Fotograaf Bettina Hogeweg laat het van 3 februari tot 30 maart spoken in het FOTOKABINET van oerkroeg Schiller in Aalten.
Spookverhalen zijn van alle tijden. En of je nu in spoken en geesten gelooft, of het afdoet als vermaak dat niet echt bestaat, het zijn fascinerende verhalen. Voor deze serie zijn locaties gefotografeerd in Twente en de Achterhoek, waarover zo’n spookverhaal rondgaat. Huizen die door ‘gohsthunters’ worden bezocht om de dolende geesten op film vast te leggen, maar ook plekken waar al eeuwen sagen en legenden over opgetekend worden. Een serie die ruimte biedt aan gespreksstof over het leven, de dood en het hiernamaals. Foto’s die op het eerste oog eenvoudig lijken, maar net als een goed spookverhaal een diepere lading hebben. Het spookt in het oosten en vanaf nu ook in het fotokabinet…
De gefotografeerde locaties zijn: Kasteel Singraven, Kasteel Reuversweerd, Spookhotel Laag Soeren, Spookboerderij Brummen, Het Aamsveen, Kasteel Slangeburg, De Tankenberg, Oude ziekenhuis Oldenzaal, Kasteel Hackfort, De Lutte
Bettina Hogeweg is afgestudeerd aan de fotovakschool in 2015 waar ze de opleiding ‘fotografische vormgeving’ cum laude heeft behaald en sindsdien is zij als kunstfotografe aangesloten bij het Oostgelders Fotografen Collectief.
FotoKabinetOerkroeg Schiller,Prinsenstraat 4, 7121 AG Aalten
Openingstijden:dinsdag en woensdag19:00 tot 01:00, donderdag 16:00 tot 01:00, vrijdag en zaterdag 14:00 tot 02:00 en zondag 14:00 tot 01:00
In het boek over documentaire fotografie heb ik in een van de laatste paragrafen de mogelijkheid genoemd om een digitale expositie te maken op een eenvouidge manier. Het werkt snel, heeft een eenvoudige werkomgeving, is gratis en geeft redelijke presentaties in verschillende soorten en maten.
Ga naar de website van EMAZE.COM, registreer je (neem het gratis programma, dat is voor de meeste doeleinden prima geschikt) en maak vlot je eerste presentatie. Het programma is gebruikersvriendelijk, je kunt er best vlotjes en intuïtief mee aan de slag. Ik merkte wel dat op mijn Ipad en Iphone de presentatie 90 graden gedraaid is. Niet zo slim van mijnheer Emaze. Maar misschien kun jij dat wel anders instellen. Op de laptop of desktop werkt het prima. Succes ermee.
Deze titel berust op het feit dat ik gisteren twee exposities heb bezocht die beide in het teken staan van het verleden én het heden en heeft dus weinig van doen met de overgang van het oude jaar naar het nieuwe 2023. Maar desalniettemin de beste wensen voor dat nieuwe jaar, in geluk en gezondheid. Het zou ook geweldig zijn als we met zijn allen erin slagen de wereld wat beter te laten worden in velerlei opzicht.
Laat ik met de eerste beginnen. Walker Evans Revisited met als vrije vertaling Walker Evans opnieuw bekeken betreft een foto expositie in Museum Helmond. Een museum dat veel aandacht besteedt aan top fotografen. Ik schreef er al eerder een blog over. Terloops hoorde ik dat ergens in het voorjaar er opnieuw een expo is met het werk van een internationaal gelauwerde fotograaf namelijk Alex Webb. Maar goed eerst Walker Evans [1903 – 1975]. Oud werk, de meeste foto’s allemaal in de midden jaren dertig van de vorige eeuw en niet groter dan het A4 formaat. Voor degenen die het werk van Evans kennen dus niks nieuws onder de zon. Alhoewel….. Als je zijn pakweg 30 tentoongestelde foto’s bekijkt zie je zowel de geschiedenis van het dagelijks leven – de onbekende mens – voorbij trekken alsmede de wijze waarop fotografie in die jaren beoefend werd. Het ‘nieuwe’ van de expositie is dat er diverse hedendaagse fotografen die ‘werken in de geest van Evans’ te zien zijn. Een aantal is geïnspireerd door zijn werk, anderen zijn naar plekken gegaan die ook door Evans gefotografeerd werden en weer anderen reageren heel direct op zijn werk door foto’s van destijds te kopiëren (soms letterlijk) en in deze tijd te plaatsen.
