Categorie: fotografen

Natália Evelyn Benčičová (1992) is een jonge fotografe uit Bratislava. Naast fotografie werkt ze ook met mixed media.

Een van haar series ‘WORK in PROGRESS’ doet naar mijn mening recht aan deze tijd. Een tijd van de ‘zelven’. Als ik kijk naar TV of fotobeelden van machtige wereldleiders denk ik opgeblazen Michelin mannetjes te zien. Hun ego druipt er van af en ik stel me soms de vraag hoe die verder bevredigd kan worden. Nog meer land afpakken, Groenland erbij, Gaza verder vernietigen, Oekraïne plat annexeren en ‘so on and so on’. Hoe groot moet je worden om de grootste te zijn?

Terug naar het Work in Progress van fotograaf Natália Evelyn Benčičová. De presentatie is uitgegroeid tot een fenomeen door de mogelijkheden van de digitale media. Er is sprake van een overmaat en het uitvergroten van de idee. Bovendien moet men de publicitaire waarde steeds groter vinden als wat het werkelijk betekent. Daarom ontstaond ook mijn parallelle denken over de zogenaamde ‘grote jongens’.  De binnenkant wordt letterlijk onzichtbaar en alles aan de ‘buitenkant’ wordt getransformeerd tot het allerbelangrijkste. Ook hierin herken je bijvoorbeeld de gebruiken in de social media, de influencers, het erbij willen horen, …

Haar serie ‘KUNSTMATIGE TRANEN’ werd in het maartnummer van het Duitse PHOTONEWS gepubliceerd. Natália begon de serie in 2017 met het onderzoek naar het verschil tussen mens en machine. Daarmee is haar werk niet alleen een artistieke uiting, maar kan ook gezien worden als het zoeken naar de fysieke en ‘mentale’ grenzen van machines en mensen. En dat in een tijd waarin AI in opmars is en waar we volop de discussie hebben of dat moeten zien als een zegen of een vloek. Zolang mensen wel denken, zijn het altijd de mensen die het voor het zeggen blijven hebben.

Het maakt mij niet uit als je maar blijft wel denken of weldenkend blijft!

Bij beeldrijmen probeer je in de foto twee elementen met elkaar een specifieke relatie aan te laten gaan. Op de foto hierboven, op zich geen bijzonder beeld van een man die op straat staat, krijgt iets extra’s doordat de fotograaf het glimpje sok ‘verbonden’ heeft met de rode verfvlek op het wegdek. Als je nog wat verder kijkt zie je ook nog een rode veeg linksonder in de foto. Bijna automatisch ga je in gedachten de relatie leggen tussen de rode sok en de rode vlek. Automatisch want feitelijk is er geen enkele reden om op zoek te gaan naar de relatie. Kennelijk verwachten we een bedoeling of idee van de fotograaf en gaan we daarnaar op zoek. Niet alleen is dat zo bij ‘beeldrijm’ foto’s. In deze blog heb ik al weleens eerder aandacht besteed aan combinatiefoto’s. Foto’s die in tweetalen een bepaalde verbinding aangaan. Als daarin de vorm (compositie, kleur, materiaal en dergelijke) een bepalende rol speelt, is er met die twee foto’s ook sprake van beeldrijm.

Genoeg gepraat, neem eens een kijkje bij fotograaf Eric Kogan voor verschillende vondsten van zijn beeldrijmfoto’s.

Uit.e het boek BEELDRIJM van © Jedithja de Groot | © uitgever Komma

Als je het helemaal te gek vindt, kun je eens kijken naar het boek met de weinig verrassende naam ‘BEELDRIJM’ van Jedithja de Groot (Galeriehoudster Amsterdam) die jarenlang elke vrijdag twee rijmende foto’s in het Parool publiceerde. Ze rijmde een beeld/foto uit de (hedendaagse) kunst en cultuur wereld met een foto uit de collectie Spaarnestad. Het lijvige boek (meer dan 1000 pagina’s) is te koop voor bijna 50 euro [EAN 9789083301921].

