BLOG VAN PETER VAN TUIJL

Het boek HUIS&HABITAT [ISBN 978-90-826220-0-3] is nagenoeg uitverkocht. De laatste zes bied ik aan op de komende Kunstbeurs HUNTENKUNST [19-20-21 mei 2017]
Het boek is vanaf nu volledig te bekijken op ADOBE Publsher of via ISSUU.
de huiskamer van Pieter/uit HUIS&HABITAT februari 2017

Aanstaande weekend de grote internationale kunstbeurs HUNTENKUNST. Voor de vijfentwintigste keer!
Op de beurs zijn 220 kunstenaars aanwezig met hun werk uit 30 verschillende landen. Onder hen ongeveer 20 fotografen. U kunt mij vinden op stand nummer 78.

Op de beurs toon ik o.a. foto’s uit de serie: TRANSFORMATIE VAN HET WERKELIJKE
LOCATIE en OPENINGSTIJDEN

Locatie: SSP-Hal, Drulaan 2 in Ulft

Vrijdag van 17 – 21 uur

Zaterdag van 10 – 20 uur

Zondag van 10 – 18 uur

Alessandro Grassani (1977, Italië) is een documentaire fotograaf gevestigd in Milaan. Hij werkt onder meer voor The New York Times en Vanity Fair. Bovendien voor organisaties zoals Artsen zonder grenzen en de Internationale Organisatie voor Migratie.

Hij reist doorgaans naar landen waar op dat moment belangrijke gebeurtenissen gaande zijn. Altijd zijn de sociale omstandigheden van mensen in die landen waar het om draait. Zo fotografeerde hij in 2004 de begrafenis van Yasser Arafat maar bleef vervolgens om de conflicten in Israël en Palestina te fotograferen.

In 2011 is hij een nieuw langdurig project begonnen, getiteld ‘Milieu-Migratie de laatste illusie’. Mensen worden gedwongen te emigreren omwille van klimaatverandering en omdat er geen alternatief is voor het leven in de stad.

Grassani is een sociaal documentaire fotograaf die zeer betrokken is met de thema’s en de mensen die hij fotografeert. Zijn foto’s maken een enigszins theatrale indruk.

Kijk hier voor een korte Engelstalige presentatie door Alessandro Grassani in Berlijn.

Dat is de titel van het boek waarvan gisteren, maandag 3 april, door traumachirurg Sjoerd van der Meer het eerste exemplaar aan Nikos Grapsopoulos werd overhandigd. In het boek wordt zowel in tekst (auteur Leo Traas) als in beeld (fotograaf Peter van Tuijl) het proces van het herstel beschreven; het proces van diepe dalen en beduidend minder hoge toppen. En ondanks dat zo’n proces eigenlijk een never-ending-story is, lacht het geluk Nikos weer toe. Niet alleen Nikos maar ook zijn vrouw Simone en dochter Niki. Niki was nog een kleuter toen het ongeluk met Nikos gebeurde; nu al tiener met een wijze blik in de ogen.

Het typeert de jaren die het vraagt voordat een trauma enigszins verwerkt is. “Het fysieke herstel van patiënten met een multitrauma vraagt jaren”, aldus Sjoerd van der Meer. “Maar psychisch vraagt het mogelijk nog meer tijd en energie van zowel de patiënt als zijn directe omgeving. Revalideren is topsport. het is altijd zwaar en valt vaak tegen. Niet altijd komt de polytraumapatiënt als winnaar uit de strijd maar raakt hij of zij vaak lichamelijk en psychisch in een isolement”. Zo schrijft van der Meer in het voorwoord van het boek.
Sjoerd van der Meer, Nikos Grapsopoulos en Leo Traas

