Een park in een woonkamer is niet waarschijnlijk. Dus wellicht zoek ik naar een speld in de hooiberg. Toch zullen er mensen zijn die in hun huis zoveel groene natuur hebben dat je bijna kunt spreken van een park in huis!
Voor mijn project PARKEN in alle SOORTEN en MATEN ben ik op zoek naar de bewoner van zo’n huis. Om een mooie foto van het groene interieur te maken met of zonder een portret van degene die daar leeft. De hele familie erop kan ook. Uiteraard krijgt hij/zij ook een grote foto om in zijn/haar ‘park’ te hangen.
Ik kom graag naar u toe, als het in de buurt van de Achterhoek is, is dat mooi meegenomen (ik woon namelijk in Ulft). Maar ook elders in Nederland maak ik graag die ene foto voor mijn project.
Wie mij helpen wil ….. stuur een mailtje naar info@fotopetervantuijl.nl
Of ken je iemand die dat misschien zou willen? Stuur dan deze blog naar hem of haar door en hopelijk hoor ik dan meer via mijn mailadres.
Dat vond ik van de foto’s van Zuzana Pustaiová die ik tegenkwam op de website van Lensculture. Ongebruikelijke fotografie, fotografie die zich niet gemakkelijk laat plaatsen in een hokje, of het zou het hokje van lef moeten zijn. Voor mij zijn het stillevens die het leven in volle hevigheid tonen. Alledaags en tegelijkertijd spat het concept er van af. Metaforisch als het gaat om begrippen of zaken uit het leven aan de orde te stellen, zonder precies te onthullen waarover het dan echt gaat.
Aan haar foto’s werd de 3e plaats series toegekend en de foto’s bleken te komen uit het boek One Day Every Day’’. En toen ik op haar website verder ging snuffelen was ik verkocht en het boek rechtstreeks bij haar gekocht. Een fotoboek bevat een reeks foto’s. Papier, vormgeving of bijvoorbeeld ritme maken dat een boek over meer gaat. De aanschaf en vooral het hebben van zo’n boek voelt als een feestje. One Day Every Day is dat wat mij betreft.
Op haar website kun je o.a. lezen: Zuzana Pustaiová (geboren in 1990 in Levice, Slowakije) begon haar interesse in beeldende kunst met schilderen, maar schakelde al snel over op fotografie, die ze studeerde aan de Academie voor Schone Kunsten in Bratislava, Slowakije, en de Universiteit voor Toegepaste Wetenschappen in Bielefeld, Duitsland. Ze voltooide haar doctoraat in de kunsten in januari 2022 en werd doctor in de kunsten. Meer …
Sinds het begin van dit jaar wil ik elke maand een magazine maken met daarin straatfotografie, toegespitst op een plaats en/of thema. Het eerste nummer was medio januari gereed en kan als pdf gedownload worden.
In dit eerste magazine foto’s die in november 2022 gemaakt zijn in Dagenham, een buitenwijk van Londen. In Dagenham was één van de grootste Ford Fiesta fabrieken van de wereld gevestigd. Alhoewel stevig ‘afgeslankt’ worden er nog steeds 40.000 motoren per jaar geproduceerd.
Inmiddels is ookMAGGEZIEN 02 verschenen. Een magezine met foto’s uit Hongarije in de periode 1983-1991.
Wim Poland, fotovriend, vroeg me vorige week of ik het werk van Claudine Doury kende. Wim denkt misschien dat ik iedereen ken, wat natuurlijk niet zo is. “Kijk maar eens”, zo stelde hij voor. Inmiddels heb ik al menig uurtje op haar website doorgebracht en allerlei publicaties die aan haar fotografie zijn besteed gelezen. Wat dat betreft hoef ik er eigenlijk geen blog over te maken. Haar naam googelen is voldoende voor iedereen en brengt je waarschijnlijk in dezelfde stemming als waarin ik geraakte.
In elke foto lijkt melancholie en verstilling te zitten. Het lijkt de werkelijkheid en is tegelijkertijd zo dromerig dat er een andere wereld lijkt op te doemen, een binnenwereld. Ze roept naar mijn idee vragen op over relaties, tussen mensen, tussen natuur en mens en raakt met haar fotografie de grenzen aan intimiteit en puurheid.
