Half zeven op, tien voor acht in de auto, klein half uurtje in de file, maar nog net op tijd. En ’s middags tien voor vier weer thuis. Zo zag de zaterdag eruit van de eindpresentatie van de negen fotografen die ik mocht begeleiden in het mentoraat van de afdeling Limburg. En je kunt het geloven of niet, toch voel ik me op zo’n dag een bofkont. Met elkaar kijken wat iedereen van hun zelfgekozen project -waaraan ruim een half jaar aan gewerkt is- ervan gemaakt heeft. Als je houdt van fotografie (en mensen) dan is dat genieten.
Als je een korte impressie van de afsluitingsbijeenkomst wilt zien, kun je hier een klein boekje bekijken. Een klein overzicht omdat er in het najaar in de afdeling Limburg een grote presentatie komt met het complete werk en de toelichting van alle fotografen. Dat belooft een mooie avond te worden!
Op 4 mei zijn we collectief stil. Om te denken aan mensen die we verloren hebben, door oorlog en geweld. Dichtbij en veraf. Toen, 80 jaar geleden kwam er een einde aan. Echter het einde is er een die nooit ophoudt. Kun je dan wel stil zijn, echt stil of moet je juist met stemverheffing spreken. Is stil zijn geen geluid maken of is stil zijn een ‘mentaal-stil-zijn’.
Oorlog en geweld is schering en inslag in dit tijdsgewricht en we kijken er nauwelijks nog van op. Behalve die enkele mannen en vrouwen die ik gisteren zag in Den Haag bij het Vredespaleis. Een van hen trof ik later in de boemel naar Doetinchem. De stokken met een wit laken opgerold, het protest was weer voor even gedaan. Volgende week weer, diehards die een lintje verdienen. Zij zijn niet stil, ze schreeuwen het uit. Stop het geweld, stop de moordpartijen. En ze staan niet alleen; diverse NGO’s luiden de noodklok en het hoogste internationaal gerechtshof staat ook achter hen. Bij onze regering is het oorverdovend stil. Er is geen rode lijn voor hen,,,
Kun je wel stil zijn als het leed in de wereld door verschrikkelijke machthebbers -die we (politieke) leiders noemen- dag in dag uit in stand gehouden wordt en vrede en verzoening aan hun laars worden gelapt. De laars waarmee vertrapt werd en opnieuw wordt! Zonder aanziens des persoons, zelfs kinderen vallen ten prooi aan hen.
Deze foto hierboven is van Marc Riboud [1923-2016]. Hij was een van de meest prominente Magnum-fotografen van de naoorlogse periode en de eerste die zijn camera vrijwel uitsluitend op vredestijd richtte in plaats van op oorlog.
In 2000 was ik in Berlijn en getuige van een groot protest tegen de ‘second intifada’ en maakte een kleine serie, Helaas nog steeds, het lijkt wel in het kwadraat…
Verleden sluitertijd gaat over vier generaties van Ingen, allemaal behept met het fotovirus. Volgens Marc van Ingen is zijn boek een fotobiografie. Het boek begint in 1881 met zijn overgrootvader en eindigt in 1973 wanneer Marc zijn jeugd als afgerond ziet en na het gymnasium diploma behaald te hebben andragologie gaat studeren in Utrecht.
Bijna 100 jaar familiegeschiedenis, overzichtelijk samengebald in een 2,5 cm dik boek. Familiegeschiedenis die niet alleen van belang is voor degenen die tot de familie behoren, maar ook voor anderen die er met veel plezier in kunnen bladeren en lezen.
De geschiedenis van het Rijke Roomse Leven ontrolt zich voor onze ogen zowel in midden Nederland als in het Zuiden. Je maakt kennis met de technische ontwikkelingen, de veranderingen in het onderwijs en de maatschappelijke veranderingen. De kracht van het boek is de rijkdom aan foto’s, veelal uit een goed bewaard familiearchief en de relatief korte tekstfragmenten (altijd slechts een halve pagina) die je letterlijk meenemen in de tijd, de verleden tijd. Helder van opzet. De sluitertijd duidt uiteraard op de ‘druk-op-de-knop’ maar is ook een goede term omdat het boek fragmentarisch is opgezet.
