Dit zijn de twee taferelen die van wezenlijk belang zijn voor de fotograaf Sayuri Ichida, zo schrijft ze op haar website. De van oorsprong Japanse fotografe (1985, Fukuoka, Japan) woont en werkt nu in het Verenigd Koninkrijk. De reden van deze blog is de verrassing van de verscheidenheid van haar werk, althans zo ervaar ik dat. Een speelse serie van een balletdanseres, een serie abstracte mensbeelden, zelfbeelden en een typologische serie huizen. De serie van de balletdanseres verbaast en verblijdt. Speels met een titel die tot verder nadenken stemt: ‘Vreemdeling in een vreemd land‘.
Vera in Vera als hedendaags vrijheidsbeeld, hopeljk wordt haar schreeuw snel de waarheid!
Deze foto maakte ik enkele weken geleden in de Spaanse stad Vera. Op zaterdag is het daar markt en met het bijna altijd mooie weer een drukte van jewelste. Allemaal mensen van daar, waarschijnlijk waren wij de toeristen. Allemaal mensen met een verschillende komaf, van heidenen, christenen, moslims en waarschijnlijk nog veel meer verscheidenheid. Het voelde volledig vertrouwd en ik ben geen moment argwanend laat staan angstig geweest, de ruszak gewoon op de rug en de portemenee in de kontzak. Vera, eenheid in verscheidenheid. Deze dame, ik noem haar Vera, was de enige persoon die het verschil maakte. Een vreedzaam protest dat meer weg had van een smeekbede. Met alles wat hier in de afgelopen weken in de politieke arena wordt afgeroepen, een weldaad voor het oog, gevoel én voor het verstand. Verstand is ver te zoeken als ruim 16.000 kinderen en nog eens bijna 30.000 volwassenen, waarvan meer dan de helft vrouwen allemaal gestorven door wapengekletter van een ‘bevriende mogenheid’. Ze worden aangemerkt als leden van een terroristische organisatie. Hoever is het gevoel én het verstand dan afgdwaald. Vera in Vera, Vera is een moedig mens, Vera in het kwadraat ‘viva la vera’ dat vertaalt in het Nederlands ‘lang leve de waarheid’ betekent. Het moet volgens mijn gevoel én mijn verstand snel afgelopen zijn, nu de anderen nog!
Ja, zo voelt het wel een beetje. Vanochtend vroeg naar Enschede om de expositie ‘PEOPLE MATTER’ van Frans Rentink en mij te ontmantelen. Met dank aan de vrijwilligers van Galerie OBKJEKTIEF en met name Jan Geelen die ons aanspreekpunt was. Ook fijn dat ik via de mail nog wat reacties van bezoekers ontving. De foto hieronder werd vaak als favoriet aangewezen. Overigens komt de nieuwe volgende expositie als snel, namelijk I TALK IN PICTURES met ruim 120 foto’s van 48 BMK-fotografen, waarvan ik er een ben.
nabij en toch ver weg | malaga 2023
De komende expositie bij OBJEKTIEF heeft een veelbelovende titel ‘Morgen ligt de vis erin’ van fotograaf Emiel Muijderman. Emiel schrijft over de expo “de titel van deze expositie, ‘Morgen ligt de vis erin’, verwijst naar het feit dat vis vroeger werd verpakt in oude kranten, een knipoog naar de vluchtige aard van fotojournalistiek. De foto’s die hier zijn te zien, zijn niet zomaar momentopnames; ze zijn getuigenissen van gebeurtenissen, emoties en verhalen die anders misschien zouden worden vergeten.” De opening is zondag a.s. (17 november) om 16.00 uur in de Galerie aan de Walstraat 33 in Enschede.
Curator/Fotograaf Roel Visser selecteerde 124 foto’s uit het werk van de Landelijke Groep Bondsmeesterklasse [BMK] van de Koninklijke Fotobond, het Nederlands Centrum voor Vrije Fotografie.
De BMK viert met deze expositie haar 65 jarig bestaan. Afgelopen mei verscheen in het kader van dit lustrum al het boek ‘BMK, volop in beweging’ met daarin hedendaags werk van de leden. Het boek is tijdens de expositie te koop in de galerie en je kunt het hier digitaal bekijken.
