Peter van Tuijl is een Nederlandse fotograaf/coach/mentor en auteur
ISBN 9780500545379 Een boek waarin de hedendaagse straatfotografie volop aan bod komt. Natuurlijk komen veel foto’s tot ons via het beeldscherm, maar het is toch ook wel genieten als je dit prachtig gedrukt en vormgegeven boek in handen hebt, 320 pagina’s en pakweg een kleine 4 kg zwaar.
Simon Ophof schreef ongeveer 12 jaar geleden samen met Hans Brongers het boek ‘over foto’s gesproken’. De nadruk ligt op het methodisch inhoudelijk goed bespreken van foto’s. Het boek werd vanaf het begin omarmd door de vrijetijdsfotografen, maar ook in de fotografieopleidingen vond het boek zijn weg. En nog steeds bespreken veel fotoclubs hun foto’s met elkaar aan de hand van de heldere bespreekmodellen uit het boek.
Simon Ophof, fotograaf en rector van een brede scholengemeenschap, verzamelde een groot deel van zijn leven fotografie. In januari 2022, vlak voor zijn overlijden, schonk hij zijn fotografiecollectie aan Fotomuseum Den Haag (onderdeel van de collectie Kunstmuseum Den Haag). Deze schenking bevat meer dan 800 foto’s, variërend van anonieme fotografie uit de 19de eeuw tot werken van de bekendste fotografen uit het heden en verleden.
Nu in de komende periode 27 Mei — 22 okt 2023 is een deel van de collectie te bewonderen in het Fotomuseum in Den Haag
De tentoonstelling doet eer aan het gedachtegoed van de verzamelaar zelf door geen onderscheid aan te brengen tussen de anonieme amateurfotografie en grote namen als August Sander, Stephan Vanfleteren, Nan Goldin, Karl Blossfeldt en Johan van der Keuken.
BELEEF HET MEE MET PLOEGARTS en FOTOGRAAF GERT WIELINK
Deze expositie toont bijzondere foto’s van topsportmomenten in het wielrennen. Door zijn werk als ploegarts bij wielerploeg JumboVisma komt Gert Wielink in situaties die normaliter niet in beeld komen, zelfs niet in gerenommeerde magazines of kranten. De geëxposeerde foto’s tonen dit soort bijzondere momenten. Elke foto vertelt een verhaal en van elke foto wordt in een fotoboek een toelichting gegeven. Met foto’s en uitleg krijgt de kijker wellicht een ander, explicieter, breder beeld van wat er allemaal bij wielrennen komt kijken.
IN HET FOTOKABINET 2 juni t/m 3 augustus 2023
Oerkroeg Schiller, Prinsenstraat 4, 7121 AG Aalten
# 28 MARTIJN VAN DE GRIENDT
Wellicht is Martijn van de Griendt voor de meesten een bekende en is deze blog voor hen dus overbodig. Hij draait namelijk al heel wat jaartjes mee in het professionele circuit van de Nederlandse documentaire fotografen. Eind 2019 was bijvoorbeeld de grote expo ON/OFF van zijn hand in het Rijksmuseum te Amsterdam. Het betrof een opdracht en Martijn zei daar destijds zelf over: “We maken oneindig veel beelden van onszelf, zijn bezig met hoe anderen ons zouden kunnen zien. Onze mobiele telefoon loodst ons door het leven en vertelt ons wie we (willen) zijn, waar we zijn, met wie en waarom. Ons mobiele oog mag zelfs mee naar de urinoirs van Lowlands: ”Kijk mam, zonder handen”. Naast de expo verscheen er een boek met de titel ‘u bevindt zich hier’, zijn tiende soloboek!
Vorige week zaterdag gaf Martijn een lezing voor de landelijke groep BMK van de Fotobond, het centrum van de vrijetijdsfotografie. Inmiddels de 50 gepasseerd, ‘net zoals hij zelf zegt’, weet hij als geen ander de wereld van de jongeren in beeld te brengen. Zijn manier van werken én zijn beeldstijl getuigen van de grote vaart, hectiek, diversiteit én eigenheid van de jeugd van vandaag.
Martijn is de fotograaf die toegelaten wordt tot die wereld, zonder taboes of geheimen, schaamte of anderszins. Daarmee wordt hij in de gelegenheid gesteld een intieme blik van hun leefwereld te geven. Echtheid, puurheid zo zou je zijn fotografie kunnen typeren. Scheve beelden, afgesneden koppen en ledematen, flink verzadigde kleuren -soms zelfs schreeuwend- en op het beslissende moment -ogenschijnlijk met enige toeval- zodanige composities dat je echt zelf bij de gebeurtenis aanwezig bent.