Een van haar laatste series is Sasha. In deze nieuwe serie volgt zij haar dochter in de overgang van kindertijd naar jong volwassene. Zelf zegt ze dat niet de feitelijkheid is wat ze in beeld wil brengen, maar juist het verborgen gezicht van deze fase, waarin innerlijkheid, stiltes en kwetsbaarheid zichtbaar worden.
Aanvankelijk werkte ze in zwart-wit. In haar huidige series zijn het licht en de gematigde en weinige kleurtinten belangrijke beeldmiddelen om de kalmte en stilte in de beelden te creëren. Ook haar andere series zijn zeer de moeite waard om bekeken te worden. Dus op naar haar website! O, ja en met dank aan Wim Poland natuurlijk! Ook op zijn website is het prettig kijken.
Claudine Doury is sinds 1991 lid van het bureau Vu. Voordat ze fotograaf werd, was ze fotoredacteur bij het bureau Gamma, daarna bij het bureau Contact in New York en Libération, het Parijse dagblad.
Haar fotografisch werk over mensen en hun dagelijks leven heeft haar de hoofdprijzen opgeleverd van de Niépce-prijs (2004), de Leica Oscar Barnack-prijs (1999) tot de Prijs Marc Ladreit de Lacharrière – Académie des Beaux-Arts in 2017. Ze heeft inmiddels vijf boeken gepubliceerd: o.a. Peuples de Sibérie (het eerste boek in 1999) en het laatste Amour (2019). En natuurlijk Sasha (2011), het boek waar je nu al gauw een bedrag van pakweg 300 dollar moet neertellen.
Haar projecten worden vaak op grote schaal geëxposeerd en behoren tot belangrijke museale en particuliere collecties. In de zomer van het afgelopen jaar (2022) was ze als fotograaf/docent op het mondiale en prestigieuze fotofestival in Arles aanwezig.
Fotograaf Bettina Hogeweg laat het van 3 februari tot 30 maart spoken in het FOTOKABINET van oerkroeg Schiller in Aalten.
Spookverhalen zijn van alle tijden. En of je nu in spoken en geesten gelooft, of het afdoet als vermaak dat niet echt bestaat, het zijn fascinerende verhalen. Voor deze serie zijn locaties gefotografeerd in Twente en de Achterhoek, waarover zo’n spookverhaal rondgaat. Huizen die door ‘gohsthunters’ worden bezocht om de dolende geesten op film vast te leggen, maar ook plekken waar al eeuwen sagen en legenden over opgetekend worden. Een serie die ruimte biedt aan gespreksstof over het leven, de dood en het hiernamaals. Foto’s die op het eerste oog eenvoudig lijken, maar net als een goed spookverhaal een diepere lading hebben. Het spookt in het oosten en vanaf nu ook in het fotokabinet…
De gefotografeerde locaties zijn: Kasteel Singraven, Kasteel Reuversweerd, Spookhotel Laag Soeren, Spookboerderij Brummen, Het Aamsveen, Kasteel Slangeburg, De Tankenberg, Oude ziekenhuis Oldenzaal, Kasteel Hackfort, De Lutte
Bettina Hogeweg is afgestudeerd aan de fotovakschool in 2015 waar ze de opleiding ‘fotografische vormgeving’ cum laude heeft behaald en sindsdien is zij als kunstfotografe aangesloten bij het Oostgelders Fotografen Collectief.
FotoKabinetOerkroeg Schiller,Prinsenstraat 4, 7121 AG Aalten
Openingstijden:dinsdag en woensdag19:00 tot 01:00, donderdag 16:00 tot 01:00, vrijdag en zaterdag 14:00 tot 02:00 en zondag 14:00 tot 01:00
In het boek over documentaire fotografie heb ik in een van de laatste paragrafen de mogelijkheid genoemd om een digitale expositie te maken op een eenvouidge manier. Het werkt snel, heeft een eenvoudige werkomgeving, is gratis en geeft redelijke presentaties in verschillende soorten en maten.
Ga naar de website van EMAZE.COM, registreer je (neem het gratis programma, dat is voor de meeste doeleinden prima geschikt) en maak vlot je eerste presentatie. Het programma is gebruikersvriendelijk, je kunt er best vlotjes en intuïtief mee aan de slag. Ik merkte wel dat op mijn Ipad en Iphone de presentatie 90 graden gedraaid is. Niet zo slim van mijnheer Emaze. Maar misschien kun jij dat wel anders instellen. Op de laptop of desktop werkt het prima. Succes ermee.