Curator van deze expositie, Roel Visser, maakte vooral furore met zijn foto’s waarin een scherpe kritiek op aspecten van de welvaartsstaat naar voren komt. Hij maakte zeven boeken over documentaire projecten en ‘Hier in Holland’, het fotoboek dat in 2000 uitkwam, vormt daarin het hoogtepunt. Visser won verschillende prijzen, nationaal en internationaal. Hij werkte o.a. voor de Nieuwe Revu en de HP/de Tijd.
De opening van de expositie in Pennings Foundation is op 14 december 15.00 uur door Petra Cardinaal [directeur/bestuur Pennings Foundation], Roel Visser [Curator] en Cora Sens [voorzitter van de Koninklijke Fotobond]. U bent van harte welkom.
Tijdens de expositie worden op zaterdagen lezingen en workshops door BMK-fotografen gegeven. Raadpleeg de BMK website voor de Inhoud en precieze tijden hiervan.
PENNINGS FOUNDATION, Geldropseweg 63, 5611 SE Eindhoven. Openingstijden tijdens de gehele expositie van woensdag t/m zaterdag steeds van 12.00 tot 17.00 uur. Op zondag 15 december is de expositie ook toegankelijk tussen 12.00 en 17.00 uur.
De expositie wordt mede mogelijk gemaakt door Profotonet.
‘Tijd over hebben’ komt in onze 24/7 hectische wereld niet zo heel vaak voor. Ja, misschien als je vakantie hebt en niets gepland. Dan zie je soms dat kleine dingen heel groots kunnen zijn en je dichter brengen bij jezelf en meer in verbinding met je directe omgeving.
Als je wat tijd over hebt, zou je je ook kunnen onderdompelen in fotografie van anderen. PHOTO.COM is een organisatie die magazines uitgeeft (AAP-magazine), veel digitaal publiceert over fotografie en af en toe wedstrijden uitschrijft. In de uitgave van november tref je de 25 winnaars aan van de wedstrijd ‘de beste keus in kleurenfotografie’.
De winnaar van AAP Magazine 43 Colors is Fabien Dendiével (Frankrijk). “Toen ik terugkwam van een reis naar Athene, maakte ik deze foto. Ik had een paar biertjes gekocht op het vliegveld om te toosten op mijn week in Griekenland. Toen ik er halverwege de vlucht een opende, werd het licht prachtig zacht en verlichtte het het bier dat ik op het dienblad had gezet perfect. Met nog één foto over op mijn Pentax 67, greep ik het moment. Er kwamen nieuwsgierige blikken van passagiers in de buurt, maar ik ben er inmiddels aan gewend. Ik had op dat moment nog niet aan William Egglestons iconische foto van de cocktail in een vliegtuig gedacht, maar ik denk dat deze afbeelding het misschien in gedachten brengt.”
Heerlijk om door de collectie te dwalen en daar waar je denkt meer te willen zien door een eenvoudige klik op de website van de desbetreffende fotograaf te komen. Voor dat je het in de gaten hebt, ben je zo een uur verder.
Daar kwam ik ook William Ropp tegen, voor de zoveelste keer. In 2007 ontmoette ik hem tijdens de eerste week in juli als exposant op het beroemde fotofestival Les Rencontres d’Arles. Indringende foto’s van kinderen, veelal portretten. Het is niet bij die keer gebleven. Elk jaar dat ik er was had hij weer een expositie met nieuw werk. Werk dat je ook op zijn website kunt bewonderen.
William Ropp is geboren in 1960 en woont in Nancy. In 1988 maakte hij een zeer succesvolle serie zwart-witfoto’s van menselijke figuren, weerspiegeld in vervormende spiegels. Er volgden verschillende boeken. In 1993 raakte hij geïnteresseerd in ongecontroleerde houdingen, waarbij hij zijn onderwerpen in een studio in duisternis dompelde en hun contouren ‘schilderde’ met een lichtstraal, waarbij het binnendringen van licht vormongevallen veroorzaakte. In 2007 nam hij een volledige pauze van het studiowerk en produceerde een krachtig droomachtige serie foto’s van kinderen in Afrika. Het boek ‘Dreamtmemories from Africa’ volgde. Vervolgens werd hij leraar en gaf hij workshops over de hele wereld en elders. Voor het vervolg zie zijn website.