We gaan naar Zandvoort.
Marc van Ingen beschrijft de geschiedenis en neemt ons daarin mee in anekdotes, voorvallen en situaties die het dagelijkse leven overstijgen. Hoe de fotografie zich in die bijna 100 jaar heeft ontwikkeld, komt tot uiting in de vele foto’s; van de deftige portretkaart in albuminedruk tot het ‘langharig tuig’ van de gymnasium eindexamenklas. Het is een boek dat heel makkelijk leest vanwege de eenvoud in opzet, links relevante tekst en op de rechterpagina de foto of illustratie. Steeds één spread met één onderwerp in woord én beeld.
boven: de geheime foto en onder Mien, mijn moeder, nog in vol ornaat met rechts haar zus Marie die reeds was uitgetreden. [1938]
Mij bracht het …
De foto’s in samenhang met de teksten brachten mij bijna als vanzelf terug in mijn ‘jongenstijd’. De Koude Oorlog, die we nu meer als ‘warme oorlog’ zouden kunnen betitelen als we kijken naar de huidige mondiale dreigingen. De communicatie van ‘dagen-geen-nieuws’ tot het meekijken naar de reportage van de rampspoed die zich ter plekke voor onze ogen voltrekt waar ook ter wereld.
Ik had een zeer vrome vader en moeder, goede katholieken mag je zeggen. Met het boek van Marc in de hand beleef ik opnieuw de draaiing van het altaar met 180 graden in beginjaren zestig in de katholieke kerk en de hostie die in de hand werd gedrukt bij het ter communie gaan.
Mijn vader heeft dat lang geweigerd, niet zozeer uit hygiënische overweging. Nee, hij vond het ongepast dat ‘onze lieve heer’ zomaar in de werkhanden van een sigarenmaker werd gedrukt. De kracht van het boek ‘verleden sluitertijd’ is wat mij betreft gelegen in het feit dat Marc met zijn eigen fotobiografie ook mijn geschiedenis herschrijft, en van vele anderen. Hij laat ons, wellicht opnieuw, kijken naar ons eigen verleden, zowel via het woord als het beeld.
Marc, Lid van de fotogroep Interfocus, schrijft me nog het volgende: “De belangrijkste bron van Verleden Sluitertijd was het fotoarchief van mijn vader. Maar soms had ik wél een verhaal en geen eigen foto’s. Beeldbanken van archieven boden dan uitkomst.
Het verhaal van de hongertocht tijdens de Hongerwinter van 1944 moest verteld worden, maar ik had geen eigen foto natuurlijk. Googlend vond ik de iconische foto van Cas Oorthuys, die exact weergeeft wat ook mijn familie overkwam. Wel een met copyright, die ik niet zomaar mocht overnemen. Via het Nederlands Fotomuseum kreeg ik contact met de erven van Oorthuys. Na uitleg waar mijn boek over gaat, kreeg ik toestemming. Bovendien met extra info, want deze foto is onderdeel van de collectie van ‘Het geheugen van Nederland’, maar wordt daar spiegelverkeerd weergegeven. De foto is trouwens niet helemaal scherp. Cas Oorthuys – een van de fotografen van de groep ‘De Verborgen Camera’ maakte hem heimelijk met zijn Rolleiflex, verborgen onder zijn jas. Hij kon zo onmogelijk goed scherpstellen.”
Verleden Sluitertijd is alleen verkrijgbaar via www.boekenbestellen.nl (type in de zoekbalk verleden sluitertijd).
