BLOG VAN PETER VAN TUIJL

Met de volgorde van afwerken is iets mis. Afgelopen week Berlijn (oktober 2012) ‘ontwikkelt’ en gisteren het boek ‘VERBLIJF IN BERLIJN’ bij Blurb ge-upload. Vandaag toch maar een start gemaakt met New York City. In april j.l. bezocht, heel snel een eerste selectie en de ruwe jpg-jes in twee boeken geplaatst. Om de definitieve selectie beter te kunnen maken. Zoveel werk gemaakt dat het nodig was om het maar een poosje te laten liggen. Ook al wel wat dingetjes gedaan, bijvoorbeeld de suppoosten van Moma. Ook een serie avondopnamen die ik in mei volgend jaar op Huntenkunst wil exposeren. Maar goed, nu maar eens een paar weken met de verdere uitwerking van New York City aan de slag, hoofdzakelijk daily life street photos.

Andreas met zijn Taiwanese vrienden in Berlijn, springend voor de muur. Ja ik kan wel een foto van jullie maken met een van jullie Iphones. Maar zal ik ook een foto maken met mijn camera. Stuur ik die jullie toe. Een sprong…. één foto. Dat moeten geboren symmetrie-springers zijn. Andreas studeerde chinees en zijn taiwanese vrienden studeerden in Heidelberg, iets van science. Vrienden all over the world. Vandaag de foto opgestuurd, ook in kleur. Ik hoop dat ze hem aardig vinden.

De allereerste keer dat ik het holocaust monument bezocht was in 2006. Het monument was net gerealiseerd (2005) en iedereen die Berlijn bezocht had deze ‘bezienswaardigheid’ op het lijstje staan. Dit jaar, voor de zoveelste keer in het prachtige Berlijn, samen met andere fotografen van de landelijke gespreksgroep journalistiek. Tijdens het vijfdaagse verblijf trok ik op met collegafotograaf Harry. Het was zijn eerste keer in Berlijn dus het monument was een zekere bestemming. En nog steeds dwalende mensen die zich een weg banen tussen de grote, soms metershoge, grijze stenen. Elke steen is een monoliet, een unieke vorm en grootte, uit één stuk. Verschillende ervaringen, mede afhankelijk van het weer en het licht, als je tussen de stenen loopt. Wanneer ze boven je uit torenen misschien wel een beklemming. Maar ja er lopen zoveel mensen dat je je nauwelijks verdwaald hoeft te voelen. Elke keer opnieuw probeer ik, bijna automatisch, iets van de sfeer in een foto vast te leggen. Meestal ervaar ik achteraf dat dit niet zo eenvoudig is. je blijft al heel snel vastzitten in de vorm; de herhaling van de stenen, de mensen die hun ‘paadje’ lopen, een groen boompje op het eind aan de rij, enz. Sommige dingen zijn veel heftiger in werkelijkheid, die laten zich moeilijk vertalen in een foto. Zeker als daar de vorm zo bepalend is dat je eigenlijk bezig bent om alleen esthetische foto’s te maken of foto’s die alleen de vorm sec als boodschap hebben.

Deze keer zag ik een chinees echtpaar zitten, al een beetje ouder, hun boodschapjes -of misschien waren het wel souvenirs- in de plastic tasjes. Moe van de lange dag, dacht ik. Al snel kwam er een jongere man aanlopen, die, zo bleek, redelijk goed Engels sprak. “We zijn al een maand door Europa aan het rondreizen en morgen is de laatste dag. Dan reizen mijn ouders en ik weer terug naar China”. Maar eens te meer bleek de tweede wereldoorlog een ‘echte wereldoorlog’. Ook de massamoorden op de Joden zijn niet onbekend. Een belangrijke reden om op een van hun laatste dagen dit monument te bezoeken. Ja, ik mocht ook nog een portret van zijn ouders maken. Het feit dat mensen vanuit alle werelddelen het monument bezoeken is misschien wel de belangrijkste boodschap van deze foto. Ook wel het belangrijkste als het gaat om het monument. Wat is een monument waard dat niet bezocht wordt. Een monument als getuigenis van een wreed verleden. Van daden die het daglicht niet kunnen verdragen. Daden die overigens nog steeds plaatsvinden, op verschillende plekken in de wereld weliswaar in andere vormen maar in beginsel hetzelfde, al noemen we het nu geen wereldoorlogen meer.