Als fotograaf mocht ik destijds heel dichtbij komen. Nikos is een hartelijke man;ook emotioneel die zijn ‘Griekse roots en genen’ niet verloochent.
Er zijn verschillende momenten die ik zeer markant vond in het revalidatieproces. Natuurlijk levert een training in een krachthonk mooie beelden op maar minstens even veelzeggend, of nog meer misschien, waren de momenten waarin Nikos andere mensen ontmoette die in het herstelproces een rol speelden. De gesprekken met zijn psycholoog bijvoorbeeld, het eerste contact met de getuige van het ongeluk ongeveer een jaar na dato of de rondgang over de motorbeurs in Utrecht waarin je de liefde voor de motor in de ogen van Nikos kon lezen bij het zien van al dat ‘moois’.
Diepe indruk op mij maakte het moment dat Nikos de tractorbestuurder, de veroorzaker van het ongeluk, ontmoette. In het begin onwennig, onvriendelijk, afstandelijk, zelfs een beetje bozig. Begrijpelijk als je weet dat zo’n klein moment, enkele seconden slechts, je wereld helemaal op zijn kop zet. Maar allengs raken zij in gesprek en opent Nikos zijn hart. Het moment dat hij zijn arm om de tractorbestuurder slaat in een vergevingsgezinde omhelzing, is een onuitwisbare herinnering.
Ook gisteren waren er momenten dat Nikos zijn hart laat spreken en bij de overhandiging van het boek leek het of de afgelopen vijf jaar weer in enkele minuten door zijn hoofd schoten.
DOOR TE VERTELLEN ZIE JE DE RICHTING|uitgeverij HERMANS|ISBN 978-94-92108-08-1

Het boek is te bestellen bij Uitgeverij Hermans. Klik hier voor een rechtstreekse link naar de bestelsite.

tijdens de laatste operatie door professor Frölke en dokter van der Meer.

de ontmoeting met de tractorbestuurder

de emotie bij de eerste inkijk

Niki deelt in Nikos’vreugde.

Druk doende mijn crowdfundingbelofte gestand te doen.
Als tegenprestatie voor de bijdrage aan mijn boek HUIS en HABITAT bezoek ik Afdelingen en fotoclubs met een presentatie. De eerste 45 minuten spreek ik over documentaire fotografie in het algemeen aan de hand van nationaal en internationaal bekende fotografen. Ik zoom met name in op documentaire fotografie waarin het persoonlijk leven van mensen centraal staat.
Na de pauze mijn werk en werkwijze op straat, aanpak bij enkele projecten en natuurlijk het leven van kunstenaars/kluizenaars Pieter en WillyPeter, de hoofdpersonen in het boek HUIS & HABITAT.


tijdens de lezing bij Fotoclub Oldenzaal op 20 maart 2017 [foto’s Kees Tetteroo]

Afgelopen zaterdag 11 maart 2017 vond in het Nederlands Fotomuseum (Rotterdam) de ballotage plaats voor het predicaat BondsMeesterKlasse. Het predicaat BMK is de hoogste onderscheiding die door het Centrum van de Vrijetijdsfotografie (Fotobond) wordt uitgereikt. Er waren 40 inzendingen waarvan er in de eerste selectieronde 12 afvielen. De overige 28 fotografen legden hun thematisch portfolio, bestaande uit minimaal 12 foto’s, voor aan een vierkoppige jury. De jury waren Nicole Robbers (beeldredacteur en jurylid van World Press 2017 en de Zilveren Camera 2017), Hans Rooseboom (curator fotografie aan het Rijksmuseum), Jaap Bijsterbosch (fotograaf en docent aan de Fotoacademie) en Marieke Wiegel (curator Nederlands Fotomuseum).
Het predicaat BMK werd aan zeven fotografen toegekend namelijk aan Jelle Pieter de Boer, Jan Janssen, Colette Lukassen, Cees Oomes, Joyce van Panhuis-Maas, Trevor Simpson en Koen Verjans.
De portfolio’s van een zestal beoordeelde de jury als kandidaat-BMK. Deze fotografen maken op basis hiervan gedurende twee jaar deel uit van de landelijke groep Bondsmeesters. Dit zijn Jo Frijns, Ger Middelkoop, John Moest, Cobi Neeft, Hans van der Pol en Ton Wolswijk.
Het behalen van dit predicaat is geen sinecure en vandaar een welgemeend Proficiat!
Om een indruk te geven heb ik uit elke portfolio één beeld geselecteerd.
Violiste Ida Heandel, fotografie Jelle Pieter de Boer

