EXPOSITIE WIM PETERS

Ton van Vroonhoven schrijft op de website van FK de
Liemers (Zevenaar) over de opening van de expositie van kunstenaar/fotograaf
Wim Peters:

still life [legs] foto Wim Peters

Onder grote belangstelling is zondag 22 februari in
Galerie 21 in Bredevoort de expositie “Van beeld naar werkelijkheid” geopend.
Onder deze titel exposeert Wim Peters – fotograaf, beeldend kunstenaar en lid
van fotokring De Liemers – recent werk.

Volop aandacht voor “Time shift”

De
expositie werd geopend door Peter van Tuijl – fotograaf, bondsmentor en
fotobespreker – die veel waardering had voor het werk van Wim. Hij refereerde
aan de hand van andere tentoonstellingen die gelijktijdig in Galerie 21
gehouden worden aan de verschillende intenties die een fotograaf kan hebben.
Hij noemde de wereld van het idee, van de schoonheid en van de werkelijkheid en
plaatste het werk van Wim Peters in een vierde categorie, de wereld van de
droom. Volgens Van Tuijl maakt de Zevenaarse kunstenaar werk dat in de
professionele en de amateurwereld verder niet gemaakt wordt. Wim Peters is voor
hem de grootste fotografisch surrealist.
Het werk heeft een grote beeldende kracht, kent veel symboliek en geeft pas na
lang bekijken wat van zijn geheimen prijs. Wim maakt kunstwerken die opgebouwd
zijn uit fotografische elementen, maar zijn manier van werken is heel anders
dan het maken van een foto. De beelden ontstaan in zijn hoofd en hij zoekt er
de geëigende middelen bij om ze te verwezenlijken. Dat leidt tot
indrukwekkende, eigentijdse en nooit helemaal te doorgronden beelden.
Een belangrijk onderdeel van de tentoonstelling, die nog tot 19 april in
Bredevoort te zien is, is de indrukwekkende en ook complexe serie “Time shift”
die Wim maakte naar aanleiding van een ingrijpende gebeurtenis die hemzelf is
overkomen. De begeleidende tekst maakt duidelijk dat in de door Wim
samengestelde beelden flarden van realiteit, verbeelding, gevoel, duisternis en
licht door elkaar spelen.Zie voor meer informatie de website van de galerie. De
beelden van onder andere “Time shift” zijn te bekijken op de website van Wim
Peters.

PURE MANNEN

Image Thumbnail Image Thumbnail

Pieter en Williepeter leven in vrijheid, zo noemen ze zelf hun bestaan als kluizenaars dicht bij de natuur. In maart vorig jaar ontmoette ik Pieter voor het eerst. Kunstenaar, opgeleid in de midden jaren zestig aan de kunstacademie in Arnhem en altijd op de boerderij van zijn ouders gewoond. Sinds het overlijden van hen, moeder overleed als laatste in 1989, woont Pieter daar alleen. Alleen met een Stoffeltje en Snuffeltje zijn poezen. Ik weet zeker dat hij meer kattenvoerblikjes koopt dan schnitzels voor hemzelf. De tuin om de boerderij is verwilderd en tegelijkertijd een eerlijke tuin. Daardoor is hij, ondanks de katten, voor allerlei vogels en andere beesten, waaronder ratten en muizen, een geliefde plek. Williepeter leeft in de natuur maar schildert op het erf en in een schuur van Pieter. Ruim elf jaar geleden hebben ze elkaar ontmoet. Het zijn twee vrienden geworden; misschien anders dan wat normaliter onder vriendschap wordt verstaan. Vriendschap zonder verwachtingen of eisen; vriendschap in vrijheid, oprecht en eerlijk.
Sinds maart fotografeer ik Pieter en sinds kort komt Williepeter op de gevoelige plaat. Een paar weken geleden vroeg ik Pieter of ik een boek over hem mocht maken. “Alleen als Williepeter er ook in komt”, was zijn antwoord. Williepeter moet nog een beetje wennen aan mij en de camera. Ik ga er maar vanuit dat het goed komt tussen hem en mij. Pure mannen zijn het en daarover wil ik graag vertellen. Maar het duurt nog wel even voordat het zover is.

