Categorie: nieuws

Afgelopen zaterdag (7 maart 2015) was de ballotage van de BondsMeesterKlasse (BMK). Het predicaat BMK is in kwalitatieve zin de hoogste
onderscheiding die binnen de Fotobond behaald kan worden. De BMK werd in 1959 in het leven geroepen om
een platform te bieden aan topfotografen die binnen hun club een onvoldoende
klankbord vonden. Alhoewel de fotografen die in de afgelopen jaren het predicaat BMK behaalden meestal
geen professionals waren, lag het veronderstelde niveau wel enigszins in lijn hiermee.Een portfolio dat gejureerd wordt, bestaat uit minimaal
12 foto’s.
Het geaccepteerde portfolio voldoet aan de volgende aspecten:
* is de fotografische uitwerking zijn van een idee of een
concept;
* laat een persoonlijke visie op het thema zien;
* de uitwerking heeft een eigen stijl of handschrift;
* is een oorspronkelijke of originele uitwerking;
* getuigt van een beeldtaal die aansluit bij de beeldtaal
en/of ontwikkelingen in de hedendaagse (semi-professionele) fotografie;
* de techniek en/of presentatie geeft uitdrukking aan de inhoud.

Er waren 57 inzendingen dit jaar en TIEN fotografen behaalden het prestigieuze predicaat!
De professionele jury bestond uit: Ruud Visschedijk (directeur Nederlands Fotomuseum Rotterdam), Carel van Hees (fotograaf), Cokkie Snoeij (galeriehoudster en jurylid Zilveren Camera), Rommert Boonstra (kunstenaar/fotograaf) en Karin Krijgsman (hoofd opleiding fotografie van de St Joost Academie, fotograaf en schrijft over kunst en fotografie)
Met dat predicaat op zak maken zij onbeperkt deel uit van de landelijke gespreksgroep van bondsmeesters.

De nieuwe bondsmeesters!
Frans Artz met een serie van een spelend én ontdekkend kind.
Bas Berkhout met een documentaire van de dagelijkse reizigers van de Amsterdamse IJ-Pont.
Joep Keij met een documentaire over bondage en SM. Een documentaire waarvoor de jury extra veel lof had vanwege het integere karakter van de serie.
Met toestemming van Joep hierna een van de foto’s.
foto Joep Keij uit de serie COLLAR

Gerrit Korn met een persoonlijke en kunstzinnige, autonome serie over de wereldoorlog-een-linie nabij Ieper.
foto Gerrit Korn

Geert Leenders verraste de jury met een origineel vormgegeven boek waarbij de tegenoverliggende pagina’s steeds een tegenstelling of juist een gelijkenis laten zien.
Susan Leurs maakte een, volgens de jury, zeer krachtige documentaire reportage met als titel ‘in de schaduw van stemmen’. Ik laat Susan hier graag even aan het woord en plaats met toestemming van haar één van de foto’s uit de serie.
foto Susan Leurs. Zij schrijft het volgende voor deze blog:
Gedurende 2 jaar heb ik de leefwereld van mijn broer Erik verbeeld. Hij lijdt aan paranoïde schizofrenie, doordat dit gepaard met met chronische psychosen hoort hij de hele dag door negatieve stemmen (in meerdere of mindere mate). Ik ben ontzettend trots op hem omdat hij in deze verstoorde werkelijkheid zijn weg heeft gevonden om er mee om te gaan. Waar ik op hoopte was dat het maken van de serie positief zou bijdragen aan zijn zelfbeeld maar ook hem de boodschap mee te geven dat hij mag zijn wie hij is. Hij heeft door het maken van de serie nieuwe inzichten gekregen en het heeft hem sterker gemaakt.

Verder wilde ik meer openheid aan de buitenwereld geven door mensen een idee te geven hoe de wereld uitziet die voor hem werkelijkheid is.