Wie iets met fotografie heeft kent bijna zeker Diane Arbus en misschien ook Francesca Woodman wel. Arbus was al wereldberoemd tijdens haar leven en Woodman werd dat al snel na haar dood door haar bijzondere -kwantitatief beperkte- oeuvre.

Voor de Nederlandse fotograaf Rebekka Engelhard zal dat niet gelden. Nadat ze in 1994 cum laude was afgestudeerd aan de KABK in Den Haag werkte ze nog slechts 5 jaar voordat ze op 30-jarige leeftijd overleed. Op deze 8 maart -internationale vrouwendag – wil ik haar graag een plaats geven.

In 2000 fotografeerde ik een kunstenares. Haar toenmalige vriend gaf me als presentje een boek over een jonge fotografe. Hij had meegewerkt aan het boek. Toen maakte ik kennis van ommuurde dromen, een verborgen wereld opende zich. Rebekka had als afstudeerproject al gewerkt aan een serie over vrouwengevangenissen in Tsjechië. Mede door toedoen van haar stagebegeleider – de gerenommeerde fotograaf Gerard Wessel – was ze niet gestopt met die foto’s. Ze reisde de halve wereld af. In de VS, Rusland, Nederland, Engeland en Senegal fotografeerde ze in de meest gevreesde vrouwengevangenissen. De met toestemming geplande bezoeken aan twee Braziliaanse gevangenissen kon ze vanwege haar ziekte niet meer fotograferen.

Het boek OMMUURDE DROMEN [Nederlands Paperback 9789080499416] verscheen in juli 1999 en Rebekka overleed in mei van dat jaar. Haar werk is opgenomen in de beeldbank van het Maria Austria Instituut en bevat bijna 2500 foto’s. Het is niet gemakkelijk zoeken in deze beeldbank naar de gevangenisfoto’s en als je op internet zoekt komen er ook maar enkele naar voren. Een reden temeer om van dit prachtige sociaal documentair project kennis te nemen via een tweedehands exemplaar.

Want haar werk verdient het om gezien te worden. Onbekend werk, maar bemin het als je interesse hebt in de Nederlandse documentaire fotografie in de jaren negentig.

---

Begin januari schreef ik een blog met als titel STILTE onder andere over de Spaanse fotograaf Maria Tudela. Nu, opnieuw een fotograaf die verrast met beelden nameleijk de Japanse Yasuhiro Ogawa.

Japanse fotografie staat ‘bekend’ om de rust en de gelaagdheid van de beelden. Kennelijk is er een kenmerkende Japanse beeldtaal, ongeacht thema of onderwerp.

Terzijde, maar toch de moeite waar: de Belgische Annemarie Zethof en Martijn Pieterson hebben een Galerie (Antwerpen) die gespecialiseerd is in Japanse fotografie. In het digitale magazine van de ‘Belgische fotobond’ BREEDBEELD verscheen twee jaar geleden een interessant interview met hen. Als je wilt lezen…

Terug naar de fotograaf die ik graag even wil voorstellen Yasuhiro Ogawa [Anagawa, 1968].

Ogawa is een rijzende ster aan het hedendaagse Japanse firmament en zijn foto’s ademen een mysterieuze, tijdloze en beschouwende sfeer. Zowel in landschappen als in stadsbeelden weet hij te betoveren in verstillende contemplatieve beelden. Naar mijn idee gaat het zelden om feiten, eerder laat hij de interpretatie over aan de beschouwer. De beeldtaal in de (meeste) kleurenfoto’s doen me denken aan de beelden van de Amerikaanse fotograaf Saul Leiter [1923 – 2013] waarvan t/m 23 paril 2025 een grote expositie in FOAM (Amsterdam) is, onder de titel An Unfinished World.

