Gedurende de jaarwisseling (van 16 december tot 2 februari 2020) exposeren in de DRU-Galerie kunstenaars uit de gemeente Oude IJsselstreek. Het zijn allemaal kunstenaars die een of meerdere keren geballoteerd zijn voor de internationale kunstbeurs HUNTENKUNST. Huntenkunst wordt elk jaar gehouden in de maand mei in de SSP-industriehal op het DRU-park in Ulft.
In de DRU-Galerie is werk te zien van de onlangs overleden kunstenaar Frans Venhorst met ‘softmachine’, een eigentijdse humoristische installatie die met wegwerpmateriaal tot stand gekomen is.
De andere kunstenaars zijn Maarten Becks met ingetogen, fijnzinnige tekeningen, Ingrid Nijenhuis met schilderijen waarin zij naast verf verschillende andere materialen toepast, Thea Zweerus met geschilderde portretten uit het verleden, Léon Marie Dekker met objecten.
Mijn fotowerk heeft met ongeveer 10 meter galerieruimte een hele mooie plek gekregen. Er hangen 5 foto’s met als titel ‘in de kunst’ en 5 met als titel ‘hidden faces’.
in de kunst [peter van tuijl] uit de serie ‘hidden faces’ [peter van tuijl]
De DRU Galerie is elke dag vanaf 09.00 uur tot 22.00 uur geopend.
you have nothing to worry about | foto Melissa Spitz
je kunt het geen echte ontdekking noemen als de fotograaf in kwestie reeds enkele jaren van de ene in de andere onderscheiding ‘rolt’. Voor meer info zie haar website [naar haar website].
Het is zeker de moeite waard om de gehonoreerde series (en solo foto’s) te bekijken op de website van Lensculture.
Wat bij de prijswinnaar Madhavan Palanisamy zeker opvallend genoemd mag worden is de beeldstijl waarin hij zijn serie vorm heeft gegeven. Met veel lef, rauwheid maar ook voelbare empathie voor mens en dier. Een zekere parallel met de Zuid-Afrikaanse fotograaf Roger Ballen valt m.i. niet te ontkennen. Overigens zijn de drie eerst geplaatste serie allemaal aan de harde, agressieve en rauwe kant van het leven. De directe beeldstijl die gehanteerd wordt maakt de serie wel duidelijker maar of iedereen het ‘fijne’ foto’s vinden waag ik te betwijfelen. Maar ja, soms gaat het gewoon niet over fijn. Voor een kijkje op de website van Madhavan Palanisamy klik hier.
Gisteren, 2 december, is Pieter Derksen op zijn 74e overleden. Pieter was een markant mens. In 2014 leerde ik Pieter kennen. Gedurende drie jaar liet hij me toe om zijn leven vast te leggen in foto’s en korte teksten. Toen het boek over hem -en met zijn toestemming- in februari 2017 verscheen was hij een trots man. Terecht want de levenswijze van Pieter mag een voorbeeld zijn voor veel mensen. Markant, maar puur is een nog veel beter woord als ik hem als mens wil schetsen. Hij was een kunstenaar en hij was een kluizenaar. Maar een kluizenaar die door velen gekend werd. Ondanks dat hij veel alleen was, was hij niet eenzaam. Zijn relatie met de natuur, zijn katten en zijn omgeving waarin hij tekende en schilderde is bijna spiritueel te noemen. Hij vertelde me veel over zijn leven en gaf me de ruimte om hem te fotograferen. Poseren, daar deed hij niet aan. Het was fijn en goed om hem gekend te hebben. Om hem te eren hierbij enkele van de foto’s en uit mijn archief mijn aantekeningen van een ontmoeting op 16 mei 2016. Zomaar, als herinnering aan een goed mens.
Voor wie wil kan het boek HUIS & HABITAT gratis downloaden via mijn website: KLIK HIER of kijk naar de speciale webpagina die tegelijkertijd met het boek verscheen en met andere foto’s en een paar video’s.
