Categorie: exposities

Zojuist kreeg ik een mail van Annegien van Doorn. Al sinds een flink aantal jaren ben ik een fan van haar werk. Dat komt door haar non-conformistische fotografie. Toen ze net was afgestudeerd vond ik haar stellingname in de fotografie al verrassend. Ik herinner me de series HET BANALE DING of de foto’s van EEN RUSTIGE MIDDAG. Wat is de essentie van het werk. Niet een stellingname die verwijzend is naar de grote maatschappelijke zaken in de wereld. Wel een kijk op de kleine dingen, hoe we ze gebruiken, wat de werkelijke betekenis is en wat daar juist van afleidt. Ook hoe dingen van betekenis kunnen veranderen door een ander gebruik ervan. De toepassing verandert het ding. Dat brengt ook onverwachte humor teweeg. Humor waarvan je de clou past snapt als je het ziet. Haar wereld wordt prijsgegeven door haar denken en -misschien wel plotselinge- invallen. Haar aandacht voor het kleine lijkt de spreuk ‘wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd’ volop te bevestigen. Je moet echt haar website bezoeken en door haar ogenschijnlijke nietszeggende projecten grazen. O ja, haar mail want die bracht me vandaag tot deze blog. De aanhef in haar mail was ‘Welkom in het museum voor niet-essentiële kunst’.

Annegien schrijft: “Musea en culturele instellingen blijven in Nederland nog steeds gesloten. Daarom ben ik extra trots om je uit te kunnen nodigen in het gloednieuwe pop-up Museum for Non-Essential Art, dat functioneert als winkel 😉

Het Museum voor niet-essentiële kunst is een initiatief van We Are Public. Met dit museum willen ze mensen aan het denken zetten over wat essentieel is en wat niet, en welke plaats kunst inneemt in onze samenleving.

We Are Public heeft mij gevraagd om mijn praktijk als kunstenaar te combineren en opdrachtfotograaf te geven om voor de tentoonstelling een kunstwerk te maken dat ze ook konden gebruiken voor de campagne van het museum. En dit alles binnen 1 week!  

Het is een gekke achtbaan geweest, maar we hebben veel plezier gehad en ik ben super blij met het eindresultaat.” [Tot zover de mail van Annegien]

Nu de coronamaatregelen aan zijn finale periode begonnen is -hoop ik- kijk ik er naar uit om weer naar plekjes te kunnen gaan, plekjes waar wat te zien en te beleven valt.

Meer info op:  museumvoornietessentielekunst.nl

Het werk en vooral de opvatting van Annegien leiden me naar een paar vragen.

• moet kunst überhaupt essentieel zijn ?
• was is essentieel in de kunst ?
• als fotografie kunst is, wat is dan het essentiële van die fotografie ?
• is essentie voor de kunstenaar en de kijker in beginsel gelijk ?
• …….. ………… …………. ?

Overigens denk ik dat elk museum wel een winkel is. Een winkel waar gedachten en gevoelens voor het oprapen liggen en voor niets te koop zijn. Gelukkig mogen ze binnenkort weer open!

Begin oktober startte de expo in het Duitse Bocholt. Nederlanders leken niet meer welkom in Duitsland vanwege de besmettingscijfers in ons land. Ik stuurde ook aan alle relaties een nieuwsflits dat ze tot nader orde de expo niet meer konden bezoeken. Na één weekend bleek het loos alarm. Nederlanders waren toch welkom als ze maar niet langer dan 24 uur in Duitsland verbleven, met mondkapje!