Van zijn zwart-wit beelden wordt wel gezegd dat hij geïnspireerd is door de oude meester Sebastiäo Salgado [Brazilië 1944]. Ogawa ontdekte Salgado toen hij 23 jaar oud was en begon vanaf dat moment zijn eigen ‘reisfoto’s’ te maken. In de foto’s van Ogawa vormen ook de grove korrel, de grote zwart-wit contrasten, de duisternis en vervaging wezenlijke aspecten in de beeldtaal. In de reisfoto’s is naast de eenvoud juist ook het ondoorgrondelijke en mysterieuze aanwezig. Dat geeft visuele beeldspanning aan zijn foto’s, maar is tevens een inhoudelijke trigger om de foto’s langer te bekijken en je een mening te vormen.

De gehele website van Ogawa vind ik wel interessant, maar in het kader van deze blog ‘STILTE’ wil ik in ieder geval graag de series ‘Into the Silence’ (kleur) en Tokyo Silence (zw) aanbevelen.

Hij heeft tot nu toe zes fotoboeken gepubliceerd en verschillende prijzen gewonnen. De ‘LEICA-fotograaf’ woont en werkt in Tokio en behoort tot een van de belangrijkste hedendaagse fotografen van Japan. Eind 2024 had hij nog een grote expositie in Berlijn, maar daar heb je nu niks meer aan. Wellicht vergoedt de video hieronder dat enigszins… .

Manuela Federl werkt al meer dan 15 jaar als journalist. Ze studeerde talen, economie en culturele studies met een focus op Romaanse studies aan de Universiteit van Passau in Duitsland en de Universidad de Concepción in Chili.

In 2016 ontving ze de Short Plus Award voor haar speelfilm “100 Hours of Lesbos”. In 2021 kreeg ze verschillende prijzen voor haar documentaire “THE GAME. Gambling between life and death” over de situatie van vluchtelingen aan de EU-grens. Sinds twee jaar reist ze door verschillende landen om maatschappelijke onderwerpen in beeld en tekst te documenteren.

Ik las een heel sterk interview met haar. Aan te bevelen als documentaire fotografie je interesse heeft op PHOTO.COM

Bijna alle fotografen maken meerdere foto’s van een bepaald onderwerp. Later kies je de beste, de foto die het meest laat zien wat jou boeit. Naar mijn idee helpt het als je bij deze keuze daarover praat met andere fotografen (een geschikte reden om lid te zijn van een collectief) én ook met andere, niet fotografen. De reacties maken helder welke interpretaties aan je foto gegeven kunnen worden. Het is altijd de fotograaf die wikt en weegt en uiteindelijk kiest.

Een vraag van een andere orde is die van het aantal foto’s die je nodig hebt om een bepaald thema of onderwerp van verschillende kanten te belichten. Het antwoord op die vraag is niet eenvoudig,

De Nederlandse fotograaf/filmer Kadir van Lohuizen werkte gedurende een paar jaar aan zijn meest recente project Food for Thought en maakte duizenden foto’s (en een flink aantal films) om duidelijk te maken waar ons voedsel vandaan komt en welke gigantische industrie erachter schuil gaat. Een grote expositie en een boek waarin het verhaal verteld wordt met honderden foto’s en bovendien nog een televisieserie met drie afleveringen. De complexiteit en de omvang van een project zijn beslissend voor hoeveel foto’s je nodig hebt om je verhaal voor het voetlicht te brengen. Overigens bestaan grote verhalen vaak uit subthema’s en ook daar kan dezelfde vraag weer gesteld worden. Een heel fijn interview met Kadir van Lohuizen vind je hier en een korte impressie wordt in onderstaande video gegeven.