Wat mij betreft vielen de fraaie portretten en stille momenten van Bryan Schutmaat op, het documentaire werk van Vanessa Winship en de kolossale foto’s van George Georgiou over parades in Amerika. De 5 meterlange foto’s vertellen veel over de individuele mens, die je op een normale afdruk ontgaan.
De expositie Walker Evans revisited is nog te bezoeken tot 5 maart 2023. Kijk voor verdere info op de site van het museum.
Walker Evans revisited
KOMPELKOPPEN VANFLETEREN
De tweede tentoonstelling die we – mijn twee fotovrienden en ik – bezochten was KOMPELKOPPEN van Stephan Vanfleteren in Zolder (B). Vanfleteren geeft de oude mijnwerkers opnieuw een gezicht. Dertig jaar geleden werd de laatste steenkolenmijn van de Benelux, die van Zolder, gesloten. Dat was het einde van een industrieel tijdperk in de regio Belgisch Limburg. Zoals op heel veel andere plaatsen in Europa zijn de oude gebouwen in Zolder als industrieel erfgoed aangemerkt en gerenoveerd met behoud van de culturele waarde. De expo MIJN|KRACHT is te zien in de voormalige ophaalmachinegebouw waarin alle oude apparatuur nog opgesteld staat.
De hal is in het duister gehuld als we binnenstappen. Onze ogen moet wennen aan de donkerte en we schuifelen voorwaarts. De foto’s van Vanfleteren zijn heel slim uitgelicht en wijzen ons enigszins de weg. Het is er behoorlijk druk voor een gewone doordeweekse dag, alhoewel het is tussen Kerst en Nieuwjaar dus veel mensen zijn vrij van hun werk.
Vanfleteren herschrijft de geschiedenis. Zijn foto’s zijn ruim een half jaar geleden gemaakt in het café van het cultureel centrum. Hij heeft zich er zeker niet als een jantje-van-leiden van afgemaakt. Ik heb de indruk dat elk portret de oude mijnwerker weer terug in de tijd brengt. De emoties spatten er van af, zowel in de treurigheid, in de gezichten die staan voor het onmenselijk zware werk, maar ook de dikke vriendschap tussen de ‘kompelmaatjes’ die kennelijk weer opbloeit tijdens de fotosessie. En steeds – in elk portret – geeft Vanfleteren een essentie weer in de trant van ‘kijk dit waren ze, de mannen van ijzer”. In de portretten worden ze teruggebracht in de tijd van toen, niet alleen door de fraaie enigszin grijze en korrelige afdrukken maar vooral door blikken, houding en de eenvoud van de omgeving waarin ze geplaatst zijn. Het toen wordt het nu, voelbaar in de zestig unieke beelden die getoond worden. De expo is op 22 januari 2023 gedaan. Wellicht brengt Vanfleteren er nog wel een boek van uit. Dat zou mooi zijn voor degenen die deze fascinerende expo hebben moeten missen.
Alles stroomt is een open deur, althans volgens mijn vroegere natuurkunde prof op de afdeling Lage Temperaturen aan de Technische Universiteit Eindhoven. Zijn onbereikbare liefde was het absolute nulpunt, 273,15 graden onder nul Celsius. Voordat hij hoogleraar werd had hij zich al jarenlang verdiept in de techniek van de lage temperaturen aan de Leidse universiteit genoemd naar de natuurkundige Kamerlingh Onnes. In de natuurkunde is 0 graden Kelvin gelijk aan -273,15 graden Celcius. In tegenstelling tot de hoogste bereikbare temperatuur is het absolute nulpunt een onneembare vesting vanwege het feit dat dan geen enkele molecuul, atoom of elektron meer zou kunnen bewegen.
Fotografie lijkt daar haaks op te staan. Doorgaans wil de fotograaf bewegingen stil en scherp vastleggen. Het veranderende moment ondeelbaar maken.
