Categorie: nieuws

Afgelopen week naar de drukker: het JAARBOEK met 380 pagina’s foto’s gemaakt in 2018. Voor wie wil kijken klik hier!

Aankondiging
30e editie dinsdagavond 5 maart 2019.Thema “ Straatfotografie”door Peter
van Tuijl. Entreeprijs : € 7– p/p, donateurs € 5,– (zaal open 19:30 uur).
Tickets zijn te bestellen via de webshop van het fotocafé:https://fotografencafedrechtsteden.nl/webshop/

20.00 uur:
opening door de voorzitter, gevolgd door 1 lezing van ca 2 uur, met de gelegenheid
vragen te stellen over Straatfotografie.

ER IS EEN MOOI ONGELUK GEBEURD

Ik was een keer of drie op Documenta in Kassel. In de zomer van 1992 was de negende tentoonstelling, ‘Retrospective’ genaamd met als Curator de Belg Jan Hoet. Toen ik vanochtend in ArtNews las dat iemand in het gat van Anish Kapoor was gevallen en gewond naar het ziekenhuis was afgevoerd dacht ik er weer aan. Het aparte gebouwtje in Kassel met een portier voor de deur die af en toe wat kunstminnaars naar binnen liet. Om het gat in het midden van het gebouwtje te bekijken. Een peilloze diepte zo leek het, terwijl het ook zomaar kon dat het een zwart geschilderde cirkel was. Zinsbegoocheling, een fantasie, een droom misschien of toch gewoon een ordinaire hallucinatie. Wie dapper was ging net voor de rand staan, wie meer bang was uitgevallen kroop op handen en voeten naar de rand van de diepe put waar geen eind aan leek te komen. De meest angstige waagde zich aan de vlucht naar een andere plek in Kassel. Er was nog zoveel te zien waar je geen nachtmerries van kreeg.

Welnu lees hier het verhaal van de bodemloze put van Anish Kapoor. De man die een eindeloze val maakte van 8 voet diep, ongeveer 240 cm. Het gebeurde vorige week, 13 augustus en hij is inmiddels uit het ziekenhuis ontslagen. een illusie armer of misschien wel rijker. Wie zal het zeggen.

foto’s Peter van Tuijl|Kassel 1992
VOOR MEER VAN MIJN ARCHIEFFOTO’S KLIK HIER

de drol en de de veger – de beker en de dweil

Deze Zorro draait er zijn hand niet voor om. Ik twijfel allerminst of dit schoonmaakbeurtje tot zijn alledaagse bezigheden behoort. Bijna zeker weet ik dat dit net als bij Mark Rutte het een opgezette waarheid is. Een waarheid die een beetje stinkt en snel opgeruimd moet worden. Zorro gaat bij deze ook viral; waarschijnlijk veel minder vaak dan de ruttiaanse grap deze afgelopen week. Als je onze lachende premier in actie wilt zien klik dan hier. Het euvel wil wel ’that he always laughs’

Ooit, lang geleden schafte ik de Canon IPF IMAGE PROgraf 5100 aan. Nu op de kop af 3365 dagen later werkt de printer nog steeds uitstekend. O, ja een paar keer (ik denk 4 keer) een printkop zelf vervangen (voor ongeveer 350 euro per keer) was een fluitje van een cent. En natuurlijk de inkt, maar dat is met 130 ml eigenlijk ook een koopje. Met mijn kleine A4 printer, die ik alleen maar gebruik voor mijn kattebelletjes en andere briefjes, ben ik al lang overgestapt op goedkope inkt bij een plaatselijke discount. En dan nog ben ik per A4 meer aan inkt kwijt dan met die oude A2 sloeber. Inmiddels ben ik ongeveer 10.000 vierkante meter aan gedrukt papier verder. Dus pakweg 1000 vierkante meter per jaar. 1 ml inkt kost me ongeveer 0,5 euro. In 1 jaar gebruik ik ongeveer 1,6 liter inkt (1600 ml). De kosten zijn dus pakweg 800 euro per jaar voor 1000 vierkante meter papierwerk. 17 velletjes A4 is ongeveer 1 vierkante meter. 4 keer A2 print ook ongeveer 1 vierkante meter. Image PROgraf een werkpaard! Toch dringt ook de vraag op of ik naast het autorijden, treinen en af en toe vliegen het milieu ook niet teveel belast met printen. De Canon kan het wel aan maar toch maar wat minderen ondanks dat ik een foto pas af vind als er een afdruk van is.