Aantekeningen van mijn bezoek aan
Pieter op 16 mei 2016
Zijn fiets stond al bij de poort waardoor ik wist dat hij thuis
was, maar wel snel zou gaan. Zijn krukje en tekenspullen al aan het stuur van
zijn fiets.
Ik riep hem een paar keer bij de schuuropening van zijn
boerderij. “Ja, ik wilde net gaan tekenen, hier vlakbij. Willypeter is er niet;
hij is zwemmen in het Braamtse Gat. Water zal nog wel koud zijn. Dat is goed
voor Willypeter; ik heb het ook veel gedaan maar durf het niet meer vanwege
mijn been. De huid is zo dun dat ik bij het minste of geringste dat ik het
stoot het weer stuk is en ik heb er te lang mee gezeten bijna 2 jaar.
Ik zat daar gisteren te tekenen en toen kwam er een man die
erg geïnteresseerd was en waarmee ik een heel gesprek had. Hij wilde mijn werk
zien.”
Misschien wil hij wel wat kopen suggereerde ik. “Nee dat denk ik niet. Ik heb wat werk in de wasruimte gezet.” Hij laat me de ruimte zien die netjes schoongemaakt is; speciaal voor zijn schilderijen . “Ik hoef ook niet zo nodig iets te verkopen”, zegt Pieter. Nee, dat weet ik nog wel Pieter. Weet je nog dat we in Warbeijen waren en die mevrouw vroeg of ze het schilderij dat je een jaar of tien geleden gemaakt had, wilde verkopen. “Ja, ik kan moeilijk afstand nemen van mijn werk. Ik wilde het eerst niet verkopen, maar later heb ik dat toch nog wel gedaan. Van dat extra’s kan ik dan weer wat boeken aanschaffen.”
In de schuur zie ik een Luit liggen. “Ja tegenwoordig loop
ik ‘s morgens door de paadjes met de luit en improviseer ik, wat tokkelen. Voor
mij ochtendgymnastiek. Ik heb de luit gekocht bij de kringloop en opgeknapt. Ik
heb hem nu al vijf jaar.”
We gaan op pad met zijn tekenspullen in de oude tas met
opschrift ‘ik ben de baas’. De tekendoos heeft Pieter van zijn ouders gekregen,
op zijn 12e verjaardag. Pieter gooit bijna niets weg. Hij repareert
het of geeft er een nieuwe functie aan. In dit geval worden nieuwe
kleurpotloden gekocht als het oude potlood nog slechts een stompje is dat hij
niet meer kan vasthouden.
Samen komen we aan op een nieuwe tekenplek in het bos, een goede 500 meter lopen van zijn oude boerderij. Ik laat Pieter zijn ding doen en maak wat foto’s van hem. Hij is me helemaal vergeten, hij gaat op in het vastleggen van het tafereel voor hem. Hij geniet, als schilderend verbonden met de natuur.
I would like to let you know that you have been selected to be exhibited in Blank Wall Gallery from 24 January until 5 February at the exhibition titled “Cityscapes”. You have been chosen from many remarkable submissions sent from all over the world (competition was very hard indeed)!
grandma & grandchild or a young girl and an old lady [peter van tuijl, 2018]
Disability Day of de Internationale Dag van mensen met een handicap, is een dag die sinds 1992 wordt gepromoot door de Verenigde Naties. Het doel van de dag van de handicap is het bevorderen van een beter begrip van mensen met een handicap. Ben je meer bewust van de waardigheid en het welzijn van gehandicapten in de meest ruime zin van het woord. Ik weet niet of u de documentaire reeks over eenzaamheid [ Proef Eenzaamheid, woensdagavond rond 22.20 uur NPO-1] al hebt gezien? De wijze waarop eenzaamheid ervaren wordt door de persoon die gedurende één week in de voetsporen treedt, maakt diepe indruk en laat de kijker op een heel invoelende wijze de betekenis zien aan gebrek van menselijke aandacht en warmte. Wellicht kun je eenzaamheid ook een handicap noemen. Niet van de persoon in kwestie maar van onze samenleving.
