De shortlist voor de Zilveren Camera 2024, dé prijs voor fotojournalistiek en documentairefotografie, en de Prijs voor Storytelling is zojuist bekendgemaakt. De 11 deeljury’s hebben in korte tijd alle inzendingen beoordeeld en per categorie een top 5 enkel en top 5 serie samengesteld. Tijdens de jurydag is er een definitieve shortlist bepaald.
Zo aan het einde van 2024, op de valreep de foto’s die Chritine de Middel [President van Magnum] heeft uitgezocht… Foto’s die niet alleen ellende verbeelden, maar ook foto’s van hoop voor de toekomst of foto’s die jij en ik zouden hebben kunnen maken (nou ja ..). Als je wilt kijken …
De Palestijnse fotograaf Sakir Khader werd als aanstaand lid toegelaaten tot het agentschap. Sakir Khader is een 33-jarige Palestijnse documentairefotograaf en filmregisseur die in Nederland woont. Het vastleggen van leven en dood in conflictgebieden vormt de kern van zijn praktijk, waarbij hij zich concentreert op landen in het Midden-Oosten. Khader heeft ook uitgebreid gedocumenteerd in Palestina. Bekend om zijn rauwe maar intieme filmische signatuurstijl, probeert zijn praktijk de poëtische treurigheid van het dagelijks leven te belichten.
De fotobond kent verschillende Landelijke Groepen (LG) die regelmatig aan elkaar hun fotowerk laten zien en daarover met elkaar in gesprek gaan. In 1995 werd als een van de eerste de LG documentaire fotografie opgericht. De ballotage was toen in handen van fotograaf Paul Levitton en er werden zeven fotografen tot deze groep toegelaten. Destijds was overigens de naam van de groep nog journalistieke fotografie, maar werd in 2020 vervangen door de nieuwe naam omdat die beter aansluit bij het (huidige) werk waarin de documentaire serie meer centraal staat. Tegenwoordig bestaat de groep uit 38 leden, waarvan de ‘laatste twee’ afgelopen zaterdag zijn toegetreden. De ballotage (vereist is een samenhangende documentaire serie bestaande uit 8 foto’s) is tegenwoordig in handen van de groep zelf. Een hartelijk welkom aan de twee laatst toegetreden fotografen Hans de Groot en Jos Schreur. Onderstaand de series waarmee zij toegelaten werden tot de LG.
Ik maak graag ongeposeerde foto’s van het dagelijks leven (in Nijmegen), bijvoorbeeld van mensen ‘met een rafelrandje’. Ik werk als vrijwilliger met dag- en thuislozen en bij de Voedselbank en maak daar veel foto’s.
De serie gaat over Anton, die regelmatig in het centrum op een bankje voor de Spar zit. We kennen elkaar al een jaar of 3 en kunnen het goed vinden. Anton reageert op mensen die langskomen, roept wat, vraagt wat en kan vooral goed luisteren, aandacht geven en mensen bevestigen. Hij praat met jong en oud, rijk en straatarm. Een echte verbinder.
Jos Schreur
De mooiste mensen kom je tegen bij VluchtelingenWerk Nederland. VluchtelingenWerk behartigt de belangen van vluchtelingen in Nederland, vanaf het moment van binnenkomst tot en met hun integratie in de Nederlandse samenleving. Die mensen hebben veel meegemaakt. Maar zij zijn hun trots en hun drive niet verloren. Zij willen vooruit. Zij willen iets bereiken in onze complexe samenleving. En daarom willen zij Nederlands leren verstaan, spreken, lezen en schrijven. Deze documentaire, die ik heb gemaakt bij VluchtelingenWerk in Eindhoven, geeft daar een beeld van. Vanaf het allereerste leermoment tot en met het behalen van het inburgeringsdiploma.
