Nog steeds praat ik er over. De eerste fotogroep waar ik lid van werd. Nadat ik jarenlang in mijn uppie, enkele fotograferende collega’s niet meegerekend, fotografie ‘bedreef’, werd ik in 1977 lid van Ericamera, een nog jonge club in Eindhoven. De liefde voor de fotografie -vandaar het woord ‘bedreef’- werd er alleen maar groter. Een club jonge fototgrafen, vanaf 25 en de oudste 43, met de wildste ideeën. Allerlei projecten werden bedacht en verschillende landelijke toppers gaven workshops en lezingen die ons alleen maar scherper en nog meer ‘belust’ maakten. Onder andere Marie Bot, Paul de Nooijer, Erwin Olaf, Aart Klein en de Belg Carl Uytterhaegen ‘joegen’ ons naar het inhoudelijke beeld. Natuurlijk gaat het in de fotografie ook om het esthetische en de vormgeving, maar toen al peperden we elkaar in, onder invloed van de ‘meesters’, dat het toch vooral ging om de inhoud, het verhaal. We spraken dan ook van de achterkant van de foto. In 1989 verliet ik Eindhoven vanwege mijn werk en daarmee ook Ericamera. Net als het eerste meisje vergeet je je eerste fotoclub niet, zeker niet als daar de basis ligt van je verdere fotografie.
Inmiddels zijn we jaren verder en viert Ericamer het halve eeuwfeest. Met de plezierige herinneringen in mijn kop wil ik daar ook graag kond van doen. Een mooi jubileumprogramma hebben ‘de jongens en meisjes’ van het huidige Ericamera in elkaar getimmerd. De moeite waard om er aan deel te nemen. Op donderdag 25 mei komt Sacha de Boer (weer zo iemand die kan inspireren, motiveren en enthousiasmeren) een lezing verzorgen in de concertzaal van het Cultureel Kunstzinnig Centrum in Eindhoven. Om 19.30 uur staat de koffie klaar. Lees meer hierover en over het verdere jubileumprogramma in deze pdf.
In bijna elk land in de westerse wereld, verstopt in een hoekje van de badkamer of keuken, stapelen pillen, capsules en zalfjes zich op. Alleen al in Frankrijk zal bijna een op de twee medicijnen niet worden geconsumeerd. In tegenstelling tot dit verkwistende gedrag lijden ontwikkelingslanden aan een chronisch gebrek aan toegang tot gezondheidszorg. “Home Pharma” documenteert onze relatie met medicijnen in de eenvoudigst mogelijke bewoordingen. Om te laten zien dat medicijnen niet zomaar handelswaar zijn, maar een lakmoesproef zijn van de samenleving waarin we leven, dringt dit project door tot de intimiteit van gezinnen over de hele wereld.
Gabriele Galimberti, geboren in 1977, is een Italiaanse fotograaf die nauwelijks verblijft in zijn geboortestreek Toscane. Hij reist voor zijn fotoreportages over de hele wereld. Daarbij is steeds sprake van langlopende projecten waarbij de typologische beeldtaal een belangrijk uitgangspunt is.
Sommige daarvan zijn in boekvorm uitgebracht, zoals Toy Stories, In Her Kitchen, My Couch Is Your Couch en The Heavens. Deze laatste serie maakte hij samen met Paola Woods, een Nederlands-Canadese fotograaf, regisseur, curator en docent. Ook in zijn werk vind je typologische kenmerken, weliswaar iets minder ver doorgevoerd dan bij Galimberti.
Galimberti is een documentair fotograaf die door de enscenering in zijn werk een hoge mate van originaliteit bereikt. De werkelijkheid lijkt in zijn foto’s overstegen te worden door zijn creativiteit en zijn (ver)beeldingskracht. Het werk wordt liefdevol getoond en tegelijkertijd ligt er (vaak) een redelijk harde werkelijkheid onder. Bij aspecten van onze samenleving worden op zijn minst vraagtekens geplaats door de mensen te portretteren met hun eigenaardige verzamelingen. Zijn foto’s hebben een relatie met foto’s die mensen zelf zouden posten op de social media als facebook of insta. Daarmee is er de correlatie met het ‘echte’ leven, maar door zijn fotografisch vernuft krijgen de foto’s ook een vervreemdend karakter. De surrealiteit van de foto’s, vooral door het seriële, maakt dat je nog meer de betekenis van deze ‘gewone hedendaagse wereld’ gaat beschouwen. Ik beleef genoegen aan zijn fotografie en tegelijkertijd drukken de foto’s mij op de feiten. Ik kan me niet voorstellen dat we zoveel bezittingen nodig hebben, zoveel wapens, medicijnen of kinderspeeltjes.
