Categorie: EXTERN BLOGS

Ruim twee jaar geleden had ik contact met Astrid Janson vanwege een review. Bij de opening van de grote Fotoexpositie van de Fotobond op 21 mei j.l. in Deventer ontmoette ik haar opnieuw. Ze vertelde over een boek dat ze geschreven heeft: ‘zie mij’. Ik vroeg haar of ze daarover een blog wilde schrijven.

“Ik hoor mensen het vaker zeggen. De een dat ze ‘even’ een boek hebben geschreven. Een ander spreekt over ‘even’ een expositie houden. Mijn ervaring was echt anders. Nu inmiddels een jaar later ben ik pas in staat om met plezier en trots terug te kijken naar de periode van mijn boek schrijven en de expositie die ik daaraan verbonden mocht hebben in ’t Rietveldpaviljoen te Amersfoort. Ik ben vijf jaar bezig geweest met het schrijven van mijn boek Zie mij.

Dus ‘even’ kan ik het niet noemen. De inhoud van mijn boek is niet iets wat je even deelt. Het was een groot, ingewikkeld en uiterst kwetsbaar project om dit boek te schrijven. Ik had een motivatie, namelijk andere mensen anders leren kijken en luisteren. In het boek neem ik je mee in de manier van kijken en luisteren zoals iemand met een hechtingsstoornis kan doen. Delen hoe je denkt, doet en bijvoorbeeld omgaat met emoties, is kwetsbaar. Echter vanuit mijn ervaringen vond ik het wel nodig dat iemand dit durfde te delen. Gezien een hechtingsstoornis vaak als te moeilijke problematiek word beschouwd. Ik hoop dat door mijn wereld te delen mensen zoals ik dan beter geholpen kunnen worden. Ik hoop mensen te leren minder snel te oordelen en te veroordelen. Ik hoop dat iemand die hulp vraagt niet meer geweigerd wordt. Iemand helpen en een band opbouwen is niet heel moeilijk. Het enige wat het vraagt is dat je wat moeite wilt doen en de andere persoon leert zien, horen en begrijpen. Dat is mijn missie om aan anderen te leren.

In mijn boek heb ik meer dan zeventig zelfportretten verwerkt om het leerproces te ondersteunen. Ik heb enkele van deze foto’s ooit ingestuurd voor een review. Puur om te controleren of ik wel door moest gaan met mijn project als ik heel eerlijk ben. De reacties waren voor mij overweldigend. Ik zie immers op de foto’s voor mij een normale wereld. Anderen zagen iets bijzonders en zorgde er zelfs voor dat ik een eigen expositie kreeg in het Rietveldpaviljoen. Een grote eer! Een expositie verzorgen is ook niet ‘even’ gedaan. Ik heb toen alles zelf gedaan en ik kan mij nog de emoties herinneren die door mijn lijf gingen, op het moment dat de eerste foto uit de printer kwam. Daar kwamen de foto’s voor mij pas tot leven.

Mijn favoriete foto is Gebroken. De buitenkant versus de binnenkant. Deze foto hangt hier nu in huis. Als reminder… dat ik die foto gemaakt heb. Die foto, het boek en de expositie. Dat allemaal…

Dat was niet ‘even’ gedaan. Het was een pittig proces. Het heeft daarna zelfs een jaar geduurd om me te realiseren dat ik het afgerond heb. Als je mijn boek leest en de foto’s bekijkt, zal je beter begrijpen waarom ik daar moeite mee heb gehad. Net als dat ik moeite heb met lovende woorden en dat deze mij kunnen overweldigen. Het hele proces van mijn boek, de expositie in combinatie met alle mooie reacties die ik heb mogen ontvangen, hebben mij ook anders leren kijken en luisteren. Ik heb ontzettend veel mogen leren! Nu een jaar later kan ik zeggen dat ik best trots ben op mijn prestaties.”

Boek: Zie mij. Leer kijken en luisteren zoals iemand met een hechtingsstoornis. Auteur: Astrid Janson.

Met dank aan Astrid voor deze externe blog. Ga naar haar website als je verder wilt kijken.