De voormalige gereformeerde Koppelkerk is omgevormd tot vrijplaats voor kunst en cultureel. Het Oostgelders Forografen Collectief [OFC] exposeert tot 15 januari fortowerk en een installatie onder de titel Panta Rhei. Is de titel van deze blog het absolute nulpunt, gelet op de inhoud van de expositie zou je mogen spreken van een absoluut hoogtepunt. Daarvoor hebben de fotografen van het OFC wel gezorgd. Dus je bent van harte welkom!
De Koppelkerk is de centrale plek voor kunst en cultuur in het pittoreske Bredevoort. Met wisselende exposities, concerten, lezingen en een sfeervol boekencafé is de Koppelkerk de uitgelezen ontmoetingsplaats voor Nederlandse en Duitse cultuurliefhebbers. Het culturele programma van de Koppelkerk rust op drie pijlers: KUNSTEN BOEKEN VERDIEPING
In mijn panta rhei foto’s heb ik in stilstaande beelden het veranderlijke proberen vast te leggen. De wind die vrij spel heeft op bomen en struiken. De mentale gesteldheid van een vrouw die na een vreselijke depressie zichzelf weer hervonden heeft. Het onbevangen kind -haar toekomst- samen met het het portret van een jonge verslaafde vrouw. Panta Rhei, het water in de rivier, de wolken in de lucht, de kraai of vlieger in de lucht, steeds anders en ogenschijnlijk altijd hetzelfde. Het beeld dat gemaakt wordt van de werkelijkheid is slechts een afspiegeling van een moment.
Fotografie is per definitie voorbij het moment, ‘wat is was’.
De fotografen van het OFC zijn: Bettina Hogeweg, Dinie Wikkerink, Gerjo te Linde, Gert Wielink, Judith Spook, Laura de Morree, Peter van Tuijl en Ton van Vroonhoven.
van 2 december tot 15 januari 2023
Openingstijden vrijdag, zaterdag en zondag van 11:00 tot 17:00uur Koppelkerk | Koppelstraat 35 | 7126 AG Bredevoort | 0543 216005 De Koppelkerk hanteert een entree van € 6.–
Op zondag 11 december 2022 ben ik van 12.00 tot 16.00 uur aanwezig en ga dan graag met je in gesprek over het getoonde werk.
Mijn boek visual notes Panta Rhei is dan bij mij te koop voor de speciale prijs € 11.–
Een beeldverslag over een hedendaagse- vintage look dankzij een modern ambacht.
Fine art picturalist, Gerjo te Linde fotografeert sinds 2015 uitsluitend met behulp van het historische ‘wet collodion’ proces, ook wel de natte plaat fotografie genoemd. Vanaf die tijd is zijn kijk op fotografie ingrijpend veranderd. Inhoudelijk is zijn werk het beste te omschrijven als een kritische blik op zichzelf en op sociale thema’s die hem bezighouden.
Om zichzelf scherp te houden maakt hij af en toe een zijsprong naar de moderne digitale techniek. Dat digitale materiaal zet hij vervolgens meedogenloos om naar monochrome beelden, meestal uitgedost in contrastrijk zwart – wit, echter zeker niet kleurloos.
Met deze serie typeert Gerjo een hedendaagse man, het continue veranderende modebeeld, de terugkerende stijlelementen in uiterlijkheden en onze blijkbaar aanwezige behoefte aan ‘beleving’. Wellicht springt de barbier hier handig op in? Hij laat alleen mannelijke klanten toe, bedient ze vakkundig en serveert na afloop een glas whisky met passende rookwaar. Een serie die reflecteert.
Is het een modetrend of verlangen we allemaal naar een representatief spiegelbeeld, houden we van persoonlijke verzorging en laten we ons allemaal het liefst graag regelmatig ‘vertroetelen’?
26 nov. 2022 t/m 2 febr. 2023 in het Fotokabinet van Oerkroeg Schiller.
Prinsenstraat 4, 7121 AG Aalten
Openingstijden: Dinsdag 19:00 tot 01:00 Woensdag 19:00 tot 01:00 Donderdag 16:00 tot 01:00 Vrijdag 14:00 tot 02:00 Zaterdag 14:00 tot 02:00 Zondag 14:00 tot 01:00
Gisteren 4 november was de opening. Een feestelijke boel met heel veel vrienden, kijkers en fotografen. Ik schat wel een kleine driehonderd. Het is een expositie die verschillende soorten portretten toont die Frans de afgelopen vijftien jaar heeft gemaakt. Van naakte mannen tot vaste klanten van een obscure huiskamerkroeg in Antwerpen, van orthodoxe christelijken tot straatportretten van Chinezen. Contrasten tussen oude, veelal arme Chinezen en de jonge mensen in de moderne steden als Shanghai. Ook persoonlijke portretten van dierbare vrienden.