Vandaag heeft het Fotofestival aan de Maas de longlist bekend gemaakt van de series die geselecteerd zijn. Uit de ruim 2700 serie (!!) die door curator Nicole Robbers bekeken zijn werden 83 series naar voren geschoven die mogelijk op de expositie in het Nederlands Fotomuseum tijdens het gehele hemelvaartsweekeinde komen te hangen. Mogelijk want uit deze longlist komt nog een shortlist van ongeveer 40 fotografen. Voor 1 april zal de shortlist bekend gemaakt worden. 2700 inzendingen aan series is natuurlijk een geweldig succes voor het Festival aan de Maas. Kijk verder op de website.

Uit de serie Gamers die geselecteerd is voor de longlist. Kijk op mijn nieuwssite voor de gehele serie.

Alle fotovrienden wens ik van harte voor 2018 alle goeds van de wereld!
Ik heb mijn website statistieken er op nageslagen (met dank aan mijn provider) en 2017 bracht 57.921 bezoekers naar mijn website. In 2016 waren er dat 41.169. Met de 29% vermeerdering ben ik best in mijn sas. Van de andere kant; alles is relatief en er zijn veel belangrijker zaken in het leven.
Ik hoop dat u en de uwen een gelukkig en gezond 2018 tegemoet gaan. Dat wens ik u van harte toe!!

Voor het eerst brengt het Fotofestival aan de
Maas de beste Nederlandse amateurfotografen samen in een expositie in het
Nederlands Fotomuseum. Dat is uniek. Parallel zijn er tal van kleinere
exposities op het naburige en gezellige Deliplein. Voor liefhebbers zijn er
interessante lezingen en andere activiteiten. Mis het niet; van donderdag 10
tot en met zondag 13 mei 2018 op de Kop
van Zuid en Katendrecht, hartje Rotterdam.

Je kunt vanaf nu tot 28 februari 2018 je beste serie insturen voor dit festival. De onafhankelijk curator Nicole Robbers (o.a. beeldredacteur NRC en bestuurslid van de Zilveren Camera) zal ongeveer 50 series uit de digitale inzendingen selecteren die in het Nederlands Fotomuseum (in de grote zaal op de begane grond) ten toon worden gesteld gedurende het gehele Hemelvaartweekend. De geselecteerde series worden door het Fotofestival afgedrukt op het formaat waarop de serie het best tot zijn recht komt.

Download bijgaande handout waarin je wat meer gegevens vindt maar neem zeker ook een kijkje op de website van het Fotofestival. Veel informatie over series kun je daar vinden en natuurlijk ook de spelregels voor de inzendingen.

Succes en wellicht zien we jouw serie in mei in het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam! Zou mooi zijn, toch.

Afgelopen week zocht ik Jonah weer eens op. Het was al te lang geleden dat ik hem gezien had. Hij woont nu tijdelijk in een dijkhuisje tussen de Maas en de Waal in, een oppas dijkhuisje. Er is ook een oppas kat en Jonah’s vriendin is er ook, althans ’s avonds. Dat huisje kwam goed uit, vertelde Jonah me. “Ik kan hier fijn werken aan mijn tweede boek. Er zijn wel kippen maar verder zie je niemand. De andere dijkhuisjes, nou ja dijkhuizen, zijn meer voor het weekend of de zomer. Het boek vordert al aardig; het is voor ongeveer tweede derde deel klaar. Maar ik heb het al helemaal in mijn hoofd. dat was bij het vorige boek BONTEBRUG nog niet zo.”
Hoe kom je de dag door, vroeg ik hem. “Eerst zwaai ik mijn vriendin uit en dan ga ik mijn dagelijkse column schrijven. Na een uurtje begin ik aan mijn boek en werk dan tot een uur of drie.” Elke week verschijnt er van Jonah een blog bij Lebowski en één in het dagblad de Gelderlander.
Waarover het boek gaat, geeft Jonah nog niet prijs. Eerder heeft hij het weleens gehad over vluchtelingen maar ik heb de indruk dat hij daar wat vanaf is. Het speelt zich in Arnhem én in Frankfurt zo weet hij me te vertellen. Nou ja, ik wacht maar af tot het boek verschijnt. Lebowski brengt zijn tweede boek in juni uit.
O ja, als je één van zijn blogs, Maria, wilt lezen klik dan hier. Het ‘spel’ van Maria, de kat, de liefde en de dood.