Gisteravond was het zover, de afsluiting van een mentoraat met twintig fotografen uit de afdeling Brabant-Oost van de Koninklijke Fotobond. Ik mocht hun coach/mentor zijn.
voorkant van het boek met daarin het werk van alle deelnemers aan het mentoraat
De deelnemende fotografen hebben in twee groepen gewerkt
Het begeleidingstraject begon met twee avonden theorie en onderzoek naar aspecten van de fotografie zoals beeldtaal, series en beeldstijl. Met veel voorbeelden en veel eigen inbreng van de deelnemende fotografen. Daarna werd door iedereen een project gekozen waaraan ze gedurende een klein jaar aan wilden gaan werken. De resultaten werden gisteren in de grote zaal van de PAAL in ERP door elk van hen gepresenteerd voor een groot publiek. Ik heb ze niet geteld maar er zaten vlot 120 mensen in de zaal. Twintig series, via PowerPoints en andere presentaties (zoals video’s, afdrukken op papier en dibond, fotocollages) kregen de handen van de aanwezigen op elkaar voor een gul – en terecht naar mijn idee – applaus. De thema’s hebben de fotografen vanuit een grote persoonlijke betrokkenheid uitgewerkt en het resultaat mag er zijn.
enkele voorbeelden van projecten | Marga Nuijs, Germa van de Kamp, Chris Veen
Het verlies van een vader, de summerdarkness van een subcultuur, in het verleden geraken, de vorming van land, wie ben ik, de elementen vuur-water-aarde-lucht of solitair-mensen in hun eigen wereld zijn zomaar enkele voorbeelden.
enkele voorbeelden van projecten | Simon Klein, Ilona Swinkels, Marjo van Balen, Margo Kauwenberg
Antonie via de mail vandaag : ‘ik heb genoten van de presentatie en het werk van de cursisten‘
Het zou zekere niet misstaan om alle projecten hier in deze blog een plaats te geven. Dat ik dat niet doe heeft meer te maken met mijn idee dat een blog redelijk korte verhaaltjes moet bevatten dan met de kwaliteit van het werk van de deelnemers. Dat was puik, zonder uitzondering.
Ik laat er toch eentje zien, gewoon als voorbeeld. Fakking Faking gemaakt door Mirjam Evers. Op haar eerste presentatie benoemde ze al ‘de verwrongen (zelf)beelden en intolerantie naar eigen uiterlijk’ als een belangrijk aandachtspunt in het leven van vooral jonge mensen. Wat is de standaard van schoonheid waar iedereen aan moet voldoen. De eenheid van lengte is een meter en er is geen misverstand over de lengte daarvan. De eenheid van schoonheid bestaat niet en wordt normatief bepaald door ‘de mensen’. Maar het is juist die norm die sterk bepaald wordt in het huidige social media verkeer. Nieuwe media maken een ideaalbeeld, bepalen de maatstaf van goed, mooi en mindermooi. Het concept dat Mirjam heeft uitgewerkt wil ik graag tonen. Om het enigszins verontrustende dat ik voel/ervaar te delen.
Ik keek laatst TV naar een heel huis vol. Levendige aanstekelijke emo-tv. Grote gezinnen, je ziet er nog maar weinig van. Het gezin als hoeksteen van de samenleving was lang een kenmerkende opvatting van het CDA. De huwelijkse staat van de christendemocratie lijkt inmiddels wel achterhaald. Nochtans is het reilen en zeilen in de grote gezinnen mooi om te zien. De vader als de patriarchaal die meestal alleen de kost verdient, soms met een van de 10 kinderen die ook al volwassen is. Immers de leeftijdgrenzen van de jongste en de oudste uit de kinderschare lopen al wel gauw twee decennia uiteen.
De Franse fotograaf Alain Laboile heeft ook een groot gezin. Hij is naast fotograaf vader van zes kinderen. Aanvankelijk was hij een beeldhouwer. Pas in 2004 toen hij voor een expositiebrochure zijn beelden moest vastleggen kocht hij een camera. Hij ging steeds meer fotograferen, eerst insecten en wat later ging hij ook foto’s maken – zoals zovelen – van zijn jonge kinderen. Dat werd op een gegeven moment zijn belangrijkste bezigheid als vader én kunstenaar. De fotograaf was geboren!