Voor zijn serie over wapenbezit is hij naar alle uithoeken van de Verenigde Staten gereisd, van New York City tot Honolulu. De wapenbezitters lieten hem met trots hun arsenaal aan ‘killing-machines’ zien. Galimberti slaagt erin om de dubbelheid van trots en het verderfelijke van dit bezit in zijn foto’s weer te geven. Daarbij vertelt het situationele, de omgeving waarin ze gefotografeerd zijn, ook het een een ander over wie ze zijn. Wat het in mijn ogen extra maakt is het onverwachte dat in elk van zijn foto’s wel ergens aanwezig is.
De helft van alle vuurwapens ter wereld die in het bezit zijn van particulieren voor niet-militaire doeleinden, bevindt zich in de Verenigde Staten van Amerika. Het totale aantal overtreft inderdaad de bevolking van het land: 400 miljoen wapens voor 328 miljoen mensen. Dit is geen toeval en ook geen marktgerelateerde kwestie: het is veeleer een kwestie van “traditie” en grondwettelijke garantie vastgelegd in het tweede amendement, geratificeerd in 1791. Deze wet verzekert de inwoners van de nieuwe onafhankelijke gebieden dat hun federale De regering zou op een dag haar gezag over hen niet kunnen misbruiken, en ze hebben het recht om wapens te dragen gegarandeerd.
Gabriele werkt aan zowel solo- als gedeelde projecten en ook aan opdrachten voor internationale tijdschriften en kranten zoals National Geographic, The Sunday Times, Stern, Geo, Le Monde, La Repubblica en Marie Claire. Zijn foto’s zijn tentoongesteld in shows over de hele wereld, zoals het bekende Festival Images in Vevey, Zwitserland, Le Rencontres de la Photographie in Arles (daar zag ik de serie The Heavens samen met Paolo Woods voor het eerst) en het beroemde V&A museum in Londen. Gabriele won de World Press Photo 2021 in de categorie “Portrait Stories” met zijn project THE AMERIGUNS
Het meinummer gaat over PARK. Aanleiding is de buitenexpositie die vanaf eind juni – bij het begin van de zomer – te zien is in het St Bernardus Park in het vestigingstadje Bredevoort. Op de buitenexpo hangen 29 werken van 9 leden van het kunstenaarscollectief OFC tot en met 21 juni 2024.
Een vreemd beeld dat bestaat bij de gratie van een spiegelend raam, de twee kappers, de omgeving buiten en binnen en hier en daar na nog wat trekken aan de sliders van photoshop.
Had ik het zo gezien, meteen bij de opname? De eerlijkheid gebied om de vraag ontkennend te beantwoorden. Het beeld ontstaat, net als bij zovele straatfotografen, als basisbeeld in een fractie van een tel. Je voelt als het ware ‘hier zit iets in’. Later, som veel later, na maanden bekijk ik mijn beelden opnieuw en kies wat de moeite waard lijkt om ermee verder te gaan. Ik loop door mijn foto’s. Ik kijk en ‘klik’ opnieuw en ik loop ‘herhaald’ door de straten van toen. Wellicht in een andere ‘stemming ontdaan van de hectiek, geuren en kleuren van toen’. Bovendien bewerk ik de foto nog wat na, niet zozeer om objecten weg te toveren -hoewel ik daar in de vrije fotografie niet tegen ben- maar zeker wel om het beeld nog aantrekkelijker te maken en bovendien vooral om de betekenis, ‘mijn verhaal’ duidelijker voor het voetlicht te brengen. We maken allerlei keuzes om tot een beeld te komen dat je aan anderen wilt laten zien. De waarheid met een grote W is het allang niet meer. Het is jouw fotografische waarheid, het is jouw wereld die je wilt laten zien in de foto.
In het kader van wat ik hier hierboven schrijf ben ik in verwarring en verontrust door de ontwikkeling van de kunstmatige intelligentie (AI) in de fotografie en de discussies daaromtrent. Een maand of wat geleden zag ik een post hierover op LinkedIn met heftige en niet misvertane reacties. De afkeuring van AI geproduceerde beelden versus de reacties die AI omarmen als het toekomstige allesbepalende beeld. Vaak met overtuiging uitgesproken reacties in de trant van ‘wen er maar vast aan want de wereld verandert’.
