Categorie: fotografie

Nadat in de Gelderlander mijn expositie was aangekondigd werd ik enkele dagen daarna verrast door het volgende ingezonden stuk(je)

Narcistisch geleuter

Mensenfotograaf Peter van Tuijl uit Ulft is helemaal bij de tijd. Je kunt hem bellen (via zijn vaste nummer of op zijn mobieltje), je kunt hem mailen (op twee verschillende mailadressen), hij zit op Facebook, is te vinden op LinkedIn en hij plaatst werk op Google Plus. Onnodig te zeggen dat deze gedreven en gerenommeerde fotograaf een puike website heeft. Echter er is één social medium dat hij bewust links laat liggen. Van Tuijl twittert niet. Sommigen noemen twitteren ‘narcistisch geleuter’. Van Tuijl legt op zijn website www.fotopetervantuijl.nl op meer poëtische wijze uit waarom hij Twitter links laat liggen: ‘Een tweet is iets van een zucht en een scheet en op een mensenleven stelt het helemaal niks voor. Vooralsnog zie ik niet in waarom ik zou twitteren.’ J.F.

Ik heb een flauw vermoeden wie J.F. is. In ieder geval dank voor dit humoristisch geleuter.

De eerste keer dat ik werk van Francesca Woodman zag, zo’n 7 jaar geleden, was ik meteen verkocht en zeker toen ik haar biografie had gelezen. Een jong meisje, nog amper twaalf, begon haar ontdekkingstocht door de puberteit vast te leggen met foto’s. Haar ouders, beiden kunstenaar, hebben haar hiertoe waarschijnlijk gestimuleerd. Haar groei naar volwassenheid, met name op het mentale niveau, wordt in haar foto’s zichtbaar. Welhaast onbegrijpelijk dat zo’n jonge vrouw in staat was tot een dergelijke krachtige beeldtaal. Nog onbegrijpelijker het gegeven dat ze op zeer jonge leeftijd het leven verliet. Ze stierf op 22 jarige leeftijd.

Voor een presentatie voor de Fotobond maakte ik 2 jaar geleden een korte impressie van haar werk. De korte film is op Youtube te vinden.

Maandag j.l. ging de cursus straatfotografie in de afdeling Gelderland Zuid van de Fotobond van start. Ik heb eerst een korte inleiding gegeven. Daarna hebben alle deelnemers enkele foto’s laten zien en hun leervraag geformuleerd. In de komende maand gaan ze aan de slag met drie opdrachten. De cursus duurt ongeveer 6 maanden en in die periode zijn er 6 bijeenkomsten. Daarna gaat de groep als werkgroep van de afdeling verder.

Dit is een foto van Ton Venneman. In de middle of nowhere trof hij deze boerachtige mannen aan. Wat ze precies deden was niet helemaal duidelijk. Toen hij vroeg of hij een paar foto’s mocht maken, werd er tussen hen wat gedold. Kennelijk wisten ze niet zo’n raad met de situatie. Ik vind het een sfeervolle foto, waarin de mannen inderdaad niet helemaal raad wisten met de situatie. Dat geeft de foto iets van ongedwongenheid. Ook de verschillen tussen de drie mannen is mooi te zien. De locatie geeft ook een wat vervreemdend karakter aan de foto. Of zoals Ton zelf zegt: “ik weet niet wat ze precies aan het doen waren, misschien wel iets dat het daglicht niet helemaal kon verdragen”. Ton gaat de komende periode aan de slag met de regie van mensen in bepaalde situaties op ‘straat’.

Alex Prager is geboren in 1979 en woont en werkt in Los Angeles. In 2012 werd zij de winnaar van de prestigieuze FOAM PAUL HUF AWARD. Deze prijs wordt door FOAM jaarlijks aan een veelbelovende talentvolle fotograaf, jonger dan 35 jaar, uitgereikt. Alex Prager (autodidact) maakt foto’s en films. Voorbeeld van een intrigerende film is despair.

“Elke foto is een project”, zegt ze. “Dat kan in een dag gebeurd zijn maar ook heel goed mogelijk dat ik er maanden mee bezig ben. Ik zoek net zo lang tot ik tevreden ben en dan druk ik pas af.” Haar foto’s doen psychedelisch aan, hebben een karakter van vervreemding door de situatie die je als beschouwer in haar werk aantreft.