Ik zie hem op een afstandje aankomen. Een jurk, althans iets dat daarop lijkt en een gedraaid baardje. Interessante figuur, dus ik spreek hem aan. Hij blijkt een ‘gesundheidspraktiker’ te zijn. Vingerdrukmassage, Shiatsu en meditatie zo midden op straat als demonstratie. Het moet niet gekker worden. Maarja wat wil je. waar mensen trots op zijn willen ze tonen, zelfs midden op straat. Er lijkt ook nog een stukje Berlijnse muur op de achtergrond te staan, maar dat is bedrog. Niets is wat het lijkt. Gesloten ogen betekenen overgave, midden op straat. Ik beloof hem de foto’s, kan een tijdje duren want ik heb een berg achterstallig werk. Nu bezig met Berlijn dus snel gemaild. Hij mag ze op zijn website/blog zetten.

Een Berlijnse Backerei. Een leus ‘gedeelde vreugde is dubbele vreugde’. Twee vriendinnen, een troostrijk gesprek. De tragiek van het leven, zichtbaar. Aan haar linkerhand meerdere ringen. Ze liet zich even gaan. Emoties, gedeelde smart is halve smart. Ondanks dat woorden soms tekort schieten. Er gewoon zijn is vaak ook oké. Hij leest zijn krant, wat kan hij anders. Ik maak een foto, kan ik anders. Met mededogen en eerbied voor het verdriet.

[BERLIN2012] Vandaag de eerste foto’s uit Berlijn ‘ontwikkelt’. Het moest er even van komen. Al te lang gewacht om de eerste impressies uit de digitale ontwikkeltank te toveren. Want zo voelt het nog steeds wel een beetje. Was vroeger de foto pas af als die in het fixeerbad lag om geconserveerd te worden voor de komende tig jaar, nu voel ik me pas echt content als het bestand, de enen en nullen, vertaald zijn naar kwakjes inkt links en rechts op het papier. Lezen van een foto doe ik het liefst uit een boek, krant of gewoon een ordinaire afdruk. Prachtige meid trouwens, helemaal gefixeerd zowel op het telefoongesprek als op de knul naast haar. Praat ze met haar vriend terwijl ze de stoere knaap naast haar heimelijk bewondert of verzin ik zomaar wat. Verzonnen werkelijkheid, ja dat is fotografie voor mij wel een beetje. Ook bij het zien van deze foto.

Gisteren een aantal foto’s van Stephanie Sinclair in de Volkskrant. Kindbruiden, meisjes van nog geen tien uitgehuwelijkt aan mannen van 40 jaar of ouder. Dit meisje is 8 jaar, haar man is meer dan 40! Het gezicht van het meisje zegt me genoeg. Er gebeuren onbegrijpelijke dingen in de wereld. We maken ons terecht druk om pedofielen die het niet laten bij kijken alleen. Kinderen uithuwelijken mag ook niet maar in die cultuur moet het kennelijk kunnen. Eén van mijn kleinzonen wordt morgen acht. Hij speelt met Lego, kan al redelijk lezen, met de tafel van 9 heeft hij nog wat moeite, spelen kan hij als de beste met zijn vriendjes. Hij heeft ook een vriendinnetje, zegt hij. Waar hij later mee gaat trouwen. Heerlijk die jongen, kan lekker dromen, dat gun ik hem van harte. Mijn oudste kleindochter is net 14 jaar, 3 Havo maar nog een kind. Ze kwebbelt over van alles en nog wat met haar vriendinnen. Een vriendje heeft ze volgens mij nog niet. Over trouwen maakt ze zich geen zorgen, hoeft ook niet, komt wel. De meeste kinderen zijn gelukkig gelukkig. Was dat overal maar zo. Kijk naar de gezichten op deze foto en je weet dat Stephanie Sinclair een verschrikkelijk drama in beeld brengt. Hulde aan haar, die het lef heeft om dit soort dingen aan de kaak te stellen. Was Lewis Hine de fotograaf die door zijn foto’s van kinderarbeid bewerkstelligde dat kinderarbeid verboden werd, laat Sinclair de fotografe zijn die dit soort tenhemelschreiende zaken laat verbieden. Dat niet alleen mijn kleinkinderen gelukkig worden.