Marc van Ingen (1953) is geboren in Amsterdam, de vierde daar geboren generatie. Hij groeide op in Santpoort (NH) en Melick (L). Hij woont in Beegden (L). Van jongs af aan was hij vertrouwd met zowel fotografie als copywriting door het werk van zijn vader. Na het Bisschoppelijk College in Roermond, studeerde hij andragologie in Utrecht. Hij was vooral werkzaam in zorg voor mensen met een beperking. Als tegenwicht volgde hij de opleidingen beroepsfotografie bij Syntra in Hasselt (B) en Fotokunst aan Kunstacademie Maasmechelen (B). Zijn afstudeerwerk was het werk ‘decomposing love letters’, een uitwerking van eerder gevonden liefdesbrieven van zijn ouders, overigens zonder dat het liefdesleven prijs werd gegeven.
Afgelopen week heb ik weer een mentoraat/coaching afgesloten. In dit geval een afdelingsmentoraat in Brabant Oost waarin elke deelnemer aan een eigen project heeft gewerkt. Het is altijd weer een feestje om te zien waar iedereen gedurende een maand of zeven mee bezig is geweest en wat je te zien krijgt op de afsluitende avond.
Er is een boek (in druk verschenen en digitaal hier te bekijken) verschenen waar elke fotograaf een deel van zijn project toont en op de afsluitende avond waren er grote expositie-afdrukken te bewonderen en videopresentaties. De fotografen mogen trots zijn op hun werk, de inspanningen én de creativiteit en in het verlengde daarvan ben ik ook best wel trots op dit mentoraatsproject. Het was het fijn om mijn bijdrage hieraan te kunnen leveren.
Een van de deelnemers is een fervent liefhebber van alles wat met ronkende motoren te maken heeft. In het mentoraat kwam hij met een enigszins verrassend thema, namelijk het thema ik wil fotograferen ‘wat je niet kunt zien’. Hij maakte het al snel duidelijk met de opmerking dat muggen het wel kunnen zien, maar wij mensen kunnen slechts een bepaald deel van het spectrum van het licht kunne waarnemen en daarbuiten niet. Met een speciale eigen gefrabiceerde camera en het ‘licht’ dat zijn ‘muggencamera’ wel kan zien maakt hij fraaie beelden. Het zijn ook kunstwerkje die de esthetica zeker niet links laten liggen, maar als gepensioneerd fysicus is het hem niet uitsluitend daarom te doen.
Hieronder kun je zijn presentatie van dat mentoraatswerk van Harry Michiels bekijken en deze link verwijst naar de meer technische uitleg over zijn hedendaagse digitale infra-rood fotografie.
Wellicht ben je dit logo nog niet eerder tegengekomen.
Het is het beeldmerk van FotoEventNijmegen. Een stichting die sinds 2024 de fotografie naar de stad brengt. Denk aan FotografenCafé’s, Live- interviews met fotografen en Fotoprojecten. Zij brengen boeiende programma’s, maken spontane ontmoetingen mogelijk en bouwen in samenwerking met velen aan een actief en bruisend fotografennetwerk.
Zo is er aansataande zondag 30 maart 2025 (14.30 – 16.00 uur) een interview waarin Robert Theunissen in gesprek gaat met Rob Hornstra over zijn fotoprojecten in Rusland en zijn lopend project ‘The Europeans’ (Aanmelden via de website).
Fotoclub Nijmegen, Fotobond Gelderland-zuid en Fotobolwerk uit Nijmegen zijn de initiatiefnemers van FotoEventNijmegen. Zij worden daarbij geholpen door een groeiend aantal fotografen uit de regio en subsidieverstrekkers.
Ambitie: ‘FotoEventNijmegen is er voor de vrijetijds- en professioneel fotograaf. Wat zij gemeen hebben is ambitie. Ambitie om zich te ontwikkelen en te groeien als fotograaf.’
Dit jaar is er een bijzonder project gestart: NIJMEGEN, MIJN STAD, MIJN THUIS. Vanaf februari hebben fotografen zich ingeschreven om dit project te gaan verbeelden. Een dertigtal fotografen is nu aan de slag en zij worden daarin gecoached door een aantal professionele professionele fotografen. Het wordt ongetwijfeld een succesvol project voor de deelnemende fotografen maar ook voor iedereen die de fotografie een warm hart toedraagt. Er kan dan ook door een breed publiek uitgekeken worden naar een fraai resultaat in een expositie. Een mooi podium om de band met Nijmegen aan anderen te laten zien. Voor meer informatie zie de website van FotoEventNijmegen.