Een paar weken geleden, tijdens een levendige discussie in een fotogroepje maakte iemand de opmerking dat camera’s en software al jaren de dienst uitmaken en dat fotografen nog nauwelijks hoeven te beschikken over kennis en kunde. Wat is dan nog het verschil met de ‘laatste stap’ naar de met kunstmatige intelligentie geproduceerde beelden. De waarheid was toch al lang ‘ver te zoeken’.
Naar mijn idee is er een heel belangrijk onderscheid tussen met AI geproduceerde foto’s (of teksten) en foto’s die met of zonder handigheidjes, foefjes, schuifjes in Photoshop en menu instellingen in je camera tot stand komen. Dat zijn de beslissingen die gemaakt worden door een vooraf gemaakt algoritme of door een mens van vlees en bloed. Beslissingen die tot beelden leiden waarin het persoonlijke, het ‘wezen’ van de fotograaf in relatie tot de wereld om hem/haar heen tot uitdrukking komt. De echtheid van de fotografie zit niet in de absolute waarheid maar in de werkelijkheid die de fotograaf ons toont. Mijn stelling is dat de met AI gemaakte foto’s weinig van doen hebben met de creativiteit van de fotograaf of de affiniteit van hem of haar met de (persoonlijke) wereld die vastgelegd wordt. Fotografie wordt gereduceerd tot plaatsjeskiezen. Het laatste woord zal er zeker nog niet over gezegd zijn. In dat kader wil ik verwijzen naar het artikel over fotograaf Boris Eldagsen (in Artnet News) die een AI-foto inzond voor de prestigieuze Sony World Awards 2023 en behoorde tot één van de prijswinnende foto’s. Hij weigerde de prijs en Sony probeerde dat geheim te houden. Het waarom laat zich niet zo moeilijk raden…
Boris Eldagsen submitted an image called The Electrician, which was generated with artificial intelligence software | publicatie in Times Luxery – Monday April 17 2023, The Times
De week voor Pasen was ik -niet voor het eerst- in Malaga om processies en feesten tijdens de Heilige Week te fotograferen. Eerder was ik al in Sevilla en Alicante. In elk van deze drie steden heeft de Semana Santa een heel eigen karakter. Sevilla is van oudsher een deftige en rijke stad. Dat zie je terug in de feesten. Echter op Goede Vrijdag vloeit het bier en andere dranken rijkelijk terwijl uit mijn vroegere roomse leven dat nou juist de dag was die door ernstige devotie gekenmerkt werd. In Alicante staat de Helige Week in het teken van de kleurrijke folklore. Malaga daarentegen is volks en de feesten lijken met name bedoeld voor de Spanjaarden zelf. Ondanks dat er toch flink wat toeristen zijn is het Spanje dat de klok slaat. Wat mij betreft spant Malaga de kroon met bijna 60 processies en evenzovele broederschappen en kerkelijke wijken.
Gisteravond stond in het teken van de eindpresentatie. Bij elk mentoraat is het weer een verrassing waarmee de deelnemers zullen komen. Dit keer werden de 10 deelnemers en ik niet teleurgesteld. Een MP4 over de ruimtelijkheid en infrastructuur in hedendaagse moderne gebouwen en één met een boodschap over de gevolgen van de klimaatverandering. Het is nog niet te laat, maar actie is vereist zo toont deze indrukwekkende serie. Een uitvouwbare boek over de neef van de fotograaf die acteur gaat worden en één, ook uitvouwbaar, die in de bibliotheek van een Cartier-Bresson-verzamelaar zeker niet zou misstaan. Het leporello dat helemaal paste bij het thema ‘sporen van het Indisch verleden’ kreeg veel bijval zowel vanwege de fotografie als voor de vormgeving van het prachtige handgemaakte kunstwerkje! Het documentaire boek over een zorgboerderij gaf een warme en persoonlijke inkijk op het werk van de vrijwilligers en cliënten. Ook de autonome fotografie was in een boek gevat met als titel veer-kracht. En ja, over het tussenstreepje was nagedacht als verwijzing naar het zeer persoonlijke werk. Na de powerpoint over het dierenleven ‘all over the world’ is het wachten op een fraai vormgegeven koffietafelboek en dat gaat er zeker komen aldus de fotograaf. De fotograaf die op een geheel eigen wijze ‘body talk’ tijdens het mentoraat heeft uitgewerkt, had ook een eigenzinnige presentatie in petto met, wat mij betreft, een belofte naar de toekomst in de ‘fashion’! Vanwege drukke werkzaamheden was één fotograaf niet toegekomen aan een eindpresentatie. Echter hij beloofde dat het wordt vervolgd omdat het mentoraat hem veel inspiratie heeft gegeven en dat ik mettertijd daarvan de resultaten nog te zien krijg!