Soms wordt je weer verrast door een nieuwe naam, die natuurlijk niet echt nieuw is. Je doet een ontdekking over iemand die al jaren een meer dan gevierd fotograaf is. Zo verging het me vanmorgen toen ik per toeval terecht kwam bij Stefan Rappo. Zijn commercieel werk kun je scharen onder mode (en naakt) kunnen scharen. Hij werkt als vrije fotograaf voor verschillende magazines. Wat ik echter helemaal te gek vind, zijn de foto’s die je als vrij werk kunt betitelen. Room 42 is bijvoorbeeld zo’n serie.
uit de serie ROOM 42 van SEFAN RAPPO [download van zijn site]
Maar er zijn er veel meer en ook zijn video’s zijn het bekijken meer dan waard. Een geweldige creatieve geest waar je graag mee kennis maakt. Als je grasduint in zijn uitgebreide site kan het naar mijn idee niet anders dat ook jij je verwondert. Klik hier om naar zijn site te gaan.
Bijna aangekomen in de laatste maand van 2019. Nog snel mijn website up-to-date maken. Dat betekent nog enkele series samenstellen met foto’s die in de loop van dit jaar gemaakt zijn. Elk jaar schieten er weer een paar over en als ik geen vaart maak is het in 2020 niet anders.
‘but within that inch we are free’ [foto peter van tuijl]
Deze samenstelling kwam ik per toeval tegen. Twee foto’s op verschillende plaatsen en tijdstippen gemaakt samengevoegd. Ik was vergeten dat ik het totaalbeeld begin 2019 maakte. Mijn vraag is, bent u bij met het oude werk. Of neemt u de raadgeving van (straat)fotograaf Erik Kim aan. Kijk minstens een jaar niet naar je gemaakte (onbewerkte) foto’s. Open dan pas het desbetreffende mapje en kies dan welke beelden je kunnen beroeren.
Op de site van de Fotobond [Nederlands centrum vrijetijdsfotografie] de digitale versie van het magazine IN BEELD. De papieren versie verschijnt omstreeks 1 december.
windows – foto Sergey Gelman [from the site van internationalphotogrant]
Als je eens wat tijd hebt en je wilt wat meer kijken naar fotografieseries met verschillende thema’s en stijlen dan is dit een site waar je zeker eens op moet kijken. Kwaliteit en leerzaam!
Eyeshot is een zeer ambitieus project en heeft tot doel om een platform aan te bieden vol met publikaties en waar over straatfotografie wordt gesproken in de betekenis van beeldtaal en kunstvorm. Naast de website geven ze een magazine uit. Het is hun bedoeling om straatfotografie-publicaties aan te bieden die zijn gemaakt door fotografen en voor fotografen, zowel op amateur- als op professioneel niveau. Ze staan volledig open voor de samenwerking van lezers en besteden speciale aandacht aan het eindproduct door een kwaliteitsmagazine aan te bieden dat uniek is op het gebied van fotografie.
neem een kijkje op EYESHOT [foto SMAK Gent | Peter van Tuijl]
Ik heb me een klein half jaartje geleden op de nieuwsbrief van de site geabonneerd en er zeker geen spijt van. Elke week krijg ik de nieuwsbrief in mijn mailbox. Steeds enkele nieuwe fotografen die in een kort artikel worden voorgesteld en met een enkele klik ben ik zo bij het uitgebreide verhaal met nog eens een verwijzing naar de website of instagramaccount van de desbetreffende fotograaf.
Neem een kijkje op hun site en schrijf je desgewenst is.
NIJMEGEN – Het portret dat de Nijmeegse fotograaf Colette Lukassen heeft geschoten van de 11-jarige Emma is beste foto van het jaar in de National Geographic Fotowedstrijd 2019.