Nu, nog geen twintig jaar later is hij ‘wereldbekend’. In 2012 verscheen zijn eerste fotoboek ‘wachtend op de postbode’ en in 2013 werden zijn foto’s tentoongesteld in heel veel landen, van Frankrijk tot Brazilië. In 2015/2016 exposeerde Laboile in Centre Céramique in Maastricht met ‘La Famille’. Een collectie van zijn werk is permanent opgenomen in het Franse Museum voor Fotografie.
Als ik op zijn website kijk, ervaar ik aan de hand van de foto’s zijn grote creativiteit. Hij hanteert zowel inhoudelijk als in zijn fotografische uitdrukking een afwijkend standpunt. Er zit in veel van zijn foto’s een onverwachte voorstelling van zaken, terwijl het feitelijk gaat om gewoon dagelijkse dingen. Hij weet dus te verrassen. Er zit ook een geweldige spontaniteit en vaart in de beelden. Wat dat betreft kan zijn werk doorgaan voor een filmische beeldstijl.
Deze titel berust op het feit dat ik gisteren twee exposities heb bezocht die beide in het teken staan van het verleden én het heden en heeft dus weinig van doen met de overgang van het oude jaar naar het nieuwe 2023. Maar desalniettemin de beste wensen voor dat nieuwe jaar, in geluk en gezondheid. Het zou ook geweldig zijn als we met zijn allen erin slagen de wereld wat beter te laten worden in velerlei opzicht.
Laat ik met de eerste beginnen. Walker Evans Revisited met als vrije vertaling Walker Evans opnieuw bekeken betreft een foto expositie in Museum Helmond. Een museum dat veel aandacht besteedt aan top fotografen. Ik schreef er al eerder een blog over. Terloops hoorde ik dat ergens in het voorjaar er opnieuw een expo is met het werk van een internationaal gelauwerde fotograaf namelijk Alex Webb. Maar goed eerst Walker Evans [1903 – 1975]. Oud werk, de meeste foto’s allemaal in de midden jaren dertig van de vorige eeuw en niet groter dan het A4 formaat. Voor degenen die het werk van Evans kennen dus niks nieuws onder de zon. Alhoewel….. Als je zijn pakweg 30 tentoongestelde foto’s bekijkt zie je zowel de geschiedenis van het dagelijks leven – de onbekende mens – voorbij trekken alsmede de wijze waarop fotografie in die jaren beoefend werd. Het ‘nieuwe’ van de expositie is dat er diverse hedendaagse fotografen die ‘werken in de geest van Evans’ te zien zijn. Een aantal is geïnspireerd door zijn werk, anderen zijn naar plekken gegaan die ook door Evans gefotografeerd werden en weer anderen reageren heel direct op zijn werk door foto’s van destijds te kopiëren (soms letterlijk) en in deze tijd te plaatsen.
Wat mij betreft vielen de fraaie portretten en stille momenten van Bryan Schutmaat op, het documentaire werk van Vanessa Winship en de kolossale foto’s van George Georgiou over parades in Amerika. De 5 meterlange foto’s vertellen veel over de individuele mens, die je op een normale afdruk ontgaan.
De expositie Walker Evans revisited is nog te bezoeken tot 5 maart 2023. Kijk voor verdere info op de site van het museum.
Walker Evans revisited
KOMPELKOPPEN VANFLETEREN
De tweede tentoonstelling die we – mijn twee fotovrienden en ik – bezochten was KOMPELKOPPEN van Stephan Vanfleteren in Zolder (B). Vanfleteren geeft de oude mijnwerkers opnieuw een gezicht. Dertig jaar geleden werd de laatste steenkolenmijn van de Benelux, die van Zolder, gesloten. Dat was het einde van een industrieel tijdperk in de regio Belgisch Limburg. Zoals op heel veel andere plaatsen in Europa zijn de oude gebouwen in Zolder als industrieel erfgoed aangemerkt en gerenoveerd met behoud van de culturele waarde. De expo MIJN|KRACHT is te zien in de voormalige ophaalmachinegebouw waarin alle oude apparatuur nog opgesteld staat.
De hal is in het duister gehuld als we binnenstappen. Onze ogen moet wennen aan de donkerte en we schuifelen voorwaarts. De foto’s van Vanfleteren zijn heel slim uitgelicht en wijzen ons enigszins de weg. Het is er behoorlijk druk voor een gewone doordeweekse dag, alhoewel het is tussen Kerst en Nieuwjaar dus veel mensen zijn vrij van hun werk.