Gertjan Vlot stuurde me enkele weken geleden een mailtje met een verwijzing naar een nieuw fotoboek van zijn hand. Gertjan is een gedreven fotograaf die regelmatig documentaire boeken in eigen beheer maakt. In die mail schreef hij mij met veel enthousiasme over het boek Dahlia van Vera van Dam. Deze blog is het resultaat van mijn vraag aan hem… zou je daarover een blog willen schrijven. Met dank aan Gertjan Vlot!

DAHLIA

Wie van fotoboeken houdt, moet keuzes maken. Een liefde die zich niet makkelijk laat begrenzen. Soms maken boekbesprekingen iets los waar je geen weerstand aan kunt bieden en is aanschaf van het begeerde de enige oplossing.  

Enige tijd geleden bezocht ik het Foam. Na een onderdompeling in het werk van Koos Breukel, Saul Leiter en Sakir Khader bladerde ik nog licht afwezig door het aanbod in de bookshop. Tot ik op een fotocahier stuitte van de mij onbekende fotograaf Vera van Dam getiteld: Dahlia. Een uitgave die zonder inleidende tekst een reeks kleurenfoto’s presenteert waarvan niet meteen duidelijk wordt wat de bedoeling is. De meeste foto’s tonen fragmenten van verschillende auto-interieurs. Delen die niet direct herkenbaar zijn, die door zomers zonlicht worden beschenen en contrasteren met donkere schaduwpartijen. Uit de beelden spreekt een bijzondere aandacht voor het tijdloze materiaal van de bekleding, voor de textuur en de glans. Je moet soms wat langer kijken om te begrijpen wat je ziet. Dat geldt ook voor de jonge vrouwen die in die auto’s in beeld zijn gebracht. Ook zij zijn slechts gedeeltelijk zichtbaar in dezelfde schaduwrijke context. Ook in de details van de vrouwelijke lichaamsvormen gaat de aandacht, naar de oppervlakte, naar de kleding en naar de huid. Doordat de vrouwen op dezelfde manier als het interieur in beeld zijn gebracht, maken ze er op een natuurlijke wijze deel van uit en gaan ze er als vanzelf in op.

In een korte toelichting achterin het boek schrijft Vera van Dam dat ze met dit fotoproject over auto’s en vrouwen een statement wil maken op een terrein dat door mannen vaak als hun domein wordt gezien. Ze realiseerde zich, dat in de beeldvorming rond auto’s en vrouwen, op het gebied van intimiteit en anonimiteit, auto’s net zo individueel en universeel zijn als het vrouwelijk lichaam. “Skin and metal – covering frames to protect our insides from the outside.”  

In de bookshop van Foam besloot ik af te zien van de aanschaf van fotoboeken over de exposerende fotografen en kocht een Dahlia, een verrassend en fraai vormgegeven statement.

Met dank aan Gertjan Vlot voor deze fijne blog.

Je kunt ook nog een interessant interview lezen met Vera van Dam in FOTOlabkiekie.

Fotografie kent vele vormen én dient vele doelen. Volgens mij heeft alle fotografie te maken met communicatie. De een communiceert over schoonheid, wat dat dan ook precies kan zijn, een ander stelt het verhalende aspect centraal. Een reclamefotograaf heeft een (heel) ander doel dan de journalist en de autonoom werkende fotograaf is met zijn/haar binnenwereld aan de slag. Een bijzonder doel heeft Marjan Rosendahl met haar fotografie. Hieronder lees je wat ze er zelf over zegt.

“Pas wanneer je het zelf ervaart, besef je hoe kostbaar afscheidsfoto’s kunnen zijn. Om mij verder te ontwikkelen binnen deze bijzondere tak van fotografie, ben ik begin dit jaar begonnen met de opleiding tot Bekwaam Afscheidsfotograaf. Tijdens deze opleiding leer ik niet alleen hoe ik op respectvolle en professionele wijze een uitvaart kan vastleggen, maar ook hoe ik om kan gaan met mensen in rouw.

