BLOG VAN PETER VAN TUIJL

Deze week kreeg ik de uitnodiging voor de opening van de expositie van Kemfodia op bijna de laatste dagen van dit jaar.
Wat direct opvalt aan de foto is het verhaal dat door de fotograaf Wim Huijbregts wordt verteld. Kijk naar de overeenkomst in de pose van ‘denken’ en zie het verschil in uitstraling van de oudere heer en de jongeman. Als het over de toekomst van onze wereld gaat krijgt hij, de grijze kop, misschien wel gelijk maar mijn hoop is gevestigd op de jeugd. De jeugd heeft de toekomst. De foto zou ook een mooie metafoor kunnen zijn voor oud- en nieuwjaar. De expositie, op de valreep van 2017 met het gezicht al op 2018, wordt wat mij betreft mooi verbeeldt in deze uitnodiging.
Succes Kemfodia en een goed succesvol 2018, zowel in fotografisch opzicht als anderszins!
foto Wim Huijbregts

Voor het eerst brengt het Fotofestival aan de
Maas de beste Nederlandse amateurfotografen samen in een expositie in het
Nederlands Fotomuseum. Dat is uniek. Parallel zijn er tal van kleinere
exposities op het naburige en gezellige Deliplein. Voor liefhebbers zijn er
interessante lezingen en andere activiteiten. Mis het niet; van donderdag 10
tot en met zondag 13 mei 2018 op de Kop
van Zuid en Katendrecht, hartje Rotterdam.

Je kunt vanaf nu tot 28 februari 2018 je beste serie insturen voor dit festival. De onafhankelijk curator Nicole Robbers (o.a. beeldredacteur NRC en bestuurslid van de Zilveren Camera) zal ongeveer 50 series uit de digitale inzendingen selecteren die in het Nederlands Fotomuseum (in de grote zaal op de begane grond) ten toon worden gesteld gedurende het gehele Hemelvaartweekend. De geselecteerde series worden door het Fotofestival afgedrukt op het formaat waarop de serie het best tot zijn recht komt.

Download bijgaande handout waarin je wat meer gegevens vindt maar neem zeker ook een kijkje op de website van het Fotofestival. Veel informatie over series kun je daar vinden en natuurlijk ook de spelregels voor de inzendingen.

Succes en wellicht zien we jouw serie in mei in het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam! Zou mooi zijn, toch.

Afgelopen week zocht ik Jonah weer eens op. Het was al te lang geleden dat ik hem gezien had. Hij woont nu tijdelijk in een dijkhuisje tussen de Maas en de Waal in, een oppas dijkhuisje. Er is ook een oppas kat en Jonah’s vriendin is er ook, althans ’s avonds. Dat huisje kwam goed uit, vertelde Jonah me. “Ik kan hier fijn werken aan mijn tweede boek. Er zijn wel kippen maar verder zie je niemand. De andere dijkhuisjes, nou ja dijkhuizen, zijn meer voor het weekend of de zomer. Het boek vordert al aardig; het is voor ongeveer tweede derde deel klaar. Maar ik heb het al helemaal in mijn hoofd. dat was bij het vorige boek BONTEBRUG nog niet zo.”
Hoe kom je de dag door, vroeg ik hem. “Eerst zwaai ik mijn vriendin uit en dan ga ik mijn dagelijkse column schrijven. Na een uurtje begin ik aan mijn boek en werk dan tot een uur of drie.” Elke week verschijnt er van Jonah een blog bij Lebowski en één in het dagblad de Gelderlander.
Waarover het boek gaat, geeft Jonah nog niet prijs. Eerder heeft hij het weleens gehad over vluchtelingen maar ik heb de indruk dat hij daar wat vanaf is. Het speelt zich in Arnhem én in Frankfurt zo weet hij me te vertellen. Nou ja, ik wacht maar af tot het boek verschijnt. Lebowski brengt zijn tweede boek in juni uit.
O ja, als je één van zijn blogs, Maria, wilt lezen klik dan hier. Het ‘spel’ van Maria, de kat, de liefde en de dood.

Maria 16-11-2017
Vlak na terugkomst op het platteland bedreven mijn geliefde en ik de liefde op het aanrechtblad. Het was buiten weer om binnen te blijven. We deden het dan ook om de kou of eenzaamheid te verdrijven, denk ik, waarom anders?

