Fotograaf Bettina Hogeweg laat het van 3 februari tot 30 maart spoken in het FOTOKABINET van oerkroeg Schiller in Aalten.

Spookverhalen zijn van alle tijden. En of je nu in spoken en geesten gelooft, of het afdoet als vermaak dat niet echt bestaat, het zijn fascinerende verhalen. Voor deze serie zijn locaties gefotografeerd in Twente en de Achterhoek, waarover zo’n spookverhaal rondgaat. Huizen die door ‘gohsthunters’ worden bezocht om de dolende geesten op film vast te leggen, maar ook plekken waar al eeuwen sagen en legenden over opgetekend worden. Een serie die ruimte biedt aan gespreksstof over het leven, de dood en het hiernamaals. Foto’s die op het eerste oog eenvoudig lijken, maar net als een goed spookverhaal een diepere lading hebben. Het spookt in het oosten en vanaf nu ook in het fotokabinet…

De gefotografeerde locaties zijn: Kasteel Singraven, Kasteel Reuversweerd, Spookhotel Laag Soeren, Spookboerderij Brummen, Het Aamsveen, Kasteel Slangeburg, De Tankenberg, Oude ziekenhuis Oldenzaal, Kasteel Hackfort, De Lutte

Bettina Hogeweg is afgestudeerd aan de fotovakschool in 2015 waar ze de opleiding ‘fotografische vormgeving’ cum laude heeft behaald en sindsdien is zij als  kunstfotografe aangesloten bij het Oostgelders Fotografen Collectief.

FotoKabinet Oerkroeg Schiller, Prinsenstraat 4, 7121 AG Aalten

Openingstijden: dinsdag en woensdag19:00 tot 01:00, donderdag 16:00 tot 01:00, vrijdag en zaterdag 14:00 tot 02:00 en zondag 14:00 tot 01:00

In het boek over documentaire fotografie heb ik in een van de laatste paragrafen de mogelijkheid genoemd om een digitale expositie te maken op een eenvouidge manier. Het werkt snel, heeft een eenvoudige werkomgeving, is gratis en geeft redelijke presentaties in verschillende soorten en maten.

Ga naar de website van EMAZE.COM, registreer je (neem het gratis programma, dat is voor de meeste doeleinden prima geschikt) en maak vlot je eerste presentatie. Het programma is gebruikersvriendelijk, je kunt er best vlotjes en intuïtief mee aan de slag. Ik merkte wel dat op mijn Ipad en Iphone de presentatie 90 graden gedraaid is. Niet zo slim van mijnheer Emaze. Maar misschien kun jij dat wel anders instellen. Op de laptop of desktop werkt het prima. Succes ermee.

Gisteravond was het zover, de afsluiting van een mentoraat met twintig fotografen uit de afdeling Brabant-Oost van de Koninklijke Fotobond. Ik mocht hun coach/mentor zijn.

Het begeleidingstraject begon met twee avonden theorie en onderzoek naar aspecten van de fotografie zoals beeldtaal, series en beeldstijl. Met veel voorbeelden en veel eigen inbreng van de deelnemende fotografen. Daarna werd door iedereen een project gekozen waaraan ze gedurende een klein jaar aan wilden gaan werken. De resultaten werden gisteren in de grote zaal van de PAAL in ERP door elk van hen gepresenteerd voor een groot publiek. Ik heb ze niet geteld maar er zaten vlot 120 mensen in de zaal. Twintig series, via PowerPoints en andere presentaties (zoals video’s, afdrukken op papier en dibond, fotocollages) kregen de handen van de aanwezigen op elkaar voor een gul – en terecht naar mijn idee – applaus. De thema’s hebben de fotografen vanuit een grote persoonlijke betrokkenheid uitgewerkt en het resultaat mag er zijn.

Het verlies van een vader, de summerdarkness van een subcultuur, in het verleden geraken, de vorming van land, wie ben ik, de elementen vuur-water-aarde-lucht of solitair-mensen in hun eigen wereld zijn zomaar enkele voorbeelden.

