BLOG VAN PETER VAN TUIJL

PAUL BULTEEL SAMENHANG van MENS en RUIMTE

Enkele maanden geleden exposeerde de Belgische fotograaf Paul
Bulteel in Galerie FOTO21 te Bredevoort. Opnieuw, want een jaar of vijf was hij
ook al exposant. Ook galerie Objectief in Enschede heeft zijn werk al eens
tentoongesteld.

Het recente werk, de serie ‘WINTERREISE’, was nieuw voor me. Ik ken Bulteel van zijn geraffineerde
schetsen van stadslandschappen waarin de mens als figurant een rol speelt. Door
de verhoudingen en het momentum ontstaat er een enigszins vervreemd beeld. Wat er
gebeurt is ogenschijnlijk normaal maar tegelijkertijd proef je iets schurends
in het beeld. Martin Parr is de fotograaf waarvan de foto’s ook als schurend
zijn te beschouwen. Echter het grote verschil is dat Parr de persoon in kwestie
heel vaak uitvergroot, zowel letterlijk als figuurlijk. De mensen bij Bulteel
echter zijn geen persoonlijkheden maar ‘slechts’ figuranten in een theatraal
schouwspel. Theatraal maar rechtstreeks uit de werkelijkheid. Hij toont ons het
gekke en het kekke van onze wereld. De samenhang van de mens en de ruimte die
de stad ons biedt wordt op een verrassende en fascinerende manier in beeld
gebracht.

Voor wie op zijn website wil kijken klik hier.

Er is ook een Youtube filmpje met een heel mooi interview
met deze sympathieke en rustige Belg. Hij zegt daarin rake dingen over de
fotografie! Ter lering en vermaak klik hier als je het filmpje wilt bekijken.

LadysLegs/peter van tuijl/utrecht summer 2016

Gisteravond
(27.9.2017) in Eindhoven voor de afdeling Brabant Oost foto’s besproken die ingezonden waren
voor de jurering van de BondsFotoWedstrijd (uitgaande van het Centrum voor de
Vrijetijdsfotografie). De jurering werd al in maart 2017 gedaan. De mede
juryleden waren Ineke Vijn en Herman Schartman, beiden BMK.

Het bestuur
van de afdeling Brabant Oost had me verzocht de avond inhoudelijk zodanig vorm
te geven dat fotografen ‘er iets van zouden kunnen leren’ en het ‘geleerde’
zouden kunnen gebruiken bij de samenstelling van de nieuwe selectie voor 2018.

Zonder
succes te garanderen heb ik wat algemeenheden over het selecteren voor een
fotoclub-wedstrijd te berde gebracht. Voor het inzenden van foto’s voor een
wedstrijd voor individuele fotografen is
natuurlijk de fotograaf verantwoordelijk. Wellicht vraagt hij/zij een bevriende
fotograaf nog eens te sparren maar dat is het dan wel. Bij het samenstellen van
een clubinzending zijn er andere zaken aan de orde. Op verzoek van een aantal
fotografen zet ik er enkele hier op mijn blog. Om er als club je voordeel mee
te doen; voor wat ze waard zijn. Klik hier als je het document wilt lezen.

