Ik denk niet dat het vandaag ervan komt. Mijn vrouw was ooit heel donker, bijna zwart. Nu is het soms donker blond, een enkele keer wat lichter en soms nog iets donkerder en als ze te lang wacht met de spoeling komt het zeker niet dichter bij rood. Waarom roodharigen zo specifiek in de belangstelling staan weet ik niet maar heel veel zijn vaak gepest. Ook heb ik gelezen dat roodharigen niet grijs worden. Als beide aannames waar zijn, weet ik waarom de eens ‘machtigste’ man van de VS doet zoals hij doet en waarom zijn huidige haarkleur is zoals het is. En dat op 74 jarige leeftijd. Dat zie ik wel aan hem, zowel aan zijn uiterlijk als aan zijn innerlijk. Aftellen geblazen vandaag. Nog 8 dagen en dan is het zover: Kiss-the-new-president-Day. Het gerucht gaat overigens dat De Dochter, je weet wel, de inauguratie van de aanstaande president wel bijwoont. Niet roodharig trouwens.
Ik weet niet of lijstjes maken typisch Nederlands is. Het meest gelezen boek, de meest populaire DJ of het meest in de belangstelling staande TV programma. Of de beste foto van 2020. Een soort van ‘world press’ maar dan voor Jan met de pet. Als je het eens bent met het lijstje van ‘dit of dat’ kun je denken dat je behoort tot de top van beoordelaars op dat specifieke vlak. Maar misschien hoor je bij het grote gemiddelde, de grootste gemene deler of de grijze middenmoot.
Misschien is lijstjes maken wel iets wat je privé moet doen of in petit comité. Samen met je geliefde bijvoorbeeld. Mooi als je beiden tot hetzelfde komt als het lijstje gaat over ‘het beste wat ons in 2020 overkomen is’. Uiteraard staat het je vrij om een ander item voor zo’n lijstje te nemen. Misschien is zo’n privé lijstje wel heel verrijkend voor jou en je directe omgeving. Wie weet, wordt 2021 daarmee wel een topjaar waarin alle goede wensen zomaar dreigen uit te komen.
Wat was mijn beste foto dit jaar ?
Met die vraag stond ik vanmorgen op uit bed. Ondanks corona -of misschien wel juist daardoor- maakte ik in 2020 bij schatting zo’n 25.000 foto’s. Doorgaans ben ik redelijk tevreden met pakweg 10% van wat ik heb gemaakt. Let wel tevreden, ik zeg niet dat het toppers zijn. Dus nog altijd een verzameling van ongeveer 2500 beelden. Welke de beste is …..
Elk jaar maak ik een overzichtsboek, meestal in de eerste helft van het jaar daaropvolgend. Ik ben nu een maand geleden begonnen. Ik heb gemerkt dat ik soms verviel in keuzestress. Die plaat in het boek of toch die over datzelfde onderwerp. Ja maar, die foto is wat strakker van compositie, maar die is mooier van kleur. Die onscherpe foto heeft ook wel wat. En dat fotootje dan, daar zit zoveel in, althans voor mij. Als ik hem aan mijn geliefde of de buurvrouw laat zien, word ik al snel in verwarring gebracht. Ik denk dat de foto die ik het laatst gemaakt heb de beste vind. Of heb ik -helaas- geen beste foto. Moet die nog gemaakt worden.
Gisteren maakte ik mijn laatste foto van dit jaar. Althans dat denk ik nu op de voorlaatste dag van het jaar. Laat ik het uitleggen waarom ik één van die foto’s de beste vind. Maar toch …. de beste? Zelfs van die ene dag vind ik het nog te lastig, zo blijkt.