Het zou zekere niet misstaan om alle projecten hier in deze blog een plaats te geven. Dat ik dat niet doe heeft meer te maken met mijn idee dat een blog redelijk korte verhaaltjes moet bevatten dan met de kwaliteit van het werk van de deelnemers. Dat was puik, zonder uitzondering.

Ik laat er toch eentje zien, gewoon als voorbeeld. Fakking Faking gemaakt door Mirjam Evers. Op haar eerste presentatie benoemde ze al ‘de verwrongen (zelf)beelden en intolerantie naar eigen uiterlijk’ als een belangrijk aandachtspunt in het leven van vooral jonge mensen. Wat is de standaard van schoonheid waar iedereen aan moet voldoen. De eenheid van lengte is een meter en er is geen misverstand over de lengte daarvan. De eenheid van schoonheid bestaat niet en wordt normatief bepaald door ‘de mensen’. Maar het is juist die norm die sterk bepaald wordt in het huidige social media verkeer. Nieuwe media maken een ideaalbeeld, bepalen de maatstaf van goed, mooi en mindermooi. Het concept dat Mirjam heeft uitgewerkt wil ik graag tonen. Om het enigszins verontrustende dat ik voel/ervaar te delen.

Laat ik met de eerste beginnen. Walker Evans Revisited met als vrije vertaling Walker Evans opnieuw bekeken betreft een foto expositie in Museum Helmond. Een museum dat veel aandacht besteedt aan top fotografen. Ik schreef er al eerder een blog over. Terloops hoorde ik dat ergens in het voorjaar er opnieuw een expo is met het werk van een internationaal gelauwerde fotograaf namelijk Alex Webb. Maar goed eerst Walker Evans [1903 – 1975]. Oud werk, de meeste foto’s allemaal in de midden jaren dertig van de vorige eeuw en niet groter dan het A4 formaat. Voor degenen die het werk van Evans kennen dus niks nieuws onder de zon. Alhoewel….. Als je zijn pakweg 30 tentoongestelde foto’s bekijkt zie je zowel de geschiedenis van het dagelijks leven – de onbekende mens – voorbij trekken alsmede de wijze waarop fotografie in die jaren beoefend werd. Het ‘nieuwe’ van de expositie is dat er diverse hedendaagse fotografen die ‘werken in de geest van Evans’ te zien zijn. Een aantal is geïnspireerd door zijn werk, anderen zijn naar plekken gegaan die ook door Evans gefotografeerd werden en weer anderen reageren heel direct op zijn werk door foto’s van destijds te kopiëren (soms letterlijk) en in deze tijd te plaatsen.

Wat mij betreft vielen de fraaie portretten en stille momenten van Bryan Schutmaat op, het documentaire werk van Vanessa Winship en de kolossale foto’s van George Georgiou over parades in Amerika. De 5 meterlange foto’s vertellen veel over de individuele mens, die je op een normale afdruk ontgaan.

De expositie Walker Evans revisited is nog te bezoeken tot 5 maart 2023. Kijk voor verdere info op de site van het museum.

Walker Evans revisited

KOMPELKOPPEN VANFLETEREN

De tweede tentoonstelling die we – mijn twee fotovrienden en ik – bezochten was KOMPELKOPPEN van Stephan Vanfleteren in Zolder (B). Vanfleteren geeft de oude mijnwerkers opnieuw een gezicht. Dertig jaar geleden werd de laatste steenkolenmijn van de Benelux, die van Zolder, gesloten. Dat was het einde van een industrieel tijdperk in de regio Belgisch Limburg. Zoals op heel veel andere plaatsen in Europa zijn de oude gebouwen in Zolder als industrieel erfgoed aangemerkt en gerenoveerd met behoud van de culturele waarde. De expo MIJN|KRACHT is te zien in de voormalige ophaalmachinegebouw waarin alle oude apparatuur nog opgesteld staat.

De hal is in het duister gehuld als we binnenstappen. Onze ogen moet wennen aan de donkerte en we schuifelen voorwaarts. De foto’s van Vanfleteren zijn heel slim uitgelicht en wijzen ons enigszins de weg. Het is er behoorlijk druk voor een gewone doordeweekse dag, alhoewel het is tussen Kerst en Nieuwjaar dus veel mensen zijn vrij van hun werk.