Insta is helemaal ‘hot’, bovendien ontmoet je alle vrienden over de hele wereld en is het een prachtige kans om je werk te delen met anderen en te laten zien wat je bezig houdt. En in de aanbeveling van destijds las ik ook nog eens dat Instagram elke dag nog flink aan het groeien was.
Nu zoveel jaar later met in totaal 100 post/foto’s vind ik het genoeg. Het is niet zozeer het element tijd. Ja, vroeger was ik er wel dagelijks even mee bezig en na de honderdtal vol gemaakt te hebben besloot ik minder tijd aan INSTA te besteden. Af en toe keek ik nog wel wat mijn ‘vrienden, all over the world’ me wilde laten zien en zag tegelijkertijd ook een hoop onzin voorbijkomen van de influencers die allerlei belangrijke zaken (lees nepnieuws of onzin) te melden hadden.
Om het over het gevaar van social media te hebben is niet cool, hip of modern. Echter ik hoor – onder andere op scholen, maar ook elders in onze samenleving – de waarschuwende geluiden. De slogan ‘de wereld wordt er fantastisch door en idereen is ongelukkig’ lijkt opgeld te doen. Niet iedereen is ongelukkig. Kijk maar naar de grote dure jongens die nog groter en machtiger (én rijker) willen worden door zich (tijdelijk) te scharen naast de nieuwe wereldheerser. Althans zo beschouwt hij zichzelf en in een klucht of dramatisch toneelspel mag hij dat zijn. Daar mag en kan het leugen de waarheid regeren. In de echte wereld lijkt het me nauwelijks iets bij te dragen aan een fantastische en vooral rechtvaardige wereld. Dat is de wereld die we zouden moeten nastreven.
Het meisje hierboven, een van de foto’s die op mijn insta-account stond heeft de kriebels zo te zien. Ik kreeg al eerder de kriebels van Facebook, daar ben ik al een tijdje vanaf, nu dus ook maar een einde gemaakt aan het Instagram account. Beschouw de laatste ontwikkelingen naar het willen hebben van macht en nog meer macht van enkele ‘oligarchen’ maar als mijn spreekwoordelijke druppel. Meta is me te giga geworden en lijkt te streven naar het allesomvattende.
Wel met dank aan mijn bekende en onbekende vrienden die duimpjes, klappende handjes en hartjes bij een van mijn foto’s hebben gezet. En zeker ook dank aan al die fotografen die prachtige beelden hebben gepost waar ik met veel plezier naar gekeken heb. Dat moet ik dus wel allemaal missen: de keerzijde van de befaamde medaille. Wellicht komen we elkaar ergans anders tegen, net zoals Astrid, die Jurgen ontmoette in een Hambergse Kneipe.
Vandaag naar de retrospective van Alice Springs [1923-2021]. June Brown is geboren in Melbourne en trad op onder haar artiestennaam June Brunnel als actrice. In 1947 ontmoette ze Duitse fotograaf Helmut Newton die in dat jaar een fotostudio in Melbourne was begonnen. In 1970 startte ze haar carriere als fotograaf onder de naam Alice Springs. In 2004 overleed Helmut Newton na een ernstig verkeersongeval en Alice Springs in 2021 in Monaco. Hun familiegraf is in Berlijn evenals het museum Helmut Newton Foundation. Als je er nog nooit geweest bent, een aanrader en vlakbij is de C|O galerie, beide met veel kwaliteitsfotografie.
De expositie in Schloss Moyland met veel werk van haar en ook nog wel flink wat foto’s van haar man Helmut Newton is de moeite waard. Haar fotografie onderscheidt zich van haar man en de vele portretten van haar zijn erg aansprekend, raak en persoonlijk. De afwerking en techniek zijn geweldig en ik verbaasde me over de stofuitdrukking en detaillering in haar foto’s.