De grote Bergkerk vraagt om veel én grote foto’s. Die heeft Frans dan ook opgehangen. Bovendien is er een magazine/catalogus verkrijgbaar met daarin alle getoonde foto’s. Curator van de tentoonstelling is kunstcriticus en tentoonstellingsmaker Rob Smolders.
Enkele van de beelden die te zien zijn in de BERGKERK te Deventer | foto Peter van Tuijl
Frans Rentink luistert en kijkt naar de presentatie van zijn film over de huiskamerkroeg in Atwerpen. Op de achtergrond een aantal portretfoto’s van zijn recent overleden fotovriend Simon Ophof. | foto Peter van Tuijl
Van de reportage ‘gelukkig zijn’ (2007) maakte Frans recent een film. Het rauwe leven in een nachtkroeg met muziek van Raymond van het Groenewoud ‘Gelukkig zijn, daarvoor wil ik alles geven’. | foto Peter van Tuijl
WALKER EVANS REVISITED 11 OKTOBER 2022 – 5 MAART 2023
In Walker Evans Revisited zien we werk van hedendaagse fotografen die werken in de geest van Walker Evans. Ze zijn geïnspireerd door zijn fotografie van het dagelijkse leven van weleer. Ik schreef eerder een blog vanwege toonaangevende fotoexposities in het museum gehouden in de afgelopen jaren. De nieuwe directeur, Esther Hartzema, van het museum zet met deze expo de lijn van topfotografie volledig door. Grote namen die op de erfenis van Walker Evans een nieuw licht laten schijnen. Dus in de komende maanden een plekje in mijn (en wellicht jouw) agenda!
Vanessa Winship, ‘Colleen, Lexington, Kentucky 17 March 2012’, uit de serie ‘She Dances on Jackson’, 2011-12, Inkjet Print. Bruikleen kunstenaar.
WALKER EVANS REVISITED BEVAT WERK VAN Sherrie Levine, Michael Mandiberg, Camille Fallet, Julia Curtin, Darren Harvey-Regan, Jessica Potter, James Nares, Anastasia Samoylova, Bryan Schutmaat, Patrick Pound, Ute Mahler & Werner Mahler, Stephen Shore, Mark Ruwedel, RaMell Ross, George Georgiou, Lisa Kereszi, Vanessa Winship, Cortis&Sonderegger en Walker Evans
Afgelopen donderdag bezocht ik met vrienden de expositie van Edward Burtynsky in het museum Helmond. Het museum is weliswaar geen ‘echt’ fotomuseum maar inmiddels zou die toevoeging niet misstaan. Met. in de afgelopen vier jaar, topexposities van o.a. Joseph Koudelka, Steve McCurry, Mich Epstein, Carl de Keijzer, Harry Gruyaert, Alec Soth en nu dus Burtynsky verdient de curator (Frank Hoenjet) aldaar zeker een pluim. Het is bijzonder dat exposities die op verschillende plaatsen in de wereld te zien zijn en waarvoor flink in de buidel moet worden getast, door slim (wervings)beleid ook lekker dicht bij huis te zien zijn.
Edward Burtynsky, Lithium Mines #1, Salt Flats, Atacama Desert, Chile, 2017, pigment inkjet print. Courtesy of the artist and Nicholas Metivier Gallery, Toronto
Was het maar fake !
Voor de wereldberoemde fotograaf Edward Burtynsky (1955, St. Catherines, Ontario) is deze tentoonstelling een kroon op zijn werk. Sinds de jaren ’80 van de vorige eeuw, toont hij hoe de mens het landschap blijvend verandert. Voor het eerst doet hij dit, samen met de filmmakers Jennifer Baichwal en Nicolas de Pencier, vanaf zeer grote hoogte met behulp van drones, kranen en satellieten. Het levert een haast abstracte weergave van een schokkende realiteit op. Je zou hopen dat het fake was wat hij ons voorschotelt. Bij het bekijken van de vele immens grote foto’s stelden mijn vriend de vraag in hoeverre ons stikstofprobleem (lees het ‘breder’ als je wilt) eigenlijk wel echt het probleem is.