Om praktijkervaring op te doen en mijn portfolio uit te breiden, heb ik samen met enkele medestudenten een uitvaart in scène gezet. Naast de resultaten van dit project, zijn we dankbaar dat we van nabestaanden toestemming hebben gekregen om foto’s te exposeren die gemaakt zijn tijdens de afscheidsceremonie van hun dierbare. 

Tijdens dit evenement is er de mogelijkheid om in een sfeervolle setting met onze partners in troost in gesprek gaan.”

Marjan Rosendahl

Bij doodGEWOON, een evenement van afscheidsfotografen staan Nikky Hols en Marjan Rosendahl stil bij het leven, verlies en troost. We willen laten zien hoe herinneringen troost kunnen bieden en dat verdriet en afscheid persoonlijk en betekenisvol gemaakt kunnen worden.

Bekijk de fotoexpositie en ontmoet partners in troost, zoals: een rouwbegeleider, uitvaartverzorger en andere professionals die betrokken zijn rondom het afscheid. Kom langs en ontdek hoe ook fotografie bij een afscheid van het leven waardevol kan zijn.

zondag 3 november 2024 van 14.00 – 17.00 uur op locatie: H.Antonius van Padua, Smallestraat 35, 6942 HA Nieuw-Dijk (Didam). De toegang is gratis.

In veel fotoclubs is het een (goed) gebruik om bijvoorbeeld elke maand de beste foto te kiezen. Iedereen mag een stem uitbrengen en de winnaar krijgt als prijs de ‘eer van de eeuwige roem. Niets op tegen. Toch is er veel te zeggen voor het bespreken van de foto vooraf. Eric Veth, secretaris van fotoclub Twente, stuurde me de daarover een interessante brief.

Misschien een idee ook voor jullie fotoclub

We houden wedstrijden omdat wij mensen, naast het bezit van vele andere eigenschappen, in meer of mindere mate ook graag wedijveren met onze medemens en omdat we in het algemeen leergierig zijn. We willen weten waar we staan in de commune en we willen ons verbeteren.

Wedstrijden trekken wereldwijd een groot publiek, of het nu om sport gaat of om het Perfecte Plaatje, we willen meedoen of ernaar kijken en als mogelijk er ook  wat van opsteken.

Sommige “wedstrijden” worden vooral gehouden of gespeeld om er beter van te worden (financieel), je beter te voelen (conditie/kunde) en om er wat van te leren. En vaak ook voor de gezelligheid. Bijna alle amateurwedstrijden, op welk gebied dan ook, bieden de deelnemer een gevoel van “erbij horen” en dat zorgt er weer voor dat je ook beter in je vel zit.

In de fotografie zijn de “wedstrijden” eerder “opdrachten”. Je krijgt een thema en daar moet je wat van maken. Soms is er helemaal geen jury maar wordt er alleen een bespreking gehouden van de ingezonden foto’s. Die bespreking kan je echter ook opvatten als een jurering. Je foto wordt beoordeeld op inhoud, compositie, techniek, originaliteit en verder is de persoonlijk smaak/voorkeur van de bespreker/jury niet onbelangrijk. Als de bespreker het goed doet en de fotograaf open staat voor tips en raadgevingen dan zijn dit soort besprekingen of jureringen de beste momenten om wat te leren.

Toch geldt voor mij dat jureringen zonder bespreking maar met punten ook belangrijk zijn. Je kan in het algemeen de “winnende” foto’s bekijken en vergelijken met je eigen geknutsel. Dat zijn leerzame momenten. Je doet inspiratie op, ziet andere technieken en spannende composities.

Binnen onze Fotoclub Twente krijgen we iedere maand een opdracht, die op 3^e zaterdag van de maand besproken wordt. Gemiddeld krijgen we daarvoor 20 tot 30 foto’s binnen en zijn bij de bespreking ook 20 tot 30 leden aanwezig. Door de bespreking ontstaan er ook positieve discussies en komen leden met tips en ideeën. Er worden geen punten gegeven.                                    Maar…, 3 weken later krijgen alle leden de foto’s van de vorige maand in een Power Point gemaild en kunnen ze aan die foto’s punten toekennen. 3, 2 of 1 punt voor de naar hun smaak beste foto’s.