Het zijn niet de meest lichtvoetige fotografen die ik in deze blog laat passeren. De ene, een meester op leeftijd die al vanaf de jaren zestig de zelfkant van de mensheid documenteerde om er vervolgens (bijna) niet meer mee op te houden. De ander, een stuk jonger maar met bijna dezelfde hardheid in zijn foto’s. Het is geen nepnieuws, wel beelden die de ongemakkelijke waarheden en complexiteit van onze hedendaagse wereld tonen.
Petersen werkt in een beeldstijl waarvan de esthetisch ingestelde fotografen gruwelen. Onscherpte, een zekere willekeur in de compositie en grof en gruizig zwart-wit, waar de zilverkorrels (we schrijven het analoge tijdperk) soms van het barietpapier af te scheppen waren. De voorstelling, dat wat je letterlijk ziet, is letterlijk al even ‘zwart’ als de afdrukken. Je moet echt op zoek naar zijn foto’s op verschillende sites want een eigen is niet te vinden. Petersen is een fotograaf die ik weleens met Robert Franck vergelijk. Gevaarlijk want hun eigengereide themakeuzes en visualisaties zijn hun belangrijke en wellicht ook hun enige overeenkomsten. Maar die eigenzinnige aanpak is wel wezenlijk en hebben als gevolg gehad dat ze belangrijke ankerpunten zijn in de geschiedenis van de documentaire fotografie.
Petersen brak door met zijn Café Lehmitz, een kroeg met pooiers en prostituees aan de Reperbahn in Hamburg. Ik prijs me gelukkig dat ik het boekje als eerste uitgave -weliswaar beduimeld- in mijn boekenkast heb staan. Het boek is overigens meerdere keren als herdruk verschenen. Op dit moment kun je o.a. terecht bij bol.com (Engels, Hardcover, ISBN 9783791389288, uitgave 7 maart 2023, 120 pagina’s
Petersen heeft een unieke stijl met het vermogen om de echte waarheid vast te leggen. Zijn foto’s neigen vaak naar het surrealistische, vreemde momenten die het gewone overstijgen. Dat zit zeker niet alleen in zijn onderwerp als zodanig. Het lijkt erop dat de visualisaties je meenemen in de onechte werkelijkheid. Zoals eerder gezegd zijn beelden zijn meestal in zwart-wit, rauw, emotioneel, zwaar ‘drukkend’ op het gemoed, maar ook verrassend eerlijk. Hij werkt veel met contrastrijk natuurlijk licht en vaak in close-up beelden waarin de menselijke ervaringen worden vastgelegd, van vreugde tot wanhoop. Als je naar zijn foto’s kijkt beleef je de persoonlijke diepte en engagement van de fotograaf.
“Emotie is de ultieme vorm van waarheid.” — Anders Petersen
Matthias Koch werkt seriematig waarbij transformaties en veranderingen belangrijke thema’s zijn. In de serie “Metamorfose’ is het een verkenning van de overgang van de kindertijd naar jong volwassenheid. De intimiteit is voelbaar, echter voor mij zit er ook wel iets van dreiging in de beelden. De foto’s tonen het proces feitelijk, maar de ziel daarvan is voelbaar. Zonder dat ik dat in heldere formuleringen of rationele beschrijvingen kan vatten. Er blijft een mysterieuze waas om heen hangen. De beeldtaal kent ook filmische kenmerken door onscherpte, vlakken die niet afgebakend zijn of momenten bijvoorbeeld in situaties die net niet het ene moment weergeven, maar fluïde het moment voor en na ook (invoelend) tonen.
