Begin december heb ik de blog ‘Wat een mens zich zoal kan afvragen’ gepost. Ik fotografeerde een jongeman met een aardig petje, korte broek en in een geinige houding in FOAM. Ondanks dat ik toestemming van hem had (FOAM is een niet openbare ruimte) verknipte ik uiteindelijk de foto zodat de nadruk lag op zijn houding en niet meer op het aardige petje. De essentie naar mijn idee.
Deze foto maakte ik een maandje geleden in Hamburg. Ik zag hem al van ver aankomen en maakte enkele opnamen zowel voor deze foto als erna.
Natuurlijk kun je benieuwd zijn hoe zijn gezicht eruit ziet. Echter in dit geval heeft dat voor mij geen meerwaarde. Waar het mij om gaat is te zien. Tegelijkertijd bespeur ik de laatste tijd een zekere gêne als het gaat om de herkenbaarheid van personen. Wellicht het gevolg van de toegenomen privacy waarop mensen zich steeds vaker op doen voorstaan. Zo was ik afgelopen week (7 t/m 10 november) in Berlijn vanwege de festiviteiten rondom 30 jaar na de val van de muur. Op Alexanderplatz was donderdagavond in de donkerte een lasershow met tal van beelden uit 1989 en daarvoor. Teksten, foto’s en filmepisodes verschenen op de puien van winkels en gebouwen in afmetingen die je niet voor mogelijk houdt. Op het plein ontwaarde ik een groepje pubers. De meisjes droegen verlichte TV-torens als afgietsel van de 380 metershoge toren op het plein zelf. Een mooier contrast met de oude beelden kon ik me niet wensen dacht ik. Dus ik maakte wat foto’s van het groepje met op de achtergrond de laserbeelden. Totdat ze op mij afstormden en vroegen waarom ik hen fotografeerde. Mijn uitleg over het historisch perspectief van toen en nu, mocht niet baten. Ik wiste de foto’s en ging door met andere items. Even later zag ik dat ze elkaar fotografeerden. Facebook zeiden ze op mijn vraag wat ze ermee gingen doen. Privacy kent misschien wel verschillende opvattingen.
30 YEAR AFTER