Bijna altijd komen de beste foto’s op deze manier boven drijven en krijgen 10 tot 15 anderen ook punten waardoor ze weten waar ze staan. Dit werkt binnen onze club uitstekend en zorgt voor een gezonde competitie waarin de leden zich proberen te verbeteren. Nu bestaat onze club uit zowel gevorderde fotografen als ook uit mensen die net een camera hebben gekocht en nog veel moeten/willen leren. Door deze manier van “jureren” zien we vaak al op korte termijn verbeteringen bij de nieuwkomers.

Ja, voor mij is een (vorm van) wedstrijd wel degelijk zinvol.

Eric Veth, secretaris Fotoclub Twente.

Het begrip de boer op gaan heeft 2 verschillende betekenissen: 1) naar buiten treden om ideeën, standpunten of producten aan de man te brengen. 2) eropuit trekken.

In deze blog, die Ria Westerhuis mij toestuurde, is van beide sprake. Ria trok de stoute schoenen aan, ging eropuit en volgde een jaar lang een boerenfamilie en maakte ze onder andere deze serie ‘de keizersnee’.

Blogs maak je om iets aan de man (of vrouw) te brengen, een idee of iets dat belangrijk is om te melden. Ik vind het fijn als ik van iemand een blog aangereikt krijg en plaats die graag als een externe blog.

DE KEIZERSNEE

Een jaar bij Bio Boer Gerrit van Beek in de Fraterwaard in Doesburg

In 2009 was het jaarthema van mijn fotoclub FODO in Doesburg: “Zoek een bedrijf, waarvan  je een uitgebreid fotoverslag maakt van de werkzaamheden en de personen, die het bedrijf runnen.

Omdat ik geregeld in het gebied wandel en de boerderij opvalt door zijn mooie gevel heb ik aangebeld en gevraagd of ik deze opdracht bij hun gezin en -bedrijf kon verwezenlijken. Gerrit en Hendrien vonden het een leuk idee en zodoende heb ik een jaar alle ins- en outs van een zeer gedreven- en zeer alternatieve boerenfamilie mee mogen maken.

Zaaien, maaien, binden, melken, hoeven kappen, geboorte van een dochter en een kalf, de opgroeiende kinderen op het bedrijf,  inkuilen,  de hond met 3 poten en veel gesprekken over het zware leven van een jonge boer met niet genoeg geld (van de bank) om een grotere stal met meer koeien te  bouwen. Uiteindelijk is er wel een melkrobot gekomen in dat jaar, waardoor Gerrit ook eens een keer wat langer van huis kon zijn.

Kortom er is een mooie vriendschap ontstaan en een zeer waardevol en zeer vol fotoboek voor de familie uit voortgekomen, waarvan hierbij een kleine selectie.

Met dank aan Ria Westerhuis voor deze blog. Bij deze nodig ik andere fotografen van harte uit een (externe) blog te maken en naar mij toe te sturen.

“Wat leuk, Peter, die fotoserie + artikel van en over Marxloh. Ik fiets veel door het Ruhrgebied en was gisteren in die plaats. Ik viel van de ene verbazing in de andere. Je blog en foto’s raken aan wat mij daar opviel. Ik ben geen fotograaf, maar maak wel graag foto’s en schrijf (o.a.) fietsverhalen.” Tot zover de mail die ik kreeg van Henk Algra. Natuurlijk maakte de mail me nieuwsgierig, dus de blogsite van Henk opgesnord en dat was zeker geen teleurstelling.

Laat ik het eens over Marxloh hebben. De plaats is een deelgemeente van de stad Duisburg. Vorige week fietste ik een rondje Westelijk Ruhrgebied en ik raakte geïntrigeerd door de sfeer in dit 'little Istanbul'. (citaat van Henk, blog 17 april 2024)

Henk is vaak onderweg, hij reist wat af.

‘Wie reist heeft heel wat te vertellen.’