Vanfleteren herschrijft de geschiedenis. Zijn foto’s zijn ruim een half jaar geleden gemaakt in het café van het cultureel centrum. Hij heeft zich er zeker niet als een jantje-van-leiden van afgemaakt. Ik heb de indruk dat elk portret de oude mijnwerker weer terug in de tijd brengt. De emoties spatten er van af, zowel in de treurigheid, in de gezichten die staan voor het onmenselijk zware werk, maar ook de dikke vriendschap tussen de ‘kompelmaatjes’ die kennelijk weer opbloeit tijdens de fotosessie. En steeds – in elk portret – geeft Vanfleteren een essentie weer in de trant van ‘kijk dit waren ze, de mannen van ijzer”. In de portretten worden ze teruggebracht in de tijd van toen, niet alleen door de fraaie enigszin grijze en korrelige afdrukken maar vooral door blikken, houding en de eenvoud van de omgeving waarin ze geplaatst zijn. Het toen wordt het nu, voelbaar in de zestig unieke beelden die getoond worden. De expo is op 22 januari 2023 gedaan. Wellicht brengt Vanfleteren er nog wel een boek van uit. Dat zou mooi zijn voor degenen die deze fascinerende expo hebben moeten missen.

Alles stroomt is een open deur, althans volgens mijn vroegere natuurkunde prof op de afdeling Lage Temperaturen aan de Technische Universiteit Eindhoven. Zijn onbereikbare liefde was het absolute nulpunt, 273,15 graden onder nul Celsius. Voordat hij hoogleraar werd had hij zich al jarenlang verdiept in de techniek van de lage temperaturen aan de Leidse universiteit genoemd naar de natuurkundige Kamerlingh Onnes. In de natuurkunde is 0 graden Kelvin gelijk aan -273,15 graden Celcius. In tegenstelling tot de hoogste bereikbare temperatuur is het absolute nulpunt een onneembare vesting vanwege het feit dat dan geen enkele molecuul, atoom of elektron meer zou kunnen bewegen.

Fotografie lijkt daar haaks op te staan. Doorgaans wil de fotograaf bewegingen stil en scherp vastleggen. Het veranderende moment ondeelbaar maken.

De voormalige gereformeerde Koppelkerk is omgevormd tot vrijplaats voor kunst en cultureel. Het Oostgelders Forografen Collectief [OFC] exposeert tot 15 januari fortowerk en een installatie onder de titel Panta Rhei. Is de titel van deze blog het absolute nulpunt, gelet op de inhoud van de expositie zou je mogen spreken van een absoluut hoogtepunt. Daarvoor hebben de fotografen van het OFC wel gezorgd. Dus je bent van harte welkom!

De Koppelkerk is de centrale plek voor kunst en cultuur in het pittoreske Bredevoort. Met wisselende exposities, concerten, lezingen en een sfeervol boekencafé is de Koppelkerk de uitgelezen ontmoetingsplaats voor Nederlandse en Duitse cultuurliefhebbers. Het culturele programma van de Koppelkerk rust op drie pijlers: KUNSTEN BOEKEN VERDIEPING

In mijn panta rhei foto’s heb ik in stilstaande beelden het veranderlijke proberen vast te leggen. De wind die vrij spel heeft op bomen en struiken. De mentale gesteldheid van een vrouw die na een vreselijke depressie zichzelf weer hervonden heeft. Het onbevangen kind -haar toekomst- samen met het het portret van een jonge verslaafde vrouw. Panta Rhei, het water in de rivier, de wolken in de lucht, de kraai of vlieger in de lucht, steeds anders en ogenschijnlijk altijd hetzelfde. Het beeld dat gemaakt wordt van de werkelijkheid is slechts een afspiegeling van een moment.

Fotografie is per definitie voorbij het moment, ‘wat is was’.