(r) Alice Springs photographed by Helmut Newton and (l) the old holy water font in Schloss Moijland | foto Peter van Tuijl.
Een van de foto die Helmut Newton van zijn vrouw maakte, halfnaakt schuddend aan een boom, hangt in het kasteel (museum Moyland) vlak naast een oud wijwatervat. De overeenkomst deed me denken aan de fotocombinaties van fotograaf/kunstenaar Paul Bogaers. Paul Bogaers stelde foto’s samen naast elkaar ten toon die op verschillende tijdstippen, soms zat er wel een paar jaar tussen, en op verschillende plaatsen gefotografeerd waren. De context van de beelden wordt daardoor anders en je gaat inhoud en vorm aan elkaar koppelen of een nieuwe betekenis geven. Zo ook hier de halfnaake vrouw met de boom en het wijwatervat met de grillige vormen van takken op de achtergrond.
Überhaupt is het museum prachtig om te vertoeven, er zijn meerdere toonaangevende exposities per jaar én heeft heel veel kunst in huis van Joseph Beuys [Krefeld 1921-Dusseldorf 1986], een geliefd kunstenaar in deze streek. Er zijn weinig materialen waar Beuys geen kunst mee gemaakt heeft en hij wordt beschouwd als één van de meest invloedrijkste Duitse kunstnaars. Ook in het museum in Kleve (Kurhaus) is veel werk van hem in een permanente expositie opgenomen. Niet zo vreemd als je weet dat hij daar gedurende een aantal jaren zijn atelier had. Naast zijn veelzijdige beeldend werk was hij ook een performance kunstenaar. Hij sloot zich begin jaren 60 aan bij de beweging Fluxus en werd ook daarvan een van de beroemdste leden.
In het schloss liet ik me ook door hem inspireren tot de parodie. Een nietszeggende hoekje in het museum, een tekstplaatje van Beuys en met wat montagewerk en ‘shoppende’ verschuivingen maakte ik het beeld ‘een parodie op het werk van Joseph Beuys’ met als subtitel ‘de stilte wordt overbelast’. Het zijn overigens niet de benen van Alice Springs en ook niet van Marlene Dietrich, wildvreemde benen dus.
‘een parodie op Joseph Beuys’ – ‘de stilte wordt overbelast’ | in Schloss Moyland, Bedburg Hau 29 januari 2025 | inspiratie door het werk van Joseph Beuys, Beeldend kunstenaar | foto, montage en bewerking Peter van Tuijl.
Pas op … de expositie met het werk van Alice Springs is bijna afgelopen, na 16 februari 2025 is het gedaan.
De shortlist voor de Zilveren Camera 2024, dé prijs voor fotojournalistiek en documentairefotografie, en de Prijs voor Storytelling is zojuist bekendgemaakt. De 11 deeljury’s hebben in korte tijd alle inzendingen beoordeeld en per categorie een top 5 enkel en top 5 serie samengesteld. Tijdens de jurydag is er een definitieve shortlist bepaald.
Zo aan het einde van 2024, op de valreep de foto’s die Chritine de Middel [President van Magnum] heeft uitgezocht… Foto’s die niet alleen ellende verbeelden, maar ook foto’s van hoop voor de toekomst of foto’s die jij en ik zouden hebben kunnen maken (nou ja ..). Als je wilt kijken …
De Palestijnse fotograaf Sakir Khader werd als aanstaand lid toegelaaten tot het agentschap. Sakir Khader is een 33-jarige Palestijnse documentairefotograaf en filmregisseur die in Nederland woont. Het vastleggen van leven en dood in conflictgebieden vormt de kern van zijn praktijk, waarbij hij zich concentreert op landen in het Midden-Oosten. Khader heeft ook uitgebreid gedocumenteerd in Palestina. Bekend om zijn rauwe maar intieme filmische signatuurstijl, probeert zijn praktijk de poëtische treurigheid van het dagelijks leven te belichten.