Maria 16-11-2017
Vlak na terugkomst op het platteland bedreven mijn geliefde en ik de liefde op het aanrechtblad. Het was buiten weer om binnen te blijven. We deden het dan ook om de kou of eenzaamheid te verdrijven, denk ik, waarom anders?

Nadien kwam de kat des huizes de keuken in. Had hij buiten voor het kattenluik geluisterd en op zijn beurt gewacht? Het beest was erg aanhalig en leek de eenzaamheid minder te koesteren dan ik vermoedde. Door eenzaamheid schijnen mensen zo’n vijf jaar eerder te sterven. Wellicht geldt dit ook voor katten. Al aaiend hielden we de dood op afstand.

Op 23 oktober schreef ik over de Graduation Show van de Fotovakschool in Amsterdam. Tot gisteren was er een embargo op de catalogus daarvan. Nu dus als PDF bestand te bekijken. Een mooie gelegenheid om visueel kennis te maken met een aantal jeugdige, pas afgestudeerde, fotografen!

Nieuw boekje Helsinki-Jyvaskyla by train.
Als je het even wilt inkijken (via ISSUU) klik dan hier.

[Peter van Tuijl, by train from Helsinki to Jyvaskyla / april 2017]

Afgelopen woensdag was ik in Dordrecht voor een interview met Cor Ritmeester dat in december in het fotomagazine IN BEELD verschijnt. Meteen maar gebruik gemaakt om ’s middags een paar foto’s af te geven aan een jonge gecertificeerde tattoeëerder en een Thaise dame van een bonafide massagesalon.

Verder wat geslenterd door de binnenstad met opvallend vele lege winkelpanden. Het moet wel het gevolg zijn van de aankopen via internet. Als gevolg van world-wide-web zien we van alles in de echte wereld verschuiven. Een goed gesprek en betaalbare postzegels maken plaats voor vluchtige duimpjes en honderden dagelijkse e-mailberichten. Als je een GEEF KAST tegenkomt, nog wel aangrenzend aan het Dordtse Casino, verandert de virtuele wereld meteen weer in de klassieke-volkse-dichtbij-wereld.
Natuurlijk wordt er naast het goede boek, het leuke speelgoedje ook flauwekul, gratis en voor niks, in de kast ‘verkocht’. Zelfs de bijstand wordt een handje geholpen. Wie de aardige mevrouw of meneer was die hiervoor verantwoordelijk was, staat niet op het briefje. Anonieme vijfje noem ik hem of haar maar! Vooruit, een duimpje!!

DE WEG GEEF KAST [fotografie Peter van Tuijl, 4 oktober]

LadysLegs/peter van tuijl/utrecht summer 2016

Gisteravond
(27.9.2017) in Eindhoven voor de afdeling Brabant Oost foto’s besproken die ingezonden waren
voor de jurering van de BondsFotoWedstrijd (uitgaande van het Centrum voor de
Vrijetijdsfotografie). De jurering werd al in maart 2017 gedaan. De mede
juryleden waren Ineke Vijn en Herman Schartman, beiden BMK.

Het bestuur
van de afdeling Brabant Oost had me verzocht de avond inhoudelijk zodanig vorm
te geven dat fotografen ‘er iets van zouden kunnen leren’ en het ‘geleerde’
zouden kunnen gebruiken bij de samenstelling van de nieuwe selectie voor 2018.