Als vrijetijdsfotograaf of amateur zullen we waarschijnlijk niet aan dergelijke grootschalige en langdurige projecten werken. De fotograaf Callie Eh werkt aan veel projecten waarbij de focus ligt op één persoon. Daarvan heeft ze een grote reeks gemaakt met als overkoepelend thema ‘GELUKPROJECT’. De vraag naar welke foto’s je nodig hebt (en hoeveel) om het geluk van iemand te laten zien, kun je prima in deze reeks beoordelen. Callie Eh maakt foto’s waarbij de persoon in actie is -dagelijkse activiteiten- en foto’s die meer een beschouwend karakter hebben, waarbij het accent gelegd wordt op wie de man of vrouw is en hoe zijn/haar geluk beleefd wordt. Je moet zelf maar kijken hoe ze het heeft aangepakt en hoe ze omgaat met het aantal foto’s en de verhouding tussen beschouwende beelden en informatieve foto’s. Open hier haar website en kijk onder het menu gelukprojecten.

Vergeet zeker niet om ook te kijken naar het al jaren lopende project over haar oma Hedwig onder het submenu SERIE op haar website.

En je begrijpt waarschijnlijk al dat ik op de vraag ‘hoeveel foto’s in een verhaal of fotoserie’ het antwoord schuldig moet blijven. Uiteindelijk is de ‘vrije fotograaf’ degene die wikt, weegt en beslist en als eerste zijn/haar keuze het beste kan toelichten.

Soms word ik benaderd door een fotogroep met een speciaal verzoek voor een mentoraat. Een mentoraat dat gericht is op een einddoel voor de gehele fotoclub. Bijvoorbeeld ter voorbereiding op een thematische jubileumexpositie. Iedereen werkt aan hetzelfde thema, maar wel op een eigen persoonlijke manier. Dat kan, maar het wordt wel (heel) lastig als een club meer dan pakweg 25 leden telt. De kneep zit hem juist dat elke fotograaf vanuit kennis, ervaring en persoonlijke voorkeur succesvol aan het thema moet kunnen werken. Dus uiteindelijk één thema maar wel met heel veel verschillende persoonlijke uitwerkingen. Mooi om te doen als mentor, maar er zijn dus grenzen.

In de loop van de jaren heb ik veel materiaal verzameld langs de lijn van thema’s. Die verzamelingen komen in een dergelijk mentoraat van pas. We beginnen met een inleidende avond waarin we het thema verkennen, mede aan de hand van de verzamelingen met de verschillende uitwerkingen van andere fotografen.

Een van ‘mijn fotografen’ uit de verzameling  met als thema ‘STILTE’ is de Zuid-Spaanse Maria Tudela.

Haar werk vertoont vaak onscherpte, vervaging in de ruimte, pictorale beelden,  sporen van imperfectie of droombeelden. Daarmee is zeker nog niet alles gezegd. Zelf vindt ze dat haar foto’s ook iets van decadentie hebben. Het is niet de techniek die overheerst maar de artistieke kwaliteit in een vaak nostalgische sfeer. Het zijn dan ook niet zozeer feiten die ze ons voorschotelt. Volgens mij zijn haar foto’s zeer suggestief. Ze toont ons een wereld waaraan je als beschouwer zelf betekenis geeft. En net als dromen zal de uitlag van die wereld niet voor iedereen eenduidig of hetzelfde zijn. Dat vind ik ook de rijkdom van foto’s en de betekenis van fotografie in het algemeen.

Als je haar werk bekijkt, hoop ik dat je begrijpt dat ze als één van de inspiratiebronnen kan gelden als het gaat om het thema STILTE.