Dit begeleidingstraject bood een heerlijke verscheidenheid aan onderwerpen, thema’s en uitwerkingen waarvan ik genoten heb. Geslaagd wat mij betreft zeker mede door de fijne onderlinge sfeer tijdens de werkavonden.
voor elke fotografieliefhebber, maar vooral voor degene die geïnteresseerd is in documentaire fotografie
ALEX WEBB
foto Alex Webb
Foto’s Alex Webb te zien bij Museum Helmond
In Kunsthal Helmond van 25 maart tot en met 24 september een nieuwe fotografietentoonstelling over het werk van Magnum fotograaf Alex Webb (San Francisco, 1952).
Alex Webb is wereldberoemd om zijn levendige en dynamische straatfoto’s. Museum Helmond heeft de primeur om voor het eerst een overzicht van Webbs oeuvre te tonen dat meer dan veertig jaar fotografie omvat.
De tentoonstelling ‘Gluckauf’ laat een selectie foto’s zien uit het oeuvre van internationaal gewaardeerd fotografe Bertien van Manen (1942), die opgroeide in Heerlen.
In Gluckauf staat een terugkerend onderwerp in Van Manens werk centraal: het leven in mijnwerkersgemeenschappen.
Bertien van Manen staat bekend om haar documentairefotografie waarbij ze mensen op ongepolijste wijze in hun persoonlijke leefomgeving vastlegt.
Een fotografie expositie van Laura de Morree Van 31 maart – 1 juni 2023 bij Oerkroeg Schiller in Aalten
Wat de fotograaf erover zegt:
“Hoeveel keuzes wil je hebben? Hoeveel keuzes moet je hebben? En wat zijn de gevolgen van keuzemogelijkheden. De gecreëerde consumptiemaatschappij heeft niet alleen een enorme impact op onze beleving, maar ook op onze omgeving. Door multinationals, marketingbureaus en media worden we overspoeld met informatie en beelden die je bewust of onbewust sturen. Er wordt een vraag gecreëerd die, als je er even over nadenkt, verleidt tot meer en meer behoeftes. Meer behoeftes betekent meer consumeren, meer productie, meer afval, meer klimaatimpact. Sociale druk, trends, hoe je je identificeert en wat je belangrijk vindt zijn ook factoren die invloed hebben op onze keuzes. Door de overvloed aan keuzes die jij en ik in ons leven krijgen voorgeschoteld, voel ik me wel eens overweldigd en onzeker over beslissingen die ik moet nemen. Elke keuze die jij maakt heeft invloed. Laten we vaker stil staan, bij wat we echt nodig hebben. Maken we met elkaar wel de juiste keuzes? Stellen we de juiste vragen? Leiden de keuzes die we moeten maken niet af van waar het echt om draait? Wie bepaalt onze behoeftes? Wie zorgt voor vertroebeling? Welk voorbeeld willen we zijn en wat geven we door aan latere generaties? Naast heel veel soorten pindakaas…”
FotoKabinet is een initiatief van Oerkroeg Schiller samen met het OFC. De groep die ervaring heeft met het exposeren in een museale omgeving ziet het als een uitdaging om binnen de sfeer van een kroeg mooie exposities te realiseren. Het doel is om de werken die daar getoond worden aan te passen aan de sfeervolle locatie. Het OFC bestaat uit fotografen en kunstenaars die al dan niet beroepsmatig werkzaam zijn. Ieder lid heeft zijn of haar eigen specialisatie en werkt vanuit eigen interesse. De groep heeft ervaring met exposeren in museale omgevingen. De leden zijn: Bettina Hogeweg, Gerjo te Linde, Laura de Morree, Judith Spook, Peter van Tuijl, Ton van Vroonhoven, Gert Wielink en Dinie Wikkerink.