Voordat het te laat is
Een expositie die iedereen (burgers, boeren en de buitenlui uit Den Haag) gezien zou moeten hebben voordat het te laat is. De expositie duurt nog slechts tot 11 september aanstaande, dus opschieten Christianne, Mark en Johan.
Wat kunnen we eraan doen? In de benedenzaal van het museum (de Global Green Room) staat met name deze vraag centraal: wat kun jij doen voor een betere wereld? Er wordt een leerzame film gedraaid over de werkwijze van Burtynsky en zijn kompanen en bovendien worden er (kunstzinnige) ‘groene’ initiatieven getoond van jong aanstromend talent.
Inmiddels exposeert Fotogroep in Haaksbergen al voor de vierde keer een fors aantal foto’s op groot formaat tijdens de zomermaanden in de gemeente Haaksbergen. Een aantal jaren geleden waren het foto’s in de bosrijke omgeving van de stad. Pakweg 20 km met de fiets in een prachtige omgeving waarbij de grote zeildoeken en panelen verrassend met het landschap interfereerden.
Dit jaar is de expositie er zeker niet minder om, maar wel anders. Nu heeft men het centrum van Haaksbergen als locatie voor de expositie gekozen. Gemakkelijk beloopbaar en zeker ook interessant voor de toeristen die hier elke zomer komen.
De club is ook in deze expositie origineel te werk gegaan door de foto’s op verschillende materialen af te drukken. Ze zijn geprint op motorkappen, kubussen rond bomen, deuren, metalen deksels, zeildoeken en hout- en de gebruikelijke hoogwaardige aluminium panelen.
get some fresh air
Van nagenoeg alle fotografen van Fotogroep zijn foto’s opgenomen. Afgelopen zondag slenterde ik door het centrum. Nog tot 31 oktober 2022 is dit ook voor jou weggelegd. Ontmoet de fotografie in Haaksbergen, ga kijken. En o ja, af en toe bukken of buigen voor de foto’s!
Op dit moment begeleid ik twee groepen fotografen die in Eerde -nabij Veghel- periodiek bij elkaar komen. Fotografen die zich met de nodige ambities en op een heel persoonlijke manier uitdrukken. Door hen kwam ik op het spoor van fotograaf Jasmine de Vries die in het cultuurcafé De Afzakkerij in Veghel nog exposeert tot en met zondag 20 maart 2022.
De foto’s van De Vries zijn geïnspireerd op uitspraken over haar en gebeurtenissen uit haar leven. Ze ensceneert en ‘speelt’ deze in haar beelden na tot uitgesproken confrontaties en meningen. Haar beeldstijl is uitdagend en ’to the point’ en ondanks dat het over op het oog gewone dagelijkse zaken gaat, proef je meteen de lading in de foto’s. Wie goed kijkt ziet wel een ‘zekere parallel’ met o.a. Erwin Olaf als het gaat om zijn geënsceneerde foto’s zoals in de series Hoop en Hotel.
In de fotoserie Rebel ’n Saint speelt fotografe De Vries zelf een hoofdrol in haar eigen foto’s. Op de ene foto als dominante vrouw en op een andere is ze te zien in een futuristische kamer in een glazen koker. De koker is een douche en ze staat erin op een manier die duidelijk maakt dat ze er uit wil!. De persoonlijke foto’s op haar site vertellen veel over haar bijzondere leven. Ook het commerciële werk is de moeite van het bekijken waard!
Bij Conceptuele Fotografie gaat het om het verhaal achter de foto’s.
Henk vertelt me dat hij uit een familie komt waar veel gefotografeerd werd. Opa was fotograaf en ook zijn kinderen, waaronder de moeder van Henk, beoefende het edele procédé der fotografie. Edel omdat het ‘magische geknoei met zilverzouten’ leidt tot beelden. Het opkomende beeld in de ontwikkelaar was steeds weer vol verrassing en de geur van de fixeer nam men toen maar op de koop toe.