Toen ik een jaar of achttien was verhuisde we naar een ‘nieuwbouwhuis’. Daarvoor woonde we in een sjiek huis dat eigendom was van een kruidenier. Ruim bemeten met vier slaapkamers waarvan er een voor oma -in het Brabants ons opoe- was. Een douche of bad hadden we niet en voordat ik in de puberteit kwam was de wekelijkse wasbeurt in het teiltje waar ik steeds minder goed in paste. Vanaf mijn elfde ging in naar het badhuis. Na de verhuizing kon ik weer gewoon thuis …
Die gedachten schoten te binnen bij de aankondiging van de lezing van Mariet Dingemans over haar boek ‘one shower a week’. Vorige week volgde ik de lezing bij het PhotoEvenement o.a. georganiseerd door Fotogroep Nijmegen en stichting Bolwerk. Ik heb er geen spijt van gehad. Mariet is een heerlijke verteller, enthousiast en zonder opsmuk of verwaandheid. Wel met enige trots omdat het boek over een woon-leefgemeenschap er is na drie jaar hard werken en organiseren.. . Want niets voor niets, veel tijd maar ook veel geld heeft het haar gekost, ondanks een zeer geslaagde crowdfunding en hier en daar nog wat subsidies. “Als je denkt dat je rijk kunt worden van een boek maken…, vergeet het maar.”
front cover van het boek van Mariet Dingemans, uitgegeven door Lecturis en te koop voor €50,–
Het is een prachtig documentair project geworden en de liefde voor de mens die dicht bij de natuur leeft, klonk prachtig door in haar verhaal. En volgens mij zie je het ook aan de foto’s. Ondanks dat mijn zelf gestelde boekenbudget voor 2024 eigenlijk op was, heb ik het toch maar aangeschaft. Ze heeft er ook al aardig mee aan de weg getimmerd en wat prijzen, ook internationaal, in de wacht gesleept. Op haar website krijg je een aardig idee van het boek.
Onderscheiden door: Shortlist Prix du Livre Rencontres d’Arles category Photo-Text Book 2024, Winnaar EI Photobook Award 2023, op de Shortlist Dummy Award 2023. Gepubliceerd in de Volkskrant, het Parool, Trouw, de Gelderlander en Dummy Magazin en ook nog eens de tweede prijs bij de Zilveren Camera Paul Peters Fotoprijs (Zilveren Camera).
Boek verkrijgbaar bij de uitgever Lecturis, het ontwerk is van Syb. ISBN 9789462265134
Kijk zeker ook naar haar andere documentaire projecten… zie de website
Vera in Vera als hedendaags vrijheidsbeeld, hopeljk wordt haar schreeuw snel de waarheid!
Deze foto maakte ik enkele weken geleden in de Spaanse stad Vera. Op zaterdag is het daar markt en met het bijna altijd mooie weer een drukte van jewelste. Allemaal mensen van daar, waarschijnlijk waren wij de toeristen. Allemaal mensen met een verschillende komaf, van heidenen, christenen, moslims en waarschijnlijk nog veel meer verscheidenheid. Het voelde volledig vertrouwd en ik ben geen moment argwanend laat staan angstig geweest, de ruszak gewoon op de rug en de portemenee in de kontzak. Vera, eenheid in verscheidenheid. Deze dame, ik noem haar Vera, was de enige persoon die het verschil maakte. Een vreedzaam protest dat meer weg had van een smeekbede. Met alles wat hier in de afgelopen weken in de politieke arena wordt afgeroepen, een weldaad voor het oog, gevoel én voor het verstand. Verstand is ver te zoeken als ruim 16.000 kinderen en nog eens bijna 30.000 volwassenen, waarvan meer dan de helft vrouwen allemaal gestorven door wapengekletter van een ‘bevriende mogenheid’. Ze worden aangemerkt als leden van een terroristische organisatie. Hoever is het gevoel én het verstand dan afgdwaald. Vera in Vera, Vera is een moedig mens, Vera in het kwadraat ‘viva la vera’ dat vertaalt in het Nederlands ‘lang leve de waarheid’ betekent. Het moet volgens mijn gevoel én mijn verstand snel afgelopen zijn, nu de anderen nog!