Betekende dat we de afgelopen weekenden (vrijdag van twee tot zeven en zaterdag van elf tot drie) gewoon open waren. Ook de komende twee weekenden (vrijdags en zaterdags tot 31 oktober) kunt u de expo nog bezoeken. Wij van het Oostgelders Fotografen Collectief vinden het een schitterende expo. Ook van de inmiddels 230 bezoekers hebben we veel positieve reacties gekregen. Het is op een A-locatie; ARTKADEN op de begane grond in het hart van het winkelcentrum. Het is een grote ruimte en met mondkapje op hebben we nog niemand hoeven laten te wachten. Trouwens door sommige -groot en klein- werden van buiten steelse blikken geworpen op de zelfbeelden van Laura. Het mondkapje als bescherming tegen blote delen van het lichaam, dat dan weer wel.

Overigens de keer dat ik me buiten de gallery begaf, trof mijn ‘cameraoog’ nog enkele onverwachte momenten.

Op de expositie heb ik TIJDFLARDEN met een aantal foto’s thematisch uitgewerkt. Voor als je niet (meer) kunt gaan kijken, kijk dan hier.

Een flard is voor fotograaf Peter van Tuijl een tijdsmoment dat nauwelijks bestaat. Het is de vraag of tijd als abstract begrip überhaupt te fotograferen is. Tijd is meetbaar vanwege bijvoorbeeld de waarneming van beweging en door het gebruik van meetinstrumenten.
Tijd als een innerlijk gegeven is echter subjectief. Voor een kind is de tijd van een dag een geheel andere dan voor de tachtigjarige. “In mijn hoofd ben ik nog twintig maar mijn echte leeftijd is 54.”
Ik vang een lichtvlek op de muur in een gevangeniscel en leg daarmee een tijdsflard vast, de volheid van het licht in schril contrast met de leegheid van de tijd voor degene die zich daar bevindt. Ik maak het portret van de vrouw, wiens aangezicht verminkt is en gepijnigd wordt. De tijd tot herstel is ‘slechts’ een jaar, voor haar een eeuwigheid.

Tot 21 februari 2021 kun je nog ‘freischwimmen’ in museum Kurhaus in Kleef (Duitsland). De expositie telt vele beroemde fotografen, flink wat uit de Dusseldörfse school van de Bechers. Thomas Demand, Andreas Gursky, Evelyn Hofer, Candida Höfer, Thomas Ruff, Thomas Struth en Wolfgang Tillmans. Maar ook werk van Jeff Wall, Cindy Sherman en Boris Mikhailov is er te zien. Als je binnen 24 uur Duitsland weer verlaat mag je er binnen. Binnen een paar uur heb je het waarschijnlijk wel gezien, dus vooralsnog houdt niets je tegen om een KunstKijkje te plannen. Beste de moeite waard.

FREISCHWIMMER fotografie der Sammlung Viehof & des Museum Kurhaus Kleve

Tiergartenstr 41 Kleve } di t/m zo dagelijks 11 – 17 uur | 1e zondag v/d maand vrije entree | mondkapje verplicht.

Gisteren toog ik naar Schiedam voor het Fotofestival met de titel Transities.

“Het leven in de wereld van vandaag verkeert in een kantelpunt”, zo schrijft de organisatie van dit fotofestival. “Een wereld waarin verschillende crises zich voordoen. Deze crises, of liever transities, vormen de rode draad in editie 2020 van Fotofestival Schiedam. Fotografie is bij uitstek een medium van transitie en stelt ons in staat te reflecteren op dit moment van de verandering. Als stilstaand beeld maakt fotografie als het ware een uitsnede van tijd en ruimte. Maar juist deze uitsnede wijst erop dat de wereld nooit stilstaat. Stilstand kan alleen maar bestaan bij gratie van beweging, een transitie naar een volgend tijdperk.” [citaat PR Fotofestival].