Maria Tuleda woont in de regio Murcia en is/was verpleegster van beroep. Neem zeker een kijkje op haar website als je geïnteresseerd bent in stilte …

Zo aan het einde van 2024, op de valreep de foto’s die Chritine de Middel [President van Magnum] heeft uitgezocht… Foto’s die niet alleen ellende verbeelden, maar ook foto’s van hoop voor de toekomst of foto’s die jij en ik zouden hebben kunnen maken (nou ja ..). Als je wilt kijken …

De Palestijnse fotograaf Sakir Khader werd als aanstaand lid toegelaaten tot het agentschap. Sakir Khader is een 33-jarige Palestijnse documentairefotograaf en filmregisseur die in Nederland woont. Het vastleggen van leven en dood in conflictgebieden vormt de kern van zijn praktijk, waarbij hij zich concentreert op landen in het Midden-Oosten. Khader heeft ook uitgebreid gedocumenteerd in Palestina. Bekend om zijn rauwe maar intieme filmische signatuurstijl, probeert zijn praktijk de poëtische treurigheid van het dagelijks leven te belichten.

Dat is wat de Nederlands-Argetijnse fotograaf Richard Koek heeft gedaan. Eerst rechten gestudeerd en vervolgens een aantal jaren als belastingadvocaat gewerkt. Toen besloot hij om zijn drive en passie -fotografie- te gaan volgen. Onafhankelijk fotograaf worden in New York.

Hij maakte een boek over New York (New York New York, € 29,99 tweede druk 2021, hard cover, 256 pag, ISBN/EAN 9789089898531) dat bij TerraLannoo verscheen.

Op zijn website kun je lezen dat zijn foto’s een aanmoediging zijn voor een eigen interpretatie van de kijker. Het beslissende moment in zijn foto’s is nooit ver weg, wat dat betreft zou je hem een moderne en kleurrijke Cartier Bresson kunnen noemen. Hij maakt werk voor internationale bedrijven en bladen maar ook in Nederland weet men hem te vinden, mede omdat hij ‘zijn wonen en werken’ afwisselt tussen New York en Amsterdam. Vandaar dat hij ook in de ‘artiestenstal’ van de gerennomeerde Eduard Planting Gallery te vinden is.

Dit jaar verscheen zijn boek Tokyo Tokyo, eveneens bij TerraLannoo [€ 54,50, Hard Cover, 256 pag, ISBN/EAN 9789089899798]

Toen ik een jaar of achttien was verhuisde we naar een ‘nieuwbouwhuis’. Daarvoor woonde we in een sjiek huis dat eigendom was van een kruidenier. Ruim bemeten met vier slaapkamers waarvan er een voor oma -in het Brabants ons opoe- was. Een douche of bad hadden we niet en voordat ik in de puberteit kwam was de wekelijkse wasbeurt in het teiltje waar ik steeds minder goed in paste. Vanaf mijn elfde ging in naar het badhuis. Na de verhuizing kon ik weer gewoon thuis …

Die gedachten schoten te binnen bij de aankondiging van de lezing van Mariet Dingemans over haar boek ‘one shower a week’. Vorige week volgde ik de lezing bij het PhotoEvenement o.a. georganiseerd door Fotogroep Nijmegen en stichting Bolwerk. Ik heb er geen spijt van gehad. Mariet is een heerlijke verteller, enthousiast en zonder opsmuk of verwaandheid. Wel met enige trots omdat het boek over een woon-leefgemeenschap er is na drie jaar hard werken en organiseren.. . Want niets voor niets, veel tijd maar ook veel geld heeft het haar gekost, ondanks een zeer geslaagde crowdfunding en hier en daar nog wat subsidies. “Als je denkt dat je rijk kunt worden van een boek maken…, vergeet het maar.”

Het is een prachtig documentair project geworden en de liefde voor de mens die dicht bij de natuur leeft, klonk prachtig door in haar verhaal. En volgens mij zie je het ook aan de foto’s. Ondanks dat mijn zelf gestelde boekenbudget voor 2024 eigenlijk op was, heb ik het toch maar aangeschaft. Ze heeft er ook al aardig mee aan de weg getimmerd en wat prijzen, ook internationaal, in de wacht gesleept. Op haar website krijg je een aardig idee van het boek.