In het kader van mijn ‘ongoing’ project ‘van A naar W’ toog ik gisteren naar Winterswijk. Een poos geleden heb ik een aantal foto’s gemaakt op de begraafplaats/crematorium in Aalten en het leek me goed om ook een ‘tegenhanger’ te maken in Winterswijk, op de algemene begraafplaats. Er is daar een sectie met militairen die tijdens de tweede wereldoorlog zijn omgekomen.
begraafplaats Aalten | 28-11-2020 uit het project van A naar W | foto Peter van Tuijl
Het was guur, koud en druilerig weer, dus dat was mooi meegenomen voor een ‘sfeervol kerkhofbeeld’. Ik heb eerst een paar kilometer door de kou gelopen om in de stemming te komen. De begraafplaats is echt een grote lap grond, omgeven door een paar verschillende woonwijken. Het parkgedeelte is perfect aangelegd -mooi ruim opgezet- en wordt uitstekend onderhouden. Later hoor ik dat er drie fulltime tuinmannen door de gemeente zijn aangesteld. De militaire sectie is relatief klein met 50 doden afkomstig uit landen van het Gemenebest. De meeste zijn vliegeniers die in de omgeving neerkwamen, op weg om het Ruhrgebied te bombarderen.
begraafplaats Winterswijk – militaire sectie – piloot P.C.N. Green overleden op 25-12-1944 op 20-jarige leeftijd | 29-12-2020 uit het project van A naar W | foto Peter van Tuijl
Ik maakte een foto van de voor mij meest opvallende situatie. Bij twee graven lagen nog redelijk verse bloemen en bij één -die van piloot Green- stond zelfs een foto. Ik vervolgde mijn rondje over het grote kerkhof. Totdat ik bij een gangpad kwam waar een ouder echtpaar een graf aan het onderhouden was. Ik liep het pad in en we kwamen al snel aan de praat. Hun zoon was daar begraven, tien jaar geleden. Op 30 december 2010 plotsklap overleden op 33 jarige leeftijd. Vader van een dochtertje van 3 jaar. “Elke week komen we hier”, vertelde vader. “Ik zorg dat de olielamp altijd brandt en er verse bloemen liggen. En ook als we geen nieuwe bloemen hoeven te leggen, gaan we hiernaar toe.” Mijn gedachten gaan naar een foto van twee vrouwen die ik meer dan 40 jaar geleden maakte op het Parijse immense kerkhof Père-Lachaise. Een oude vrouw vertelde me op de dag af hoe lang het geleden was dat haar dochter overleden was. Ze woonde niet ver af van Père-Lachaise en kwam elke dag bij het graf samen met haar andere -doofstomme- dochter. De foto is -denk ik- de meest verdrietige die ik tot nu toe maakte.
Het echtpaar in Winterswijk vierde het leven van hun zoon. Op mijn onhandige opmerking ‘gestorven juist op de voorlaatste dag van het jaar, antwoordde de vader. “Ja, dat is zo, maar komt de dood ooit gelegen. Op zijn verjaardag komen we met vrienden hier. We versieren met vlaggetjes, bloemen en ballonnen en we drinken samen een biertje.” Ik wijs op een hart met in reliëf een gedicht en daaronder een brief van Milou. “Milou was nog maar 3 en leeft in een pleeggezin. Daar is ze heel goed en we hebben veel contact met haar. Regelmatig komt ze bij ons en soms bezoeken we het graf van haar papa.”
Ik lees haar brief van -ik denk april- met haar foto. “Hoi pa een berichtje van Milou. Het heeft even geduurd voor ik weer wat schreef, er is veel ellende in de wereld. Begin maart zijn er heel veel mensen …. het is best ver van ons huis wel 15 km gelukkig heb ik een elektrische fiets gekregen want er rijd geen open baarvervoer naar de school. Groetjes van milou en een dikke knuffel hou van jou”.
Milou, een brief aan haar vader | 29-12-2020 uit de serie van A naar W | foto Peter van Tuijl
Vandaag schrijf ik de blog, tien jaar na dato van het overlijden van een mens die ik eergisteren nog op geen enkele manier kende. Nu al draagt mijn foto zijn geschiedenis. Een veelzeggende geschiedenis voor allen die dichtbij zijn geweest. De knuffel van Milou aan een vader die ze zich nauwelijks herinneren kan, maar waar ze wel van houdt, haar leven lang.