Transitie op het fotofestival spitst zich toe zowel op het mondiale als op het klein menselijke vlak. Nog geen 300 meter van de foto-hal op het voormalig terrein van de het familiebedrijf Dirk Zwager van de bekende Floryn jenever, ontmoette ik Joop. Op mijn vraag of hij lekker zat te genieten vertelde Joop me dat hij even moest rusten van het boodschappen doen. “Ik heb een hersenbloeding gehad en de benen willen niet helemaal meer vlotten.” Joop liet me weten dat hij geluk had gehad, zes weken geleden. “In een klap was ik van de wereld.” Joop lijkt me een krachtpatser. Nu na 6 weken al weer in touw voor de boodschappen. Ik realiseer me dat de foto’s over de transitie in de wereld van onder andere de sociaal documentaire fotograaf Paolo Pellegrin, ook op de expo te bewonderen, van een heel andere orde zijn. Toch laat het kleine leed van Joop me die middag niet meer los. Joop is geen wereldnieuws en weet slechts een beperkt aantal lezers van mijn blog te bereiken. Maar daarom is het er niet minder om.

Overigens waren er op de expositie nog meer series die de ‘kleine menselijke veranderingen’ in beeld brachten. De jonge Rotterdamse fotografe Sanne Donders (stipendium opdracht) toonde in enkele vitrines, heel betrokken en intiem, het leven van drie Poolse families die nu een aantal jaren in Nederland woonden. Voor het werk van Daniel Martinus was een mooi hoekje gecreëerd met foto’s over een robot die een relatie heeft met de huisgenoten waarbij hij leeft. Martines vind het belangrijk om mensen bewust te maken over de gevolgen van de toenemende technologische mogelijkheden en de betekenis voor de mens. De foto’s hebben iets frivools maar ondanks dat krijgen ze, hoe langer je er naar kijkt, iets beklemmends. Althans dat was mijn ervaring.

Er was nog veel meer te zien in de grote hal. Ik zou niet zo snel het woord fotofestival in de mond nemen. Daarvoor is het te kleinschalig en trekt de organisatie een enigszins te grote broek aan. Ondanks de ‘schaal’ toch de moeite waard voor een paar uur foto-kijken. Bovendien, Schiedam is een leuke plaats om rond te slenteren en op de Boterstraat was ook nog een kleine expositie. Nog te bezoeken tijdens de weekenden 11/12/13 september en 18/19/20 september vanaf 10.00 uur.

haast u !

De hitte vandaag weerhield me er niet van op mars te gaan naar Zutphen. Naar ‘in dit licht’, de foto expositie van het gerenommeerde collectief LUMEN. Wie nog niet geweest is een aanrader. Door de foto’s op stellages in de prachtige tuin en de video’s in de gewelfde kelder, -met een put en grove metselstructuur-, waande ik me zelfs even op het grote mondiale fotofestival in Arles dat dit jaar helaas niet doorging. Met 33 graden Celdius was de temperatuur eveneens Provençaals.

Als we niet in C-tijd beland waren, was de expositie van het Oostgelders Fotografen Collectief vandaag in de sjieke kamer van café Schiller in Aalten van start gegaan. De tien leden van het OFC zouden allen op hun eigen wijze het thema ‘VRIJHEID’ verbeeld hebben. Helaas, veel is anders en dus nu even niet!

In december maakte ik in dit kader portretten van Bianca Pauline Buitenhuis nadat ik al eerder een artikel had geschreven in IN BEELD (magazine Fotobond) over haar geweldige fotografie. Voor wie wil kijken naar het werk van Bianca Pauline kan terecht op haar instagram-account. Geïnspireerd door haar werk én verhaal maakte en koos ik deze foto’s voor het thema ‘VRIJHEID’.

h e r w o n n e n

h e t v e r d w e n e n z e l f

Het bestuur van de Bibliotheek Galerie Zelhem heeft de vrienden van de galerie en de vaste bezoekers een bericht gestuurd over de expositie die vanwege de coronacrisis nu niet doorgaat en verplaatst is naar de maanden oktober en november.