MansLegs/peter van tuijl/utrecht summer 2016

Fototattoos op de body: een bedenksel van wie anders dan fotoverzamelaar Erik Kessels. Dit een nog veel meer op de ‘playground van Unseen’. Ter lering en vermaak waar de fotografie als een kinderspel voor volwassenen werd gepresenteerd. Daar ging het met name om het ervaren, minder om het kijken. Foto’s in schilderijtjes op een meter of 6 afstand met een knoeperharde bal aan diggelen gooien. Als dat lukte ging je met de netjes in plastic gesealde trofee naar huis.
Ik kwam een gerenommeerde fotografe tegen, nee ik noem geen namen, die het allemaal maar niks vond. Zelfs de twee grote hallen met ‘echte’ fotografie waren volgens haar maar kunstjes. Toegegeven het klassieke fotobeeld was in de minderheid maar zeker wel aanwezig. Ik heb flink wat namen genoteerd van fotografen waarnaar ik bij de coaching/begeleiding en mentoraten zou kunnen verwijzen. Met gemak kwam ik tot twintig die klassiek werk maken weliswaar met een vleug vernieuwing. Anderen, wellicht wel meer dan de helft, hanteren een beeldtaal en een techniek die voor kort in fotografieland nauwelijks voorkwamen. Er lijkt zich een specifieke en nieuwe grammatica binnen de fotografie te ontwikkelen. Ik denk dat dit mede ingegeven wordt door de hedendaagse digitale mogelijkheden. Maar de inhoud van het werk lijkt ook een afspiegeling van wat er in onze huidige samenleving speelt. Kunst als brenger van de identiteit van het leven. Gelukkig, -ik zeg het toch maar-, blijkt dat er naast deze nieuwe kunstfotografie plaats blijft voor de meer klassieke vorm waarin plaats, tijd en gebeurtenis een rol speelt. Ook daardoor wordt, wellicht meer vanuit de wereld zelf dan vanuit de kunstenaar, getoond hoe onze wereld in de vroeg-eenentwintigste eeuw eruit ziet en verder gestalte krijgt.


[foto’s in PHOTO PLEASURE PALACE door Peter van Tuijl/23-9-2017]

Unseen Dummy Award

The Unseen Dummy Award is a collaboration between Unseen, Lecturis and Wilco Art

Books aimed at showcasing the work of exceptional artists and designers from around the world, and to give them a chance to realise and publish their photobook dummy. Malgorzata Stankiewic won the Unseen Dummy Award 2017; her book, Cry of an Echo, will be published by Lecturis and presented at Unseen Amsterdam in 2018.

Volgend jaar 2018 is UNSEEN van 21 – 23 september.
De editie van 2017 werd zondag j.l. afgesloten met meer dan 24.000 bezoekers.
Unseen … het nieuwe Paris Photo?

De URBEX-fotograaf Wil Westerweel exposeert in het prachtige Reghthuys in Nieuwkoop. Het Reghthuys is een gebouw uit de jaren 1600 dat in stijl is gerenoveerd en waar nu exposities, films en kleinkunst wordt gepresenteerd en als filmhuis wordt gebruikt. Het is weliswaar kleinbehuisd maar toont volop allure én kwaliteit. Ik mocht de opening van deze bijzondere expositie verzorgen. Naast de grote foto’s van Wil Westerweel, mooi uitgevoerd op dibond en in epoxyhars, is glaswerk te zien, ontworpen door Wezenberg. De expo is nog te zien tot 24 september.

Gisteravond een, twee uur durende, lezing mogen geven voor kunstenaars en belangstellenden van de Atelierroute in Almelo.De bibliotheek was goed gevuld en achteraf heb ik plezierige reacties gekregen. De stromingen in de fotografie heb ik enigszins gestructureerd de revue laten passeren en daarbij gebruik gemaakt van de klok van Lemagny. Jean Claude Lemagny [1931] is een Franse conservator die omstreeks 1985 een model ontwikkelde voor het analyseren van foto’s. Juist in de periode 1975-1985 waren er verschillende wetenschappers die analysemodellen voor de fotografie ontwikkelden. Een van de eerste was de Franse filosoof Ronald Barthes [1915-1980]. Hij ging ervan uit dat foto’s verklaard konden worden vanuit een bepaalde verschijningsvorm. Zo analyseerde hij foto’s die bijvoorbeeld sterk bepaald werden door de trucage. De andere vormen die hij hanteerde waren de pose, de esthetiek, het fotogenieke en de objecten. Een bijzondere verklaring gaf hij aan een serie of collectie waarbij de foto’s samen een betekenis hadden die niet teweeg werd gebracht door een enkel beeld. Hiertoe kun je bijvoorbeeld de sequenties van o.a. Michel Kzrynanowski of Ger Dekkers rekenen.
Enfin Barthes is gisteravond niet aan de orde gekomen. Met de indeling of model van Lemagny kun je m.i. meer duiden, zeker als het gaat over de invalshoeken van waaruit foto’s worden gemaakt. Voor mij was de klok ook een mooie manier om de verschillende stromingen in de fotografie, bovendien af en toe ook nog vergelijkenderwijs in historisch opzicht, aan de orde te stellen.