Moeder bezoekt het graf van haar zoon, elke week | 29-12-2020 uit de serie van A naar W | foto Peter van Tuijl
Toeval bestaat niet. Nadat ik het kerkhof wil verlaten loop ik nog een keer langs de militaire sectie. Daar ontmoet ik Wim bij het graf van piloot Green. Hij heeft het graf geadopteerd, vertelt hij. De dag vóór Kerst legt hij altijd bloemen bij het graf en plaatst hij de foto van Green. “Ik was ter plekke toen hij op eerste Kerstdag in 1944 crashte met zijn Hawker Typhoon“, zei Wim me. “Ik was 14 toen”, vertelde Wim. Nu in 2020, brengt de 90-jarige een saluut aan een twintigjarige piloot. Ik ben stil het kerkhof af gegaan, met een hoofd vol gedachten over leven en sterven, over een kind en haar vader, over een jonge man -net puber af- die zijn leven geeft boven Winterswijk. Wat is een beste foto. Ik weet het niet. Het doet er ook niet toe, denk ik.
Wim Simmelink bij het graf van de gesneuvelde piloot P.C.N. Green | foto Peter van Tuijl
Ik wens u graag een mooie jaarwisseling. Ongetwijfeld zal deze anders verlopen als te doen gebruikelijk; zonder vuurwerk en Youp zonder publiek. Maar hopelijk in de warmte met al die u lief zijn. En een gelukkig en gezond 2021.
Soms worden je ogen geopend nog voordat je goed en wel wakker bent. In het schemergebied tussen slapen en waken treden merkwaardige fenomenen op. Misschien lijkt de droom van zojuist wel werkelijkheid te worden en wil je dat moment zo lang mogelijk koesteren.
Het is overdreven om te zeggen, maar iets dergelijks gebeurde toen ik klikte op een link van de website van de 23-lentes-jonge Belgische fotografe Elisa Maenhout. Soms lijkt het of je als ‘alwetend’ fotocoach een ontdekking doet en -voor jezelf- voorspelt dat deze fotograaf een grote toekomst tegemoet gaat. Of het waar is weet ik niet maar ik gun het haar in ieder geval helemaal. Haar werk heeft me echt verwonderd. Met name de vele verschillende invalshoeken en de benadering van het project over de zeemeerminnen verbaast me in het besef dat Elisa pas 22 was toen ze dit project al voor een groot gedeelte realiseerde.
Elisa’s werk richt zich op mensen en het recreëren van de werkelijkheid als een droomwereld. Haar stijl is heel divers, terwijl ze fotografeert, blijft ze zoeken naar haar eigen stem in de fotografiewereld. Elisa is gespecialiseerd in onderwaterfotografie. Haar projecten uit het verleden waren voornamelijk gericht op documentairefotografie, maar Elisa gelooft dat er een dunne lijn is tussen de documentaire en de conceptuele benadering. [Citaat uit de aankondiging van de expo Opus One ’20 in de Permeke-bibliotheek in Antwerpen. Wij kunnen er vanwege de Coronamaatregelen niet naar toe maar via de aankondiging op BREEDBEELD kun je wel kennis nemen van de andere pas afgestudeerde fotografen die hun werk aldaar tonen.]
In een oude ‘DE MORGEN’ uit 2018 lees ik over het werk van Elisa: “Mensen die zich vereenzelvigen met zeemeerminnen en -mannen. Daarover gaat de reeks Where the Sky meets the Sea. ‘Over mensen die het leuk vinden om zich te verkleden en echt geloven in de fantasiewereld’, vertelt Maenhout. Het fenomeen komt overgewaaid uit de VS en Australië. Inmiddels is er wereldwijd een hechte gemeenschap van mensen die zich regelmatig in een neopreen of siliconen pak wurmen. Overigens is zo’n pak, dat makkelijk een paar duizend euro kost, best ingewikkeld om aan te trekken; je bent er soms wel een kwartier zoet mee. ‘Ze vetten hun benen in met olie. Zo’n pak moet goed strak zitten opdat het niet uitglijdt in het water.’ Sommigen dragen ook pruiken met lang zeemeerminnenhaar. Maenhout fotografeerde de zeemeerminnen op gespecialiseerde conventies, bij hen thuis of in zwembaden. Vaak zijn dat privé- of gehuurde baden, want met zo’n staart mag je niet overal binnen. In Beringen verzamelen ze zich maandelijks in het duikcentrum. Hun gevoel voor fantasie is wat hen bindt. ‘Ze houden van een sprookjeswereld’, aldus Maenhout.