“Zaterdag 28 maart zou de opening zijn van de tentoonstelling “Zo te zien,…zo gezien” met fantastische foto’s, “straatbeelden” en prachtige beelden. Vanwege de coronamaatregelen hebben we dit helaas moeten annuleren. Het goede nieuws is dat er gelukkig een verplaatsing mogelijk is geworden naar later dit jaar. Nu wordt de opening van deze tentoonstelling  gepland op 3 oktober 2020. Om u niet zonder enige vorm van beeldende kunst het weekend in te laten gaan, bieden wij u een kleine digitale expositie aan van de kunstenaars die u anders live zou hebben ontmoet. Het zijn  6 fotowerken, van elke fotograaf 2 werken , Patrick Cambien, Cis Luttikhuis, en Peter van Tuijl en daarbij 2 beeldhouwwerken van Frank Letterie.Voor deze digitale mini opening hebben wij de kunstenaars gevraagd voor u een bijpassende kleine toelichting te schrijven. Het is geweldig dat de exposanten op deze manier willen meewerken. Wij wensen u een mooie digitale opening toe en van harte een goede  gezondheid voor nu en later!”

Voor deze expositie heb ik een selectie gemaakt uit mijn straatfoto’s van 2018 en 2019. Ik heb steeds twee foto’s gekozen die een ‘combinatie’ vormen en in de galerie samen op één paneel worden gepresenteerd. In mijn straatfotografie is de werkelijkheid het uitgangspunt. Ik hou van mensen en menselijke activiteit. Maar juist door de situatie, het kader waarbinnen ik het geheel plaats en het momentum dat ik kies wil ik iets uit die werkelijkheid tonen dat verder gaat dan uitsluitend de afbeelding. Mijn interesse zit met name in het verhaal, -de story-, die ik wil verbeelden. Juist om de mentale werkelijkheid te versterken heb ik voor deze expositie gekozen voor steeds twee foto’s. Soms zijn het beelden die contrasteren, een andere keer hebben ze juiste een verdiepende of bevestigende betekenis in het ‘verhaal’.

De foto’s zijn vaak op heel verschillende plaatsen en momenten gemaakt. De foto van het lachende jongentje met zijn 1000-pieces puzzel bijvoorbeeld maakte ik in 2018 in Arles tijdens het grote Fotofestival aldaar. De energie spat ervan af en het letterlijke lichtvoetige moment maakt dat hij de zwaartekracht welhaast trotseert. Zijn gulle uitbundige lach naar mij of u als beschouwer maakt ons deelgenoot van zijn plezier. In schril contrast daarmee staat de foto van het Belgische echtpaar in Oostende (2019). In een Escherachtige omgeving staan ze bijna hulpeloos met de rolstoel voor de trap. Alle andere barrières in de foto maken dat ze zich opgesloten moeten voelen en de enige uitweg die er feitelijk lijkt te zijn is voor hen onneembaar. De twee foto’s noem ik ‘movement I en II’. Je zou kunnen denken dat ze gaan over letterlijke beweging. Maar evengoed kun je je voorstellen dat het gaat om bewegingsonvrijheid en zelfs een interpretatie die van doen heeft met levensfases – van jong tot oud- kan zich opdringen. Het verhaal van de beschouwer is wat mij betreft de eigen werkelijkheid. Een werkelijkheid die een eigen leven kan gaan leiden; een verbeelding kan worden door kader en momentum van de situatie.

Expositie [monochrome] in ATHENE vóór het ‘corona-tijdperk’

Bij de opening was er flink wat volk op de been, zo heeft de organisatie in een persbericht laten weten.

De expositie is inmiddels (18 maart) gesloten.

Happy with this !

27/01/2020

Dear artists,

Congratulations!

I would like to let you know that you have been selected to be exhibited in Blank Wall Gallery from 6 March until 18 March 2020 at the exhibition titled “Monochrome”.
You have been chosen from many remarkable submissions sent from all over the world (competition was very hard indeed)! 