Martijn liet tijdens de lezing ook een fragment zien uit zijn film over Maria. Later thuis heb ik de gehele film, uitgezonden door de EO op 2DOC, gekeken. Het kan welhaast niet anders dat bij het zien van de film er nogal wat emoties los komen. Opvallend is de openhartigheid van Maria, soms voelde dat met een zekere schaamte vanwege de vraag of zoveel intimiteit wel gedeeld moest worden. Het laat ook het geweldige vertrouwen zien dat Maria aan Martijn schenkt. Pijnlijk dat mensen zoals Maria dit bestaan leiden. Als je het ontdoet van alle begrip kun je misschien zeggen dat ze het er zelf naar maakt. Maar wie met medemenselijkheid kijkt zal ervaren dat veel meer mensen in situaties kunnen komen te verkeren die vergelijkbaar met Maria zijn. Niet oordelen of veroordelen is in deze van belang en dat is ook wat Martijn doet. Hij toont de rafelranden van het leven die voor sommige jonge mensen een geweldige impact krijgen en waarvoor onze samenleving maar marginale oplossingen biedt.
Maria leest in de film haar afscheidsbrief voor aan Martijn. Ze laat een foto zien ‘die ze wel zes keer heeft bewerkt’ op haar laptop: haar grote, bruine ogen kijken de camera in. Op haar slaap rust de loop van een pistool. Het meisje uit Eindhoven, dat uit Brazilië geadopteerd werd toen ze drie maanden oud was, heeft haar capuchon over haar hoofd getrokken. Met lege ogen kijkt ze Van de Griendt aan. De fotograaf vraagt hoe het nu met haar is. Ze is net thuis van een spoedopname in een psychiatrisch ziekenhuis, na een enorme inzinking. “Hetzelfde”, zegt ze.
Het is zeker geen vrolijke film (leefgdtijdsgrens is 12 jaar). Een van de indringendste films over een Nederlands vrouw die in de afgelopen jaren is uitgebracht. Het is zeker geen speelfilm maar een documentaire waarin veel wordt gevraagd van het inlevingsvermogen van de kijker. Dus als je …. kijk dan hier! (LET OP: je moet de twee korte reclamefilmpjes vooraf wel op de koop toe nemen.)
Van de hand van Martijn van de Griendt verschijnt het komende jaar een nieuwe film over jeugd in Nederland. Zie de trailer op voordekunst: ROBBIE, EMMA & ALEX: DE HEILIGE DRIE-EENHEID
Kijk ook op de website van Martijn van de Griendt voor de vele boeken die hij reeds maakte en de grote partij prachtige eigentijdse beelden van jongeren. En maak kennis met zijn sterke beeldtaal waardoor betekenissen overtuigend en met zeggingskracht overgebracht worden!
Voor verdieping in je fotografie kun je op heel veel plaatsen terecht. Cursussen te kust en te keur. Als je de Masters of Photography nog niet kent is het zeker de moeite waard om een kijkje te nemen. Deze link brengt je naar de sitie van de gratis videos van maar liefst 35 wereld toppers in de fotografie. Als je eenmaal op deze site bent kun je ook naar de lezenswaardige blogs gaan of je zelfs inschrijven voor een of meerdere courses. En … ik heb geen aandelen of anderszins in de Masters!