Uitnodiging

‘Free Space’ voor
Oostgelders Fotografen Collectief

Van 4 november tot en met 2 december exposeren acht
fotografen van het OFC in het Hengelose CREA, Centrum voor Kunsteducatie en Hengelose
Balletschool. Het collectief bestaat uit een twaalftal professioneel werkende
fotografen, die elk de wereld belichten vanuit hun eigen fotografische
invalshoek. Voor de een zijn dat bewerkte beelden met een kunstzinnige
uitstraling, een ander maakt een documentaire reportages en weer een ander
verbeeldt de werkelijkheid met gelaagde beelden. Juist in de grote
expositieruimte van Crea komt de fotografische identiteit, in het vrije werk
van elk, prachtig tot zijn recht.

De expositie wordt geopend op zondag 4
november om 14.30 uur door Diana Bokje, hoofdredacteur van Fotografie. Deze
middag wordt de muzikale omlijsting
verzorgd door Veerle Krajenbrink
en haar twee muzikale vrienden. De deelnemende
fotografen zijn tijdens de opening aanwezig en verwelkomen u graag om hun werk
nader toe te lichten.

De exposanten die
ook buiten de regio aan de weg timmeren en waarvan enkele fotografen
internationale bekendheid genieten zijn Marion Bauhuis uit Aalten, Joop Koopmanschap uit Groenlo,
Ellen Sessink uit Ulft, Dinie Wikkerink uit Bredevoort, Jan Krajenbrink uit
Eibergen, Peter van Tuijl uit Ulft, Lawrence Mooij uit Lichtenvoorde en Stan
Kerlen uit Hengelo.

[foto peter van tuijl]

CREA, Centrum voor Kunsteducatie, Esrein 9-11, 7553 CX Hengelo

4 november t/m 2 december 2012. Geopend: maandag t/m vrijdag van 09.00 tot 21.00 uur. Zondag,s van 13.30 tot 16.30 uur.

Contactpersoon OFC: Stan Kerlen, telefoon 074-2662757, e-mail:
info@stankerlen.net

Slenteren door de straten van Berlijn, even buiten het centrum, op weg naar een demonstratie. Het weer was slecht, hevige regen en wind. Wellicht de reden dat de demonstranten verstek lieten gaan. Aan de thematiek kan het toch niet gelegen hebben; een anti-racisme demonstratie. Maar dat allemaal terzijde, althans voor dit stukje in de blog. Als een magneet werden we, enkele mede-berlijngangers en ik, aangetrokken door een zwarte pui met een enkel paars biesje. Daarbinnen aan de wand uitgehangen rollen fotopapier; een man, een vrouw, enkele personen verenigd, ja zelfs een hele groep. Een galerie dus. Nou niet helemaal, een fotograaf en een galerie tegelijk. Nou ja, fotograaf. Mensen die naar deze studio gaan, laten zich portretteren. Niet door de fotograaf, ze doen het zelf. De studio/galerie draagt de naam IMAGO 1TO1. De professionele fotograaf Annegret Kohlmayer is aanwezig om te zorgen dat er technisch een perfecte foto wordt gemaakt. Ze zorgt met name voor het licht en natuurlijk voor het proces van ontwikkelen, stoppen, fixeren en drogen. Voor de jonkies, dat was het analoge proces in de donkere kamer [doka].