De fotobond kent verschillende Landelijke Groepen (LG) die regelmatig aan elkaar hun fotowerk laten zien en daarover met elkaar in gesprek gaan. In 1995 werd als een van de eerste de LG documentaire fotografie opgericht. De ballotage was toen in handen van fotograaf Paul Levitton en er werden zeven fotografen tot deze groep toegelaten. Destijds was overigens de naam van de groep nog journalistieke fotografie, maar werd in 2020 vervangen door de nieuwe naam omdat die beter aansluit bij het (huidige) werk waarin de documentaire serie meer centraal staat. Tegenwoordig bestaat de groep uit 38 leden, waarvan de ‘laatste twee’ afgelopen zaterdag zijn toegetreden. De ballotage (vereist is een samenhangende documentaire serie bestaande uit 8 foto’s) is tegenwoordig in handen van de groep zelf. Een hartelijk welkom aan de twee laatst toegetreden fotografen Hans de Groot en Jos Schreur. Onderstaand de series waarmee zij toegelaten werden tot de LG.
Ik maak graag ongeposeerde foto’s van het dagelijks leven (in Nijmegen), bijvoorbeeld van mensen ‘met een rafelrandje’. Ik werk als vrijwilliger met dag- en thuislozen en bij de Voedselbank en maak daar veel foto’s.
De serie gaat over Anton, die regelmatig in het centrum op een bankje voor de Spar zit. We kennen elkaar al een jaar of 3 en kunnen het goed vinden. Anton reageert op mensen die langskomen, roept wat, vraagt wat en kan vooral goed luisteren, aandacht geven en mensen bevestigen. Hij praat met jong en oud, rijk en straatarm. Een echte verbinder.
Jos Schreur
De mooiste mensen kom je tegen bij VluchtelingenWerk Nederland. VluchtelingenWerk behartigt de belangen van vluchtelingen in Nederland, vanaf het moment van binnenkomst tot en met hun integratie in de Nederlandse samenleving. Die mensen hebben veel meegemaakt. Maar zij zijn hun trots en hun drive niet verloren. Zij willen vooruit. Zij willen iets bereiken in onze complexe samenleving. En daarom willen zij Nederlands leren verstaan, spreken, lezen en schrijven. Deze documentaire, die ik heb gemaakt bij VluchtelingenWerk in Eindhoven, geeft daar een beeld van. Vanaf het allereerste leermoment tot en met het behalen van het inburgeringsdiploma.
Toen ik een jaar of achttien was verhuisde we naar een ‘nieuwbouwhuis’. Daarvoor woonde we in een sjiek huis dat eigendom was van een kruidenier. Ruim bemeten met vier slaapkamers waarvan er een voor oma -in het Brabants ons opoe- was. Een douche of bad hadden we niet en voordat ik in de puberteit kwam was de wekelijkse wasbeurt in het teiltje waar ik steeds minder goed in paste. Vanaf mijn elfde ging in naar het badhuis. Na de verhuizing kon ik weer gewoon thuis …
Die gedachten schoten te binnen bij de aankondiging van de lezing van Mariet Dingemans over haar boek ‘one shower a week’. Vorige week volgde ik de lezing bij het PhotoEvenement o.a. georganiseerd door Fotogroep Nijmegen en stichting Bolwerk. Ik heb er geen spijt van gehad. Mariet is een heerlijke verteller, enthousiast en zonder opsmuk of verwaandheid. Wel met enige trots omdat het boek over een woon-leefgemeenschap er is na drie jaar hard werken en organiseren.. . Want niets voor niets, veel tijd maar ook veel geld heeft het haar gekost, ondanks een zeer geslaagde crowdfunding en hier en daar nog wat subsidies. “Als je denkt dat je rijk kunt worden van een boek maken…, vergeet het maar.”
front cover van het boek van Mariet Dingemans, uitgegeven door Lecturis en te koop voor €50,–
Het is een prachtig documentair project geworden en de liefde voor de mens die dicht bij de natuur leeft, klonk prachtig door in haar verhaal. En volgens mij zie je het ook aan de foto’s. Ondanks dat mijn zelf gestelde boekenbudget voor 2024 eigenlijk op was, heb ik het toch maar aangeschaft. Ze heeft er ook al aardig mee aan de weg getimmerd en wat prijzen, ook internationaal, in de wacht gesleept. Op haar website krijg je een aardig idee van het boek.