Onderscheiden door: Shortlist Prix du Livre Rencontres d’Arles category Photo-Text Book 2024, Winnaar EI Photobook Award 2023, op de Shortlist Dummy Award 2023. Gepubliceerd in de Volkskrant, het Parool, Trouw, de Gelderlander en Dummy Magazin en ook nog eens de tweede prijs bij de Zilveren Camera Paul Peters Fotoprijs (Zilveren Camera). 

Boek verkrijgbaar bij de uitgever Lecturis, het ontwerk is van Syb. ISBN 9789462265134

Kijk zeker ook naar haar andere documentaire projecten… zie de website

‘Tijd over hebben’ komt in onze 24/7 hectische wereld niet zo heel vaak voor. Ja, misschien als je vakantie hebt en niets gepland. Dan zie je soms dat kleine dingen heel groots kunnen zijn en je dichter brengen bij jezelf en meer in verbinding met je directe omgeving.

Als je wat tijd over hebt, zou je je ook kunnen onderdompelen in fotografie van anderen. PHOTO.COM is een organisatie die magazines uitgeeft (AAP-magazine), veel digitaal publiceert over fotografie en af en toe wedstrijden uitschrijft. In de uitgave van november tref je de 25 winnaars aan van de wedstrijd ‘de beste keus in kleurenfotografie’.

Heerlijk om door de collectie te dwalen en daar waar je denkt meer te willen zien door een eenvoudige klik op de website van de desbetreffende fotograaf te komen. Voor dat je het in de gaten hebt, ben je zo een uur verder.

Daar kwam ik ook William Ropp tegen, voor de zoveelste keer. In 2007 ontmoette ik hem tijdens de eerste week in juli als exposant op het beroemde fotofestival Les Rencontres d’Arles. Indringende foto’s van kinderen, veelal portretten. Het is niet bij die keer gebleven. Elk jaar dat ik er was had hij weer een expositie met nieuw werk. Werk dat je ook op zijn website kunt bewonderen.

Het zijn niet de meest lichtvoetige fotografen die ik in deze blog laat passeren. De ene, een meester op leeftijd die al vanaf de jaren zestig de zelfkant van de mensheid documenteerde om er vervolgens (bijna) niet meer mee op te houden. De ander, een stuk jonger maar met bijna dezelfde hardheid in zijn foto’s.  Het is geen nepnieuws, wel beelden die de ongemakkelijke waarheden en complexiteit van onze hedendaagse wereld tonen.

ANDERS PETERSEN [Zweden, 1944]

Petersen werkt in een beeldstijl waarvan de esthetisch ingestelde fotografen gruwelen. Onscherpte, een zekere willekeur in de compositie en grof en gruizig zwart-wit, waar de zilverkorrels (we schrijven het analoge tijdperk) soms van het barietpapier af te scheppen waren. De voorstelling, dat wat je letterlijk ziet, is letterlijk al even ‘zwart’ als de afdrukken. Je moet echt op zoek naar zijn foto’s op verschillende sites want een eigen is niet te vinden. Petersen is een fotograaf die ik weleens met Robert Franck vergelijk. Gevaarlijk want hun eigengereide themakeuzes en visualisaties zijn hun belangrijke en wellicht ook hun enige overeenkomsten. Maar die eigenzinnige aanpak is wel wezenlijk en hebben als gevolg gehad dat ze belangrijke ankerpunten zijn in de geschiedenis van de documentaire fotografie.