| Deze mail ontving ik vandaag …. Beste, Ik schreef of je je Professional Line fotoboek had ontvangen.Zo ja, dan zouden we graag je eerlijke feedback horen over ons product en onze service. Je kunt ons gewoon je mening sturen door deze e-mail te beantwoorden en we zouden het op prijs stellen als je je ervaring deelt op je website of sociale mediaprofiel, met behulp van de hashtag #saaldigital. Als je je mening publiekelijk deelt, stuur me dan de link naar je recensie.Ik kijk uit naar je feedback, want het helpt ons voortdurend te verbeteren. Laat het me weten als je vragen hebt.Met vriendelijke groet, Uw Saal Digital Team |
Mijn reactie …
Wie wil dat niet. Saal Digitaal stuurde me ruim een week geleden een mail waarin ik een voucher werd beloofd voor 100 euro. Daarvoor mocht ik een fotoboek maken en uitsluitend de verzendkosten waren voor mijn rekening. Saal staat bekend om zijn prachtige gebonden drukwerk op heel fraai papier. Na enige aarzeling, want je weet het maar nooit in deze tijd van fishing en pishing, de website opgezocht en een serie foto’s geüpload in een gebruikersvriendelijk programma waarmee ik het boek kon maken. Daar heeft Saal Digitaal de eerste plus te pakken. Vlakliggend en op hoogwaardig mat papier, 36 pagina’s en een linnen-achtige hardcover. Dat alemaal voor de prijs van 98,96 euro, dus binnen het vrijgestelde budget. De levertijd van 7 dagen vond ik wel wat aan de lange kant, maar het moet dan ook vanuit Duitsland geleverd worden. Dat daar nog een dagje bij kwam, lag aan de verkeerde sortering van het verzendbedrijf, overigens met een mailtje daarover met exuses.
Afgelopen zaterdag viel het boek in de brievenbus. De druk- en bindkwaliteit valt zeker niet tegen. De linnen coverlook is eveneens fraai en een beetje deftig. Mijn foto’s in een flink zwart-wit contrast kwamen goed over. Natuurlijk kun je het niet vergelijken met de zelf op barietpapier gedrukte foto’s. Tot nu toe laat ik mijn boeken, niet vlakliggend gebonden boek op biotop papier) drukken bij Russellprint (Groningen, drukwerknodig). Sommige zweren bij een vlakliggend boek op fotopapier, maar ik geef de voorkeur aan het gebonden boek, ook als ik het in een geringe oplage laat drukken (of zelfs slechts een exemplaar, puur voor mijzelf). Dat heeft alles met persoonlijke voorkeur of smaak te maken.
Mijn oordeel over het Saalboek… Prima als je een vlakliggend boek wilt op fotopapier. Goede gemakkelijke software helpt je prima en snel om het boek in elkaar te zetten. Volop mogelijkheden om de layout naar je eigen hand te zetten. Levering is redelijk snel. Ik had het voor voor nop, maar de echte aanschafprijs is te hoog naar mijn idee. Saal Digitaal rekent voor de 36 pagina een kleine 60 euro en voor de hard cover 40 euro. Dat is rijkelijk veel vergeleken met andere aanbieders. Als ze daar scherper aan de wind varen wordt het eveneens een aantrekkelijke drukker voor fotografen.
Als je meer over mijn boeken wilt weten, kun je kijken op de pagina over boeken op mijn website.
Nog steeds praat ik er over. De eerste fotogroep waar ik lid van werd. Nadat ik jarenlang in mijn uppie, enkele fotograferende collega’s niet meegerekend, fotografie ‘bedreef’, werd ik in 1977 lid van Ericamera, een nog jonge club in Eindhoven. De liefde voor de fotografie -vandaar het woord ‘bedreef’- werd er alleen maar groter. Een club jonge fototgrafen, vanaf 25 en de oudste 43, met de wildste ideeën. Allerlei projecten werden bedacht en verschillende landelijke toppers gaven workshops en lezingen die ons alleen maar scherper en nog meer ‘belust’ maakten. Onder andere Marie Bot, Paul de Nooijer, Erwin Olaf, Aart Klein en de Belg Carl Uytterhaegen ‘joegen’ ons naar het inhoudelijke beeld. Natuurlijk gaat het in de fotografie ook om het esthetische en de vormgeving, maar toen al peperden we elkaar in, onder invloed van de ‘meesters’, dat het toch vooral ging om de inhoud, het verhaal. We spraken dan ook van de achterkant van de foto. In 1989 verliet ik Eindhoven vanwege mijn werk en daarmee ook Ericamera. Net als het eerste meisje vergeet je je eerste fotoclub niet, zeker niet als daar de basis ligt van je verdere fotografie.
Inmiddels zijn we jaren verder en viert Ericamer het halve eeuwfeest. Met de plezierige herinneringen in mijn kop wil ik daar ook graag kond van doen. Een mooi jubileumprogramma hebben ‘de jongens en meisjes’ van het huidige Ericamera in elkaar getimmerd. De moeite waard om er aan deel te nemen. Op donderdag 25 mei komt Sacha de Boer (weer zo iemand die kan inspireren, motiveren en enthousiasmeren) een lezing verzorgen in de concertzaal van het Cultureel Kunstzinnig Centrum in Eindhoven. Om 19.30 uur staat de koffie klaar. Lees meer hierover en over het verdere jubileumprogramma in deze pdf.