De serie is gedurende 3 maanden geëxposeerd in Centre Ceramique (Maastricht) als onderdeel van de expositie “Nieuwe oogst”. Ontzettend mooi om te ervaren hoe verschillend mensen naar de serie keken.
Hans Neinhuis behaalde het predicaat met een hele persoonlijke gevoelige serie. De serie toont plekken gevuld met licht en schaduw in parken waarmee de stemming en gevoel van de fotograaf wordt verbeeld.
Petra van der Put met de serie Saudade. Petra werkt samen met meisjes, die vanwege uiteenlopende en persoonlijke omstandigheden vastlopen in hun leven, aan een fotoproject. Met het fotograferen worden gevoelens omgezet in beeldtaal en de foto’s zijn dan het uitgangspunt tot verdere gesprekken. Petra heeft de meisjes steeds gefotografeerd met voor hen waardevolle of bijzondere attributen. Ik heb de betekenis van Saudade opgezocht: de mengeling van gevoelens t.a.v. verlies, gemis, afstand en liefde.
Foto Petra van der Put uit de serie Saudade
Anne-Marie Vermaat werd bondsmeester met een serie over de oefening voorafgaande aan Koningsdag van de bereden politie.
Ineke Vijn maakte het beeldboek ‘shelter from the storm’. Een boek dat meer vragen stelt dan antwoorden geeft. Als dat gebeurt wordt fotografie spannend en dat is hier zeker het geval: intrigerend!

Naast deze 10 nieuwe bondsmeesters heeft de jury ook 14 personen genomineerd tot kandidaat. Een kandidaat kan twee jaar deelnemen aan de landelijke gespreksgroep van bondsmeesters. Het zijn Jan Donders. Carla van Gaalen, Yolanda Geldof, Gerda Hanemaaijer, Henk Langerak, Rob Langhorst, Willem Melching, John Moest, Nagy Istvan, Cobi Neeft, Diana Putters, Dannie Struijff, Jan Tito en Ton Wolswijk.

Wellicht dat u het netwerk kent. Als dat niet het geval is en u interesseert zich voor fotografische documentaires dan moet u hier echt een kijkje nemen. Vooral nu, omdat de winnaars van verschillende series gepubliceerd worden. U kunt zich ook (gratis) op de nieuwsbrief abonneren.

KLIK HIER VOOR TOEGANG TOT DE SITE VAN SOCIAL DOCUMENTARY NETWORK

Sinds een aantal jaren geeft XPublisher een prachtig boek uit met Nederlandse talentvolle pas afgestudeerde fotografen uit. GUP NEW TALENT 2015 is een aanrader om te kopen.
KLIK HIER VOOR EEN KIJKJE IN HET BOEK.

foto peter van tuijl/straatbeeld rotterdam 2014

Afgelopen dinsdag gaf ik een lezing over STRAATFOTOGRAFIE in FOTOGRAFENCAFE KAMPEN in de prachtige schouwburg aldaar. Een mooie belangstelling; de filmzaal was met zo’n 100 aanwezigen mooi gevuld. Om in één uur alles over straatfotografie te vertellen is natuurlijk ondoendlijk. In de meeste lezingen, die meer het karakter van een workshop hebben, is twee uur nog aan de krappe kant. Toch, de reacties achteraf gaven me de indruk dat de breedte van de lezing goed gekozen was en dat er veel inspirerende straatfotografen voorbij waren gekomen. Dé straatfotografie bestaat niet en de keuze voor het presenteren van verschillende fotografen met elk hun eigen beeldtaal bleek dus goed uit te pakken.

In de lezing komt ook aan de orde wat wel en niet mag, weliswaar in Nederland!
Daar mag wettelijk veel, heel veel zelfs. In deze tijd waar vrijheid van meningsuiting aan de orde van de (internationale) dag is, zijn wij koploper. In de meeste landen gelden heel beperkende regels m.b.t. het fotograferen op straat.
Overigens ook in de lezing kwam aan de orde het morele aspect. Elke fotograaf (net zoals elke andere kunstenaar) bepaalt wat hij/zij wel of niet wil laten zien en welke foto hij/zij wel of niet wil maken en publiceren.

Komende weekend staat Berlijn in het teken van 25 jaar ‘after the wall’. VANGENTVANTUIJL waren in 2011, 22 jaar na de val, in Berlijn en interviewden een flink aantal mensen die de DDR tijd nog hadden meegemaakt. Van voormalig DDR sergeant-majoor, kunstenaar, oud gevangenen tot o.a. de directeur van het Stasimuseum én de gewone mens op straat. “Wat heeft het u gebracht en verlangt u terug naar die tijd”, zo vroegen we hen. Interviews en foto’s, ook oude foto’s die VANGENT maakte nog voordat de muur gevallen was, zijn opgenomen in dit documentaire boek “DE GRENS VOORBIJ”. Gratis te downloaden via de site www.fotopetervantuijl.nl of via Blurb.com. In dat laatste geval, krijg je een mooi gedrukt boek maar ja, daar betaal je dan wel voor.