Best regards,
Maria Toutoudaki
Gallery Director

Gedurende de jaarwisseling (van 16 december tot 2 februari 2020) exposeren in de DRU-Galerie kunstenaars uit de gemeente Oude IJsselstreek. Het zijn allemaal kunstenaars die een of meerdere keren geballoteerd zijn voor de internationale kunstbeurs HUNTENKUNST. Huntenkunst wordt elk jaar gehouden in de maand mei in de SSP-industriehal op het DRU-park in Ulft.

In de DRU-Galerie is werk te zien van de onlangs overleden kunstenaar Frans Venhorst met ‘softmachine’, een eigentijdse humoristische installatie die met wegwerpmateriaal tot stand gekomen is.

De andere kunstenaars zijn Maarten Becks met ingetogen, fijnzinnige tekeningen, Ingrid Nijenhuis met schilderijen waarin zij naast verf verschillende andere materialen toepast, Thea Zweerus met geschilderde portretten uit het verleden, Léon Marie Dekker met objecten.

Mijn fotowerk heeft met ongeveer 10 meter galerieruimte een hele mooie plek gekregen. Er hangen 5 foto’s met als titel ‘in de kunst’ en 5 met als titel ‘hidden faces’.

De DRU Galerie is elke dag vanaf 09.00 uur tot 22.00 uur geopend.

TOEVALLIGE ontmoeting in TALLINN

Ik ontmoette Giorgia op de expositie van Jimmy Nelson. Ze was druk in de weer met een vriendin die met een Iphone de uitleg van Giorgia in beeld én geluid vastlegde. Een spraakwaterval en toen ze even stil viel heb ik haar gevraagd voor mij te poseren. Dat duurde even want we raakten naar aanleiding van een foto van Jimmy Nelson in een geanimeerd gesprek over de heilige mannen, de sadhoes. Haar verschijningsvorm bracht me op het idee van de titel van een van de foto’s die ik van haar maakte.

FOTOGRAFISKA TALLINN

Fotografiska is een internationaal gerenommeerd centrum voor fotografische kunst met wortels in Stockholm. Het is een ontmoetingsplaats waar kunst, lekker eten, muziek, design en een open geest samenkomen. Het Fotografiska Tallinn-concept omvat een expositie- en evenementenruimte, een café, een restaurant en een fotokunst- en cadeauwinkel.

Ze zijn gevestigd in het hart van het voormalige industrieterrein Telliskivi Creative Campus. Bij aankomst in Tallinn nodigde levensgrote posters me uit voor de expositie van Jimmy Nelson.

“Een eerbetoon aan de mensheid”

Naast deze geweldige expo, prachtig gepresenteerd, van Nelson (wie kent niet de beelden van de vele stammen en culturen all over the world moet snel zijn website bezoeken of een expo elders) ook nog drie andere expositie waarvan die van Anja Niemi eveneens een geweldige indruk maakte.

Anja vertelt in een interview: De serie ‘de vrouw die niet bestaat’ is geïnspireerd op de woorden van een Italiaanse actrice. Ze vertelde ooit aan een opdringerige journalist uit New York dat ze “weg van het podium, niet bestaat” 

Besta je vanwege je werk, je status, of vanwege de ander. Niemi toont de personages op een humoristische wijze met een ondertoon van ironie. Ze plaatst ze in de tijd in een Victoriaanse omgeving. Alleen al vanwege deze afbeeldingen is haar werk een visueel genot. De vrouw in verschillende rollen. Maar weet wel dat ze niet bestaat!