Vorig jaar rond deze tijd maakte ik een aantal portretfoto’s van Bianca Pauline. Ze is zelf een uitstekend fotograaf en ze maakt heel bijzonder werk. In het voorjaar is er een grote expositie van haar werk in het Rietveld Paviljoen in Amersfoort en verschijnt haar eerste boek.
Ik maakte de portretten met het oog op een kleine expositie die ik met collega fotografen in mei 2020 zou hebben over het thema VRIJHEID. Er is een periode geweest dat Bianca’s vrijheid -door een heel vervelende ziekte- ver te zoeken was. Er zijn betere tijden gekomen -gelukkig- waaraan ze zelf hard heeft gewerkt. HERWONNEN ZELF heb ik het tweeluik uiteindelijk genoemd.
Dit beeld werd 3e in de Open Foto Cup 2020 met als thema Vrijheid in verleden, heden en toekomst. Volgens de jury, bestaande uit: Tom Meerman, Rob ’s Gravendijk en Jan Donders, waren er een paar honderd inzendingen en ze spraken van foto’s van hoge kwaliteit.
Breedbeeld is de Belgische organisatie voor vrijetijdsfotografen en filmers aan de ‘Vlaamse Kant’. Sinds de minister van Cultuur zich een paar jaar geleden met die club is gaan bemoeien door eenvoudigweg hoge eisen te stellen aan de toegankelijkheid van publiek onder de dreiging om anders de forse subsidiekraan voorgoed te sluiten is er het nodige veranderd. Nieuwe directies en veel meer aansprekende activiteiten. Er is een nieuwe loot toegevoegd: BREEDBEELD-TV. Ik kan er van alles over schrijven maar het meest eenvoudig is als je zelf er kennis mee maakt. Doen!
In 2019/2020 mocht ik in fotogroep De Essentie (Zeist) 9 fotografen begeleiden/coachen in een zogenaamd mentoraat. Een gedreven groep, een hechte groep en waar een fijne werksfeer heerste. Da laatste avond viel in coronatijd maar gelukkig hebben we de laatste bijeenkomst toch kunnen houden in september. Prachtige en vooral ook hele persoonlijke en creatieve presentaties. Theo Schenk, een van de deelnemers kon die avond er niet bij zijn. Hij had een korte film gemaakt voor de groep en mij. We werden stil, zeker door de laatste woorden die Theo in de film sprak. Ik heb hem gevraagd of ik zijn presentatie op deze blog mocht plaatsen. Vandaag berichtte hij mij dat iedereen toestemming voor publicatie had gegeven. Ik vind het fijn dat Theo dit via deze blog wil delen.
Theo Schenk schrijft: ‘Als vervolg op mijn serie Bosmannen waarin ik mezelf portretteerde als een moderne man in de natuur, kwam ik op het idee om mensen die dicht bij me staan te portretteren in het door hen gedroomde landschap naar het gedachtengoed van The Happy Huntinggrounds van de Noord Amerikaanse Indianen die geloven dat ze na hun dood terugkeren naar een hemel op aarde. In deze serie ben ik samen met ‘mijn mannen en vrouwen’ op stap gegaan in de natuur, in het door hen gedroomde landschap.’