Nadien kwam de kat des huizes de keuken in. Had hij buiten voor het kattenluik geluisterd en op zijn beurt gewacht? Het beest was erg aanhalig en leek de eenzaamheid minder te koesteren dan ik vermoedde. Door eenzaamheid schijnen mensen zo’n vijf jaar eerder te sterven. Wellicht geldt dit ook voor katten. Al aaiend hielden we de dood op afstand.

Tijdens mijn lezingen over straatfotografie beweer ik ten stelligste dat het bij straatfotografie in de eerste plaats gaat over de inhoud. Wat gebeurt er op dat (beslissende) moment, wat is er zo speciaal aan die situatie of wat voor een figuur is de ‘hoofdrolspeler’ in het theater van de werkelijkheid. Ik blijf bij die stelling; nog sterker als je met zorg je compositie probeert samen te stellen, ben je geheid te laat. Dat neemt overigens niet weg dat je als wat meer ervaren straatfotograaf een neus lijkt te krijgen voor hét moment én de compositie. Je denkt er niet meer over na, je doet het bijna op de automatische piloot. Toch achteraf, bij het proces van selecteren en wellicht een beetje bijsnijden, begint opnieuw de vraag in welke vorm je het ‘verhaal’ het best voor het voetlicht kunt brengen. Dus toch compositie ……..

Eric Kim is een jonge fotograaf (1988, San Francisco) die ik niet alleen geweldig hoog acht als het gaat om de (straat)fotografie maar ook om zijn levensmotto en levenswijze. Om met hem nader kennis te maken moet je zeker zijn biografie (bijgewerkt op 25 februari 2017 in Hanoi) lezen.
Hij gelooft in een wereld waar mensen met elkaar delen en zet al zijn producten online zodat iedereen deze kan downloaden en/of verspreiden. Belangeloos, zonder oogmerk van winst of iets dergelijks. Een jonge man met veel idealisme in zijn donder. Bovendien een geweldige kijker wat duidelijk wordt als je zijn vele foto’s bekijkt.

Leuk te vermelden dat Eric Kim de meeste van zijn foto’s maakt met de RICOH GRII. Een cameraatje dat ook regelmatig mijn metgezel op straat is.

 

Vandaag is het dan zover. Toevallig las ik het afgelopen vrijdag in de trein op weg naar de expo van Bruce Davidson in het Nederlands Fotomuseum. Wat mij betreft is Davidson dé man ven deze international Men’s Day. Welbeschouwd laten we ons met z’n allen door de commercie (?!) een potje gek maken. Vrouwendag begreep ik nog wel maar black monday en black friday, mickey mouse day (gisteren) of international stress day (1 november) en de internationale mannendag gaan me toch allemaal net iets te ver.
Maar het kan nog gekker!
Wat te denken van ……
cat day 8/8
older people day 1/10
beard day 1/9,2/9 and 3/9
[foto’s peter van tuijl (171117 world prematurity day)]

Maar to the point; de overzichtsexpositie van de oude meester Bruce Davidson. Meteen bij binnenkomst op de begane grond een film opgenomen tijdens de opening van de expositie waar de inmiddels 83 jarige Davidson door de expositie loopt. Misschien is schrijden wel een beter woord en de liefde voor de fotografie spat ervan af. ‘Het is toch heerlijk om al je werk zo bij elkaar te zien’, hoor ik hem zeggen. Bij nagenoeg elke foto hoor je relevante herinneringen aan het moment, alsof het gisteren gemaakt is. Dit in tegenstelling tot de titelbordjes op de expositie die uitsluitend weergeven wat er te zien is.

Toch had het wel iets; zo’n eenvoudige titel als rokende man op zebrapad. Als je naar de foto keek was er ‘duizend keer’ meer te beleven. En dat vang je niet in een titelbordje, al maak je er een A3-paper of nog groter van. Na de expo van Salgado toont het Fotomuseum ons opnieuw een topper die niet gemist mag worden. Een sociaal geëngageerde fotograaf geeft ons een inkijk in het leven van de mens. Vol verwondering en bewondering keek ik naar de wijze waarop hij de mens benaderde; oprecht, integer, met compassie en warmte!
Ga kijken, nog tot 7 januari 2018!