Onderscheiden door: Shortlist Prix du Livre Rencontres d’Arles category Photo-Text Book 2024, Winnaar EI Photobook Award 2023, op de Shortlist Dummy Award 2023. Gepubliceerd in de Volkskrant, het Parool, Trouw, de Gelderlander en Dummy Magazin en ook nog eens de tweede prijs bij de Zilveren Camera Paul Peters Fotoprijs (Zilveren Camera).
Boek verkrijgbaar bij de uitgever Lecturis, het ontwerk is van Syb. ISBN 9789462265134
Kijk zeker ook naar haar andere documentaire projecten… zie de website
Vera in Vera als hedendaags vrijheidsbeeld, hopeljk wordt haar schreeuw snel de waarheid!
Deze foto maakte ik enkele weken geleden in de Spaanse stad Vera. Op zaterdag is het daar markt en met het bijna altijd mooie weer een drukte van jewelste. Allemaal mensen van daar, waarschijnlijk waren wij de toeristen. Allemaal mensen met een verschillende komaf, van heidenen, christenen, moslims en waarschijnlijk nog veel meer verscheidenheid. Het voelde volledig vertrouwd en ik ben geen moment argwanend laat staan angstig geweest, de ruszak gewoon op de rug en de portemenee in de kontzak. Vera, eenheid in verscheidenheid. Deze dame, ik noem haar Vera, was de enige persoon die het verschil maakte. Een vreedzaam protest dat meer weg had van een smeekbede. Met alles wat hier in de afgelopen weken in de politieke arena wordt afgeroepen, een weldaad voor het oog, gevoel én voor het verstand. Verstand is ver te zoeken als ruim 16.000 kinderen en nog eens bijna 30.000 volwassenen, waarvan meer dan de helft vrouwen allemaal gestorven door wapengekletter van een ‘bevriende mogenheid’. Ze worden aangemerkt als leden van een terroristische organisatie. Hoever is het gevoel én het verstand dan afgdwaald. Vera in Vera, Vera is een moedig mens, Vera in het kwadraat ‘viva la vera’ dat vertaalt in het Nederlands ‘lang leve de waarheid’ betekent. Het moet volgens mijn gevoel én mijn verstand snel afgelopen zijn, nu de anderen nog!
‘Tijd over hebben’ komt in onze 24/7 hectische wereld niet zo heel vaak voor. Ja, misschien als je vakantie hebt en niets gepland. Dan zie je soms dat kleine dingen heel groots kunnen zijn en je dichter brengen bij jezelf en meer in verbinding met je directe omgeving.
Als je wat tijd over hebt, zou je je ook kunnen onderdompelen in fotografie van anderen. PHOTO.COM is een organisatie die magazines uitgeeft (AAP-magazine), veel digitaal publiceert over fotografie en af en toe wedstrijden uitschrijft. In de uitgave van november tref je de 25 winnaars aan van de wedstrijd ‘de beste keus in kleurenfotografie’.
De winnaar van AAP Magazine 43 Colors is Fabien Dendiével (Frankrijk). “Toen ik terugkwam van een reis naar Athene, maakte ik deze foto. Ik had een paar biertjes gekocht op het vliegveld om te toosten op mijn week in Griekenland. Toen ik er halverwege de vlucht een opende, werd het licht prachtig zacht en verlichtte het het bier dat ik op het dienblad had gezet perfect. Met nog één foto over op mijn Pentax 67, greep ik het moment. Er kwamen nieuwsgierige blikken van passagiers in de buurt, maar ik ben er inmiddels aan gewend. Ik had op dat moment nog niet aan William Egglestons iconische foto van de cocktail in een vliegtuig gedacht, maar ik denk dat deze afbeelding het misschien in gedachten brengt.”