“De muziek uit je jeugd neem je je hele leven mee”, zo schrijft monnik Thomas Quartier in zijn nieuwste boek Levensliederen. “Ook als je intreedt in een klooster waar gregoriaanse gezangen klinken.” Dat merkte Thomas Quartier. Hij verlangde terug naar de mondharmonica waarop hij als straatmuzikant speelde en luisterde in zijn kloostercel naar de liederen die hij in zijn jonge jaren zelf schreef en zong. Op zoek naar de wisselwerking tussen popmuziek en zijn bestaan als monnik, verdiepte hij zich in het leven en werk van John Lennon, Nick Cave, Judy Collins, David Bowie en Bob Dylan. Hij sprak hierover onder andere met Stef Bos, Joan Baez, Boudewijn de Groot en Melanie Safka. En met kunstenaar, schrijver, schilder Jonah Falke. In het boek Levensliederen biedt hij, als kloosterling, een nieuw perspectief op belangrijke zangers. De boekpresentatie zou op 14 november in het Dijkhuis in Doetinchem zijn. Corona gooide roet in het eten. Het alternatief was en petit comité: Cineast Paul van Druten maakte in de Oude Calixtuskerk in Groenlo een video van het interview dan Jonah Falke met de Benedictijnse monnik Thomas had. En ik maakte de foto’s. Kijk naar de 32 minuten durende video als je wilt.
Trouwens, geen boekpresentatie maar wel een nieuw boek van Jonah Falke ‘Dagboek uit Zundert’. In juni 2020 verbleef Jonah in de voormalige kosterswoning van het Vincent van Gogh Huis in Zundert waar hij dagelijks schilderde en zijn dagboeknotities schreef. “Wat valt er in godsnaam nog toe te voegen aan een plek als deze?”, zo vroeg hij zich af. Laat je verrassen door het bijna 100-pagina-tellende boek. Hij maakte schilderijen in zijn gedurfde stijl, beleefde allerlei avontuurlijke ontmoetingen en is er niet gek geworden! Interesse in het boek ….. kijk hier
“Ze heet Joke. Als ik die avond door Zundert loop, zit ze op de stoep. Ze spreidt haar armen als ik aankom en ik doe hetzelfde maar we omhelzen elkaar niet. Ze zegt: ‘ik heb de hele tijd aan je moeten denken. Je bent mijn aartsengel, Gabriël. Of David Bowie natuurlijk.’ De zaligverklaring gaat hier snel. Ik vraag of ik wat eten voor haar kan kopen. ‘Wat jij wil. Samen eten? Ik heb tassen vol met eten en ik drink niet meer. Wist je dat er een kindje doodgereden is op een kruispunt waar zo’n kapelletje naast stond? Daar mag dat eigenlijk niet gebeuren.’ Om een zin later te zeggen: ‘Van Gogh was mijn vader, hij was een bierbrouwer.’ En dan wordt het licht grimmig: ‘Heb jij me soms opgegeten als aartsengel?’ Ik loop door en ze roept me na: ‘Ik kan ook achter je gaan zitten als je aan het werk bent, dan krijg je de mooiste ideeën.’ Breeduit lachend: ‘Anton Heyboer maakte vijf schilderijen per dag en had evenveel vrouwen.’ [citaat uit het boek Dagboek uit Zundert]
Vanochtend kwam ik per toeval een korte documentaire (interview) tegen van de weduwe van Yves Klein, mevrouw Rotraut (1938). Ze was al weduwe toen de zoon van haar en Yves Klein geboren werd. Yves Klein is de grote vernieuwer in de schilderkunst in de jaren 50 van de vorige eeuw. De documentaire -waarin hij vrouwen hun lichamen levensgroot laat schilderen- ademt helemaal de sfeer van toen uit. Heel veel indruk maakte mevrouw Rotraut: hoe ze sprak over die tijd, de experimenten en de liefde voor haar man Yves Klein.