Ton Hendriks schrijft in de blog van PF (Professionele Fotografie) een zeer lezenswaardig artikel over de ethiek van de journalistieke fotografie. Het artikel ‘de ethiek van de nabijheid’ is te lezen op deze link.

Ik heb lang getwijfeld of ik deze foto, die ik in 2000 maakte in Berlijn, wel moest plaatsen. Ik was met de groep journalistiek ten tijde van de tweede Intifada op Alexanderplatz in Berlijn getuige van een grote demonstratie van Palestijnen. Ruim 5000 demonstranten protesteerden luidkeels, maar zeker gedisciplineerd. Ik maakte ruim 200 (analoge) foto’s en bij thuiskomst koos ik er aanvankelijk één uit die m.i. de hele tragiek tot uitdrukking bracht. Een prachtige jonge vrouw die fel en verdrietig een spandoek omhoog hield met de tekst ‘Sharon Mörder’. Het was een emotierijke foto die het menselijke verdriet en de woede in zich had en liet zien wat er die dag feitelijk op die demonstratieplek gebeurde. Het was een beeld van de demonstratie maar ik wilde meer. Eigenlijk wilde ik de onmacht van het conflict, de oorlog, het ‘onoplosbare’, het verderf en ellende in beeld brengen. Na ruim een half jaar nadat ik de foto’s had gemaakt ben ik met de negatieven aan de slag gegaan. Gekopieerd op vlakfilm, bekrast, bestookt, verbrand als een soort van onmacht en verkrachting van het beeld. Zie het als een parallel voor wat er aan de hand was. Uitkomst uiterst onzeker! Uiteindelijk leverde het vijf verschillende afdrukken op, unicaten, op die ik later gescand heb.

Mijn kennis over het conflict acht ik te beperkt om echt inhoudelijk te beargumenteren wiens schuld het allemaal is en wat er moet gebeuren. Toch begin ik steeds meer afkeer te krijgen van hetgeen de regering van Israël meent te moeten doen. Afkeer, is misschien nog iets te eufemistisch uitgedrukt. Een strook van pakweg 15 bij 50 kilometer met ruim 1,6 miljoen mensen op een dergelijke manier aanpakken is meer dan verontrustend, zeker als de legitimatie is om ‘de vijand’ te vernietigen. Wie is de vijand? Vaders, moeders en kinderen die in een VN-school bijeengebracht zijn en waarvan de coördinaten al meerdere malen door de VN zijn doorgegeven aan de Israëlische generaals of kolonels. Nogmaals ik ben geen deskundige maar slechts een onmachtig mens die iets ziet gebeuren dat moet stoppen maar wat al een halve eeuw doorgaat. Als ik de tweede foto in deze blog aan anderen liet zien werd vaak de vergelijking met de Tweede Wereldoorlog gemaakt, een soort van iconisch beeld dat verwijst naar Anne Frank. Dit is een Palestijns meisje, ik weet niet hoe ze heet of waar ze nu woont. Gewoon een kind van pakweg 12 jaar. Destijds [oktober 2000] fotografeerde ik haar tijdens de eerder genoemde demonstratie. Ik hoop dat het goed met haar gaat en ik wens dat dit boven-proportioneel geweld stopt! Onmachtig blijf ik hopen.

Er zijn tijden geweest dat de winkelier zijn stoep sneeuwvrij maakte of de takken weghaalde als die met de storm van de bomen gewaaid waren. Ik meen zelfs dat ze dat deden nog voordat de oudjes uitgegleden waren of de brandweer nog niet ter plekke. Er zijn trouwens nog steeds wel winkeliers die dat doen. In het Centraal Station staken de schoonmakers. Ik denk dat ze het verdienen om te staken vanwege de verdienste en de zeer matige arbeidsomstandigheden. Dat daarmee de lekkere hapjes minder lekker ogen, lijkt me duidelijk. Winkelier, kleine zelfstandige, pak de bezem, een zak en los tijdelijk een probleem op uw stoep op. De schoonmakers en de reizigers zijn u dankbaar, ook voor de lekkere hap.