‘Tijd over hebben’ komt in onze 24/7 hectische wereld niet zo heel vaak voor. Ja, misschien als je vakantie hebt en niets gepland. Dan zie je soms dat kleine dingen heel groots kunnen zijn en je dichter brengen bij jezelf en meer in verbinding met je directe omgeving.
Als je wat tijd over hebt, zou je je ook kunnen onderdompelen in fotografie van anderen. PHOTO.COM is een organisatie die magazines uitgeeft (AAP-magazine), veel digitaal publiceert over fotografie en af en toe wedstrijden uitschrijft. In de uitgave van november tref je de 25 winnaars aan van de wedstrijd ‘de beste keus in kleurenfotografie’.
De winnaar van AAP Magazine 43 Colors is Fabien Dendiével (Frankrijk). “Toen ik terugkwam van een reis naar Athene, maakte ik deze foto. Ik had een paar biertjes gekocht op het vliegveld om te toosten op mijn week in Griekenland. Toen ik er halverwege de vlucht een opende, werd het licht prachtig zacht en verlichtte het het bier dat ik op het dienblad had gezet perfect. Met nog één foto over op mijn Pentax 67, greep ik het moment. Er kwamen nieuwsgierige blikken van passagiers in de buurt, maar ik ben er inmiddels aan gewend. Ik had op dat moment nog niet aan William Egglestons iconische foto van de cocktail in een vliegtuig gedacht, maar ik denk dat deze afbeelding het misschien in gedachten brengt.”
Heerlijk om door de collectie te dwalen en daar waar je denkt meer te willen zien door een eenvoudige klik op de website van de desbetreffende fotograaf te komen. Voor dat je het in de gaten hebt, ben je zo een uur verder.
Daar kwam ik ook William Ropp tegen, voor de zoveelste keer. In 2007 ontmoette ik hem tijdens de eerste week in juli als exposant op het beroemde fotofestival Les Rencontres d’Arles. Indringende foto’s van kinderen, veelal portretten. Het is niet bij die keer gebleven. Elk jaar dat ik er was had hij weer een expositie met nieuw werk. Werk dat je ook op zijn website kunt bewonderen.
William Ropp is geboren in 1960 en woont in Nancy. In 1988 maakte hij een zeer succesvolle serie zwart-witfoto’s van menselijke figuren, weerspiegeld in vervormende spiegels. Er volgden verschillende boeken. In 1993 raakte hij geïnteresseerd in ongecontroleerde houdingen, waarbij hij zijn onderwerpen in een studio in duisternis dompelde en hun contouren ‘schilderde’ met een lichtstraal, waarbij het binnendringen van licht vormongevallen veroorzaakte. In 2007 nam hij een volledige pauze van het studiowerk en produceerde een krachtig droomachtige serie foto’s van kinderen in Afrika. Het boek ‘Dreamtmemories from Africa’ volgde. Vervolgens werd hij leraar en gaf hij workshops over de hele wereld en elders. Voor het vervolg zie zijn website.
Enkele weken geleden discussieerden Frans Rentink en ik over de prijslijst van onze expositiefoto’s in Galerie Objektief. Uiteindelijk waren we het er over eens dat de foto’s van PEOPLE MATTER niet konden wedijveren met beelden die aangeboden werden op Artnet. Vandaag kreeg ik er weer een in mijn postbus. Een foto van Cindy Sherman uit 1979 [zonder titel uit de reeks filmstills]. De geschatte waarde was 60.000 – 80.000 dollar. Het bod van vandaag was al 43.000 doillar.
Journalisten ontvangen van de ‘krantenjongens’ op dit moment een bedrag van 25 tot 60 euro’s voor een foto. Wat zou een krant zijn zonder beeld. Naar mijn mening kun je nog beter een krant hebben zonder woorden. Wat is de waarde van een (oude) foto? Nou ja zo’n foto van Cindy Sherman, nog volop in het leven staand en nog steeds prachtige beelden makend is dus gekmakend duur. Niet voor de verzamelaar, denk ik. Foto’s zijn wellicht voor hen een investering. Of is het toch de liefde voor de fotografie?