“De bezoekers die in de rij stonden in afwachting van het nieuwste werk van de Franse kunstenaar Yves Klein, hadden veel verwacht bij het betreden van een lege galerie, maar waarschijnlijk niet dit: begeleid door strijkers die de Monotone Symphony speelden, gedirigeerd door Klein, besmeurden naakte vrouwen zichzelf met ‘International Klein Blue’ om als levende penselen een afdruk achter te laten op een enorm wit canvas. ‘Veel mensen begrepen het, maar voor anderen was het vooral een spektakel,’ vertelt Rotraut (Yves Kleins weduwe die vaak met hem werkte en model voor hem stond) over haar deelname aan Kleins controversiële performances. Volgens Rotraut veranderde Klein de traditionele manier van werken met modellen door ze actief te laten participeren aan het werk. In de video hierboven haalt ze herinneringen op aan die ervaringen.”
Twee jaar geleden fotografeerde ik een paar dagen in Antwerpen en bracht een bezoek aan de kunstacademie even buiten het stadscentrum. Na het zien van Yves Klein documentaire moest ik daar weer aan denken vanwege de jonge kunstenares die eveneens verbeeldingen maakte met haar lichaam.
Ik ben geabonneerd op RVB Books. Dat betekent dat ik regelmatig een bericht in mijn mailbox krijg met nieuwe aanbiedingen. Goedkope boeken maar ook hele dure. Ik vind het wel fijn omdat er soms voor mij hele nieuwe onbekende fotografen bij zitten. Deze week kan ik een boekje kopen voor 450 euro. Het boekje meet 12×17 cm met iets meer dan 50 pagina’s en de titel is ‘Selfportrait as 47 Pickles’. Overigens is het wel één van de vijftig gesigneerde boekjes.
Het boekje is me te duur af. Overigens een normale druk kost slechts 31 euro. Ik ben wel nieuwsgierig geworden naar fotograaf Erwin Wurm. Hij is kunstenaar, geen ‘echte’ fotograaf. Als je op zijn website kijk zie je dat hij een conceptueel kunstenaar is. Hij heeft ook fotografische sculpturen, zeker apart. Op Youtube vond ik ook wel een grappige video waarin zijn kijk op kunst aardig tot uitdrukking komt.
Deze video deed me denken aan de Nederlandse Fotograaf Annegien van Doorn. Enkele jaren geleden tijdens een lezing maakte ze indruk met haar werk. Opgeleid aan de St Joost academie in Breda volgde ze een tweejarige master (via een stipendium) in Barcelona. Ze maakt gewoon heel gek werk, alledaags maar o zo vreemd en origineel! Bezoek haar website als je wilt.
Dit jaar bestaat de Landelijke groep Documentaire Fotografie van de Fotobond 25 jaar!
KLIKKEN = KIJKEN
Ter gelegenheid hiervan heeft de groep een jubileumboek samengesteld onder de titel ‘What’s in a name’.
De documentaire Fotografie is niet te vangen in één bepalende definitie. Dat geldt ook voor de 38 leden die de groep telt. Vandaar de titel!
Het boek is in de maand september bij voorintekening te koop aangeboden en inmiddels is het boek gedrukt en wordt het verstuurd naar alle aangemelde geïnteresseerden. Voor wie de ‘boot’ gemist heeft kan door het 244 pagina tellende boek bladeren via deze link.
Met het werk van 38 fotografen en een inleiding van documentair fotograaf en zilveren camera winnaar Ramon Mangold.
Fotograaf Wim Poland stuurde me de volgende blog. Met veel plezier publiceer ik die!
Soms kom je op internet heel opvallende fotografie tegen. Goed doordachte series of reportages die bijzonder zijn qua thema en vorm. Zo ook de serie (boek) “The White House China”
De fotograaf Kathleen Clark neemt je mee in een reflectie op het “vrije Amerika” en het onrecht achter de Amerikaanse façade van gelijkheid voor alle burgers.
Ze gebruikt daarvoor de tijdlijn van presidenten van de laatste eeuwen en het servies wat ze gebruikten tijdens de vele historische etentjes in het Witte Huis. Het servies bestaat uit Chinees porselein, metafoor voor de kwetsbaarheid van die Amerikaanse burgers die weinig of geen eigen beschikkingsrecht genoten. De borden zijn opgesierd met beeltenissen die refereren aan de persoon of het beleid van de bedoelde president.