Gisteren zaterdag 8 maart was de jaarlijkse ballotage van de BMK (bondsmessterklasse van de FOTOBOND) in het Fotomuseum te Rotterdam. Uit 38 inzendingen koos de jury bestaande uit Corinne Noordenbos, Sterre Sprengers, Martijn van den Broek, Carel van Hees en Hans Roozenboom 4 inzendingen waaraan het predicaat BMK werd toegekend. Het zijn Petrie Coomans, Rudi Kleingeld, Herman Schartman en Kees Schothorst.
Als kandidaat BMK werd geselecteerd het werk van Bas Berkhout, Henk Langerak, Jan Pieter Leupen, Cobi Neeft, Cees Oomes en Frans Smets.
Allen van harte proficiat met deze prachtige onderscheidingen in de fotografie!
Na afloop de opening van Vivian Sassen, de moeite waard om nog eens terug te gaan en nog eens goed te kijken. Zoveel gezien gisteren!

Mooi berichtje van Marcus Malone

Hi Peter

Just wanted to let you know I have used one of your photo’s for my latest CD and your name is imprinted on the photo. It will be out in March. If you send me your address I can send you a copy.

Peace, Marcus

zondagmorgen
ijs op het raam
mistig
snel helder
fris genieten

zondagmorgen, net op
net als de zon, toerend
ligfiets met hulpmotor
stil genietend
een dag lang

zomaar een dag
als alle andere
zondagmorgen
je kunt er van genieten

Vanochtend werd het magazine ‘VERHALEN UIT DEBBESHOEK’ gepresenteerd. De eerste die een exemplaar kregen waren natuurlijk de 10 bewoners die met hun verhaal in het magazine kwamen. Ad Bouw interviewde de mensen en dat leverde fraaie open verhalen van de mensen op. Ik vond het fijn om hier de portretten bij te kunnen maken en de vormgeving van het magazine voor mijn rekening te kunnen nemen. Een plezierige samenwerking ook met de medewerkers die aan het project mee vorm gaven.

Lies en Lubbe hebben voor het eerst het magazine in hun handen. Benieuwd, snel kijken dus!

De directeur overhandigt Bertus een exemplaar. Bertus heeft een mooi verhaal verteld.

Het magazine ‘VERHALEN UIT DEBBESHOEK’ is verkrijgbaar in het verzorgingshuis Debebshoek te Ulft.

Als jurylid van de Bondsfotowedstrijd ben ik in de afgelopen weken enkele afdelingen ‘in geweest’ om de foto’s toe te lichten. Niet alleen de prijswinnende, -de zogenaamde bronzen, zilveren en gouden stickers-, maar ook de inzendingen van de clubs uit de desbetreffende afdelingen. Dat laatste vind ik het meest plezierig omdat je het dan hebt over de foto’s van de fotografen die doorgaans allemaal in de zaal zitten. Bij de stickerfoto’s is dat slechts in een enkele geval aan de orde. Bij de bespreking van het ‘eigen werk’ van de aanwezige fotografen ervaar ik vaker een grotere betrokkenheid vanuit de zaal. Afgelopen week echter alleen de prijswinnende foto’s in het Brabantse Wagenberg besproken. Het was een beamerpresentatie, en dat vind ik altijd wat minder dan “het echte werk”, de prints of afdrukken dus. Bij het bespreken van de stickerfoto’s is het doorgaans niet zo lastig om iets over techniek, vorm, inhoud en originaliteit te kunnen zeggen. Nagenoeg alle foto’s zijn door de drie juryleden (Mariska Lansbergen en Frank Boots waren de andere juryleden) zodanig hoog gescoord dat ze de prijs met overtuiging verdienen. Natuurlijk komt het voor dat een enkel beeld naar mijn idee of naar het idee van de andere juryleden te hoog beloond is. Het jureren van een bondsfotowedstrijd, überhaupt het jureren van foto’s is geen jurysport. Bij voetbal of hockey win je omdat je meer gescoord hebt, bij zwemmen of atletiek omdat je sneller was of hoger kon springen. Bij het jureren krijgt een foto van de drie juryleden samen bijvoorbeeld 22 punten en verdient daarmee brons. Een andere foto scoort een punten minder en valt buiten de prijzen. Kun je zeggen dat die foto minder is? Nee natuurlijk niet, als het zo eenvoudig zou zijn. Als jury let je op een aantal aspecten. Ik zei al, de techniek en de vorm vind ik belangrijk maar nog meer van belang is de inhoud. Wat wil de fotograaf met zijn/haar foto laten zien, welk verhaal wordt er verteld, roept de foto een emotie of gevoel op. Ook belangrijk vind ik een zekere nieuwwaarde van de foto. Natuurlijk alles is al wel eens gefotografeerd en op meer dan een manier. Kun je dan nog wel origineel zijn? Harry Callahans (1912-1999) lijfspreuk, enigszins vrij vertaald, was: “‘Foto’s die me prikkelen zijn foto’s die iets zeggen op een andere manier. Niet om het anders willen zijn maar omdat het individu, de fotograaf, het is die iets vertelt op zijn manier.”‘ Met andere woorden laat zien wat je beweegt in je fotografie, wat vind je belangrijk of spannend en blijf daarbij dicht bij je ‘eigen ik’, je emotie of je verhalen. De foto van Ariejan van Twisk die brons behaalde, vind ik een goed voorbeeld. Het is een foto waarmee Ariejan flink aan de slag geweest is. Standpunt gewikt en gewogen, het kader onderzocht, de kleurbalans preciseren. O ja, stoeltje erbij, wankel evenwicht. Labiel en stabiel tegelijkertijd of toch meer stabiel. Harmonieus en rust maar tegelijkertijd ook veel spanning. Komt dat alleen door het stoeltje of ook door de paar natte plekken en de blaadjes (whatever it is). Een foto die je in eerste instantie om zijn vorm, compositie, kleur zou kunnen beoordelen en die bij een wat diepere beschouwing (de tweede laag) iets prijs geeft van stabiliteit of labiliteit, van fotobeeld verwordt tot een visualisatie van een zelf bedachte installatie, een wankel evenwicht. Daarnaast vertelt de foto nog iets over de context van wonen. Dergelijke strakke verbanden zijn te vinden in de Westerse woonomgeving anno nu. En tenslotte doet het te kleine stoeltje bijna surrealistisch aan. Van wie is het, de kleuter van om de hoek of is het een verzinsel van de fotograaf. Een foto die zich niet beperkt tot de vorm of de schoonheid op zich maar uitnodigt tot een beschouwing van verschillende aard en daarbij zelfs vragen oproept die alleen door de fotograaf te beantwoorden zijn. Volgens mij heb je dan terecht een bronzen plak.