Naar mijn idee geldt die liefde zeker voor de Belgische Astrid Ullens. Ze kocht haar eerste foto toen ze nabij de zestig was. Nu op haar 85 jarige leeftijd telt haar verzameling bijna zesduizend foto’s van fotografen met wereldfaam. Om er zomaar een ;paar te noemen: Walker Evans, Lee Friedlander, Hiromi Tsuchida, Diane Arbus, Helen Levitt, Guido Guidi en nog veel meer. Afgelopen zomer werd een deel van haar collectie tentoongesteld op het fotofestival in Arles. Astrid Ullens heeft een eigen epositieruimte en er is een foundation met haar naam. Kijk hier maar eens …
Ook is ereen boek verschenen – 576 pagina’s, 3,5 kg, meer dan 5 cm dik – van de verzameling met vooral documentaire fotografie. Het boek SAGA is niet goedkoop, maar is een schijntje als je beseft dat één foto van een fotograaf uit het boek waarschijnlijk al het duizendvoudige kost. Saga is te koop voor ongeveer 77 euro, EAN 9789464781038.
Een mooi artikel over Astrid Ullens lees je hier op L’OFFICIEL.
Dat schrijft Ton Hendriks, hoofdredacteur in zijn voorwoord van nummer 6 van PF. Het fotomagazine staat in het teken van storytelling en gaat over verhalen vertellen met beelden. Een kleine maand geleden werd er een oproep gedaan aan fotografen voor de rubriek Debuut/Talent. Na enige twijfel -immmers om als grijsaard in te zenden voor de rubriek debuut- toch maar een aantal foto’s van Huis en Habitat ingezonden. Toen ik gisteren de nieuwe PF opensloeg was ik verbaasd en blij (en mijn vrouw enigszins trots). Pieter en WillyPeter de kunstenaars/kluizenaars uit mijn boek, fraai in de Professionele Fotografie. Voor als je nog verder wilt kijken naar deze twee bijzondere mannen, kijk dan op deze speciale pagina van mijn website of bekijk de Pdf van het boek. Ook aan te bevelen is de korte film die filmmaker Theo Uittenboogaard ongeveer 50 jaar geleden van de jonge kunstenaar Pieter maakte en waar ik eerder een blog over maakte.
Zijn de belangrijkste prijzen voor het Nederlandse kinderboek. De Griffels worden toegekend aan de beste kinder- en jeugdliteratuur en de Penselen aan de mooist geïllustreerde prentenboeken.
De leesvaardigheid van Nederlandse 15-jarigen is tussen 2015 en 2018 nog verder gedaald. Bijna de helft van de 15-jarigen vindt lezen tijdverspilling. Ongeveer 60% leest alleen als het moet of om informatie op te zoeken (Gubbels 2019).
samsung gadget for young kids | Malaga 2024
Een van de redenen is dat kinderen en ook jong volwassenen meer zin hebben in facebook, tiktok, video’s kijken, computerspelletjes.
KINDERBOEKENWEEK 2 t/m 13 oktober
Geef ze stripboeken of graphic novels of gewoon een gewoon boek!
Ondanks dat ze niet echt vrolijk kijkt hoop je toch dat ze later, als ze echt groot is, leest en haar kinderen ook weer boekjes in de hand duwt | Amsterdam 2024
Misschien denk je dat ik ze niet allemaal meer op een rijtje heb staan met deze titel. Niets is minder waar. Overigens heb ik het niet bedacht maar Maurice Hermans. En tot vorige week kende ik die niet. Ik werd erop gewezen door fotograaf/bloglezer/fotovriend Jan Moes die hem gesproken heeft op UNSEEN. Zijn korte introductie maakte me nieuwsgierig en ik vroeg Jan of hij een (zogenamde externe) blog wilde schrijven. En ja, lees hier verder…
En met dank aan Jan Moes. Kijk ook eens op zijn website, je wordt niet teleurgesteld is mijn overtuiging.