Dat heeft Henk zeker. Bovendien schrijft hij op een aansprekende manier, hij neemt je mee op zijn treinreizen vaak vergezeld met een fiets om het land, de steden en dorpen op het niveau van alledag te ervaren. Henk is orthopedagoog/GZ-psycholoog. Vanaf 1975 heeft hij gewerkt in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. Schrijven is een hobby en een ontspanning voor mij, vandaar dat ik het niet kan laten om dagelijks iets te schrijven, meestal ook op mijn weblog. Enfin, lees verhalen op zijn weblog en geniet ervan, net zoals ik.

Zo schreef Charles Keijser me een paar dagen geleden. Charles is toerfietser maar bovenal fotograaf. Hij heeft jarenlang als verpleegkundige in ‘deeltijd’ gewerkt en was voor het andere deel van zijn baan in het Slingeland Ziekenhuis een van de twee fotografen. Charles staat bekend als (verpleeg)kundig fotograaf. Zijn fotografie reikt overigens veel verder dan alleen de medische wereld. In deze blog,  waarvoor Charles de tekst en foto’s leverde, laat hij een van zijn inspiratiefotografen zien: Richard Avedon.

“Mijn eerste camera was de AGFA-Clack uit 1956, die ik na het overlijden van mijn vader in 1972 als erfenis kreeg. Een aantal camera’s verder ben ik in 1991 gestart met fotograferen in opdracht voor het ziekenhuis en andere non-profit instellingen. Een paar jaar geleden ben ik met pensioen gegaan en doe af en toe nog wat opdrachten.

Het was toen dat ik mezelf uitdrukkelijk de vraag stelde ‘wie ben ik als fotograaf, moet ik mijn techniek verbeteren en wat wil ik nog fotograferen’.  Zo kwam ik uit bij het opleidingsinstituut FORUM BEELDTAAL en bij de module Inspiratie-opdracht heb ik Richard Avedon in een lijstje van 7 fotografen aangevinkt. Avedon stelt de mens, die min of meer onderaan de maatschappelijke ladder staat, centraal in zijn fotografie. Ook voor mij is fotografie vooral een wisselwerking tussen mens en  fotograaf. Om uiteindelijk te komen tot een oprechte pure foto waarbij de kijker uitgedaagd wordt om wat langer naar de foto te kijken.

In 2023 was ik in Michigan USA bij een Nederlandse familie die daar ruim 20 jaar wonen en werken. Begonnen als melkveehouder met 110 koeien zijn het er inmiddels ruim 3000, verdeeld over 3 locaties. Ter plekke bedacht ik me dat ik hier wel een poging zou kunnen wagen voor de inspiratie-opdracht. In een supermarkt een laken en ducktape gekocht, een paar foto’s van Avedon gedownload en geprint.

Charles in de voetsporen van Richard Avedon

En toen een aantal mensen gevraagd om te poseren. Ik spreek matig Engels en de Mexicanen mogelijk nog minder. Het was dan ook vooral non-verbaal communiceren, met handen en voeten én goede bedoelingen.

De meeste van ‘mijn modellen’ zijn laag opgeleid, analfabeet of communicatief beperkt. Toch lukte het om ze te overtuigen dat ze prima en mooie mensen zijn, ondanks dat ze voor minimumloon wisseldiensten draaien in o.a. de melkstallen. Het maken van de uiteindelijke foto duurde niet langer dan 1 á 1,5 minuut. Toen was de spanning bij hen weg en begonnen ze echt te poseren en dat was niet mijn bedoeling. Om de foto’s wat te personaliseren heb ik hen om hun voornaam, geboortedatum en functie gevraagd. Het zal geen verbazing wekken dat ik soms het schrijfwerk moest doen. Enfin, voor mij een stimulans om toch nog een cursus Engels te doen. En een volgende keer hang ik de bij aankomst een laken op en niet pas op de laatste dag.”

[alle foto’s in deze blog © Charles Keijser]

Misschien heb jij, beste bloglezer, ook wel eens aan een inspiratieopdracht gewerkt. Ik zou het leuk vinden als je een paar foto’s plus een tekst naar me toestuurt voor een volgende externe blog.