Volgende week nog naar Limburg om daar de foto’s uit de afdeling te bespreken en daarna nog Rotterdam. Dan is de Bondsfotowedstrijd wat mij betreft even passé.

De Nederlandse Fotobond voor vrijetijdsfotografen stelt jaarlijks de toppers onder haar ruim 8000 leden in de gelegenheid werk in te zenden om het predicaat BMK te verwerven. De Bonds Meester Klasse is een kwalitatieve hoge onderscheiding op het gebied van de (vrijetijds)fotografie. De inzending bestaat uit minimaal 12 foto’s, of een vergelijkbaar werkstuk waarbij hoge eisen worden gesteld aan de inhoud van de serie. Door een jury, bestaande uit professionals, wordt gekeken of iemand in staat is om op een consistente wijze een verhaal te verbeelden, een idee uit te werken in een serie foto’s in een herkenbare stijl of beeldtaal. De fotograaf moet iets te vertellen hebben met zijn/haar foto’s. In de vrijetijdsfotografie zien we nogal eens dat fotografen de schoonheid tot uitgangspunt van hun fotografie nemen. Als het ‘verhaal’ blijft steken in de esthetica, zonder verdere inhoudelijke boodschap, dat valt zo’n serie te licht voor het predicaat BMK, zo is ook afgelopen zaterdag gebleken bij de finale jurering. In de afgelopen jaren hoorde je afgewezen fotografen dan ook weleens brommen dat alleen inzendingen in de categorie sociale fotografie maar kans hadden om BMK te worden. Niets is minder waar, zo is afgelopen zaterdag gebleken. Juist de series met een eigen autonoom verhaal worden hoog gekwalificeerd.

Voor de titel BMK werden 63 series ingezonden. In de preselectie werden door de jury 20 series afgewezen. De 43 overgebleven inzenders hebben afgelopen zaterdag hun serie in een persoonlijk gesprek toegelicht aan één van de juryleden. Daarna ging de gehele jury in conclaaf, bekeek elke serie nogmaals om gezamenlijk tot een oordeel te komen. Ik was erbij en mijn conclusie is dat dit heel zorgvuldig gebeurde met volop argumenten over en weer daar waar dat nodig was. Streng en eerlijk, zo oordeelde de jury naar mijn overtuiging. Eerlijk omdat op argumenten en deskundigheid werd beoordeeld. Streng omdat uiteindelijk aan slechts drie inzenders het predicaat werd toegekend. Dat was in andere jaren wel eens anders, alhoewel ik me ook herinner dat er zelfs een jaar is geweest dat niemand de titel kreeg.