STRAATFOTOGRAFIE wat wel of niet

foto peter van tuijl/straatbeeld rotterdam 2014

Afgelopen dinsdag gaf ik een lezing over STRAATFOTOGRAFIE in FOTOGRAFENCAFE KAMPEN in de prachtige schouwburg aldaar. Een mooie belangstelling; de filmzaal was met zo’n 100 aanwezigen mooi gevuld. Om in één uur alles over straatfotografie te vertellen is natuurlijk ondoendlijk. In de meeste lezingen, die meer het karakter van een workshop hebben, is twee uur nog aan de krappe kant. Toch, de reacties achteraf gaven me de indruk dat de breedte van de lezing goed gekozen was en dat er veel inspirerende straatfotografen voorbij waren gekomen. Dé straatfotografie bestaat niet en de keuze voor het presenteren van verschillende fotografen met elk hun eigen beeldtaal bleek dus goed uit te pakken.

In de lezing komt ook aan de orde wat wel en niet mag, weliswaar in Nederland!
Daar mag wettelijk veel, heel veel zelfs. In deze tijd waar vrijheid van meningsuiting aan de orde van de (internationale) dag is, zijn wij koploper. In de meeste landen gelden heel beperkende regels m.b.t. het fotograferen op straat.
Overigens ook in de lezing kwam aan de orde het morele aspect. Elke fotograaf (net zoals elke andere kunstenaar) bepaalt wat hij/zij wel of niet wil laten zien en welke foto hij/zij wel of niet wil maken en publiceren.

WILLEMs boek

Zojuist uit de verpakking, een kadootje, nou ja ik kan beter spreken van een cadeau(!), van Willem Wernsen! Een magistraal boek! inmiddels het derde boek in successie van Willem. De eerste twee zijn uitverkocht en dit boek gaat helemaal over China: Behind the Great Wall. Prachtig vormgegeven en geweldige fotografie. Echt klasse. Ik ben heel blij met dit prachtige geschenk van Willem. En nog wel een gesigneerd exemplaar. Ga naar zijn website en bestel ook zo’n prachtexemplaar. Je zult er geen spijt van krijgen.
Fotoboek ‘Behind the Great Wall’ Luxe uitgave, hardcover met omslag 192 pagina’s, formaat 30 x 28 cm 175 grote zwart/wit foto’s in duotone en verhalen van Willem Wernsen Talen: Nederlands-Engels, deels Chinees Uitgever “Stichting Willem Wernsen Fotografie” Vormgeving: Hilde Salverda (Kunst & Marketing), Amsterdam.
ISBN/EAN: 978-90-822471-0-7

‘Koperaatsie’

‘Koperaatsie’ een titel die nieuwsgierig maakt.

Fotogroep Haaksbergen zit achter de mysterieuze titel. Het betreft de afsluitende expositie van het veertigjarig jubileum dat de fotogroep groots afsluit!. Buitententoonstelling, vijf exposities, een biënnale, een fotowedstrijd voor jongeren en de organisatie van de bondsfotowedstrijd zijn zomaar de greep uit de rijke activiteiten van dit jaar. O, ja ook nog een prachtig fotoboek dat in een oplage van 700 uitverkocht is! Kom daar maar eens om.
De expositie werd afgelopen vrijdag geopend in het oude pand van de voormalige coöperatieve landbouwvereeniging. Een prachtig monumentaal pand waar de Fotogroep geweldig uitpakt met niet alleen fraai fotowerk maar ook nog eens creatief en gedurfd tentoonstelt! Hulde daarvoor en volgens mij een aanrader voor veel fotografen, maar zeker ook fotoclubs, om een kijkje te nemen en geïnspireerd te raken.

de grens voorbij


Komende weekend staat Berlijn in het teken van 25 jaar ‘after the wall’. VANGENTVANTUIJL waren in 2011, 22 jaar na de val, in Berlijn en interviewden een flink aantal mensen die de DDR tijd nog hadden meegemaakt. Van voormalig DDR sergeant-majoor, kunstenaar, oud gevangenen tot o.a. de directeur van het Stasimuseum én de gewone mens op straat. “Wat heeft het u gebracht en verlangt u terug naar die tijd”, zo vroegen we hen. Interviews en foto’s, ook oude foto’s die VANGENT maakte nog voordat de muur gevallen was, zijn opgenomen in dit documentaire boek “DE GRENS VOORBIJ”. Gratis te downloaden via de site www.fotopetervantuijl.nl of via Blurb.com. In dat laatste geval, krijg je een mooi gedrukt boek maar ja, daar betaal je dan wel voor.