(de foto hierboven is van Bruce Davidson)

Om misverstanden te voorkomen; nee dit is geen foto van de Franse fotograaf Robert Doisneau [1912 – 1994] en de man die erop staat is ook geen ver familielid van hem. Ik maakte de foto gisteren [op 171117] in de Kunsthal in Rotterdam in één van de zalen met het werk van Paul Delvaux [België 1897-1994]. Op het moment dat ik de foto maakte schoot me de foto van Doisneau door het hoofd. Die van het echtpaar voor de etalage waarin een tweetal schilderijen te bewonderen waren. Doisneau gaf de foto de titel ‘Un regard oblique’ mee; vrij vertaalt de ‘schuine kijker’.

Ik gebruik de foto in een van mijn lezingen en je hoeft beslist geen fotodetective, zoals Hans Aarsman, te zijn om de clou vrijwel meteen te snappen. Overigens heeft Doisneau, verdekt opgesteld, veel meer soortgelijke foto’s gemaakt.

Robert Doisneau was bij uitstek een straatfotograaf die ging voor het kleine moment. Het kleine alledaagse verhaaltje vaak gepaard gaande met een tikkeltje humor, soms iets van ironie of het onverwachte. De stijl verwijst sterk naar andere documentaire fotografen (o.a. Willy Ronis) die in de voetsporen van Henri Cartier Bresson werkten; het beslissende moment.
Hij was verknocht aan zijn Frankrijk, vooral aan Parijs en sloeg in de beginjaren van zijn carrière belangrijke opdrachten af omdat hij daarvoor naar andere landen en werelddelen zou moeten. Dat was hem te gortig; hij bleef dicht bij zijn Parijzenaars ook in figuurlijke zin, getuigen de kleine momenten die hij vastlegde. Toch zouden we hem tekort doen door alleen die Parijse tijd te noemen. Hij maakte later heel veel indrukwekkende reportages van o.a. gypsies, kunstenaars, festivals en modefoto’s, maar wel allemaal in Frankrijk. In de jaren zestig moet er iets vreemds met Doisneau aan de hand zijn geweest. Hij trok in opdracht van het Fortune Magazine naar Palm Springs om daar te fotograferen. Wellicht had het te maken met de voor hem ‘andere wereld’. Andere spijs doet eten zullen we maar zeggen, maar het lijkt me dat zijn interesse voor het kleine moment, het kleine verhaaltje even uit beeld was. Zijn beeldstijl is in Palm Springs een heel andere dan in de ‘Franse tijd’. Onverwachte boeiende kleurenfoto’s die niet zozeer verhalend zijn maar veel meer beschouwend. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Doisneau alle eigenaardigheden van het mondaine Palm Springs met een grote gulzigheid en wellicht intuïtief en impulsief heeft vastgelegd. Mede daardoor is het voor mij een een bijzondere reportage geworden. Een reportage die bij het grote publiek minder bekend is.

Klik hier voor een aantal foto’s op de site van Doisneau

In 2010 is er nog een boek verschenen: Robert Doisneau: Palm Springs

Publisher: Flammarion / 8×8 inch / Trim Size: 8 x 8 / ISBN: 978-2-08-030129-1

Op 23 oktober schreef ik over de Graduation Show van de Fotovakschool in Amsterdam. Tot gisteren was er een embargo op de catalogus daarvan. Nu dus als PDF bestand te bekijken. Een mooie gelegenheid om visueel kennis te maken met een aantal jeugdige, pas afgestudeerde, fotografen!

Afgelopen zaterdag was ik met mijn Engelse gasten op familiebezoek in Eindhoven. In de wetenschap dat die dag de ‘DDW’ van start ging, stelde ik voor om eerst nog even STRIJP-S te bezoeken. De machines in de oude Philips fabrieken in het stadsdeel Strijp hebben plaats gemaakt voor funshoppen en modern-yuppieachtig wonen. Ooit, lang geleden, woonde ik op een steenworp afstand van de fabrieken. Maar deze week, nog tot 29 oktober, staat Strijp-S ook nog eens bol van de kunst en wetenschap. De Dutch Design heeft Internationale allure. Vorig jaar stond ik ook al versteld van de art-impressies van de nieuwe design en de toegepaste technologieën. Wetenschap en Kunst ontmoeten elkaar op dit Designfestival.
foto’s Peter van Tuijl/22 okt 2017

Maar liefst 2500 designers op 110 locaties, niet alleen op Strijp-S maar ook in de binnenstad van Eindhoven, brengen wellicht ook jou in verrukking of vervoering. Mij in ieder geval wel en a.s. vrijdag ga ik terug; nu zonder familie en Engelse gasten. Dat is ook leuk; genieten van kunst, technologie en ook van de fotografische mogelijkheden die dit allemaal ook nog te bieden heeft.
Misschien treffen we elkaar!
DDW nog tot en met 29 oktober.