Groot applaus dus ’s middags bij de openbare bespreking voor de nieuwe BMK-ers, Femke de Wit, Arold van der Aa en Willem Melching.

foto FEMKE DE WIT uit de serie ‘depression and agony’

Femke de Wit heeft met haar serie ‘Depression and agony’ een persoonlijk document gemaakt. De serie doet een beroep op het invoelend vermogen en zal bij de aandachtige beschouwer zeker de nodige emotie oproepen, los nog van de vraag of een letterlijk verhaal zich aandient. Dat hoeft ook niet, foto’s die alle antwoorden geven, zijn mijn inziens weinig interessant. De gekozen beeldtaal is krachtig en mysterieus tegelijk en voedt het zoekend karakter van de serie.

foto AROLD VAN DER AA met Jan uit de serie portretten

Arolds portretten hebben een rauwheid en een fijnheid tegelijkertijd. De fijnheid wordt verkregen door het gebruik van de technische camera en de techniek van natte collodium plaat. Het rauwe door de wijze waarop de personen in beeld zijn gebracht, zonder franje, eerlijk, puur zonder opsmuk of tierelantijnen, verwijzend naar karakter of persoonskenmerken. Een eigen beeldtaal met een tikje Stephan Vanfleteren, zo wist de jury te vermelden.

foto WILLEM MELCHING uit de serie ‘de helaasheid der dingen’

Er is een boek en film met de titel ‘de helaasheid der dingen’ van Dimitri Verhulst. Ik ben het boek nu aan het lezen. Dimitri Verhulst keert in zijn boek terug naar zijn geboortegrond. Je maakt kennis met zijn vader en zijn nonkels [ooms] die het zuipen tot het hoogst haalbare in het aardse bestaan hebben verheven met alle gevolgen vandien. Willem heeft het boek niet gelezen noch de film gezien maar vond het gewoon een leuke titel. Ondanks dat de foto’s geenszins de wereld van Dimnitri Verhulst laten zien is er een overeenkomst. De gelijkenis heet absurditeit. Willem toont ons op een bijna objectieve manier de banaliteit van de dingen die we doen, de dingen die we mooi vinden, de dingen die we belangrijk achten. Door zijn beelden te bekijken ontstaat er een ontspannen glimlach op het gezicht van de beschouwer. Maar je moet niet vreemd opkijken als even later er een frons boven de ogen verschijnt.

De jury dit jaar, allemaal bovenste beste professionals, waren: Corinne Noordenbos (fotograaf en hoofddocent KABK Den Haag), Claudia Küssel (curator FOAM), Reinout van den Bergh (fotograaf en curator foto en film Bredaphoto) en Hans Rooseboom (curator Rijksmuseum).

Ook van harte proficiat aan de kandidaat BMK-ers. Naast de drie hoogste laureaten werd nog aan 11 personen het kandidaat-BMK predicaat toegekend. Het is eigenlijk een tijdelijk BMK-schap. Deze kandidaat-BMKers zijn gedurende twee jaar volwaardig lid van de BMK en kunnen in die periode verder werken om het predicaat BMK te behalen. Het zijn Bas Berkhout, Diana Bokje, Yolanda Geldof, Janet de Graaf
(is reeds BMK 2012), Marcel Hoogendijk, Remco Molkenboer, Norman Post, Petra
van der Punt, Wouter Scheen, Albert Smit en Annelies van der Vliet.

Vanaf vandaag staat het boek 13×13 BERLIN op BLURB.COM

Het boek geeft een impressie van dertien fotografen die in oktober 2012 Berlijn gedurende vijf dagen ‘onveilig’ maakten. De 13 fotografen zijn lid van de landelijke gespreksgroep journalistiek van de Fotobond. Het zijn: Ton Mijs/Cobi Neeft/Anneth Bons/Carol Olerud/Wil
Vrancken/Frans Rentink/Peter van Tuijl/Harry Sikkenk/Frank Detrixhe/Janny
Wierenga/Wim Groeneveld/Willem Melching/Jan Hendrik van der Veen. De landelijke gespreksgroep telt op dit moment ruim dertig leden en komt jaarlijks vier keer bij elkaar om werk te bespreken. Daarnaast maakt een wisselende groep van ongeveer 15 fotografen een vijfdaagse reis naar een stad of gebied omdat fotografisch in beeld te brengen, ieder vanuit een eigen invalshoek.

Voor wie in het boek wil kijken: http://nl.blurb.com/books/4107403-13-x-13-berlin