# 27 Gabriele Galimberti
In bijna elk land in de westerse wereld, verstopt in een hoekje van de badkamer of keuken, stapelen pillen, capsules en zalfjes zich op. Alleen al in Frankrijk zal bijna een op de twee medicijnen niet worden geconsumeerd. In tegenstelling tot dit verkwistende gedrag lijden ontwikkelingslanden aan een chronisch gebrek aan toegang tot gezondheidszorg. “Home Pharma” documenteert onze relatie met medicijnen in de eenvoudigst mogelijke bewoordingen. Om te laten zien dat medicijnen niet zomaar handelswaar zijn, maar een lakmoesproef zijn van de samenleving waarin we leven, dringt dit project door tot de intimiteit van gezinnen over de hele wereld.
Gabriele Galimberti, geboren in 1977, is een Italiaanse fotograaf die nauwelijks verblijft in zijn geboortestreek Toscane. Hij reist voor zijn fotoreportages over de hele wereld. Daarbij is steeds sprake van langlopende projecten waarbij de typologische beeldtaal een belangrijk uitgangspunt is.
Sommige daarvan zijn in boekvorm uitgebracht, zoals Toy Stories, In Her Kitchen, My Couch Is Your Couch en The Heavens. Deze laatste serie maakte hij samen met Paola Woods, een Nederlands-Canadese fotograaf, regisseur, curator en docent. Ook in zijn werk vind je typologische kenmerken, weliswaar iets minder ver doorgevoerd dan bij Galimberti.
Galimberti is een documentair fotograaf die door de enscenering in zijn werk een hoge mate van originaliteit bereikt. De werkelijkheid lijkt in zijn foto’s overstegen te worden door zijn creativiteit en zijn (ver)beeldingskracht. Het werk wordt liefdevol getoond en tegelijkertijd ligt er (vaak) een redelijk harde werkelijkheid onder. Bij aspecten van onze samenleving worden op zijn minst vraagtekens geplaats door de mensen te portretteren met hun eigenaardige verzamelingen. Zijn foto’s hebben een relatie met foto’s die mensen zelf zouden posten op de social media als facebook of insta. Daarmee is er de correlatie met het ‘echte’ leven, maar door zijn fotografisch vernuft krijgen de foto’s ook een vervreemdend karakter. De surrealiteit van de foto’s, vooral door het seriële, maakt dat je nog meer de betekenis van deze ‘gewone hedendaagse wereld’ gaat beschouwen. Ik beleef genoegen aan zijn fotografie en tegelijkertijd drukken de foto’s mij op de feiten. Ik kan me niet voorstellen dat we zoveel bezittingen nodig hebben, zoveel wapens, medicijnen of kinderspeeltjes.
Voor zijn serie over wapenbezit is hij naar alle uithoeken van de Verenigde Staten gereisd, van New York City tot Honolulu. De wapenbezitters lieten hem met trots hun arsenaal aan ‘killing-machines’ zien. Galimberti slaagt erin om de dubbelheid van trots en het verderfelijke van dit bezit in zijn foto’s weer te geven. Daarbij vertelt het situationele, de omgeving waarin ze gefotografeerd zijn, ook het een een ander over wie ze zijn. Wat het in mijn ogen extra maakt is het onverwachte dat in elk van zijn foto’s wel ergens aanwezig is.
De helft van alle vuurwapens ter wereld die in het bezit zijn van particulieren voor niet-militaire doeleinden, bevindt zich in de Verenigde Staten van Amerika. Het totale aantal overtreft inderdaad de bevolking van het land: 400 miljoen wapens voor 328 miljoen mensen. Dit is geen toeval en ook geen marktgerelateerde kwestie: het is veeleer een kwestie van “traditie” en grondwettelijke garantie vastgelegd in het tweede amendement, geratificeerd in 1791. Deze wet verzekert de inwoners van de nieuwe onafhankelijke gebieden dat hun federale De regering zou op een dag haar gezag over hen niet kunnen misbruiken, en ze hebben het recht om wapens te dragen gegarandeerd.