De oom van Henk had de doka en op 12 jarige leeftijd sloeg Henk met zijn eerste Kodak-Click aan het experimenteren. Later volgde de kunstzinnige ontwikkeling aan de kunstacademie. Henk studeerde af op grafische technieken (etsen en zeefdrukken) en fotografie. Tot eind jaren tachtig maakte Henk zeefdrukken en daarna raakte hij volledig ‘verslingerd’ aan de fotografie. Een fotofascinatie die nooit meer weg geweest is!
Al sinds een flink aantal jaren is Henk een conceptuele fotograaf met een hang naar het surrealisme. Hij fotografeert op de meest bijzondere locaties. “Een bijzondere plek geeft mij inspiratie” zo vertelt Henk. “Hier ontwikkelt zich een idee voor een bepaalde scene en dan werk ik het idee verder uit. Dat is mijn ontwikkelstadium voor de foto. Ik heb aantekeningen gemaakt, misschien een proeffoto op de locatie maar het uiteindelijke werkelijke werk kan pas beginnen als ik de juiste persoon -het model- heb gevonden dat past in mijn idee. Daarnaast zoek ik attributen die het verhaal compleet maken. Het fotograferen op zich is -net als de voorbereiding- ook een waar feest. De samenwerking met het model, vaak meerdere, met de eventuele assistenten vind ik heerlijk. Ik voel me dan de regisseur van mijn eigen te scheppen werkelijkheid. Misschien dat mensen die mijn foto later zien daaraan wel een andere betekenis geven dan mijn aanvankelijke bedoeling. Maar dat is alleen maar leuk. Een uitleg waar ik niet aan gedacht heb, stimuleert me ook weer om door te gaan.”
Ik heb Henk de afgelopen paar jaar leren kennen in een mentoraat en heb zijn gedrevenheid én zijn vakmanschap bewonderd en zeer gewaardeerd. Hij maakt echt spannende en interessante foto’s. Foto’s waarvan hij geniet maar ook voor andere een bron van inspiratie kunnen zijn. Of het nu is als fotograaf of gewoon als kijker. Henk levert een continue stroom van gedachten en ideeën uitmondend in reeksen van foto’s. Ik durf wel te zeggen dat hij een fotograaf is die één is met het medium fotografie. Henk denkt in foto’s!
Tot medio mei 2022 zijn ruim twintig fotowerken te bewonderen in een solo-expositie in het Kulturhus in Borne (Marktstraat 23, 7622 CP Borne, openingstijden ma t/m vrij van 09:00-17.00 uur en za van 10.00-12.30 uur) en op woensdag 2 maart 2022 geeft hij, o.a. voor de Fotobond afdeling Twente, om 19.30 een interactieve lezing over zijn conceptuele fotografie in het Parochiehuis in Delden (Langestraat 79, Delden). Het is verstandig om je aan te melden via h.f.berends@kpnmail.nl want vol is vol!
Voor als je verder wilt kijken op zijn website …..
GGB klinkt als een drug en voor fotografieliefhebbers is het dat misschien ook wel. GGB staat voor Grote Galerie Beurs. UNSEEN pakt dit jaar na het faillissement (2020) weer flink uit, alhoewel met minder vierkante meters. Hedendaagse fotografie en vintage prints allemaal tezamen in de Westergasfabriek, vertegenwoordigd door meer dan honderd internationale galeries. Van Seoul, Zurich, Berlijn tot Utrecht, en natuurlijk Amsterdam zelf.
Ik heb er prachtig werk gezien en minder dan voorgaande jaren onbegrijpelijk werk. Ook iets minder druk dan voorgaande jaren maar wellicht komt dat door de ‘veilige tijdsloten’. Het bood wel meer kijkcomfort en ik heb menigeen gesproken die erg enthousiast was over deze UNSEEN. Je kunt er gemakkelijk de hele dag ronddwalen, maar mijn kijktijd is beperkt tot maximaal drie uur. Dan heb ik het wel gezien. Geen spijt van, hoogtepunten genoeg. Ik heb kaarten of foldertjes meegenomen van de Sandau&Leo Galerie met werk van Ingar Kraus, het humorvolle werk van Isabelle Wenzel, Fatima Zohra Serri (lees over de vrouw die bariieres openbreekt binnen en buiten het museum), Lisandro Suriel (FOAM talent), Yoshiki Hase en de Nederlandse fotograaf Lara Verheijden (die overigens één van de genomineerden was voor de Rabo talent Portrait Price). O, ja ik nam ook nog de grote -bijna A0 formaat- krant van de Noorse Galerie Vasli Souza mee.