Vanfleteren herschrijft de geschiedenis. Zijn foto’s zijn ruim een half jaar geleden gemaakt in het café van het cultureel centrum. Hij heeft zich er zeker niet als een jantje-van-leiden van afgemaakt. Ik heb de indruk dat elk portret de oude mijnwerker weer terug in de tijd brengt. De emoties spatten er van af, zowel in de treurigheid, in de gezichten die staan voor het onmenselijk zware werk, maar ook de dikke vriendschap tussen de ‘kompelmaatjes’ die kennelijk weer opbloeit tijdens de fotosessie. En steeds – in elk portret – geeft Vanfleteren een essentie weer in de trant van ‘kijk dit waren ze, de mannen van ijzer”. In de portretten worden ze teruggebracht in de tijd van toen, niet alleen door de fraaie enigszin grijze en korrelige afdrukken maar vooral door blikken, houding en de eenvoud van de omgeving waarin ze geplaatst zijn. Het toen wordt het nu, voelbaar in de zestig unieke beelden die getoond worden. De expo is op 22 januari 2023 gedaan. Wellicht brengt Vanfleteren er nog wel een boek van uit. Dat zou mooi zijn voor degenen die deze fascinerende expo hebben moeten missen.
Fotografie curator -Pauline Vermare- reflecteert op de breedte en evolutie van de straatfotografie, evenals de diepe geschiedenis van het Magnum collectief daarin, terwijl Magnum-fotografen hun eerste online cursus lanceren. Zeer de moeite waard … leestijd ongeveer 10 minuten / een lezing duurt langer!
Vanitas: de ijdelheid der dingen, oftewel alles gaat voorbij. Seizoenen komen en gaan, planten sterven af en vergaan. Gebouwen barsten, schilderingen vervagen, stenen slijten af. Vergankelijkheid, is een thema dat al eeuwenlang kunstenaars inspireert. Verval en aftakeling kunnen mooi zijn. Ook ik ben gefascineerd door de tand des tijds en probeer die te vangen in veel van mijn foto’s.
In het kader van de cursus Beeldstijl onder leiding van Peter van Tuijl ben ik eind 2021 met een vanitas-achtig onderwerp aan de slag gegaan en heb daarvoor een keuze gemaakt uit mijn ‘verzameling’ objets trouvés. Tijdens wandelingen kwam ik onder andere mooie veertjes, stenen, fossielen, stukjes hout, schedeltjes, schelpen, botjes, stukken gewei, platgereden en verdroogde padden, verdroogde vissen en vogeltjes tegen. Diverse objets trouvés vonden een plek in huis en werden zo (tijdelijk) onttrokken aan verder verval.
De te maken serie foto’s gaf ik de werktitel Earth en is ontleend aan een beeld van de IJslandse beeldhouwer Einar Jónsson.
Ik vind het een mooie verbeelding van de aarde die ons opneemt als we gestorven zijn, net als de objets trouvés die als het ware oplossen in de aarde. Alles is maar tijdelijk.
Om dit te verbeelden heb ik gebruik gemaakt van dubbelopnamen.
Tijdens diverse wandelingen door bouwlocaties, duinen en bossen maakte ik opnames met een 4×5” pinhole camera van vrij donkere structuren. Deze structuren moesten passen bij de objets trouvés die ik had uitgezocht. Bovendien moesten de structuren voor een deel donker zijn om de vlakfilms thuis nog een 2e keer te kunnen belichten. De vlakfilmcassettes waren gemerkt en van iedere opname werden notities gemaakt.
Thuis werden de geselecteerde objets trouvés gefotografeerd met een technische camera en een flitser met instellicht tegen een zwarte achtergrond.
Aan de hand van mijn notities werd een eerder gemaakte pinhole opname van een bepaalde structuur voor een 2e keer belicht. Daarna werden de vlakfilms ontwikkeld.
Het proces van het maken van gecombineerde opnames met een pinhole en technische camera evolueerde van helemaal niet tot niet helemaal te sturen.
Omdat de ruimte voor mijn ‘wisselexpositie’ thuis aan de muur beperkt is, koos ik voor een serie van 3 zwartwit afdrukken.