Petersen brak door met zijn Café Lehmitz, een kroeg met pooiers en prostituees aan de Reperbahn in Hamburg. Ik prijs me gelukkig dat ik het boekje als eerste uitgave -weliswaar beduimeld- in mijn boekenkast heb staan. Het boek is overigens meerdere keren als herdruk verschenen. Op dit moment kun je o.a. terecht bij bol.com (Engels, Hardcover, ISBN 9783791389288, uitgave 7 maart 2023, 120 pagina’s

Petersen heeft een unieke stijl met het vermogen om de echte waarheid ​vast te leggen. Zijn foto’s neigen vaak naar het surrealistische, vreemde momenten die het gewone overstijgen. Dat zit zeker niet alleen in zijn onderwerp als zodanig. Het lijkt erop dat de visualisaties je meenemen in de onechte werkelijkheid. Zoals eerder gezegd zijn beelden zijn meestal in zwart-wit, rauw, emotioneel, zwaar ‘drukkend’ op het gemoed, maar ook verrassend eerlijk. Hij werkt veel met contrastrijk natuurlijk licht en vaak in close-up beelden waarin de menselijke ervaringen worden vastgelegd, van vreugde tot wanhoop. Als je naar zijn foto’s kijkt beleef je de persoonlijke diepte en engagement van de fotograaf.

“Emotie is de ultieme vorm van waarheid.” — Anders Petersen

MATTHIAS KOCH [Duitsland 1964]

Matthias Koch werkt seriematig waarbij transformaties en veranderingen belangrijke thema’s zijn. In de serie “Metamorfose’ is het een verkenning van de overgang van de kindertijd naar jong volwassenheid. De intimiteit is voelbaar, echter voor mij zit er ook wel iets van dreiging in de beelden. De foto’s tonen het proces feitelijk, maar de ziel daarvan is voelbaar. Zonder dat ik dat in heldere formuleringen of rationele beschrijvingen kan vatten. Er blijft een mysterieuze waas om heen hangen. De beeldtaal kent ook filmische kenmerken door onscherpte, vlakken die niet afgebakend zijn of momenten bijvoorbeeld in situaties die net niet het ene moment weergeven, maar fluïde het moment voor en na ook (invoelend) tonen.

Kijk verder op de website van Matthias Koch.

‘Afgelegen gebieden van een land, waar weinig mensen wonen of zijn, een gebied dat buiten het zichtbare of bekende ligt.’

​​’het vreemde achterland waar het leven begint en eindigt.’

Een documentair landschapsproject van Markus Naarttijärvi dat de ruimtes tussen natuur en industrie in Noord-Zweden onderzoekt in een tijd van industriële transformatie. Het resultaat is een inhoudelijke grens tussen het winstgevende en het ongerepte. In zijn achterland verschijnen interacties tussen functie en schoonheid. Het land wordt getoond voorbij het zichtbare en het bekende, in sneeuwstormen, winterse duisternis en peinzende isolatie.

VOOR MEER BEELDEN BEZOEK ZIJN WEBSITE | För fler bilder, besök hans webbplats

Markus Naarttijärvi is een fotograaf en een rechtsgeleerde en werkte als fotojournalist en freelancer voor een aantal Zweedse dagbladen. Daarna ging hij naar de universiteit voor een academische rechtenstudie. Hij werkt nu als hoogleraar rechten aan de universiteit van Umeå, Zweden, waar zijn onderzoek en onderwijs draaien om grondwettelijke rechten en de rechtsstaat, met name het snijvlak van technologie, veiligheid en mensenrechten. In de fotografie ligt de nadruk op lange termijn documentaire projecten waarbij steeds de interactie tussen natuurlijke en industriële landschappen een rol speelt.

Afgelopen woensdag was ik in Museum More vanwege een feestelijke bijeenkomst met de erelden van de Fotobond. Naast de eigen collectie surrealisten een grappige en soms ook enigszins ontroerende serie foto’s van Pixy Liao. Ze legt al jaren haar liefdesrelatie vast met Moro, haar partner, in een theatrale setting zowel ‘binnenkamers’ als op locatie in de vrije natuur. Het is een relatief kleine expositie in de tuinzaal van het museum. Alhoewel klein, ik denk dat er toch wel zo’n 50 grootformaat foto’s hangen. Ik vond het een aangename expo, maar hoorde om me heen wel opmerkingen dat de enscenering te veel en te vaak was doorgevoerd en dat het op een kunstje begon te lijken. Nou ja, is niet het hele leven een kunstje. Er is nog ruimschoots de tijd om zelf te gaan kijken, nog tot 25 maart 2025 in museum More in Gorssel.