Een documentair landschapsproject van Markus Naarttijärvi dat de ruimtes tussen natuur en industrie in Noord-Zweden onderzoekt in een tijd van industriële transformatie. Het resultaat is een inhoudelijke grens tussen het winstgevende en het ongerepte. In zijn achterland verschijnen interacties tussen functie en schoonheid. Het land wordt getoond voorbij het zichtbare en het bekende, in sneeuwstormen, winterse duisternis en peinzende isolatie.
Markus Naarttijärvi is een fotograaf en een rechtsgeleerde en werkte als fotojournalist en freelancer voor een aantal Zweedse dagbladen. Daarna ging hij naar de universiteit voor een academische rechtenstudie. Hij werkt nu als hoogleraar rechten aan de universiteit van Umeå, Zweden, waar zijn onderzoek en onderwijs draaien om grondwettelijke rechten en de rechtsstaat, met name het snijvlak van technologie, veiligheid en mensenrechten. In de fotografie ligt de nadruk op lange termijn documentaire projecten waarbij steeds de interactie tussen natuurlijke en industriële landschappen een rol speelt.
Enkele weken geleden discussieerden Frans Rentink en ik over de prijslijst van onze expositiefoto’s in Galerie Objektief. Uiteindelijk waren we het er over eens dat de foto’s van PEOPLE MATTER niet konden wedijveren met beelden die aangeboden werden op Artnet. Vandaag kreeg ik er weer een in mijn postbus. Een foto van Cindy Sherman uit 1979 [zonder titel uit de reeks filmstills]. De geschatte waarde was 60.000 – 80.000 dollar. Het bod van vandaag was al 43.000 doillar.
Journalisten ontvangen van de ‘krantenjongens’ op dit moment een bedrag van 25 tot 60 euro’s voor een foto. Wat zou een krant zijn zonder beeld. Naar mijn mening kun je nog beter een krant hebben zonder woorden. Wat is de waarde van een (oude) foto? Nou ja zo’n foto van Cindy Sherman, nog volop in het leven staand en nog steeds prachtige beelden makend is dus gekmakend duur. Niet voor de verzamelaar, denk ik. Foto’s zijn wellicht voor hen een investering. Of is het toch de liefde voor de fotografie?
Naar mijn idee geldt die liefde zeker voor de Belgische Astrid Ullens. Ze kocht haar eerste foto toen ze nabij de zestig was. Nu op haar 85 jarige leeftijd telt haar verzameling bijna zesduizend foto’s van fotografen met wereldfaam. Om er zomaar een ;paar te noemen: Walker Evans, Lee Friedlander, Hiromi Tsuchida, Diane Arbus, Helen Levitt, Guido Guidi en nog veel meer. Afgelopen zomer werd een deel van haar collectie tentoongesteld op het fotofestival in Arles. Astrid Ullens heeft een eigen epositieruimte en er is een foundation met haar naam. Kijk hier maar eens …
Ook is ereen boek verschenen – 576 pagina’s, 3,5 kg, meer dan 5 cm dik – van de verzameling met vooral documentaire fotografie. Het boek SAGA is niet goedkoop, maar is een schijntje als je beseft dat één foto van een fotograaf uit het boek waarschijnlijk al het duizendvoudige kost. Saga is te koop voor ongeveer 77 euro, EAN 9789464781038.
Een mooi artikel over Astrid Ullens lees je hier op L’OFFICIEL.
Van 18 oktober tot en met 19 december exposeert het Oostgelders Fotografen en Kunstenaars Collectief (OFKC) in het FotoKabinet in Oerkroeg Schiller in Aalten. Het overkoepelende thema is “Achter gesloten deuren”.
Tijdens de tentoonstelling zijn circa 11 beelden te zien, waarin de deelnemers hun kijk geven op het thema. Dat levert een grote variatie op, zowel in de locaties als in de gekozen onderwerpen. Sommigen kiezen voor het portretteren van mensen, anderen kiezen voor een afstandelijker benadering. Ook zijn er beelden die een beroep doen op het gevoel van de kijker. Dan gaat het over begrippen als melancholie, eenzaamheid en verwondering.
Soms wordt duidelijk wat zich achter gesloten deuren afspeelt, maar in veel gevallen kan de bezoeker een eigen interpretatie maken.