Zie de website voor verdere info.

Nieuw boekje Helsinki-Jyvaskyla by train.
Als je het even wilt inkijken (via ISSUU) klik dan hier.

[Peter van Tuijl, by train from Helsinki to Jyvaskyla / april 2017]

Recent zijn de prijswinnaars van LENSCULTURE straatfotografie bekend gemaakt.
Met de 1e prijs in de series ging de Belgische fotograaf Hakan Simsek met de serie ‘buiten adem’ aan de haal.

foto Hakan Simsek (be)

Kijk hier naar de volledige uitslag.

Afgelopen woensdag was ik in Dordrecht voor een interview met Cor Ritmeester dat in december in het fotomagazine IN BEELD verschijnt. Meteen maar gebruik gemaakt om ’s middags een paar foto’s af te geven aan een jonge gecertificeerde tattoeëerder en een Thaise dame van een bonafide massagesalon.

Verder wat geslenterd door de binnenstad met opvallend vele lege winkelpanden. Het moet wel het gevolg zijn van de aankopen via internet. Als gevolg van world-wide-web zien we van alles in de echte wereld verschuiven. Een goed gesprek en betaalbare postzegels maken plaats voor vluchtige duimpjes en honderden dagelijkse e-mailberichten. Als je een GEEF KAST tegenkomt, nog wel aangrenzend aan het Dordtse Casino, verandert de virtuele wereld meteen weer in de klassieke-volkse-dichtbij-wereld.
Natuurlijk wordt er naast het goede boek, het leuke speelgoedje ook flauwekul, gratis en voor niks, in de kast ‘verkocht’. Zelfs de bijstand wordt een handje geholpen. Wie de aardige mevrouw of meneer was die hiervoor verantwoordelijk was, staat niet op het briefje. Anonieme vijfje noem ik hem of haar maar! Vooruit, een duimpje!!

DE WEG GEEF KAST [fotografie Peter van Tuijl, 4 oktober]

Ilona Swinkels abonneerde zich op de blog. Niet zomaar want ze stuurde met het verzoek ook nog een korte interessante video van haar hand mee. Ik vind het zeer de moeite waard en wil het graag op deze blog delen met anderen. Uiteraard na toestemming van Ilona!

still uit de video Loneley Wishes van Ilona Swinkels

Je kunt ook een kijkje op haar site nemen. Heartensefotografie runt ze samen met haar partner Edwin Hoek

PAUL BULTEEL SAMENHANG van MENS en RUIMTE

Enkele maanden geleden exposeerde de Belgische fotograaf Paul
Bulteel in Galerie FOTO21 te Bredevoort. Opnieuw, want een jaar of vijf was hij
ook al exposant. Ook galerie Objectief in Enschede heeft zijn werk al eens
tentoongesteld.

Het recente werk, de serie ‘WINTERREISE’, was nieuw voor me. Ik ken Bulteel van zijn geraffineerde
schetsen van stadslandschappen waarin de mens als figurant een rol speelt. Door
de verhoudingen en het momentum ontstaat er een enigszins vervreemd beeld. Wat er
gebeurt is ogenschijnlijk normaal maar tegelijkertijd proef je iets schurends
in het beeld. Martin Parr is de fotograaf waarvan de foto’s ook als schurend
zijn te beschouwen. Echter het grote verschil is dat Parr de persoon in kwestie
heel vaak uitvergroot, zowel letterlijk als figuurlijk. De mensen bij Bulteel
echter zijn geen persoonlijkheden maar ‘slechts’ figuranten in een theatraal
schouwspel. Theatraal maar rechtstreeks uit de werkelijkheid. Hij toont ons het
gekke en het kekke van onze wereld. De samenhang van de mens en de ruimte die
de stad ons biedt wordt op een verrassende en fascinerende manier in beeld
gebracht.

Voor wie op zijn website wil kijken klik hier.