Misschien kwam het wel door deze expositie dat ik vanochtend nog eens aangenaam verrast werd door PHOTOSNACK. Een paar weken geleden werd ik op deze ‘site’ geattendeerd door Frans Rentink, fotovriend waarmee ik van 6 oktober tot 15 november exposeer in Galerie OBJEKTIEF in Enschede. Je kunt eenvoudig aanmelden met als resultaat dat je elke dag een nieuwe fotograaf in je mailbox krijgt. De ene keer levert dat een interessante verdieping in het werk van de fotograaf op, een andere keer heb je het snel gezien. Natuurlijk, we hebben allemaal zo onze voorkeuren.  Enfin, mijn aangename verrassing vandaag … Brooke DiDonato

Een fotograaf die door het onmogelijke een ongelooflijke humor als uitgangspunt hanteert voor haar fotografie. Dit kan niet waar zijn of wat een zooitje is het daar of … In ieder geval in de meeste gevallen krullen mijn mondhoeken naar boven bij het zien van haar foto’s.

De foto’s van DiDonato lijken vaak ongelooflijk precies, gecomponeerd en op een bepaalde manier perfect. Is er sprake van toeval, wordt ze geinspireerd vooraf en werkt ze met name conceptueel (het kan waarschijnlijk niet anders) of is er sprake van vooraf bedenken en dan toch de intuïtie toelaten? In een interview in het kunstmagazine Colossal zegt ze daar zelf over: “Er is niet veel dat toevallig is, behalve dat ik toevallig op de locatie stuit en misschien met wie ik op dat moment ben. Veel van de mensen met wie ik werk zijn vrienden, en uiteraard werk ik veel met mezelf aan zelfportretten. Dus er is niet echt veel toevalligs aan, behalve dat ik aan het wandelen was en dacht: “Oh mijn god, ik hou van deze locatie!” Eigenlijk heb ik net deze foto gemaakt. Het is een gebogen hek, en iemand buigt zijn hoofd naar beneden?” Het lijkt zo simpel …!

Brooke DiDonato is geboren in 1990 in Ohio en woont en werkt nu in Austin, Texas. Na haar studie fotojournalistiek aan de universiteit begon DiDonato een reeks persoonlijke werken te ontwikkelen waarin ze het begrip realisme dat door het fotografische medium wordt veroorzaakt, in twijfel trok.

Haar beelden stellen scènes voor uit het dagelijks leven die vervormd zijn door visuele abnormaliteiten. Met haar foto’s laat ze nog maar eens zien dat foto’s de waarheid niet vertellen maar ontstaan in de fictieve wereld van de fotograaf en later in de wereld van de beschouwer een plaats krijgen.

Het zijn fantastische foto’s, alhoewel er ook mensen zullen zijn die het te ver vinden gaan of dat de herhaling ook hier het tot een kunstje maken in plaats van kunst. Maar ook hier zeg ik, oordeel zelf. Overigens wordt haar werk overal op de wereld tentoongesteld en heeft ze gerenommeerde bedrijven in haar stal waardoor niet onverdienstelijke inkomsten naar ik vermoed.

SJOERD KNIBBELER is zijn naam

Het werk van Knibbeler ‘ontdekte’ ik per toeval een jaar of tien geleden. Ik zocht naar mogelijkheden om wind in foto’s te laten zien.

Dat heeft destijds geresulteerd in onder andere de twee foto’s hieronder.

Vandaag kwam ik Knibbeler weer tegen. Hij heeft zich als fotograaf ontwikkeld in de richting van wetenschapsfotograaf. In Galerie Viewer een heel lezenswaardig interview met hem. Je kunt je desgewenst ook gratis op de nieuwsbrief van Galerie View abonneren.