De fotografen van het OFC zijn: Bettina Hogeweg, Dinie Wikkerink, Gerjo te Linde, Gert Wielink, Judith Spook, Laura de Morree, Peter van Tuijl en Ton van Vroonhoven.

van 2 december tot 15 januari 2023

Openingstijden vrijdag, zaterdag en zondag van 11:00 tot 17:00uur
Koppelkerk | Koppelstraat 35 | 7126 AG Bredevoort | 0543 216005
De Koppelkerk hanteert een entree van € 6.–

Op zondag 11 december 2022 ben ik van 12.00 tot 16.00 uur aanwezig en ga dan graag met je in gesprek over het getoonde werk.

Mijn boek visual notes Panta Rhei is dan bij mij te koop voor de speciale prijs € 11.–

een foto expositie van Gerjo te Linde

Een beeldverslag over een hedendaagse- vintage look dankzij een modern ambacht.

Fine art picturalist, Gerjo te Linde fotografeert sinds 2015 uitsluitend met behulp van het historische ‘wet collodion’ proces, ook wel de natte plaat fotografie genoemd. Vanaf die tijd is zijn kijk op fotografie ingrijpend veranderd. Inhoudelijk is zijn werk het beste te omschrijven als een kritische blik op zichzelf en op sociale thema’s die hem bezighouden.

Om zichzelf scherp te houden maakt hij af en toe een zijsprong naar de moderne digitale techniek. Dat digitale materiaal zet hij vervolgens meedogenloos om naar monochrome beelden, meestal uitgedost in contrastrijk zwart – wit, echter zeker niet kleurloos.

Met deze serie typeert Gerjo een hedendaagse man, het continue veranderende modebeeld, de terugkerende stijlelementen in uiterlijkheden en onze blijkbaar aanwezige behoefte aan ‘beleving’. Wellicht springt de barbier hier handig op in? Hij laat alleen mannelijke klanten toe, bedient ze vakkundig en serveert na afloop een glas whisky met passende rookwaar. Een serie die reflecteert.

Is het een modetrend of verlangen we allemaal naar een representatief spiegelbeeld, houden we van persoonlijke verzorging en laten we ons allemaal het liefst graag regelmatig ‘vertroetelen’?

26 nov. 2022 t/m 2 febr. 2023 in het Fotokabinet van Oerkroeg Schiller.

Prinsenstraat 4, 7121 AG Aalten

Openingstijden: 
Dinsdag 19:00 tot 01:00
Woensdag 19:00 tot 01:00
Donderdag 16:00 tot 01:00
Vrijdag 14:00 tot 02:00
Zaterdag 14:00 tot 02:00
Zondag 14:00 tot 01:00

GABI WAGNER

Hugo Brandt Corstius schreef onder een van zijn schuilnamen, Battus, palindromische zinnen. Hij is bekend als schrijver maar oorspronkelijk studeerde hij wiskunde hetgeen zijn voorliefde voor het palindroom kan verklaren. Het palindroom is in de ‘rekenleer’ het getal dat je kunt omkeren, zonder dat de waarde verandert. Het kleinste palindroom is 11 en ook 77 is zo’n getal. Mijn vriend Gijs werd 77 toen ik 66 werd en ook 11 jaar daarvoor was het palindroom de grote winnaar 55 en 66. Mijn leven lang ben ik eveneens besmet met het palindroomvirus. In 2002 was zowel het jaartal als mijn leeftijd palindromisch. Als je niet zo van getallen houdt is ook de de taal veel te beleven. Pap, pop, lol, kok of lepel zij gemakkelijke voorbeelden. Meetsysteem is dan al wat ingewikkelder, Parterretrap weer grappiger vanwege de alliteratie, laat staan het woord edelstaalplaatslede. Als je nog even verder kijkt kom je al snel bij palindromische zinnen. Zinnen waar Battus dus om bekend stond, bijvoorbeeld Baas, neem een racecar, neem een Saab.

Vandaag is de datum 221122, althans volgens de notatie jjmmdd. Een reden om op zoek te gaan naar de palindroom in de fotografie. Een puur symmetrisch beeld is ongetwijfeld snel gevonden. Juist de fotograaf die mij het idee van een palindromisch beeld geeft wijkt hier van af. Het is veel meer de palindromische beeldstijl die ik bij deze fotograaf bewonder. Geen palindromie an sich maar dromerige beelden die enigszins verwijzend zijn. Absolutisme is niet voor fotografen.