[foto Hubert van Mastrigt]

19 augustus is de internationale dag van de fotografie. Niet helemaal willekeurig gekozen maar voor de verklaring daarvoor moeten we wel een flink eind terug in de geschiedenis namelijk de aankondiging van de Daguerreotype in 1837. Fotografen werden vandaag in het bijzonder uitgenodigd om foto’s te maken. Een overbodige oproep lijkt me als je weet dat er dagelijks een bijna onmetelijke hoeveelheid foto’s, namelijk 2,4 miljard, gemaakt worden. Ik heb gisteren geen foto gemaakt. Althans in de strikte zin van het woord. Wat ik wel heb gedaan is een foto uit mijn oude analoge doos voor de dag heb getoverd. Op 19 augustus 1995 maakte ik een stel foto’s van Benedictijnen monniken die zich aan de Zuidkust van Bretagne te goed deden aan een zwempartijtje. Fotograferend in een klein Bretons dorpje kwam ik een grote groep monniken tegen, in optocht, als ware een stoet. Ze op geringe afstand volgend, bracht me na pakweg drie kilometer naar een rotsige kust. Zonder enige gêne ontdeden ze zich van hun pijen, overhemd en ander ondergoed. Het was een gemêleerd gezelschap wat leeftijd betreft. Één monnik sprong eruit. Ik schatte de man al dicht tegen de 80. Hij werd voor mij de centrale figuur in foto’s. Gisteren moest ik er weer aan denken. Uit mijn negatieven archief bleek warempel ook nog eens de exacte datum; 22 jaar na dato. De herinnering is nog steeds levend. Dankzij de fotografie!

Gisteren was het 40 jaar geleden dat Elvis stierf. Lyrische teksten met fantastische beelden in de documentaires op TV en prachtige songs op de radio. Vandaag werd nog eens flink uitgepakt in de kranten, in ieder geval in de Volkskrant. Elvis was een man die sterk tot de verbeelding sprak en nog spreekt. Plots moest ik denken aan ‘mijn Elvis’. Tijdens de Mustang Meeting in Didam in 2006 ontmoette ik hem. In vol ornaat, de King. Het meisje werd aangereikt door moeder. Ze moet gedacht hebben ‘ik hield van Elvis, iedereen hield van Elvis dus mijn dochter houdt van Elvis. Niets bleek minder waar, hoe hij ook zijn best deed. Misschien heeft het kind, nu een flinke puber waarschijnlijk, er wel een beetje spijt van want ook huidige pubers lopen nog steeds warm voor de rockheld uit mijn jonge jaren.

[foto’s peter van tuijl 17 – 9 -2006]
Overingens kon ik deze Elvis verleiden om mee te gaan naar King’s Place, een Elvismuseum in Doesburg. Eigenaar Casey van Doorn runde ook een café ter plekke en zijn privé collectie vormde de basis voor zijn museum. Eind 2015 bleek het museum niet meer rendabel en sloot van Doorn de tent. All what remains is de herinnering. Het lot van alles en nog wat, zelfs van helden zoals King Elvis!

Morgen 6 augustus lezing over documentaire fotografie in zaal ZUID van OYFO, Esrein 11 te Hengelo (Ov) aanvang 13.00 uur.
Tevens gelegenheid om de expositie ARCADIË van de negen fotografen van het Oostgelders Fotografen Collectief te bezoeken in de aangrenzende exporuimte. Zowel de lezing als de expo: vrije entree. Weet u welkom!!
De documentaire lezing is een algemeen gedeelte waarin verschillende nationale en internationale fotografen passeren en in het tweede deel vertel ik iets over mijn documentair project HUIS & HABITAT.