De pastoor van Schimmert, fotografie Jo Frijns

De keet, fotografie Jan Janssen

Ogen van mijn stad, fotografie Colette Lukassen

DirkJan, fotografie Ger Middelkoop

het riviertje de Mark, fotografie John Moest

I am looking for myself, fotografie Cobi Neeft

Verlaten, fotografie Cees Oomes

Tijdgeest, fotografie Joyce van Panhuis-Maas

Cuba, fotografie Hans van der Pol

Dierenarts on call, fotografie Trevor Simpson

Adworkx, fotografie Koen Verjans

Mannen Mongolië, fotografie Ton Wolswijk

CARL de KEYZER was afgelopen te gast in Roombeek (Enschede).Stichting FRAMED organiseerde afgelopen zaterdag de lezing van Carl de Keyzer met en over zijn werk. Een goed gevulde zaal en een fotograaf die ondanks zijn Magnum lidmaatschap eigenlijk nog steeds een liefhebber in hart en nieren is. Gedreven, humorvol en met zijn Belgische tongval wist hij de aanwezigen drie uur lang te boeien; van begin tot eind. Al zijn werk passeerde in vogelvlucht maar nooit gehaast en van alle episodes in het tijdperk de Keijzer kregen we ruimschoots beeld te zien. Ik had het niet willen missen. Aan het eind nog een prachtig boek gescoord waarin hij een beeld geeft van onze wereld nadat de zeespiegel dusdanig gestegen is dat slechts leven hoog in de bergen mogelijk is. Hopelijk blijft dit futuristisch spookbeeld de mensheid bespaard. De Keyzers enigszins ironische toon mag ons extra tot denken zetten en met meer ontzag naar de wereld kijken en zorgvuldiger om laten gaan met ons milieu. Laat Higher Ground niet echt de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen worden.

Op tweede Paasdag is er weer een lezing. Dan van Henk Wildshut o.a. met werk dat hij in Calais maakte. Grijp die kans. Kijk op de website van FRAMED.

Gast in de klas
Ook dat was een mooie bijeenkomst! Nadat op 5 februari de opening van de expositie en de boekpresentatie als een heel fijn feestje voelde was het nu de beurt aan de ‘achtstegroepers’ van de Bontebrugschool. Kleinzoon Teun had aan meester Robert verteld dat zijn opa een mooi boek had gemaakt over twee bijzondere mannen. Meester Robsert werd door het enthousiasme van Teun geprikkeld en vroeg me om op school iets over het boek te komen vertellen. Afgelopen vrijdag was het zover. In de klas met een 25 tal leerlingen begon ik met de vraag wie van de leerlingen thuis een TV hadden. Natuurlijk gingen alle vingers de lucht in. Dan de ontkennende vraag naar een radio. Warempel bij één meisje hadden ze geen radio thuis. Ja, wel een wekkerradio en ze luisterden thuis via de TV naar de radio. Dus toch. Het antwoord op de vraag naar telefoon (vast of mobiel) laat zich niet moeilijk raden. Op mijn vraag of ze zich konden voorstellen dat er mensen zijn die geen (spel)computer, TV, radio of telefoon hadden, was er enkel ongeloof in hun blikken. En toen de portretten van Pieter en WillyPeter via de powerpoint. ‘Catch the pupils’! En zo ging het verder; mijn oude stiel van vraag en antwoord, het spel van verwondering en bewondering. Ik vond het heerlijk. Maar niet alleen ik. Toen na een uur de meester vroeg of er nog een allerlaatste vraag was, stak een meisje haar vinger op. Het was geen vraag. Ze wendde zich tot mij en zei dat normaal na een minuut of 20 de klas het al niet meer volgde maar dat nu iedereen tot het laatste moment geweldig meedeed. Toen meester Robert aan de klas vroeg waarom dat zo was, kregen Pieter en WillyPeter als twee bijzondere mensen heel veel van de credits. Maar zij niet alleen. Een mens komt niets te kort als er af een aai over de bol of iets dergelijks is. En ook Teun was best trots op zijn opa vertelde hij me later.
Pieter met zijn luit. Een tweedehansje waarop hij elke ochtend wat tokkelt in zijn rondgang op het erf. “Wat is tokkelen” vroeg een meisje aan me. “Het is zomaar wat muziek maken met de duim of andere vingers over de snaren”, antwoordde ik. “En daarmee een beetje gelukkig zijn”, vervolgde ik. “Gelukkig met het kleine beetje muziek vanuit je hart.”