Vind je het verhaal over palindromen zo maar raar, wellicht biedt dan deze fotograaf nog wat inspiratie. En bedenk dat het eerstvolgende palidromische jaar nog een tijdje op zich laat wachten namelijk pas in 2112 is het zover.

bezoek dan de BERGKERK in Deventer

Gisteren 4 november was de opening. Een feestelijke boel met heel veel vrienden, kijkers en fotografen. Ik schat wel een kleine driehonderd. Het is een expositie die verschillende soorten portretten toont die Frans de afgelopen vijftien jaar heeft gemaakt. Van naakte mannen tot vaste klanten van een obscure huiskamerkroeg in Antwerpen, van orthodoxe christelijken tot straatportretten van Chinezen. Contrasten tussen oude, veelal arme Chinezen en de jonge mensen in de moderne steden als Shanghai. Ook persoonlijke portretten van dierbare vrienden.

De grote Bergkerk vraagt om veel én grote foto’s. Die heeft Frans dan ook opgehangen. Bovendien is er een magazine/catalogus verkrijgbaar met daarin alle getoonde foto’s. Curator van de tentoonstelling is kunstcriticus en tentoonstellingsmaker Rob Smolders.

KIJKEN KAN nog tot 30 november!

Misschien denk je bij het zien van deze blogtitel meteen aan een TV die nauwelijks in je kamer past. Deze breedbeeld echter kun je zelfs op je mobiele telefoon bekijken. De ‘Belgische Fotobond’ voor het Vlaamstalige gebied moest pakweg een jaar of vijf geleden van de minister van cultuur stevig veranderen. Niet alleen de fotoclubs mochten lid worden maar in feite alle Belgen gratis lid, tenminste als ze voor de komende jaren weer de forse subsidie wilde verkrijgen. De Belgische fotobond veranderde derhalve van karakter en vormde zich om voor één grote fotoclub (enigszins gechargeerd gezegd) voor alle Belgen!

Aanvankelijk gaven ze een paar maanden een tijdschrift uit, duur glossy magazine met heel veel pagina’s die meestal gingen over professionele fotografen die reeds in andere fotobladen te bewonderen waren. Dat heeft zoals gezegd een paar maanden stand gehouden. Nadat het een poosje stil was gebleven verscheen het digitale tijdschrift BREEDBEELD voor fotografen en filmers. Het wordt sympathiek aangekondigd in een ‘klikbare’ mail. De moeite waard om er eens rond te neuzen. Wellicht neem je er een gratis abonnement op. Ga naar de website van BREEDBEELD.

Hieronder het begin van een interessant artikel voor fotografen die graag tot prijswinnaars van wedstrijden willen behoren.

HOE VERGROOT JE JOUW KANSEN BIJ OPEN CALLS?

Open calls zijn voor veel fotografen een interessante en laagdrempelige kans om met hun werk naar buiten te komen. Maar in elke open call wordt er ook geselecteerd natuurlijk en vaak kom je als deelnemer van een kale reis thuis. Hoe gaan open calls nu precies in hun werk? Hoe ziet zo’n jureringsproces eruit en waar let een jury op? We vroegen Mirelva Berghout (Foam Talent), Jan Loos (Lowland Photo Contest) en Tessa Van Thielen (BREEDBEELD) om een tipje van de sluier op te lichten en een aantal tips te geven voor een volgende deelname.

tekst: Sofie Neven (25/10/22)