Ik kan niet wachten op het bordje van de huidige president. [blog van Wim Poland]
Ja en ook amandelstaven, schuimpjes, letters en ander strooigoed. Nog voor de laatste meteorologische zomerdagen voorbij waren, lagen de winkels in Ulft al vol met al dat ‘lekkers’. Zelfs Corona kon dit jaar geen roet in het eten strooien.
Ik heb er altijd al een hekel aan gehad als de kerstballen al in de boom hingen nog voordat de goedheiligman gedag was gezegd. Misschien is het beroepsdeformatie. Als je in het onderwijs werkt of gewerkt hebt, waardeer je het periodieke systeem. Toch was ik niet echt boos toen Linda van de Fotofabriek me mailde met de vraag of ik gratis en voor niets een stuk of 10 kerstkaarten wilde maken.
Gewoon om te proberen hoe eenvoudig het programma is om ze te maken en wat ik vind van de kwaliteit van de kaarten. Ik heb een fotokennis die elk jaar een stichtelijke mail stuurt waarin hij ons fijne feestdagen wenst gepaard gaande met de beste wensen voor het komende jaar en verder fijntjes opmerkt dat hij de kosten van de postzegels dit jaar schenkt aan een goed doel. Mailtjes sturen is helemaal iets van deze digi-tijd, een prentbriefkaart of een kerstkaart iets van vroeger. Inmiddels is ons postbedrijf tot 90% van de oorspronkelijke omvang gedecimeerd en ziet de mevrouw uit onze straat -die nog wat bijklust- haar bijverdienste in rook opgaan.
Enfin, dus een kerstkaart ontwerpen. Een sfeervol winterlandschap -dromerige witte beelden terwijl de wereld coronazwart ziet- dat gaat het niet worden. Vorig jaar bezocht ik een paar dagen voor Kerstmis Keulen, de meest drukke markt van Duitsland. Zodra je de trein op Hauptbahnhof uitstapt begint de eerste markt bij de Dom en verder kun je nog op zeven andere plekken je aan de glühwein tegoed doen. Er is zelfs een Bermuda-Dreieck – Roze kerstmarkt. Daar ben ik vorig jaar niet geweest en had ik gereserveerd voor dit jaar. Dit jaar lijkt alles anders, alhoewel er op dit moment nog maar één markt is afgelast.
Ik heb daar toen sfeervolle plaatjes gemaakt en ook foto’s die misschien niet een-twee-drie aan de Kerstengelen doen denken maar wel alles te maken hebben met het aardse hier en nu.
Uiteindelijk is dit de Kerstkaart geworden. Met de boodschap ‘fijne feestdagen en alle goeds voor 2021’. De echte boodschap zit hem in de beelden wat mij betreft.
front van de kerstkaart 10×10
binnenzijde kerstkaart spread 10×20
O, ja en dan de Fotofabriek nog. Kerstkaarten maken via de software op de website is een fluitje van een cent. Alles naar je eigen hand te zetten. Ik ben niet zo van de tierelantijnen of decoraties, dus die heb ik niet gebruikt. Na een dag vielen de kaarten, stevig verpakt, in de brievenbus. Kaartkwaliteit en druk helemaal in orde. Rilrandje in het midden zodat ik er zelf een mooie dubbele kaart van 10×10 cm van kon vouwen. Prijs heel acceptabel, per kaart overeenkomend met die van de nieuwe decemberzegels (vanaf 16 november te koop). Met dank aan Linda van de Fotofabriek. En als je rechtstreeks naar de Kerstkaarten maken wilt klik dan hier.