De deelnemende leden zijn: Bettina Hogeweg, Gerjo te Linde, Wim Peters, Judith Spook, Peter van Tuijl, Ton van Vroonhoven, Gert Wielink en Dinie Wikkerink.
Van 18 oktober tot 19 december 2024 in Schiller, Prinsenstraat 4 Aalten. Open di-wo van 19.00-01.00, do van 16.00-02.00, vr-za-zo van 14.00-02.00
Fotografie kent vele vormen én dient vele doelen. Volgens mij heeft alle fotografie te maken met communicatie. De een communiceert over schoonheid, wat dat dan ook precies kan zijn, een ander stelt het verhalende aspect centraal. Een reclamefotograaf heeft een (heel) ander doel dan de journalist en de autonoom werkende fotograaf is met zijn/haar binnenwereld aan de slag. Een bijzonder doel heeft Marjan Rosendahl met haar fotografie. Hieronder lees je wat ze er zelf over zegt.
“Pas wanneer je het zelf ervaart, besef je hoe kostbaar afscheidsfoto’s kunnen zijn. Om mij verder te ontwikkelen binnen deze bijzondere tak van fotografie, ben ik begin dit jaar begonnen met de opleiding tot Bekwaam Afscheidsfotograaf. Tijdens deze opleiding leer ik niet alleen hoe ik op respectvolle en professionele wijze een uitvaart kan vastleggen, maar ook hoe ik om kan gaan met mensen in rouw.
Om praktijkervaring op te doen en mijn portfolio uit te breiden, heb ik samen met enkele medestudenten een uitvaart in scène gezet. Naast de resultaten van dit project, zijn we dankbaar dat we van nabestaanden toestemming hebben gekregen om foto’s te exposeren die gemaakt zijn tijdens de afscheidsceremonie van hun dierbare.
Tijdens dit evenement is er de mogelijkheid om in een sfeervolle setting met onze partners in troost in gesprek gaan.”
Bij doodGEWOON, een evenement van afscheidsfotografen staan Nikky Hols en Marjan Rosendahl stil bij het leven, verlies en troost. We willen laten zien hoe herinneringen troost kunnen bieden en dat verdriet en afscheid persoonlijk en betekenisvol gemaakt kunnen worden.
Bekijk de fotoexpositie en ontmoet partners in troost, zoals: een rouwbegeleider, uitvaartverzorger en andere professionals die betrokken zijn rondom het afscheid. Kom langs en ontdek hoe ook fotografie bij een afscheid van het leven waardevol kan zijn.
zondag 3 november 2024 van 14.00 – 17.00 uur op locatie: H.Antonius van Padua, Smallestraat 35, 6942 HA Nieuw-Dijk (Didam). De toegang is gratis.
Afgelopen woensdag was ik in Museum More vanwege een feestelijke bijeenkomst met de erelden van de Fotobond. Naast de eigen collectie surrealisten een grappige en soms ook enigszins ontroerende serie foto’s van Pixy Liao. Ze legt al jaren haar liefdesrelatie vast met Moro, haar partner, in een theatrale setting zowel ‘binnenkamers’ als op locatie in de vrije natuur. Het is een relatief kleine expositie in de tuinzaal van het museum. Alhoewel klein, ik denk dat er toch wel zo’n 50 grootformaat foto’s hangen. Ik vond het een aangename expo, maar hoorde om me heen wel opmerkingen dat de enscenering te veel en te vaak was doorgevoerd en dat het op een kunstje begon te lijken. Nou ja, is niet het hele leven een kunstje. Er is nog ruimschoots de tijd om zelf te gaan kijken, nog tot 25 maart 2025 in museum More in Gorssel.