[foto peter van tuijl, 2017]
Op mijn website staat onder de titel ‘work on progress’ dat ik het multitalent Jonah Falke volg. Jonah heeft de muziek een beetje achter zich gelaten en richt zich nu vooral op zijn schrijverschap en het schilderen. Inmiddels schrijft hij prachtige korte columns die ik graag onder de aandacht breng. Wekelijks columns voor uitgever Lebowski Publishers en sinds afgelopen week voor de Gelderlander.
Kijk op zijn site voor de columns onder zijn blog of maak kennis met zijn prachtige schilderijen.

foto peter van tuijl [foto geplaatst op de wekelijkse keek op de week nummer 32]

UNCOVER17
Evenement
Op 16 en 17
september 2017 organiseert Forum Beeldtaal in samenwerking met Centre Ceramique
Maastricht een fotografiefestival over autonome en documentaire fotografie. Dit
festival loopt parallel aan de de fotografie-expositie UNCOVER17. Beide dagen
zijn gevuld met lezingen van gerenommeerde fotografen. Daarnaast kun je
deelnemen aan een masterclass “Fotoboek Maken”. In samenwerking met het
Fotomuseum Antwerpen is er op de zaterdagavond een pop-up museum.
Het belooft
een uniek evenement te worden in de wereld van de fotografie. Voor meer info
zie de website

Aanmelden voor de Masterclass Bredaphoto COURSE 2017/2018 voor 1 oktober 2017.
Klik op de afbeelding van de brochure hieronder voor meer informatie.

Lensculture organiseert ook dit jaar een ‘wedstrijd’ straatfotografie. Tegelijkertijd kun je een heel fraai boekje downloaden via hun site waarin (groot)meesters in de straatfotografie je allerlei adviezen geven. Volgens Carl de Keyzer zijn goede schoenen een belangrijke voorwaarde. Voor als je wilt downloaden via Lensculture of Nederlandstalig direct klik dan hier.

Anastasia Rudenko is een jonge fotografe [geboren in Kazachstan 1982] die na haar afgeronde academische studie wiskunde (1999-2004) documentaire fotografie ging studeren (2009-2012). Op 12 jarige leeftijd verhuisde ze met haar ouders naar Rusland. “Wiskunde betekende veel voor mij”, aldus Anastasia. “Maar ik ging steeds meer houden van de kunst. Ik schilderde al vanaf 2008 en op enig moment wilde ik naast mijn werk als wiskundige me meer expressief uitdrukken. Om op die manier een soort compromis te vinden tussen kunst en de exacte wetenschap. Ik ben toen fotografie gaan studeren. Met name documentaire fotografie omdat ik me vooral bezig hield met maatschappelijke en sociale problematieken in mijn directe omgeving.”
Anastasia Rudenko woont en werkt nu in de regio Vologda ten Noorden van Moskou en ten Oosten van Sint Petersburg.
Een serie die bepaald indruk op mij gemaakt heeft is die met de titel FAMILIE EN HUISELIJK GEWELD. Een serie die een autobiografisch karakter heeft! In een publicatie schrijft ze daarover het volgende.
“Ik
kan niet met zekerheid zeggen wanneer het is begonnen. Ik denk dat het begon
toen ik nog niet eens geboren was. De vroegste herinnering is het
verjaardagsfeestje van een vriend van mijn moeder, die al onze
familiebijeenkomsten bijwoonde. De volgende herinnering: mijn moeder en ik
lopen door de stad en proberen ons te beschermen en verborgen te houden voor
mijn vader in een aantal achteraf steegjes. Ik was toen 4 jaar oud. Alle
jaren kenmerkte de relatie tussen mijn moeder en mijn vader als een
demonstratie van allerlei vormen van geweld. Nu,
terwijl ik verder ga met mijn persoonlijke project, probeer ik om dergelijke
problemen ook in andere gezinnen uit te vinden en om een soort van een algemeen
karakter voor de problemen in familierelaties te vinden.”