Alles stroomt is een open deur, althans volgens mijn vroegere natuurkunde prof op de afdeling Lage Temperaturen aan de Technische Universiteit Eindhoven. Zijn onbereikbare liefde was het absolute nulpunt, 273,15 graden onder nul Celsius. Voordat hij hoogleraar werd had hij zich al jarenlang verdiept in de techniek van de lage temperaturen aan de Leidse universiteit genoemd naar de natuurkundige Kamerlingh Onnes. In de natuurkunde is 0 graden Kelvin gelijk aan -273,15 graden Celcius. In tegenstelling tot de hoogste bereikbare temperatuur is het absolute nulpunt een onneembare vesting vanwege het feit dat dan geen enkele molecuul, atoom of elektron meer zou kunnen bewegen.
Fotografie lijkt daar haaks op te staan. Doorgaans wil de fotograaf bewegingen stil en scherp vastleggen. Het veranderende moment ondeelbaar maken.
De voormalige gereformeerde Koppelkerk is omgevormd tot vrijplaats voor kunst en cultureel. Het Oostgelders Forografen Collectief [OFC] exposeert tot 15 januari fortowerk en een installatie onder de titel Panta Rhei. Is de titel van deze blog het absolute nulpunt, gelet op de inhoud van de expositie zou je mogen spreken van een absoluut hoogtepunt. Daarvoor hebben de fotografen van het OFC wel gezorgd. Dus je bent van harte welkom!
De Koppelkerk is de centrale plek voor kunst en cultuur in het pittoreske Bredevoort. Met wisselende exposities, concerten, lezingen en een sfeervol boekencafé is de Koppelkerk de uitgelezen ontmoetingsplaats voor Nederlandse en Duitse cultuurliefhebbers. Het culturele programma van de Koppelkerk rust op drie pijlers: KUNSTEN BOEKEN VERDIEPING
In mijn panta rhei foto’s heb ik in stilstaande beelden het veranderlijke proberen vast te leggen. De wind die vrij spel heeft op bomen en struiken. De mentale gesteldheid van een vrouw die na een vreselijke depressie zichzelf weer hervonden heeft. Het onbevangen kind -haar toekomst- samen met het het portret van een jonge verslaafde vrouw. Panta Rhei, het water in de rivier, de wolken in de lucht, de kraai of vlieger in de lucht, steeds anders en ogenschijnlijk altijd hetzelfde. Het beeld dat gemaakt wordt van de werkelijkheid is slechts een afspiegeling van een moment.
Fotografie is per definitie voorbij het moment, ‘wat is was’.
De fotografen van het OFC zijn: Bettina Hogeweg, Dinie Wikkerink, Gerjo te Linde, Gert Wielink, Judith Spook, Laura de Morree, Peter van Tuijl en Ton van Vroonhoven.
van 2 december tot 15 januari 2023
Openingstijden vrijdag, zaterdag en zondag van 11:00 tot 17:00uur Koppelkerk | Koppelstraat 35 | 7126 AG Bredevoort | 0543 216005 De Koppelkerk hanteert een entree van € 6.–
Op zondag 11 december 2022 ben ik van 12.00 tot 16.00 uur aanwezig en ga dan graag met je in gesprek over het getoonde werk.
Mijn boek visual notes Panta Rhei is dan bij mij te koop voor de speciale prijs € 11.–
Een beeldverslag over een hedendaagse- vintage look dankzij een modern ambacht.
Fine art picturalist, Gerjo te Linde fotografeert sinds 2015 uitsluitend met behulp van het historische ‘wet collodion’ proces, ook wel de natte plaat fotografie genoemd. Vanaf die tijd is zijn kijk op fotografie ingrijpend veranderd. Inhoudelijk is zijn werk het beste te omschrijven als een kritische blik op zichzelf en op sociale thema’s die hem bezighouden.
Om zichzelf scherp te houden maakt hij af en toe een zijsprong naar de moderne digitale techniek. Dat digitale materiaal zet hij vervolgens meedogenloos om naar monochrome beelden, meestal uitgedost in contrastrijk zwart – wit, echter zeker niet kleurloos.
Met deze serie typeert Gerjo een hedendaagse man, het continue veranderende modebeeld, de terugkerende stijlelementen in uiterlijkheden en onze blijkbaar aanwezige behoefte aan ‘beleving’. Wellicht springt de barbier hier handig op in? Hij laat alleen mannelijke klanten toe, bedient ze vakkundig en serveert na afloop een glas whisky met passende rookwaar. Een serie die reflecteert.