Begin oktober startte de expo in het Duitse Bocholt. Nederlanders leken niet meer welkom in Duitsland vanwege de besmettingscijfers in ons land. Ik stuurde ook aan alle relaties een nieuwsflits dat ze tot nader orde de expo niet meer konden bezoeken. Na één weekend bleek het loos alarm. Nederlanders waren toch welkom als ze maar niet langer dan 24 uur in Duitsland verbleven, met mondkapje!
Betekende dat we de afgelopen weekenden (vrijdag van twee tot zeven en zaterdag van elf tot drie) gewoon open waren. Ook de komende twee weekenden (vrijdags en zaterdags tot 31 oktober) kunt u de expo nog bezoeken. Wij van het Oostgelders Fotografen Collectief vinden het een schitterende expo. Ook van de inmiddels 230 bezoekers hebben we veel positieve reacties gekregen. Het is op een A-locatie; ARTKADEN op de begane grond in het hart van het winkelcentrum. Het is een grote ruimte en met mondkapje op hebben we nog niemand hoeven laten te wachten. Trouwens door sommige -groot en klein- werden van buiten steelse blikken geworpen op de zelfbeelden van Laura. Het mondkapje als bescherming tegen blote delen van het lichaam, dat dan weer wel.
Op de expositie heb ik TIJDFLARDEN met een aantal foto’s thematisch uitgewerkt. Voor als je niet (meer) kunt gaan kijken, kijk dan hier.
Tijd is zowel het verleden als de toekomst. Fotografie is het nu, als scheidsvlak én overbrugging van wat was en wordt!
Een flard is voor fotograaf Peter van Tuijl een tijdsmoment dat nauwelijks bestaat. Het is de vraag of tijd als abstract begrip überhaupt te fotograferen is. Tijd is meetbaar vanwege bijvoorbeeld de waarneming van beweging en door het gebruik van meetinstrumenten. Tijd als een innerlijk gegeven is echter subjectief. Voor een kind is de tijd van een dag een geheel andere dan voor de tachtigjarige. “In mijn hoofd ben ik nog twintig maar mijn echte leeftijd is 54.” Ik vang een lichtvlek op de muur in een gevangeniscel en leg daarmee een tijdsflard vast, de volheid van het licht in schril contrast met de leegheid van de tijd voor degene die zich daar bevindt. Ik maak het portret van de vrouw, wiens aangezicht verminkt is en gepijnigd wordt. De tijd tot herstel is ‘slechts’ een jaar, voor haar een eeuwigheid.
Vanja Bucan werd in 1973 geboren in Slovenië. Nadat ze een graad in de sociologie had behaald (Universiteit Lublijana) volgde ze fotografie aan de academie de Schone Kunsten in Den Haag (2006 – 2010). Thans woont en werkt ze in Berlijn. Haar lijst van exposities en onderscheidingen is vrij fors. Recent behoorde ze tot de Top Tien van Lens Culture Critics Choice Award.
Ze is aanvankelijk als documentair fotograaf opgeleid en dat was ook haar werkveld. Sinds een aantal jaren is het werk autonoom en conceptueel van karakter geworden. Ze werkt in series waarin vaak het lichaam en de natuur, -haar omgeving in het algemeen-, een rol spelen. Het zijn zeker geen verhalende beelden. Tussen lichaamsdelen en de natuur/omgeving lijkt er een verbinding te ontstaan maar tegelijkertijd worden daar ook vragen bij gesteld. De symboliek verwijst naar twee werelden. Welke is niet duidelijk. Kan het liefde zijn of is het juist afkeer. Is er verlangen of de ontkenning daarvan. Vanwege de beeldtaal zijn het ook visueel interessante beelden, meer beschouwend, filosofisch van aard dan feitelijk fysiek. Ook de psyche van de mens, waarvan vaak maar een deel van wordt getoond, vormt een thema van haar fotografische zoektocht.
Wat zijn jouw valse herinneringen? Of zijn het slechts herinneringen? Heb je daar ook foto’s van? Inspireert Vanja Bucan je om ook een dergelijke zoektocht te gaan maken? Neem zeker een kijkje op haar website waar verschillende series op staan die tot nadenken stemmen.