Waar een bezoek aan UNSEEN voor velen start bij de presentaties van de fotogalleries in De Gashouder, begint die van mij steevast bij de Bookmarket. In de Bookmarket is een grote verzameling van internationale bookpublishers te zien. Ik richt mij dan vooral op de publishers die v.w.b. de boekontwerpen vernieuwend zijn.
Zo werd mijn aandacht dit jaar getrokken door de stand van BUY MY DARLINGS, deze Publisher is bekend van het werk van o.a. Martijn van de Griendt.
Ik kwam daar in gesprek met Maurice Hermans over zijn boek OO OO AA. (ONONTKOOMBAAR zonder klinkers, die als het ware een kreet vormen).
‘De grijsaard moet de zwartharige niet begraven’, luidt het gezegde. Wanneer er sprake is van onaanvaardbaar verlies, in het geval van de dood of zelfmoord van een jong kind, blijven de achterblijvers achter met grote vragen.
Maurice verloor op 8-jarige leeftijd zijn moeder aan suïcide en 5 jaar geleden overleed zijn toen 12-jarige zoon aan een hersenbloeding.
Met rauwe en emotionele foto’s van het gezin, het leven van zijn zoon en foto’s van zijn moeder, neemt Maurice je op een zeer indringende en persoonlijke manier mee in de verwerking van het verlies binnen het gezin. Hoe het verlies van zijn zoon het verlies van zijn moeder opnieuw tot leven bracht.
Naast de foto’s bestaat het boek uit teksten over verlies door schrijver Anton Dautzenberg en 340 WhatsApp berichten van vrienden en familie.
In het boek geeft Maurice je een intieme inkijk in het onaanvaardbare verlies van zowel zijn moeder als zijn zoon.
Maurice vertelt mij dat het boek mede is gemaakt om een opening te geven om verlies van dierbaren gemakkelijk te maken. Het maken van het boek heeft 4 jaar in beslag genomen.
De katernen in het boek zijn uitklapbaar, waardoor de verhaallijnen van het boek in elkaar opgaan, geheel in overeenstemming met wat Maurice wil vertellen, het verdriet en verlies van zijn moeder en zoon.
Het boek is een poëtische en confronterende fotografische reis door rouw en verlies die een aanzet kan geven tot verwerking.
Onder deze titel exposeren Frans Rentink en Peter van Tuijl in GALERIE OBJEKTIEF in het centrum van Enschede. Van 9 oktober tot 15 november 2024.
Je bent van harte uitgenodigd voor de opening van de expositie op zondag 6 oktober om 16.00 uur. Cora Sens, de voorzitter van het centrum voor de vrije fotografie -de Fotebond- verricht de opening. Voor de bezoekers een borrel van de galerie en een catalogus van de exposanten.
Fotogalerie Objektief, Walstraat 33, Enschede. Open woensdag t/m zaterdag van 12.30 tot 17.00 uur
Peter van Tuijl fotografeert graag het leven van alledag en daarbij begeeft hij zich op zowel het vlak van de straatfotografie als van de documentaire fotografie. In deze expositie toont hij straatfoto’s uit het Spaanse Malaga. Zijn fotografie ontvouwt zich al slenterend, wachtend, pratend en past in de traditie van de klassieke straatfotografen. Kijk in deze expositie mee met Peter van Tuijl naar de eenvoud én complexiteit van het dagelijks leven in Malaga.
Frans Rentink is een echte mensenfotograaf. Hij maakt portretten op locatie en in zijn studio in Deventer. Zijn portretten zijn vaak het resultaat van een jarenlang contact. Zo ontstond zes jaar geleden een bijzondere vriendschap met Johan die hij wekelijks fotografeerde. Rentink toont ook portretten van de surrealistische schilder Charles Du Bois (1941-2021), die hij in de in de laatste fase van het leven van de schilder heeft gemaakt.