Is het een modetrend of verlangen we allemaal naar een representatief spiegelbeeld, houden we van persoonlijke verzorging en laten we ons allemaal het liefst graag regelmatig ‘vertroetelen’?
26 nov. 2022 t/m 2 febr. 2023 in het Fotokabinet van Oerkroeg Schiller.
Prinsenstraat 4, 7121 AG Aalten
Openingstijden: Dinsdag 19:00 tot 01:00 Woensdag 19:00 tot 01:00 Donderdag 16:00 tot 01:00 Vrijdag 14:00 tot 02:00 Zaterdag 14:00 tot 02:00 Zondag 14:00 tot 01:00
Hugo Brandt Corstius schreef onder een van zijn schuilnamen, Battus, palindromische zinnen. Hij is bekend als schrijver maar oorspronkelijk studeerde hij wiskunde hetgeen zijn voorliefde voor het palindroom kan verklaren. Het palindroom is in de ‘rekenleer’ het getal dat je kunt omkeren, zonder dat de waarde verandert. Het kleinste palindroom is 11 en ook 77 is zo’n getal. Mijn vriend Gijs werd 77 toen ik 66 werd en ook 11 jaar daarvoor was het palindroom de grote winnaar 55 en 66. Mijn leven lang ben ik eveneens besmet met het palindroomvirus. In 2002 was zowel het jaartal als mijn leeftijd palindromisch. Als je niet zo van getallen houdt is ook de de taal veel te beleven. Pap, pop, lol, kok of lepel zij gemakkelijke voorbeelden. Meetsysteem is dan al wat ingewikkelder, Parterretrap weer grappiger vanwege de alliteratie, laat staan het woord edelstaalplaatslede. Als je nog even verder kijkt kom je al snel bij palindromische zinnen. Zinnen waar Battus dus om bekend stond, bijvoorbeeld Baas, neem een racecar, neem een Saab.
Vandaag is de datum 221122, althans volgens de notatie jjmmdd. Een reden om op zoek te gaan naar de palindroom in de fotografie. Een puur symmetrisch beeld is ongetwijfeld snel gevonden. Juist de fotograaf die mij het idee van een palindromisch beeld geeft wijkt hier van af. Het is veel meer de palindromische beeldstijl die ik bij deze fotograaf bewonder. Geen palindromie an sich maar dromerige beelden die enigszins verwijzend zijn. Absolutisme is niet voor fotografen.
Vind je het verhaal over palindromen zo maar raar, wellicht biedt dan deze fotograaf nog wat inspiratie. En bedenk dat het eerstvolgende palidromische jaar nog een tijdje op zich laat wachten namelijk pas in 2112 is het zover.
Gisteren 4 november was de opening. Een feestelijke boel met heel veel vrienden, kijkers en fotografen. Ik schat wel een kleine driehonderd. Het is een expositie die verschillende soorten portretten toont die Frans de afgelopen vijftien jaar heeft gemaakt. Van naakte mannen tot vaste klanten van een obscure huiskamerkroeg in Antwerpen, van orthodoxe christelijken tot straatportretten van Chinezen. Contrasten tussen oude, veelal arme Chinezen en de jonge mensen in de moderne steden als Shanghai. Ook persoonlijke portretten van dierbare vrienden.
De grote Bergkerk vraagt om veel én grote foto’s. Die heeft Frans dan ook opgehangen. Bovendien is er een magazine/catalogus verkrijgbaar met daarin alle getoonde foto’s. Curator van de tentoonstelling is kunstcriticus en tentoonstellingsmaker Rob Smolders.
Enkele van de beelden die te zien zijn in de BERGKERK te Deventer | foto Peter van Tuijl
Frans Rentink luistert en kijkt naar de presentatie van zijn film over de huiskamerkroeg in Atwerpen. Op de achtergrond een aantal portretfoto’s van zijn recent overleden fotovriend Simon Ophof. | foto Peter van Tuijl
Van de reportage ‘gelukkig zijn’ (2007) maakte Frans recent een film. Het rauwe leven in een nachtkroeg met muziek van Raymond van het Groenewoud ‘Gelukkig zijn, daarvoor wil ik alles geven’. | foto Peter van Tuijl