Gabriele werkt aan zowel solo- als gedeelde projecten en ook aan opdrachten voor internationale tijdschriften en kranten zoals National Geographic, The Sunday Times, Stern, Geo, Le Monde, La Repubblica en Marie Claire. Zijn foto’s zijn tentoongesteld in shows over de hele wereld, zoals het bekende Festival Images in Vevey, Zwitserland, Le Rencontres de la Photographie in Arles (daar zag ik de serie The Heavens samen met Paolo Woods voor het eerst) en het beroemde V&A museum in Londen. Gabriele won de World Press Photo 2021 in de categorie “Portrait Stories” met zijn project THE AMERIGUNS
Neem zeker een kijkje op zijn website !
Het meinummer gaat over PARK. Aanleiding is de buitenexpositie die vanaf eind juni – bij het begin van de zomer – te zien is in het St Bernardus Park in het vestigingstadje Bredevoort. Op de buitenexpo hangen 29 werken van 9 leden van het kunstenaarscollectief OFC tot en met 21 juni 2024.
AI foto’s
Een vreemd beeld dat bestaat bij de gratie van een spiegelend raam, de twee kappers, de omgeving buiten en binnen en hier en daar na nog wat trekken aan de sliders van photoshop.
Had ik het zo gezien, meteen bij de opname? De eerlijkheid gebied om de vraag ontkennend te beantwoorden. Het beeld ontstaat, net als bij zovele straatfotografen, als basisbeeld in een fractie van een tel. Je voelt als het ware ‘hier zit iets in’. Later, som veel later, na maanden bekijk ik mijn beelden opnieuw en kies wat de moeite waard lijkt om ermee verder te gaan. Ik loop door mijn foto’s. Ik kijk en ‘klik’ opnieuw en ik loop ‘herhaald’ door de straten van toen. Wellicht in een andere ‘stemming ontdaan van de hectiek, geuren en kleuren van toen’. Bovendien bewerk ik de foto nog wat na, niet zozeer om objecten weg te toveren -hoewel ik daar in de vrije fotografie niet tegen ben- maar zeker wel om het beeld nog aantrekkelijker te maken en bovendien vooral om de betekenis, ‘mijn verhaal’ duidelijker voor het voetlicht te brengen. We maken allerlei keuzes om tot een beeld te komen dat je aan anderen wilt laten zien. De waarheid met een grote W is het allang niet meer. Het is jouw fotografische waarheid, het is jouw wereld die je wilt laten zien in de foto.
In het kader van wat ik hier hierboven schrijf ben ik in verwarring en verontrust door de ontwikkeling van de kunstmatige intelligentie (AI) in de fotografie en de discussies daaromtrent. Een maand of wat geleden zag ik een post hierover op LinkedIn met heftige en niet misvertane reacties. De afkeuring van AI geproduceerde beelden versus de reacties die AI omarmen als het toekomstige allesbepalende beeld. Vaak met overtuiging uitgesproken reacties in de trant van ‘wen er maar vast aan want de wereld verandert’.
Een paar weken geleden, tijdens een levendige discussie in een fotogroepje maakte iemand de opmerking dat camera’s en software al jaren de dienst uitmaken en dat fotografen nog nauwelijks hoeven te beschikken over kennis en kunde. Wat is dan nog het verschil met de ‘laatste stap’ naar de met kunstmatige intelligentie geproduceerde beelden. De waarheid was toch al lang ‘ver te zoeken’.
Naar mijn idee is er een heel belangrijk onderscheid tussen met AI geproduceerde foto’s (of teksten) en foto’s die met of zonder handigheidjes, foefjes, schuifjes in Photoshop en menu instellingen in je camera tot stand komen. Dat zijn de beslissingen die gemaakt worden door een vooraf gemaakt algoritme of door een mens van vlees en bloed. Beslissingen die tot beelden leiden waarin het persoonlijke, het ‘wezen’ van de fotograaf in relatie tot de wereld om hem/haar heen tot uitdrukking komt. De echtheid van de fotografie zit niet in de absolute waarheid maar in de werkelijkheid die de fotograaf ons toont. Mijn stelling is dat de met AI gemaakte foto’s weinig van doen hebben met de creativiteit van de fotograaf of de affiniteit van hem of haar met de (persoonlijke) wereld die vastgelegd wordt. Fotografie wordt gereduceerd tot plaatsjeskiezen. Het laatste woord zal er zeker nog niet over gezegd zijn. In dat kader wil ik verwijzen naar het artikel over fotograaf Boris Eldagsen (in Artnet News) die een AI-foto inzond voor de prestigieuze Sony World Awards 2023 en behoorde tot één van de prijswinnende foto’s. Hij weigerde de prijs en Sony probeerde dat geheim te houden. Het waarom laat zich niet zo moeilijk raden…
De week voor Pasen was ik -niet voor het eerst- in Malaga om processies en feesten tijdens de Heilige Week te fotograferen. Eerder was ik al in Sevilla en Alicante. In elk van deze drie steden heeft de Semana Santa een heel eigen karakter. Sevilla is van oudsher een deftige en rijke stad. Dat zie je terug in de feesten. Echter op Goede Vrijdag vloeit het bier en andere dranken rijkelijk terwijl uit mijn vroegere roomse leven dat nou juist de dag was die door ernstige devotie gekenmerkt werd. In Alicante staat de Helige Week in het teken van de kleurrijke folklore. Malaga daarentegen is volks en de feesten lijken met name bedoeld voor de Spanjaarden zelf. Ondanks dat er toch flink wat toeristen zijn is het Spanje dat de klok slaat. Wat mij betreft spant Malaga de kroon met bijna 60 processies en evenzovele broederschappen en kerkelijke wijken.