Een park in een woonkamer is niet waarschijnlijk. Dus wellicht zoek ik naar een speld in de hooiberg. Toch zullen er mensen zijn die in hun huis zoveel groene natuur hebben dat je bijna kunt spreken van een park in huis!
Voor mijn project PARKEN in alle SOORTEN en MATEN ben ik op zoek naar de bewoner van zo’n huis. Om een mooie foto van het groene interieur te maken met of zonder een portret van degene die daar leeft. De hele familie erop kan ook. Uiteraard krijgt hij/zij ook een grote foto om in zijn/haar ‘park’ te hangen.
Ik kom graag naar u toe, als het in de buurt van de Achterhoek is, is dat mooi meegenomen (ik woon namelijk in Ulft). Maar ook elders in Nederland maak ik graag die ene foto voor mijn project.
Wie mij helpen wil ….. stuur een mailtje naar info@fotopetervantuijl.nl
Of ken je iemand die dat misschien zou willen? Stuur dan deze blog naar hem of haar door en hopelijk hoor ik dan meer via mijn mailadres.
Dat vond ik van de foto’s van Zuzana Pustaiová die ik tegenkwam op de website van Lensculture. Ongebruikelijke fotografie, fotografie die zich niet gemakkelijk laat plaatsen in een hokje, of het zou het hokje van lef moeten zijn. Voor mij zijn het stillevens die het leven in volle hevigheid tonen. Alledaags en tegelijkertijd spat het concept er van af. Metaforisch als het gaat om begrippen of zaken uit het leven aan de orde te stellen, zonder precies te onthullen waarover het dan echt gaat.
Aan haar foto’s werd de 3e plaats series toegekend en de foto’s bleken te komen uit het boek One Day Every Day’’. En toen ik op haar website verder ging snuffelen was ik verkocht en het boek rechtstreeks bij haar gekocht. Een fotoboek bevat een reeks foto’s. Papier, vormgeving of bijvoorbeeld ritme maken dat een boek over meer gaat. De aanschaf en vooral het hebben van zo’n boek voelt als een feestje. One Day Every Day is dat wat mij betreft.
Op haar website kun je o.a. lezen: Zuzana Pustaiová (geboren in 1990 in Levice, Slowakije) begon haar interesse in beeldende kunst met schilderen, maar schakelde al snel over op fotografie, die ze studeerde aan de Academie voor Schone Kunsten in Bratislava, Slowakije, en de Universiteit voor Toegepaste Wetenschappen in Bielefeld, Duitsland. Ze voltooide haar doctoraat in de kunsten in januari 2022 en werd doctor in de kunsten. Meer …
Sinds het begin van dit jaar wil ik elke maand een magazine maken met daarin straatfotografie, toegespitst op een plaats en/of thema. Het eerste nummer was medio januari gereed en kan als pdf gedownload worden.
In dit eerste magazine foto’s die in november 2022 gemaakt zijn in Dagenham, een buitenwijk van Londen. In Dagenham was één van de grootste Ford Fiesta fabrieken van de wereld gevestigd. Alhoewel stevig ‘afgeslankt’ worden er nog steeds 40.000 motoren per jaar geproduceerd.
Inmiddels is ookMAGGEZIEN 02 verschenen. Een magezine met foto’s uit Hongarije in de periode 1983-1991.
Wim Poland, fotovriend, vroeg me vorige week of ik het werk van Claudine Doury kende. Wim denkt misschien dat ik iedereen ken, wat natuurlijk niet zo is. “Kijk maar eens”, zo stelde hij voor. Inmiddels heb ik al menig uurtje op haar website doorgebracht en allerlei publicaties die aan haar fotografie zijn besteed gelezen. Wat dat betreft hoef ik er eigenlijk geen blog over te maken. Haar naam googelen is voldoende voor iedereen en brengt je waarschijnlijk in dezelfde stemming als waarin ik geraakte.
In elke foto lijkt melancholie en verstilling te zitten. Het lijkt de werkelijkheid en is tegelijkertijd zo dromerig dat er een andere wereld lijkt op te doemen, een binnenwereld. Ze roept naar mijn idee vragen op over relaties, tussen mensen, tussen natuur en mens en raakt met haar fotografie de grenzen aan intimiteit en puurheid.