Degene die in de studio plaats neemt, maakt zelf de foto. Er is een beperkt scherptediepte, slechts een kleine twintig centimeter. Aan de andere zijde van de studio is de analoge donkere kamer. De foto wordt gemaakt op een positief materiaal van Ilford. Ilford maakt speciaal voor IMAGO 1TO1 rollen papier die geen nablichting nodig hebben en toch direct na de ontwikkeling een positief beeld opleveren. Baryt en PE-papier wel te verstaan van 62 cm breed. De uiteindelijke foto is 2 meter hoog en iedereen staat er op zoals hij of zij is. Volledig op schaal, volledig op maat. Het is de grootste camera ter wereld die je hier in Berlijn vindt en ook nog analoog. Je maakt je eigen foto want het moment van de opname bepaal je letterlijk zelf. De camera/doka is ontwikkeld door de heer Kraus uit Munchen. Zijn dochter Susanna Kraus, actrice van beroep, heeft de studio met camera/doka overgenomen en in Berlijn gevestigd. Ik snap wel dat juist zij, als actrice deze studio/doka ‘runt”. Jezelf in IMAGO 1TO1 vereeuwigeb betekent dat je eigenlijk producer en acteur in één bent. Je schept je eigen werkelijkheid. Jij maakt de klik met jezelf, één op één. En dan ook nog in ware grootte, één op één. Als je in Berlijn bent, moet je echt een kijkje gaan nemen, misschien zelfs wel op de foto gaan. In de Prinzenstrasse 85D. Doen!

Susanna Kraus, eigenaar van IMAGO 1TO1 met op de achtergrond een deel van de foto die ze eerder van zich zelf heeft gemaakt in de studio/doka.

… en natuurlijk kon ik het niet laten om ook mezelf in de studio te vereeuwigen. Weliswaar niet één op één maar gewoon met mijn kleinbeeldcamera, digitaal nog wel. Eigenlijk vloeken in de kerk in deze majestueuze omgeving. De spiegels zijn ervoor dat degene die een foto van zichzelf gaat maken, zich goed vanuit alle posities kan bekijken om zo ook de goede stand, houding en mimiek te bepalen alvorens je de knop indrukt. Elke foto is een unicaat en kan niet opnieuw worden gedaan. Er hangt een aardig prijskaartje aan. Voor 340 euro heb je er een kunstwerk bij!.

Het was hartje zomer maar nog niet zomers warm in Avignon. Ik dwaalde door het lommerrijk steegje met een smal riviertje, voortkabbelend zoals het hele leven aldaar. Jean Marie samen met zijn trouwe viervoeter aan zijn zijde, prachtige trui vanwege het nog frisse weer. De zonnestralen verbleekte enkele plekjes op zijn gezicht en de kuif van zijn poedel. Hij mist een kootje van zijn ringvinger, even verder zie ik een jonge vrouw, zwanger. De sfeer is er een van romantiek en rust. Het leven vindt haar weg gelijk het riviertje dat het rad van de watermolen nauwelijks laat draaien. De tijd staat stil, de jongen speelt met een zelfgemaakt zwaard. Ik ruik de straat, het is als een paradijs waar de jachtigheid van alledag heeft plaatsgemaakt. Waarvoor eigenlijk, vraag ik me af. Zij zijn het die de sfeer in de straat zo laten zijn. Ik prijs me gelukkig, hier de straatfotograaf te zijn.

Vandaag vertel ik iets van mijn voorliefde voor de straatfotografie, het documenteren van het leven van alledag, eenvoudig en soms complex. Ik geef een workshop voor Fotoclub Noordoostpolder. Ik hoop dat de leden er iets van opsteken en ook een beetje door het straatvirus worden besmet, zonder dat er een spuit tegen tetanus voor nodig is.

Een bekend liedje van Hans de Booy. “Laat je vrouw het maar niet horen”.