‘Puzzelen is een spel’

zegt Beatrijs (92) als ik haar ontmoet in een verzorgingshuis in Eindhoven. “Elke dag, ik sla er geen enkele over, ben ik van tien tot vijf in touw. Ik maak puzzels van 1000 stukjes en doe daar soms een paar dagen over, maar ook wel langer. Ik begin altijd met de buitenranden, dat is voor mij het fundament of de grote lijn. Daarbinnen moet ik me bewegen om de puzzel goed te kunnen uitvoeren. Dat fundament is soms heel lastig omdat alles wel op elkaar lijkt en ik dus de goede keuzes moet maken. Soms zeggen andere bewoners dat je toch iets van een puzzelstukje af kunt halen of gewoon net zo lang kunt doorduwen dat het er in zit. Ik doe dat niet, dan bedonder je de zaak én vooral ook jezelf. Ik heb ook wel grote puzzels gedaan van 5000 stukje. Samen met anderen aan één karwei werken. Dat vind ik ook heerlijk. Samen zie je vaak meer dan alleen. Nou ik wens je nog een fijne zondag. Natuurlijk mag je van mij een foto maken. Word ik toch nog beroemd op mijn oude dag. Houdoe!”

Afgelopen dagen mijmerde ik nog wat na over mijn ontmoeting met Beatrijs. Ondanks dat haar woorden hierboven niet letterlijk door haar zijn uitgesproken, zijn ze wel waar. Wat ze zegt is zo waar dat er een levensles voor ons allemaal uit te destilleren is. Voer voor gewone mensen én voor kopstukken. Ook Ceo’s of politieke leiders en wat mij betreft zou je Beatrijs haar naam kunnen vervangen door de naam van onze prime minister. Je mag wensen dat er veel mensen zijn zoals Beatrijs.

Dat overkwam Ton van Vliet uit het Achterhoekse Terborg. Ton is fotograaf en docent fotografie en reisde ruim 40 jaar geleden naar Galicië, een ruige streek in het noorden van Spanje. Om het landschap en de mensen vast te leggen zoals hij zegt. Ik spreek hem bij toeval op een kunstexpositie in Bredevoort als hij me vertelt dat de fotoreportage van destijds nu na zoveel jaren uitmondt in een grote manifestatie met diverse fotografen waaronder genomineerde Magnum fotograaf Lua Ribeira

“Ja, hoe zeg ik dat. Als fotograaf werk je met licht. In Galicië werd ik destijds -en nog steeds- direct gevangen door de werking van licht en schaduw in dat ruige landschap. Veertig jaar geleden was dit nog geen trekpleister voor toeristen. In het dorpje waar we terecht kwamen waren we echt de eersten en we werden eigenlijk gewoon in de gemeenschap opgenomen.”

“De banden met Agolada zijn nog steeds warm te noemen. We hebben regelmatig contact. Voor het laatst ben ik daar voor de corona geweest, in 2018.”

TON VAN VLIET fotograaf

En inmiddels worden ook zijn foto’s herkend en erkend. Door de jaren heen heeft Van Vliet een soort historisch beeldarchief voor het dorp vastgelegd en dat krijgt steeds meer waardering. “Dat zie je vaker”, meent Van Vliet. “Na verloop van jaren is men nieuwsgierig naar de beelden van vroeger. De geschiedenis van zo’n dorp komt met beeld nog beter tot leven. In 2007 heb ik in Agolada een lezing over het tijdsbeeld gegeven, de dorpsgeschiedkundige heeft mijn beelden toen een historische achtergrond gegeven. Zo zijn mijn foto’s in de openbaarheid gekomen en dat heeft uiteindelijk geleid tot een heus fotoboek.”

Tot zijn stomme verbazing kreeg Van Vliet vorig jaar een mailtje. Of hij interesse had in een boek met zijn foto’s van en rond Agolada. “Het mailtje was afkomstig van Eutropio Rodriguez. Die naam heb ik eerst maar eens gegoogeld. Het blijkt een bekende fotoredacteur te zijn. Gestudeerd in New York en met wortels in Galicië. Ik was vereerd en heb contact met hem opgenomen. Het is een man aan wie ik mijn foto’s graag toevertrouwde. Dat bleek ook nodig, want hij had zo zijn wensen.”

“Dankzij de gastvrijheid van al die dorpsbewoners gaat mijn werk nu definitief deel uitmaken van de geschiedenis van Galicië”, besluit Van Vliet. “Ik was er jarenlang een ‘vlieg op de muur’ en kon er ongestoord fotograferen. 7, 8 en 9 oktober ga ik er weer naar terug om er mijn boek ‘O Pálpito Interior’ te presenteren.”