Zonder
succes te garanderen heb ik wat algemeenheden over het selecteren voor een
fotoclub-wedstrijd te berde gebracht. Voor het inzenden van foto’s voor een
wedstrijd voor individuele fotografen is
natuurlijk de fotograaf verantwoordelijk. Wellicht vraagt hij/zij een bevriende
fotograaf nog eens te sparren maar dat is het dan wel. Bij het samenstellen van
een clubinzending zijn er andere zaken aan de orde. Op verzoek van een aantal
fotografen zet ik er enkele hier op mijn blog. Om er als club je voordeel mee
te doen; voor wat ze waard zijn. Klik hier als je het document wilt lezen.

MansLegs/peter van tuijl/utrecht summer 2016

Gisteravond een, twee uur durende, lezing mogen geven voor kunstenaars en belangstellenden van de Atelierroute in Almelo.De bibliotheek was goed gevuld en achteraf heb ik plezierige reacties gekregen. De stromingen in de fotografie heb ik enigszins gestructureerd de revue laten passeren en daarbij gebruik gemaakt van de klok van Lemagny. Jean Claude Lemagny [1931] is een Franse conservator die omstreeks 1985 een model ontwikkelde voor het analyseren van foto’s. Juist in de periode 1975-1985 waren er verschillende wetenschappers die analysemodellen voor de fotografie ontwikkelden. Een van de eerste was de Franse filosoof Ronald Barthes [1915-1980]. Hij ging ervan uit dat foto’s verklaard konden worden vanuit een bepaalde verschijningsvorm. Zo analyseerde hij foto’s die bijvoorbeeld sterk bepaald werden door de trucage. De andere vormen die hij hanteerde waren de pose, de esthetiek, het fotogenieke en de objecten. Een bijzondere verklaring gaf hij aan een serie of collectie waarbij de foto’s samen een betekenis hadden die niet teweeg werd gebracht door een enkel beeld. Hiertoe kun je bijvoorbeeld de sequenties van o.a. Michel Kzrynanowski of Ger Dekkers rekenen.
Enfin Barthes is gisteravond niet aan de orde gekomen. Met de indeling of model van Lemagny kun je m.i. meer duiden, zeker als het gaat over de invalshoeken van waaruit foto’s worden gemaakt. Voor mij was de klok ook een mooie manier om de verschillende stromingen in de fotografie, bovendien af en toe ook nog vergelijkenderwijs in historisch opzicht, aan de orde te stellen.

[foto Hubert van Mastrigt]

Gisteren was het 40 jaar geleden dat Elvis stierf. Lyrische teksten met fantastische beelden in de documentaires op TV en prachtige songs op de radio. Vandaag werd nog eens flink uitgepakt in de kranten, in ieder geval in de Volkskrant. Elvis was een man die sterk tot de verbeelding sprak en nog spreekt. Plots moest ik denken aan ‘mijn Elvis’. Tijdens de Mustang Meeting in Didam in 2006 ontmoette ik hem. In vol ornaat, de King. Het meisje werd aangereikt door moeder. Ze moet gedacht hebben ‘ik hield van Elvis, iedereen hield van Elvis dus mijn dochter houdt van Elvis. Niets bleek minder waar, hoe hij ook zijn best deed. Misschien heeft het kind, nu een flinke puber waarschijnlijk, er wel een beetje spijt van want ook huidige pubers lopen nog steeds warm voor de rockheld uit mijn jonge jaren.

[foto’s peter van tuijl 17 – 9 -2006]
Overingens kon ik deze Elvis verleiden om mee te gaan naar King’s Place, een Elvismuseum in Doesburg. Eigenaar Casey van Doorn runde ook een café ter plekke en zijn privé collectie vormde de basis voor zijn museum. Eind 2015 bleek het museum niet meer rendabel en sloot van Doorn de tent. All what remains is de herinnering. Het lot van alles en nog wat, zelfs van helden zoals King Elvis!