezens, hun afwezigheid of aanwezigheid, de verkenning van sensaties zijn de rode draad in zijn werk. In zijn -wat ik noem straatfotografie- is de aanwezigheid én afwezigheid van de mens nadrukkelijk aan de orde. Je bent observator van iets waar je geen deelgenoot van bent. Een plastic scherm tussen jouw wereld en datgene wat je waarneemt. Er kan van alles gebeuren, maar jij kunt er niet bij, niet aan deelnemen en niet waarschuwen voor het gevaar als dat nodig mocht zijn. Naast deze meer inhoudelijke aspecten kun je als beschouwer ook genieten van de esthetiek van de foto’s. Kleuren, vormen, scherpte en onscherpte verwijzen naar het werk van de Amerikaanse meesterfotograaf (straatfotograaf en kunstenaar) Saul Leiter [1923-2013].

Beste Peter van Tuijl, Gefeliciteerd!

Ik wil u graag laten weten dat u bent geselecteerd om uw werk tentoon te stellen op de 2e B&W Athene Photography Festival vanaf de laatste week van februari 2024. U bent gekozen uit vele opmerkelijke inzendingen die van over de hele wereld zijn verzonden.

2nd B&W Athens Photography opent zijn poorten in februari 2024. De tentoonstelling en de evenementen zullen worden gehouden in Serafio City in Athene, een gemakkelijk toegankelijke zaal, waar alle werken kunnen worden gehuisvest. B&W Athens Photography wordt georganiseerd door Blank Wall Gallery.

[1928 — 2023]

Ik kan de gisteren overleden fotograaf niet vergeten. Dat hoeft ook niet. Vooral vanwege zijn fotografie blijft hij mij bij, maar ook wel door zijn naam. Als ik enkele van zijn foto’s weer eens in een lezing -bijvoorbeeld over straatfotografie- stopte moest ik vaak een correctie aanbrengen. Met hoeveel l’s, w’s en vooral t’s moest zijn naam ook alweer geschreven worden. Zelfs als je zijn voor- en achternaam verwisselde klonk het nog goed.

Maar heel groot is hij geworden door zijn spontane en ogenschijnlijke ongecompliceerd lijkende foto’s. De vele hondenfoto’s; voor veel fotografen zou dat al bijna een levenswerk betekenen. Humor en ongedwongenheid spelen een belangrijke rol in zijn werk. Toevalligheden uit het dagelijkse leven die door het kader en het moment meer vertellen dan wat je ziet. Foto’s die je redelijk makkelijk kunt lezen en waarvoor geen hogere fotoleer nodig is. En toch, als je nog wat verder kijkt, gaat het dieper en is er meer te beschouwen dat gekenschetst kan worden als een dagboek van het leven. Een geweldige observator waardoor bewaard blijft van ‘wat ooit was’. Waarschijnlijk ook vanwege de fotografische helderheid -zijn beeldtaal- waarmee hij het leven vastlegde. In allerlei facetten alhoewel pure ellende voor hem niet was weggelegd. Ik heb hem nooi ontmoet, maar denk dat hij een prettig en vrolijk mens was met een engagement gericht op het gewone dat ook heel bijzonder kan zijn. Zeker zul je hem als fotograaf kunnen bewonderen vanwege het impulsieve in zijn werk. Met name zullen veel straatfotografen dat ook in zijn ouevre herkennen.

Hij was een straatfotograaf die het tot het lidmaatschap van Magnum schopte. Het persagentschap dat in 1947 door o.a. Henri Cartier Bresson werd opgericht en dat nog steeds als een belangwekkend fotoinstituut te boek staat. Hij was inmiddels 65 jaar lid en tot zijn, bijna, negentigste actief.

Op verschillende sites wordt Elliott Erwitt herdacht, vaak met tal van fotopages. Het mondiale fotofestival Rencontres d’Arles herdenkt de fotograaf met een heruitgave van het interview dat Hebel (de toenmalige directeur van het jaarlijkse festival) met Elliot had in 2012. Er is een film in twee delen van dit interview verschenen [in totaal ongeveer een uur deel 1 en deel 2]. Je kunt ook kijken naar het zes-minuten durende filmpje met uitsluitend foto’s.

Het gaat erom dat je dichtbij iemand komt en een foto maakt. Het maakt niet uit van wie. [citaat Elliott Erwitt]

Een kijkje nemen op zijn webiste ….. kan ook

ERICAMERA

Als ik het woord ERICAMERA hoor, maakt mijn hart nog steeds even een slagje extra. Ook na zoveel jaar vergeet je je eerste liefde niet. Tot eind 1989 was ik lid van deze toen nog jonge club met heel veel jonge fotografen. Ik werd lid in 1977 een paar jaar na de oprichting. Hans Siteur, helaas enkele jaren geleden overleden, was de oudste met zijn 42 jaar. We organiseerden allerlei prachtige activiteiten, bijeenkomsten en workshops met fotografen die later toppers op wereldniveau werden. In mijn laatste jaar kwam Erwin Olaf, ik meen toen nog voor 50 gulden, een avond verzorgen. Maar ook de fotopresentaties van o.a. Paul de Nooijer, Marie Bot en Aart Klein herinner ik me als geweldige avonden waarvan we veel leerden. In die tijd was er zelfs al een soort mentoraat van enkele zaterdagen -van ’s morgens vroeg tot laat in de middag- met de Belgische fotograaf Carl Uytterhaegen (1944). Hij schreef later enkele boeken over de geschiedenis van de fotografie. Hij had ook een belangrijke functie als het gaat over de fotografie-opleiding aan de Koninklijke Academie van Gent (de KASK). Met de inhoudelijke bijeenkomst over de toekomst van de fotografie die Ericamera nu organiseert, lijkt Carl Uytterhaegen ook weer een beetje terug.