Van 1903 tot 1917 publiceerde Alfred Stieglitz, een van de meest invloedrijke figuren in de Amerikaanse fotografie, Camera Work , een luxueus en invloedrijk fotografisch kwartaalblad ontworpen door Edward Steichen. In de afgelopen jaren ben ik regelmatig een periode in Berlijn geweest en één van de vast bezoeken was de Galerie met dezelfde naam als het oude fotoblad. Camera Work is gehuisvest in de Kantstrasse. Stom natuurlijk, maar pas gisteren ontdekte ik dat ze ook een hele fraaie website hebben met een ruim overzicht van boeken, fotografen en exposities. Bovendien nog een virtuele tentoonstellingsruimte waar je vanuit je luie stoel gewoon doorheen kunt wandelen. Nou ja, gewoon… het vraagt wel enige behendigheid.
Ook kun je een nieuwsbrief aanvragen, blijf je helemaal op de hoogte. Als je (toevallig) een paar dagen in Berlijn bent, bezoek dan naast de Helmut Newton Foundation en galerie C|O (die twee liggen vlakbij elkaar) dus ook Camera Work aan de Kantstrasse.
Ik heb geen aandelen en geen belang in Affinity. Toch wil ik in deze blog even ingaan op PHOTO en PUBLISHER van AFFINITY.
Ik ben een fervant gebruiker van Photoshop en voor publicaties en boeken gebruik in InDesign. En het is als met schoenen die fijn zitten, ik wil ze niet kwijt. Maar toch … de prijs van het jaarlijkse abonnement is, zeker voor Indesign, een forse greep in mijn fotobudget. Een paar jaar geleden kwam Affinity met programma’s op de markt die qua doel en functionaliteit vergelijkbaar zijn met de programma’s van Adobe, nl. Photoshop, Indesign en Illustrator. Met het oog op de kostprijs heb ik toen Publisher (vergelijkbaar met Indesign) aangeschaft voor nog geen 40 euro. Er werd beweerd dat dezelfde mogelijkheden aanwezig waren als in Indesign. Ik heb toen er een boek meegemaakt en inderdaad het programma kan het allemaal, uiteraard in een geheel andere werkomgeving. Tevreden, maar ja die oude schoenen. Met Indesign kan ik nagenoeg blindelings lezen en schrijven, althans voor het deel wat ik nodig heb en gebruik. Een poosje geleden zijn van Affinity alle drie programma’s in versie 2 uitgebracht. Een paar dagen geleden kreeg ik een mail dat deze nieuwe tweede versie gratis als trial een half jaar lang uitgeprobeerd kan worden. Zonder enig restricitie. Photo versie 2 koop je voor 38 euro (normale prijs 76 euro) niet als abonnement maar voor ‘altijd’.
Misschien voor deze of gene de moeite waard om eens een kijkhe te nemen… De aanbieding van vandaag: Alles 50% korting tot 15 augustus! Nog niet klaar om te kopen? Krijg een gratis proefperiode van zes maanden
Dan weet je wel waar Abrham de mosterd haalt, denk je dan. Toch is de ‘baas’ van Huntenkunst nog steeds super bibberig of alles wel goed gaat. In 1993 was de eerste beurs. Kunst in de tent van een popfestival. Laat de tent nog even staan dan kunnen de kunstenaars er ook nog wat mee. Dat neigt naar een expositie van fröbelspul of huisvlijt, maar gek genoeg tekenden toe al heel wat kunstenaars ‘all over the world’ in om te exposeen. Nu in 2024 in het weekend van 24,25 en 26 mei is het de 30e keer dat Huntenkunst gehouden wordt met 200 kunstenaars in een grote hal van het industriële complex van de voormalige DRU fabrieken in Ulft. In de twee coronajaren -we vergeten ze nog steeds niet- was de hal leeg …. Ik maakte heel vaak een reportage van de internationale kunstbeurs en nu een overzichtsvideo. Een ingekorte versie, maar nog steeds 5 minuten, vind je hier.