Het is natuurlijk niet echt waar. Het zou ook niet kunnen. Houden van iedereen, van de helft van de mensheid. Toch oefenen vrouwen een onweerstaanbare aantrekkingskracht op de andere helft van de wereldbevolking uit. De schuld van God. Nou ja schuld. We mogen er blij om zijn, toch. Wat was de wereld zonder de rib van Adam. Zonder vrouwen is de wereld niks. Bestond alleen in de fantasie van mannen. Mooie vrouwen, getekende vrouwen, vrouwen met sproeten of een Vogue-snoetje. Fotografisch val ik op veel vrouwen. Vandaag op de openingspagina van mijn website.

Vandaag het bestelde boek THE NEW YORK TIMES MAGAZINE PHOTOGRAPHS opgehaald. Heeft heel wat voeten in de aarde gehad. In maart zag ik het liggen in New York. Maar ja, was toch al gauw een kilo of 5 papier. Kon in de koffer er niet meer bij en in de handbagage leek me geen optie. Thuis in april besteld bij Amazon, krijg ik van mijn vrouw voor mijn verjaardag. Na 6 weken nog niet in huis. Oei stom, vergissing of verschrijving in de postcode. Bij Amazon deden ze niet moeilijk, vrijwel meteen geld terug. In juli, na de zomervakantie opnieuw, nu met de goede adressering. Na 8 weken, de uiterste shipping en deliverydate al lang voorbij, nog geen boek. Opnieuw met Amazon contact. Nu was er bij hen iets fout gegaan. Meteen refund the money. Niet moeilijk doen. Nu maar bij de plaatselijke boekwinkel geboekt en na 5 dagen is het er al. Wat een boek. Het gewicht niet aan het papier waard, dan zouden er gouden biesjes aan moeten zitten maar de foto’s, prachtig gedrukt, zijn de prijs zeker waard. Een verlaat verjaardagscadeautje, dubbel en dik blij met de inhoud! En met de groeten van Amazon, die weten wat service is, vind ik.

foto door Rineke Dijkstra van actrice Cate Blanchett.

Bezig zijnde met de afwerking van de reportagefoto’s over Valencia realiseerde ik me dat de wereldberoemde architect CALATRAVA de voorbeelden in overvloed om zich heen heeft. Ondanks dat blijven het knappe staaltjes van architectuur. Wel geldverslindend en Valencia is feitelijk bankroet, maar ja dat komt misschien ook wel door andere zaken.

Vandaag het fotoblad IN BEELD in de bus bij alle leden van de Fotobond. Jubilerende clubs, bondsfotowedstrijd met romantisch beeld van Yvonne Voeten (goud en hoogste score), fantastische foto’s door manipulatie, Truus Wijnen in Latent Talent en Ingrid Canter Cremers met VCFS kinderen in podiumplaats. En niet te vergeten het bespreken van een drietal foto’s door bondsmentor Frans Grommen uit Limburg. Kijken en lezen dus.

foto van Yvonne Voeten met de hoogste score in de Bondsfotowedstrijd 2012

foto Gijs van Gent

Mijn fotovriend was zondag ook op de expositie en maakte een fotoimpressie. Rens, mijn kleinzoon en zijn broer Teun waren ook druk in de weer om opa met echte kunst te ondersteunen. Thuis elk een echt schilderij gemaakt. Teun houdt van de realiteit en schilderde een staand portret van zijn zusje Sam en Rens een echte abstractie, met lijnen en lege vlakken. Hij heeft geen weet van Mondriaan, dus dat is het niet. Tijdens de expositie kregen ze het ook nog voor elkaar de kunstwerken aan de man (of de vrouw) te brengen. ’s Maandags, tussen de middag eten ze bij ons een boterhammetje en met enig trots wisten ze te vertellen dat de opbrengst (vijf euro vijftig) geheel aan extra dominostenen besteed zal worden. Een rage. Misschien worden ze wel kunstenaar, alhoewel misschien is de handelsgeest groter dan de kunstzinnige. Och maakt me ook niet uit.