Maar och, dat gesjouw met papier hoeft tegenwoordig niet meer zo. Unseen bracht geen catalogus uit dit jaar maar alle werken zijn eenvoudig (echt heel goed!) te vinden op galerieviewer. Als je niet geweest bent, kijk naar alles wat je gemist hebt. Een voor degenen die er wel waren kunnen na dat hele geweld aan beelden zo’n geheugenopfrisser wel gebruiken.
De volgende dag op naar het kleinschalige van de Huiskamer. De Huiskamer is een groep van (nu) negen fotografen die gehuisvest zijn in Breda. Hun jaarlijkse expositie is een feestje vanwege de diversiteit van de fotografen en de kwaliteit van het werk. Allemaal toppers wat mij betreft.
Dit jaar was ik bijzonder gecharmeerd van een van de films ‘how it feel’ van fotograaf Ton Dirven, de outcast van Kreuzberg van John Moest, ‘je mag er zijn’ van Ton Wolswijk waarmee zij in 2020 de nominatie voor FotoNationaal ontving en de serie van Peter Willemsen. Peter stelde zijn foto’s ten toon in een apart ‘hok’ van het stadskantoor.
Als je binnenkwam hoorde je de vogels fluiten. Logisch er hingen twee vogelkooien, echter de vogels bleken van papier. Links een reeks portretten die al meteen opvielen door hun uitsnede en beeldkracht. Rechts foto’s in een reportage van vogelaars die van vinken en kanariepietjes houden en met elkaar proberen het optimale fluiten in de buitenlucht te bereiken. Nee, nu zonder gekheid. Peter Willemse heeft een prachtige documentaire serie gemaakt die op de Huiskamer-expo ook nog eens als een installatie werd getoond. De reportage gaat over de Surinaamse vogelliefhebbers (en kwekers) van voornamelijk Surinaamse zangvogels. De twa twa, Picolet en Djack fluiten heel prachtig zo lees ik op de website van de vogelvereniging Beef-Free uit Den Haag.
Peter schrijft mij: “Als ik vanuit Kijkduin naar Delft rijd heb ik ze vaak zien staan op een grasveldje aan de Lozerlaan in Den Haag, al die vogelkooitjes. Meestal in de zomermaanden komen de leden van Beef-Free bij elkaar om hun hobby te beoefenen. Het kweken, houden en trainen van hun TwaTwa. Een klein Surinaams zangvogeltje dat moet gaan fluiten. Op het veld word een competitie gehouden tussen de vogels wie het meeste fluit in 15 minuten. Het is een serieuze bezigheid waar voor de eigenaren toch wel wat op het spel staat. Een winnende vogel wordt dan weer wat meer waard. De Surinaamse eigenaren zijn zeer vriendelijk en hebben mij toegang gegeven tot hun veld om de foto’s te mogen maken. Het project is nog niet afgerond en zal ook in 2022 nog door gaan.” Deze foto van de ‘vogelkooi’ van Peter Willemse | Peter van Tuijl
Van de hectiek van Unseen naar de relatieve rustige huiskamer, overigens wel met fotografie die ook daar het hart sneller deed kloppen. Dat dan weer wel.
Iedereen kent het begrip hoop. Ik hoop dat mijn foto expositie veel positieve respons zal hebben, een ander hoopt op de hoofdprijs in de Postcodeloterij en weer een ander hoopt op een positieve reactie op een Tinder bericht.
Hoop is ook verbonden met de traditie in het christendom als christelijke deugd naast geloof en liefde. Hoop is een ‘hoge vorm’ van wensen. Dat kan passief, afwachtend, zonder inspanning zijn; zoiets van ‘het zal mijn tijd wel duren’. Hoop afgeleid van hopen kan ook gezien worden -letterlijk- als een werkwoord. Persoonlijke inspanningen die bijdragen aan het realiseren van hetgeen men hoopt te bereiken. Daar moest ik aan denken bij het zien van het filmpje over het maken van de tentoonstelling HOOP in de Heilige Driehoek in Oosterhout. Op hun website lees ik: “Stichting Kunst in de Heilige Driehoek realiseert elke twee jaar een biënnale van internationale allure. Deze bijzondere kunstmanifestatie vindt plaats in het gebied ‘De Heilige Driehoek’, in Oosterhout (NB). Het is de enige plek in Nederland waar nog een combinatie van drie actieve kloosters bestaat. Het unieke kloostergebied dient als inspiratie voor hedendaagse kunst. De Biënnale met het thema HOOP kun je bezoeken van 10 juli t/m 15 augustus 2021.”