Toeschouwers

De Spaanse fotograaf ALEIX PLADEMUNT heeft een, wat mij betreft interessante, serie gemaakt waarin de ruimtelijkheid in het landschap met een enigszins surrealistische ondertoon wordt gepresenteerd door een ‘eindeloze’ reeks klapstoeltjes waarop wij als toeschouwers plaats kunnen nemen. Om te genieten van het uitzicht? Of de naderende voorstelling? En welke voorstelling zou dat dan wel kunnen zijn? Allemaal vragen en met gemak bedenk je er nog een aantal bij als je deze serie ziet. Voor wie wil kijken klik op deze link!

ONMACHT


Ik heb lang getwijfeld of ik deze foto, die ik in 2000 maakte in Berlijn, wel moest plaatsen. Ik was met de groep journalistiek ten tijde van de tweede Intifada op Alexanderplatz in Berlijn getuige van een grote demonstratie van Palestijnen. Ruim 5000 demonstranten protesteerden luidkeels, maar zeker gedisciplineerd. Ik maakte ruim 200 (analoge) foto’s en bij thuiskomst koos ik er aanvankelijk één uit die m.i. de hele tragiek tot uitdrukking bracht. Een prachtige jonge vrouw die fel en verdrietig een spandoek omhoog hield met de tekst ‘Sharon Mörder’. Het was een emotierijke foto die het menselijke verdriet en de woede in zich had en liet zien wat er die dag feitelijk op die demonstratieplek gebeurde. Het was een beeld van de demonstratie maar ik wilde meer. Eigenlijk wilde ik de onmacht van het conflict, de oorlog, het ‘onoplosbare’, het verderf en ellende in beeld brengen. Na ruim een half jaar nadat ik de foto’s had gemaakt ben ik met de negatieven aan de slag gegaan. Gekopieerd op vlakfilm, bekrast, bestookt, verbrand als een soort van onmacht en verkrachting van het beeld. Zie het als een parallel voor wat er aan de hand was. Uitkomst uiterst onzeker! Uiteindelijk leverde het vijf verschillende afdrukken op, unicaten, op die ik later gescand heb.

Mijn kennis over het conflict acht ik te beperkt om echt inhoudelijk te beargumenteren wiens schuld het allemaal is en wat er moet gebeuren. Toch begin ik steeds meer afkeer te krijgen van hetgeen de regering van Israël meent te moeten doen. Afkeer, is misschien nog iets te eufemistisch uitgedrukt. Een strook van pakweg 15 bij 50 kilometer met ruim 1,6 miljoen mensen op een dergelijke manier aanpakken is meer dan verontrustend, zeker als de legitimatie is om ‘de vijand’ te vernietigen. Wie is de vijand? Vaders, moeders en kinderen die in een VN-school bijeengebracht zijn en waarvan de coördinaten al meerdere malen door de VN zijn doorgegeven aan de Israëlische generaals of kolonels. Nogmaals ik ben geen deskundige maar slechts een onmachtig mens die iets ziet gebeuren dat moet stoppen maar wat al een halve eeuw doorgaat. Als ik de tweede foto in deze blog aan anderen liet zien werd vaak de vergelijking met de Tweede Wereldoorlog gemaakt, een soort van iconisch beeld dat verwijst naar Anne Frank. Dit is een Palestijns meisje, ik weet niet hoe ze heet of waar ze nu woont. Gewoon een kind van pakweg 12 jaar. Destijds [oktober 2000] fotografeerde ik haar tijdens de eerder genoemde demonstratie. Ik hoop dat het goed met haar gaat en ik wens dat dit boven-proportioneel geweld stopt! Onmachtig blijf ik hopen.