De prijs werd zondagmiddag in het Museon in Den Haag uitgereikt aan Lukassen. Juryvoorzitter Arno Kantelberg in het juryrapport: ‘De 11-jarige Emma is geboren als Gijs en dat zie je. De fotograaf heeft dat heel liefdevol in beeld gebracht.’ [AD, 17-11-2019]
Ik lees dat er ruim 11.000 foto’s waren ingezonden. De foto is sterk qua verhaal en prachtig én met heel veel gevoel gefotografeerd. Colette volgt Emma al een flinke poos en ongetwijfeld krijgt deze foto nog een prachtig vervolg. Je hoeft geen helderziende te zijn om te voorspellen dat de uiteindelijke serie een geweldige kwaliteit én impact zal hebben. Van harte proficiat Colette en we gaan het zien in de komende jaren! [Peter van Tuijl]
The elevator | Hamburg [foto peter van tuijl 10/19]
Does everyone have their own space ?
We weten heel goed hoe het voelt als iemand te dichtbij je staat. Zo iemand staat dan in je persoonlijke ruimte. Maar wat is dat nou eigenlijk, die persoonlijke ruimte? En betekent persoonlijke ruimte dat je niet om je heen kijkt. Of dat je de ander iets van jouw ruimte gunt.
Begin december heb ik de blog ‘Wat een mens zich zoal kan afvragen’ gepost. Ik fotografeerde een jongeman met een aardig petje, korte broek en in een geinige houding in FOAM. Ondanks dat ik toestemming van hem had (FOAM is een niet openbare ruimte) verknipte ik uiteindelijk de foto zodat de nadruk lag op zijn houding en niet meer op het aardige petje. De essentie naar mijn idee.
new york – identic
Deze foto maakte ik een maandje geleden in Hamburg. Ik zag hem al van ver aankomen en maakte enkele opnamen zowel voor deze foto als erna.
Natuurlijk kun je benieuwd zijn hoe zijn gezicht eruit ziet. Echter in dit geval heeft dat voor mij geen meerwaarde. Waar het mij om gaat is te zien. Tegelijkertijd bespeur ik de laatste tijd een zekere gêne als het gaat om de herkenbaarheid van personen. Wellicht het gevolg van de toegenomen privacy waarop mensen zich steeds vaker op doen voorstaan. Zo was ik afgelopen week (7 t/m 10 november) in Berlijn vanwege de festiviteiten rondom 30 jaar na de val van de muur. Op Alexanderplatz was donderdagavond in de donkerte een lasershow met tal van beelden uit 1989 en daarvoor. Teksten, foto’s en filmepisodes verschenen op de puien van winkels en gebouwen in afmetingen die je niet voor mogelijk houdt. Op het plein ontwaarde ik een groepje pubers. De meisjes droegen verlichte TV-torens als afgietsel van de 380 metershoge toren op het plein zelf. Een mooier contrast met de oude beelden kon ik me niet wensen dacht ik. Dus ik maakte wat foto’s van het groepje met op de achtergrond de laserbeelden. Totdat ze op mij afstormden en vroegen waarom ik hen fotografeerde. Mijn uitleg over het historisch perspectief van toen en nu, mocht niet baten. Ik wiste de foto’s en ging door met andere items. Even later zag ik dat ze elkaar fotografeerden. Facebook zeiden ze op mijn vraag wat ze ermee gingen doen. Privacy kent misschien wel verschillende opvattingen.
Afgelopen week was ik met 8 andere fotografen van de landelijke groep Journalistiek in Hamburg. We hebben in kleine groepjes heerlijk rondgedoold van Reeperbahn tot aan de uithoeken die je met de U-bahn maar kon bereiken. Zondagmorgen sloten we de trip af met een bezoek aan de Sunday Fishmarket. Niet zozeer vanwege de vis, het was amper 6 uur, maar vanwege de uitbundige feestgangers in de grote hal aan de zijkant van de markt.
het laatste graatje ……. [peter van tuijl]vroeg in de morgen op de Reeperbahn [peter van tuijl]