Er is ook een Youtube filmpje met een heel mooi interview
met deze sympathieke en rustige Belg. Hij zegt daarin rake dingen over de
fotografie! Ter lering en vermaak klik hier als je het filmpje wilt bekijken.

LadysLegs/peter van tuijl/utrecht summer 2016

Gisteravond
(27.9.2017) in Eindhoven voor de afdeling Brabant Oost foto’s besproken die ingezonden waren
voor de jurering van de BondsFotoWedstrijd (uitgaande van het Centrum voor de
Vrijetijdsfotografie). De jurering werd al in maart 2017 gedaan. De mede
juryleden waren Ineke Vijn en Herman Schartman, beiden BMK.

Het bestuur
van de afdeling Brabant Oost had me verzocht de avond inhoudelijk zodanig vorm
te geven dat fotografen ‘er iets van zouden kunnen leren’ en het ‘geleerde’
zouden kunnen gebruiken bij de samenstelling van de nieuwe selectie voor 2018.

Zonder
succes te garanderen heb ik wat algemeenheden over het selecteren voor een
fotoclub-wedstrijd te berde gebracht. Voor het inzenden van foto’s voor een
wedstrijd voor individuele fotografen is
natuurlijk de fotograaf verantwoordelijk. Wellicht vraagt hij/zij een bevriende
fotograaf nog eens te sparren maar dat is het dan wel. Bij het samenstellen van
een clubinzending zijn er andere zaken aan de orde. Op verzoek van een aantal
fotografen zet ik er enkele hier op mijn blog. Om er als club je voordeel mee
te doen; voor wat ze waard zijn. Klik hier als je het document wilt lezen.

MansLegs/peter van tuijl/utrecht summer 2016

Fototattoos op de body: een bedenksel van wie anders dan fotoverzamelaar Erik Kessels. Dit een nog veel meer op de ‘playground van Unseen’. Ter lering en vermaak waar de fotografie als een kinderspel voor volwassenen werd gepresenteerd. Daar ging het met name om het ervaren, minder om het kijken. Foto’s in schilderijtjes op een meter of 6 afstand met een knoeperharde bal aan diggelen gooien. Als dat lukte ging je met de netjes in plastic gesealde trofee naar huis.
Ik kwam een gerenommeerde fotografe tegen, nee ik noem geen namen, die het allemaal maar niks vond. Zelfs de twee grote hallen met ‘echte’ fotografie waren volgens haar maar kunstjes. Toegegeven het klassieke fotobeeld was in de minderheid maar zeker wel aanwezig. Ik heb flink wat namen genoteerd van fotografen waarnaar ik bij de coaching/begeleiding en mentoraten zou kunnen verwijzen. Met gemak kwam ik tot twintig die klassiek werk maken weliswaar met een vleug vernieuwing. Anderen, wellicht wel meer dan de helft, hanteren een beeldtaal en een techniek die voor kort in fotografieland nauwelijks voorkwamen. Er lijkt zich een specifieke en nieuwe grammatica binnen de fotografie te ontwikkelen. Ik denk dat dit mede ingegeven wordt door de hedendaagse digitale mogelijkheden. Maar de inhoud van het werk lijkt ook een afspiegeling van wat er in onze huidige samenleving speelt. Kunst als brenger van de identiteit van het leven. Gelukkig, -ik zeg het toch maar-, blijkt dat er naast deze nieuwe kunstfotografie plaats blijft voor de meer klassieke vorm waarin plaats, tijd en gebeurtenis een rol speelt. Ook daardoor wordt, wellicht meer vanuit de wereld zelf dan vanuit de kunstenaar, getoond hoe onze wereld in de vroeg-eenentwintigste eeuw eruit ziet en verder gestalte krijgt.


[foto’s in PHOTO PLEASURE PALACE door Peter van Tuijl/23-9-2017]

Unseen Dummy Award

The Unseen Dummy Award is a collaboration between Unseen, Lecturis and Wilco Art

Books aimed at showcasing the work of exceptional artists and designers from around the world, and to give them a chance to realise and publish their photobook dummy. Malgorzata Stankiewic won the Unseen Dummy Award 2017; her book, Cry of an Echo, will be published by Lecturis and presented at Unseen Amsterdam in 2018.

Volgend jaar 2018 is UNSEEN van 21 – 23 september.
De editie van 2017 werd zondag j.l. afgesloten met meer dan 24.000 bezoekers.
Unseen … het nieuwe Paris Photo?