Misschien kwam het wel door deze expositie dat ik vanochtend nog eens aangenaam verrast werd door PHOTOSNACK. Een paar weken geleden werd ik op deze ‘site’ geattendeerd door Frans Rentink, fotovriend waarmee ik van 6 oktober tot 15 november exposeer in Galerie OBJEKTIEF in Enschede. Je kunt eenvoudig aanmelden met als resultaat dat je elke dag een nieuwe fotograaf in je mailbox krijgt. De ene keer levert dat een interessante verdieping in het werk van de fotograaf op, een andere keer heb je het snel gezien. Natuurlijk, we hebben allemaal zo onze voorkeuren. Enfin, mijn aangename verrassing vandaag … Brooke DiDonato
Een fotograaf die door het onmogelijke een ongelooflijke humor als uitgangspunt hanteert voor haar fotografie. Dit kan niet waar zijn of wat een zooitje is het daar of … In ieder geval in de meeste gevallen krullen mijn mondhoeken naar boven bij het zien van haar foto’s.
De foto’s van DiDonato lijken vaak ongelooflijk precies, gecomponeerd en op een bepaalde manier perfect. Is er sprake van toeval, wordt ze geinspireerd vooraf en werkt ze met name conceptueel (het kan waarschijnlijk niet anders) of is er sprake van vooraf bedenken en dan toch de intuïtie toelaten? In een interview in het kunstmagazine Colossal zegt ze daar zelf over: “Er is niet veel dat toevallig is, behalve dat ik toevallig op de locatie stuit en misschien met wie ik op dat moment ben. Veel van de mensen met wie ik werk zijn vrienden, en uiteraard werk ik veel met mezelf aan zelfportretten. Dus er is niet echt veel toevalligs aan, behalve dat ik aan het wandelen was en dacht: “Oh mijn god, ik hou van deze locatie!” Eigenlijk heb ik net deze foto gemaakt. Het is een gebogen hek, en iemand buigt zijn hoofd naar beneden?” Het lijkt zo simpel …!
Brooke DiDonato is geboren in 1990 in Ohio en woont en werkt nu in Austin, Texas. Na haar studie fotojournalistiek aan de universiteit begon DiDonato een reeks persoonlijke werken te ontwikkelen waarin ze het begrip realisme dat door het fotografische medium wordt veroorzaakt, in twijfel trok.
Haar beelden stellen scènes voor uit het dagelijks leven die vervormd zijn door visuele abnormaliteiten. Met haar foto’s laat ze nog maar eens zien dat foto’s de waarheid niet vertellen maar ontstaan in de fictieve wereld van de fotograaf en later in de wereld van de beschouwer een plaats krijgen.
Het zijn fantastische foto’s, alhoewel er ook mensen zullen zijn die het te ver vinden gaan of dat de herhaling ook hier het tot een kunstje maken in plaats van kunst. Maar ook hier zeg ik, oordeel zelf. Overigens wordt haar werk overal op de wereld tentoongesteld en heeft ze gerenommeerde bedrijven in haar stal waardoor niet onverdienstelijke inkomsten naar ik vermoed.
Dat schrijft Ton Hendriks, hoofdredacteur in zijn voorwoord van nummer 6 van PF. Het fotomagazine staat in het teken van storytelling en gaat over verhalen vertellen met beelden. Een kleine maand geleden werd er een oproep gedaan aan fotografen voor de rubriek Debuut/Talent. Na enige twijfel -immmers om als grijsaard in te zenden voor de rubriek debuut- toch maar een aantal foto’s van Huis en Habitat ingezonden. Toen ik gisteren de nieuwe PF opensloeg was ik verbaasd en blij (en mijn vrouw enigszins trots). Pieter en WillyPeter de kunstenaars/kluizenaars uit mijn boek, fraai in de Professionele Fotografie. Voor als je nog verder wilt kijken naar deze twee bijzondere mannen, kijk dan op deze speciale pagina van mijn website of bekijk de Pdf van het boek. Ook aan te bevelen is de korte film die filmmaker Theo Uittenboogaard ongeveer 50 jaar geleden van de jonge kunstenaar Pieter maakte en waar ik eerder een blog over maakte.
Van 15 oktober t/m 8 december presenteert het Nederlands Fotomuseum, in samenwerking met de Steenbergen Stichting, de 27e editie van het Steenbergen Stipendium. Dit is dé prijs voor het beste fotografische afstudeerwerk, gemaakt door een student aan één van de Nederlandse kunstacademies. Jammer dat dit jaar de laatste editie van Steenbergen Stipendium is, maar het Fotomuseum gaat door met een (nieuwe) prijs voor fotografietalent van Nederlandse kunstacademies.