Deze week kreeg ik de uitnodiging voor de opening van de expositie van Kemfodia op bijna de laatste dagen van dit jaar.
Wat direct opvalt aan de foto is het verhaal dat door de fotograaf Wim Huijbregts wordt verteld. Kijk naar de overeenkomst in de pose van ‘denken’ en zie het verschil in uitstraling van de oudere heer en de jongeman. Als het over de toekomst van onze wereld gaat krijgt hij, de grijze kop, misschien wel gelijk maar mijn hoop is gevestigd op de jeugd. De jeugd heeft de toekomst. De foto zou ook een mooie metafoor kunnen zijn voor oud- en nieuwjaar. De expositie, op de valreep van 2017 met het gezicht al op 2018, wordt wat mij betreft mooi verbeeldt in deze uitnodiging.
Succes Kemfodia en een goed succesvol 2018, zowel in fotografisch opzicht als anderszins!
foto Wim Huijbregts

Vandaag is het dan zover. Toevallig las ik het afgelopen vrijdag in de trein op weg naar de expo van Bruce Davidson in het Nederlands Fotomuseum. Wat mij betreft is Davidson dé man ven deze international Men’s Day. Welbeschouwd laten we ons met z’n allen door de commercie (?!) een potje gek maken. Vrouwendag begreep ik nog wel maar black monday en black friday, mickey mouse day (gisteren) of international stress day (1 november) en de internationale mannendag gaan me toch allemaal net iets te ver.
Maar het kan nog gekker!
Wat te denken van ……
cat day 8/8
older people day 1/10
beard day 1/9,2/9 and 3/9
[foto’s peter van tuijl (171117 world prematurity day)]

Maar to the point; de overzichtsexpositie van de oude meester Bruce Davidson. Meteen bij binnenkomst op de begane grond een film opgenomen tijdens de opening van de expositie waar de inmiddels 83 jarige Davidson door de expositie loopt. Misschien is schrijden wel een beter woord en de liefde voor de fotografie spat ervan af. ‘Het is toch heerlijk om al je werk zo bij elkaar te zien’, hoor ik hem zeggen. Bij nagenoeg elke foto hoor je relevante herinneringen aan het moment, alsof het gisteren gemaakt is. Dit in tegenstelling tot de titelbordjes op de expositie die uitsluitend weergeven wat er te zien is.

Toch had het wel iets; zo’n eenvoudige titel als rokende man op zebrapad. Als je naar de foto keek was er ‘duizend keer’ meer te beleven. En dat vang je niet in een titelbordje, al maak je er een A3-paper of nog groter van. Na de expo van Salgado toont het Fotomuseum ons opnieuw een topper die niet gemist mag worden. Een sociaal geëngageerde fotograaf geeft ons een inkijk in het leven van de mens. Vol verwondering en bewondering keek ik naar de wijze waarop hij de mens benaderde; oprecht, integer, met compassie en warmte!
Ga kijken, nog tot 7 januari 2018!

(de foto hierboven is van Bruce Davidson)

Afgelopen zaterdag was ik met mijn Engelse gasten op familiebezoek in Eindhoven. In de wetenschap dat die dag de ‘DDW’ van start ging, stelde ik voor om eerst nog even STRIJP-S te bezoeken. De machines in de oude Philips fabrieken in het stadsdeel Strijp hebben plaats gemaakt voor funshoppen en modern-yuppieachtig wonen. Ooit, lang geleden, woonde ik op een steenworp afstand van de fabrieken. Maar deze week, nog tot 29 oktober, staat Strijp-S ook nog eens bol van de kunst en wetenschap. De Dutch Design heeft Internationale allure. Vorig jaar stond ik ook al versteld van de art-impressies van de nieuwe design en de toegepaste technologieën. Wetenschap en Kunst ontmoeten elkaar op dit Designfestival.
foto’s Peter van Tuijl/22 okt 2017

Maar liefst 2500 designers op 110 locaties, niet alleen op Strijp-S maar ook in de binnenstad van Eindhoven, brengen wellicht ook jou in verrukking of vervoering. Mij in ieder geval wel en a.s. vrijdag ga ik terug; nu zonder familie en Engelse gasten. Dat is ook leuk; genieten van kunst, technologie en ook van de fotografische mogelijkheden die dit allemaal ook nog te bieden heeft.
Misschien treffen we elkaar!
DDW nog tot en met 29 oktober.

Zie de website voor verdere info.