Gisteravond stond in het teken van de eindpresentatie. Bij elk mentoraat is het weer een verrassing waarmee de deelnemers zullen komen. Dit keer werden de 10 deelnemers en ik niet teleurgesteld. Een MP4 over de ruimtelijkheid en infrastructuur in hedendaagse moderne gebouwen en één met een boodschap over de gevolgen van de klimaatverandering. Het is nog niet te laat, maar actie is vereist zo toont deze indrukwekkende serie. Een uitvouwbare boek over de neef van de fotograaf die acteur gaat worden en één, ook uitvouwbaar, die in de bibliotheek van een Cartier-Bresson-verzamelaar zeker niet zou misstaan. Het leporello dat helemaal paste bij het thema ‘sporen van het Indisch verleden’ kreeg veel bijval zowel vanwege de fotografie als voor de vormgeving van het prachtige handgemaakte kunstwerkje! Het documentaire boek over een zorgboerderij gaf een warme en persoonlijke inkijk op het werk van de vrijwilligers en cliënten. Ook de autonome fotografie was in een boek gevat met als titel veer-kracht. En ja, over het tussenstreepje was nagedacht als verwijzing naar het zeer persoonlijke werk. Na de powerpoint over het dierenleven ‘all over the world’ is het wachten op een fraai vormgegeven koffietafelboek en dat gaat er zeker komen aldus de fotograaf. De fotograaf die op een geheel eigen wijze ‘body talk’ tijdens het mentoraat heeft uitgewerkt, had ook een eigenzinnige presentatie in petto met, wat mij betreft, een belofte naar de toekomst in de ‘fashion’! Vanwege drukke werkzaamheden was één fotograaf niet toegekomen aan een eindpresentatie. Echter hij beloofde dat het wordt vervolgd omdat het mentoraat hem veel inspiratie heeft gegeven en dat ik mettertijd daarvan de resultaten nog te zien krijg!
Dit begeleidingstraject bood een heerlijke verscheidenheid aan onderwerpen, thema’s en uitwerkingen waarvan ik genoten heb. Geslaagd wat mij betreft zeker mede door de fijne onderlinge sfeer tijdens de werkavonden.
voor elke fotografieliefhebber, maar vooral voor degene die geïnteresseerd is in documentaire fotografie
ALEX WEBB
In Kunsthal Helmond van 25 maart tot en met 24 september een nieuwe fotografietentoonstelling over het werk van Magnum fotograaf Alex Webb (San Francisco, 1952).
Alex Webb is wereldberoemd om zijn levendige en dynamische straatfoto’s. Museum Helmond heeft de primeur om voor het eerst een overzicht van Webbs oeuvre te tonen dat meer dan veertig jaar fotografie omvat.
TE ZIEN IN MUSEUM/KUNSTHAL HELMOND
BERTIEN VAN MANEN
De tentoonstelling ‘Gluckauf’ laat een selectie foto’s zien uit het oeuvre van internationaal gewaardeerd fotografe Bertien van Manen (1942), die opgroeide in Heerlen.
In Gluckauf staat een terugkerend onderwerp in Van Manens werk centraal: het leven in mijnwerkersgemeenschappen.
Bertien van Manen staat bekend om haar documentairefotografie waarbij ze mensen op ongepolijste wijze in hun persoonlijke leefomgeving vastlegt.
TE ZIEN IN MUSEUM SCHUNCK