Zijn de belangrijkste prijzen voor het Nederlandse kinderboek. De Griffels worden toegekend aan de beste kinder- en jeugdliteratuur en de Penselen aan de mooist geïllustreerde prentenboeken.
De leesvaardigheid van Nederlandse 15-jarigen is tussen 2015 en 2018 nog verder gedaald. Bijna de helft van de 15-jarigen vindt lezen tijdverspilling. Ongeveer 60% leest alleen als het moet of om informatie op te zoeken (Gubbels 2019).
samsung gadget for young kids | Malaga 2024
Een van de redenen is dat kinderen en ook jong volwassenen meer zin hebben in facebook, tiktok, video’s kijken, computerspelletjes.
KINDERBOEKENWEEK 2 t/m 13 oktober
Geef ze stripboeken of graphic novels of gewoon een gewoon boek!
Ondanks dat ze niet echt vrolijk kijkt hoop je toch dat ze later, als ze echt groot is, leest en haar kinderen ook weer boekjes in de hand duwt | Amsterdam 2024
Misschien denk je dat ik ze niet allemaal meer op een rijtje heb staan met deze titel. Niets is minder waar. Overigens heb ik het niet bedacht maar Maurice Hermans. En tot vorige week kende ik die niet. Ik werd erop gewezen door fotograaf/bloglezer/fotovriend Jan Moes die hem gesproken heeft op UNSEEN. Zijn korte introductie maakte me nieuwsgierig en ik vroeg Jan of hij een (zogenamde externe) blog wilde schrijven. En ja, lees hier verder…
En met dank aan Jan Moes. Kijk ook eens op zijn website, je wordt niet teleurgesteld is mijn overtuiging.
Waar een bezoek aan UNSEEN voor velen start bij de presentaties van de fotogalleries in De Gashouder, begint die van mij steevast bij de Bookmarket. In de Bookmarket is een grote verzameling van internationale bookpublishers te zien. Ik richt mij dan vooral op de publishers die v.w.b. de boekontwerpen vernieuwend zijn.
Zo werd mijn aandacht dit jaar getrokken door de stand van BUY MY DARLINGS, deze Publisher is bekend van het werk van o.a. Martijn van de Griendt.
Ik kwam daar in gesprek met Maurice Hermans over zijn boek OO OO AA. (ONONTKOOMBAAR zonder klinkers, die als het ware een kreet vormen).
‘De grijsaard moet de zwartharige niet begraven’, luidt het gezegde. Wanneer er sprake is van onaanvaardbaar verlies, in het geval van de dood of zelfmoord van een jong kind, blijven de achterblijvers achter met grote vragen.
Maurice verloor op 8-jarige leeftijd zijn moeder aan suïcide en 5 jaar geleden overleed zijn toen 12-jarige zoon aan een hersenbloeding.
Met rauwe en emotionele foto’s van het gezin, het leven van zijn zoon en foto’s van zijn moeder, neemt Maurice je op een zeer indringende en persoonlijke manier mee in de verwerking van het verlies binnen het gezin. Hoe het verlies van zijn zoon het verlies van zijn moeder opnieuw tot leven bracht.
Naast de foto’s bestaat het boek uit teksten over verlies door schrijver Anton Dautzenberg en 340 WhatsApp berichten van vrienden en familie.
In het boek geeft Maurice je een intieme inkijk in het onaanvaardbare verlies van zowel zijn moeder als zijn zoon.
Maurice vertelt mij dat het boek mede is gemaakt om een opening te geven om verlies van dierbaren gemakkelijk te maken. Het maken van het boek heeft 4 jaar in beslag genomen.
De katernen in het boek zijn uitklapbaar, waardoor de verhaallijnen van het boek in elkaar opgaan, geheel in overeenstemming met wat Maurice wil vertellen, het verdriet en verlies van zijn moeder en zoon.
Het boek is een poëtische en confronterende fotografische reis door rouw en verlies die een aanzet kan geven tot verwerking.