Heerlijk om door de collectie te dwalen en daar waar je denkt meer te willen zien door een eenvoudige klik op de website van de desbetreffende fotograaf te komen. Voor dat je het in de gaten hebt, ben je zo een uur verder.
Daar kwam ik ook William Ropp tegen, voor de zoveelste keer. In 2007 ontmoette ik hem tijdens de eerste week in juli als exposant op het beroemde fotofestival Les Rencontres d’Arles. Indringende foto’s van kinderen, veelal portretten. Het is niet bij die keer gebleven. Elk jaar dat ik er was had hij weer een expositie met nieuw werk. Werk dat je ook op zijn website kunt bewonderen.
William Ropp is geboren in 1960 en woont in Nancy. In 1988 maakte hij een zeer succesvolle serie zwart-witfoto’s van menselijke figuren, weerspiegeld in vervormende spiegels. Er volgden verschillende boeken. In 1993 raakte hij geïnteresseerd in ongecontroleerde houdingen, waarbij hij zijn onderwerpen in een studio in duisternis dompelde en hun contouren ‘schilderde’ met een lichtstraal, waarbij het binnendringen van licht vormongevallen veroorzaakte. In 2007 nam hij een volledige pauze van het studiowerk en produceerde een krachtig droomachtige serie foto’s van kinderen in Afrika. Het boek ‘Dreamtmemories from Africa’ volgde. Vervolgens werd hij leraar en gaf hij workshops over de hele wereld en elders. Voor het vervolg zie zijn website.
Enkele weken geleden discussieerden Frans Rentink en ik over de prijslijst van onze expositiefoto’s in Galerie Objektief. Uiteindelijk waren we het er over eens dat de foto’s van PEOPLE MATTER niet konden wedijveren met beelden die aangeboden werden op Artnet. Vandaag kreeg ik er weer een in mijn postbus. Een foto van Cindy Sherman uit 1979 [zonder titel uit de reeks filmstills]. De geschatte waarde was 60.000 – 80.000 dollar. Het bod van vandaag was al 43.000 doillar.
Journalisten ontvangen van de ‘krantenjongens’ op dit moment een bedrag van 25 tot 60 euro’s voor een foto. Wat zou een krant zijn zonder beeld. Naar mijn mening kun je nog beter een krant hebben zonder woorden. Wat is de waarde van een (oude) foto? Nou ja zo’n foto van Cindy Sherman, nog volop in het leven staand en nog steeds prachtige beelden makend is dus gekmakend duur. Niet voor de verzamelaar, denk ik. Foto’s zijn wellicht voor hen een investering. Of is het toch de liefde voor de fotografie?
Naar mijn idee geldt die liefde zeker voor de Belgische Astrid Ullens. Ze kocht haar eerste foto toen ze nabij de zestig was. Nu op haar 85 jarige leeftijd telt haar verzameling bijna zesduizend foto’s van fotografen met wereldfaam. Om er zomaar een ;paar te noemen: Walker Evans, Lee Friedlander, Hiromi Tsuchida, Diane Arbus, Helen Levitt, Guido Guidi en nog veel meer. Afgelopen zomer werd een deel van haar collectie tentoongesteld op het fotofestival in Arles. Astrid Ullens heeft een eigen epositieruimte en er is een foundation met haar naam. Kijk hier maar eens …
Ook is ereen boek verschenen – 576 pagina’s, 3,5 kg, meer dan 5 cm dik – van de verzameling met vooral documentaire fotografie. Het boek SAGA is niet goedkoop, maar is een schijntje als je beseft dat één foto van een fotograaf uit het boek waarschijnlijk al het duizendvoudige kost. Saga is te koop voor ongeveer 77 euro, EAN 9789464781038.
Een mooi artikel over Astrid Ullens lees je hier op L’OFFICIEL.