Dit jaar sluit Ericamera het jubileumjaar af met een boeiende lezing/discussiebijeenkomst over de toekomst van de fotografie, met name gericht op de vrijetijdsfotografie.

De uitslag van de door Ericamera georganiseerde fotowedstrijd wordt 18 november bekend gemaakt in de galerie van de Pennings Foundation.

THIS WILL NOT END WELL

Tja, in tegenstelling tot de titel van de expo was ik netjes rond de klok van negen weer in Doetinchem. Precies de klok rond gereisd om de imponerende foto’s, films en stills te ondergaan. Want zo mag je het wel noemen. In zes zalen -of welke benaming je aan de duistere tenten dan ook wilt geven- was het een explosie aan beelden, ondersteund met de keiharde beat van de top 100 nummers uit de vorige eeuw. Soms een voice over die het verhaal compleet maakte.

Ze heeft een bijzonder mensenleven -dat van haar zelf en haar vrienden- in beeld gebracht. Scherp, ondanks dat nogal wat foto’s onscherp, out-of-focus of met foute kleuren werden gepresenteerd. In menig fotoclub of fotowedstrijd zouden ze naar de prullenbak zijn verwezen.

De kracht van de beelden en de films is gelegen in het persoonlijke én in het onvoorwaardelijke verhaal dat ze vertelt. Een verhaal van drugs en dope, van sex en verkrachting, van hoop en liefde. Met haar 70 jaar is ze een old lady, met haar fotografie een fotograaf met heel veel lef. Niets blijft ‘onbesproken’, het gehele arsenaal van de vreugde van de geboorte tot aan het verdriet van de dood komt voorbij. Het is heftig en toch ook heel goed te verdragen. Liefhebbers van de documentaire fotografie met rauwe randjes zullen het ongetwijfeld top vinden. Dat zit wellicht in de wisselingen van de beelden. Voor wie het zien wil, is er naast de ellende en de hardheid van het leven ook de poëzie van de liefde en de humor te zien.

Zes kleine tenten -zalen in tentoonstesllingsjargon- een en al duisternis met alleen de screens van pakweg een meter of vijf breed die het licht van een toverlantaarn geven. Want dat doet ze, toveren met foto’s.

De expo is nog te zien tot 28 januari 2024.

Een foto expositie van Wim Peters bij Oerkroeg Schiller in Aalten

“Mijn fotografie daagt me uit tot de grenzen van het onmogelijke. Ga er maar aan staan. Op zekere hoogte is alles mogelijk, ook in de fotografie. Indien herinneringen, verleden en heden op hetzelfde moment worden beleefd en je hoofd overloopt met beelden, kan het zomaar dat er een andere, nieuwe werkelijkheid ontstaat. Geen nieuwe beelden, die zijn er al en vaak algemeen bekend. De beelden vormen samen een wereld die de onherroepelijke chaos in mijn hoofd tracht te ordenen tot mijn persoonlijke werkelijkheid.“

“Beginnen met schetsen op papier. Kleur toevoegen, beelden zoeken. Mijn voorkeur gaat uit naar het omslagpunt van het herkenbare en onherkenbare.”

FotoKabinet is een initiatief van Oerkroeg Schiller samen met het OFC. De groep die ervaring heeft met het exposeren in een museale omgeving ziet het als een uitdaging om binnen de sfeer van een kroeg mooie exposities te realiseren. Het OFC bestaat uit fotografen en kunstenaars die al dan niet beroepsmatig werkzaam zijn. Ieder lid heeft zijn of haar eigen specialisatie en werkt vanuit eigen interesse.

FotoKabinet, Oerkroeg Schiller, Prinsenstraat 4, 7121 AG Aalten

Openingstijden: di + wo 19:00 tot 01:00 | do 16:00 tot 01:00 | vr + za 14:00 tot 02:00 en zo 14:00 tot 01:00

Deze week vier dagen (21 – 24 september) UNSEEN in de Westergasfabriek in Amsterdam.

Het is wel en geen expositie, je kunt er kopen of niet. De meeste mensen zijn kijkers geen kopers. De prijzen rijzen de pan uit, maar dat is niet zo verwonderlijk.

De galeriehouder uit New York komt vier dagen naar Amsterdam om de beste fotografen uit de galeriestal te laten zien. Daar hangt nu eenmaal een prijskaartje aan. Het betekent wel dat je verrast gaat worden met topwerk: hedendaags (soms historisch), traditioneel, vernieuwend, begrijpelijk en onbegrijpelijk. In de afgelopen jaren was ik er. Het was steeds de moeite waard omdat de kunstbeurs, want dat is het eigenlijk, vragen stelt over de betekenis van de hedendsaagse fotografie. Dit jaar kan ik niet. Ik bekijk het werk nu via mijn de catalogus, op mijn laptop of telefoon. Jij kunt die hier ook vinden. Om echt te beleven moet je natuurlijk echt gaan kijken in Amsterdam.