Een van haar laatste series is Sasha. In deze nieuwe serie volgt zij haar dochter in de overgang van kindertijd naar jong volwassene. Zelf zegt ze dat niet de feitelijkheid is wat ze in beeld wil brengen, maar juist het verborgen gezicht van deze fase, waarin innerlijkheid, stiltes en kwetsbaarheid zichtbaar worden.
Aanvankelijk werkte ze in zwart-wit. In haar huidige series zijn het licht en de gematigde en weinige kleurtinten belangrijke beeldmiddelen om de kalmte en stilte in de beelden te creëren. Ook haar andere series zijn zeer de moeite waard om bekeken te worden. Dus op naar haar website! O, ja en met dank aan Wim Poland natuurlijk! Ook op zijn website is het prettig kijken.
Claudine Doury is sinds 1991 lid van het bureau Vu. Voordat ze fotograaf werd, was ze fotoredacteur bij het bureau Gamma, daarna bij het bureau Contact in New York en Libération, het Parijse dagblad.
Haar fotografisch werk over mensen en hun dagelijks leven heeft haar de hoofdprijzen opgeleverd van de Niépce-prijs (2004), de Leica Oscar Barnack-prijs (1999) tot de Prijs Marc Ladreit de Lacharrière – Académie des Beaux-Arts in 2017. Ze heeft inmiddels vijf boeken gepubliceerd: o.a. Peuples de Sibérie (het eerste boek in 1999) en het laatste Amour (2019). En natuurlijk Sasha (2011), het boek waar je nu al gauw een bedrag van pakweg 300 dollar moet neertellen.
Haar projecten worden vaak op grote schaal geëxposeerd en behoren tot belangrijke museale en particuliere collecties. In de zomer van het afgelopen jaar (2022) was ze als fotograaf/docent op het mondiale en prestigieuze fotofestival in Arles aanwezig.
Fotograaf Bettina Hogeweg laat het van 3 februari tot 30 maart spoken in het FOTOKABINET van oerkroeg Schiller in Aalten.
Spookverhalen zijn van alle tijden. En of je nu in spoken en geesten gelooft, of het afdoet als vermaak dat niet echt bestaat, het zijn fascinerende verhalen. Voor deze serie zijn locaties gefotografeerd in Twente en de Achterhoek, waarover zo’n spookverhaal rondgaat. Huizen die door ‘gohsthunters’ worden bezocht om de dolende geesten op film vast te leggen, maar ook plekken waar al eeuwen sagen en legenden over opgetekend worden. Een serie die ruimte biedt aan gespreksstof over het leven, de dood en het hiernamaals. Foto’s die op het eerste oog eenvoudig lijken, maar net als een goed spookverhaal een diepere lading hebben. Het spookt in het oosten en vanaf nu ook in het fotokabinet…
De gefotografeerde locaties zijn: Kasteel Singraven, Kasteel Reuversweerd, Spookhotel Laag Soeren, Spookboerderij Brummen, Het Aamsveen, Kasteel Slangeburg, De Tankenberg, Oude ziekenhuis Oldenzaal, Kasteel Hackfort, De Lutte
Bettina Hogeweg is afgestudeerd aan de fotovakschool in 2015 waar ze de opleiding ‘fotografische vormgeving’ cum laude heeft behaald en sindsdien is zij als kunstfotografe aangesloten bij het Oostgelders Fotografen Collectief.
FotoKabinetOerkroeg Schiller,Prinsenstraat 4, 7121 AG Aalten
Openingstijden:dinsdag en woensdag19:00 tot 01:00, donderdag 16:00 tot 01:00, vrijdag en zaterdag 14:00 tot 02:00 en zondag 14:00 tot 01:00
In het boek over documentaire fotografie heb ik in een van de laatste paragrafen de mogelijkheid genoemd om een digitale expositie te maken op een eenvouidge manier. Het werkt snel, heeft een eenvoudige werkomgeving, is gratis en geeft redelijke presentaties in verschillende soorten en maten.
Ga naar de website van EMAZE.COM, registreer je (neem het gratis programma, dat is voor de meeste doeleinden prima geschikt) en maak vlot je eerste presentatie. Het programma is gebruikersvriendelijk, je kunt er best vlotjes en intuïtief mee aan de slag. Ik merkte wel dat op mijn Ipad en Iphone de presentatie 90 graden gedraaid is. Niet zo slim van mijnheer Emaze. Maar misschien kun jij dat wel anders instellen. Op de laptop of desktop werkt het prima. Succes ermee.