Het mooie aan de film is dat je niet alleen kennis maakt met de achterliggende gedachten van de kunstenaars maar ook ziet hoe de curatoren (Hendrik Driessen voormalig directeur van museum De Pont en Rebecca Nelemans zelfstandig curator) de expositie voorbereiden en welke keuzes ze maken. Een aanrader om met hen op pad te gaan in de zoektocht naar de inrichting van deze bijzondere expositie waarin kunst en omgeving op elkaar afgestemd zijn! Even 20 minuutjes kijken dus ….
De goeie kamer van destijds beschouwden mij ouders niet al de huiskamer. De goeie kamer was voor de zondag na de mis of als er doordeweeks bezoek kwam. De keuken was feitelijk de huiskamer. Als je op ‘huiskamer’ googelt, dan krijg je een forse reeks van restaurants, brasserieën, buurtcafés en alles wat daar een beetje in de buurt komt.
Ook in het weekend van 17, 18 en 19 september aanstaande ben je welkom in de Huiskamer. Je krijgt daar waarschijnlijk ook wel een kop koffie en mogelijk zelfs een glaasje prik. Maar in dat weekend én in die huiskamer is het te doen om heel andere versnaperingen. U wordt namelijk getrakteerd op prachtige foto’s. De huiskamer is een fotogroep die tot de Nederlandse top in de vrijetijdsfotografie behoort. Een bezoek raad ik dan ook bijzonder aan!
Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik begin zo langzamerhand wel genoeg te krijgen van al die digitale exposities. Ik wil het werk weer in het echt kunnen zien en het museum willen ruiken. Geurdeskundigen beweren dat geur bepalend is voor 45% van de beleving. Het is nogal een boute uitspraak maar ik weet uit eigen ervaring dat als ik iets ruik uit mijn jeugd de beelden uit die tijd helderder worden. Maar lopen, snuffelen, een kwartier naar een foto of schilderij kijken, dan weer eens rondneuzen naar al die andere kunstkijkers, … ik mis het! Maar gelukkig binnenkort mag het weer. En als het mag, kan het ook. Vorig jaar tot aan december deden de musea, klein en groot, uitstekend. Bij elke volgende zaal een bordje ‘hier 4 bezoekers welkom’, ‘hier zeven bezoekers welkom’. Het was gewoon een kwestie van verantwoordelijk tellen en het ging goed en ik heb nergens gezien dat de suppoost iemand tot de orde moest roepen. Rustig volkje de kunstkijkers.
Ik heb een leuke expositie op mijn verlanglijstje staan. Weliswaar in Antwerpen maar voor Zuiderlingen snel en goed te bereiken. En als je gewoon op een dag op en neer gaat mag je naar België zonder test of wat. Het is de expositie ‘LEVEN VASTLEGGEN’ waarbij Stephan Vanfleteren met zijn werk reageert op dat van Vivian Maier.
Op de website van de Galery ‘FIFTY ONE’ lees ik “FIFTY ONE zal haar bezoekers verrassen met een ongebruikelijke combinatie van twee meesterfotografen: Vivian Maier (VS, 1926-2009) en Stephan Vanfleteren (België, 1969). Voor deze tentoonstelling selecteert Vanfleteren enkele beelden uit zijn diverse oeuvre als reflectie op het werk van Vivian Maier. Het resultaat: een verrassende confrontatie tussen twee fotografen van een heel andere plaats en tijd, die één ding gemeen hebben: de liefde voor de straat en al zijn onvoorspelbaarheid.”
Open dinsdag – zaterdag, 13.00 – 18.00 uur T +32 (0) 3289 84 58
TOT 10-07-2021
Ik denk dat het de moeite waard is om naar Fifty One af te reizen. Ze maken ook nog zelf publicaties/boeken van de fotografen die er exposeren. Zo zag ik een Harry Gruyaert voor 25 euro en een Saul Leiter voor net iets meer dan twee tienen. Makkelijk scoren toch ….