In 2012 werd ze onderscheiden met de Joop Swart Masterclass met haar serie Paradise. Een kort interview (video met onderschrift in het Engels) vind je hier.

In veel van haar thema’s ervaar ik een hele sterke persoonlijke betrokkenheid. Het zijn foto’s die enerzijds verhalend zijn, iets vertellen over wat er feitelijk gebeurt maar tegelijkertijd ziet ze kans om haar beelden zodanig op te bouwen dat het de letterlijke gebeurtenis overstijgt. De beschouwer blijft met vragen zitten, vragen die niet alleen gaan over het het moment maar meer nog over de problematiek die in beeld wordt gebracht. Met een beeldstijl van nabijheid én vervreemdend; soms ogenschijnlijk toevallig en een andere keer heel bedacht in de vormgeving. Haar documentaire uitwerking geeft niet alleen weer wat er gebeurt maar ‘bevraagt’ de beschouwer naar een mening of opvatting die verder gaat dan uitsluitend de inhoud van het losse beeld. Top storytelling wat mij betreft!
Voor als je meer wilt zien van haar werk kijk dan op haar site.

Jessica Dimmock [New York, 1978] studeerde documentary photography en haar afstudeerproject was het begin van ’the ninth floor’, een project dat uiteindelijk ruim 3 jaar in beslag nam. The Ninth Floor gaat over een groep hard-drugs gebruikers die een statig gebouw in Manhattan ‘in beslag hadden genomen’ en verbouwde tot een complete chaos. Het project, waarvan ook een boek verscheen [nov 2007 huidige prijs ongeveer 500 euro], vertelt het verhaal van het verschrikkelijke gevolg van heroïne gebruik. Op zich zit de kracht niet zozeer in het onderwerp, immers dat is wel meer gedaan, maar in de manier waarop ze dit heeft vastgelegd. Haar benadering is krachtig met veel mededogen. dramatiserend en intiem en met veel close-ups in een snapshotachtige beeldstijl.
In haar verhalende en filmische benadering neemt ze de beschouwer als het ware mee in het dagelijkse leven van deze mensen. Dat dit project geen toevalstreffer is geweest mag blijken uit haar latere werk; zowel in foto’s als in films maakte ze al een flink aantal ‘meesterwerken’.

Voor The Ninth Floor ontving ze destijds de Inge Morath Award (Magnum prijs voor vrouwelijke fotografen jonger dan 30 jaar / Inge Morath Amerikaanse fotografe 1923-2002). Recent (2017) ontving ze de internationale award van World Press voor de film Convention over transgenders. Het is een conventie die jaarlijks ongeveer 150 transgender-vrouwen trekt in de leeftijd van 50 tot 70 jaar. Het zijn geen voltijds-transgendervrouwen. Een week van samenkomen waar plaats is voor vriendschap, steun, plezier maar ook wel een onderstroom van pijn. De vrouwen in de film zijn niet de super vrouwelijke, verwijfde, types maar grote potige mannen met gezichtshaar en sterke mannelijke trekken. Zelf zegt ze daarover: “Het is voor velen wellicht heel verwarrend maar hun verhalen zijn net zo geldig en in vele opzichten misschien nog wel belangrijker om te vertellen dan het verhaal van de jongeren. Wat betekent het als iemand van pakweg 75 voor ‘het eerst naar buiten komt'”
Voor wie wil kijken naar the convention klik hier.

Daar doe je het onder andere ook voor ……
Een mooie recensie over een lezing over straatfotografie in Emmen afgelopen maandag.
Voor wie het lezen wil
http://www.fotofunemmen.nl/category/nieuws



some streetpictures in alicante april2017