Kijk eens
op de website van topic [de verzameling kranten] als je ‘lid van Topic bent’ en anders maar even snel [not legal] hieronder
lezen!

Mark
Zuckerberg kan niets tegen mij beginnen

VLAMING
BOUWT LEGALE WEBSITE DIE JE HELE FACEBOOKPROFIEL TE GRABBEL GOOIT.

Checken
welke foto’s je lief heeft geliket op Facebook? Op zoek naar de gênantste
beelden van politici? Controleren wie alle vrijgezellen in je buurt zijn? Met
‘Stalkscan.com’, de nieuwe tool van Vlaming Inti De Ceukelaire, haal je –
helemaal legaal – de grootste stalker in jezelf naar boven. “Zuckerberg
kan niets tegen mij beginnen.”Het principe is simpel. Té simpel eigenlijk.
Wie op Stalkscan.com iemands profiel invoert – dat van jezelf, je lief, je ex
of zelfs politici of bekende Vlamingen – krijgt onmiddellijk een hele waslijst
aan mogelijkheden. Foto’s zien waarin die persoon getagd is – ook al is die
niet eens je vriend op het sociale netwerk? Dat kan. Statussen bekijken, tot ver
in het verleden? Ook mogelijk. Likes, reacties op foto’s van anderen, plaatsen
waar je bent geweest, noem maar op. “En het meest ‘creepy’ van allemaal:
ook foto’s, filmpjes of statussen die je eerder verborgen had op je tijdslijn
omdat je niet wilde dat anderen die te zien kregen, zijn in een handomdraai te
bekijken. Zelfs geheime groepen waar je lid van bent, worden zomaar zichtbaar
voor iedereen”, vertelt ethisch hacker Inti De Ceukelaire. “Ik vond
bijvoorbeeld grappige foto’s van politici nog van voor ze bekend waren. Beelden
die ze wellicht al lang verborgen hadden.”

Lief
controleren

Helemaal
leuk wordt het als je de extra filters inzet. Wie nog snel op zoek wil naar een
date kan een kant en klaar lijstje met Facebookprofielen van pakweg alle single
mannen onder de 30 te pakken krijgen. “Facebook is gewoon een datingsite,
wie heeft nog Tinder nodig?”, zegt Inti. En jaloerse vriendinnen die hun
lief willen controleren, kunnen nagaan welke foto’s van vrijgezelle vrouwen die
de afgelopen maand heeft geliket. “Of je kan perfect zien waar je ex,
waarmee je bijvoorbeeld al lang niet meer bevriend bent, overal
uithangt.”Noem Stalkscan.com gerust een dashboard voor stalkers, want dat
is het echt. Slechte bedoelingen heeft De Ceukelaire allerminst. Integendeel.
“Ik wil aantonen hoe gemakkelijk het is om aan de hand van data dingen te
achterhalen. Mensen staan er niet bij stil hoeveel info ze met één muisklik
online te grabbel gooien.”De ethische hacker – die onlangs nog wereldwijd
de media haalde door een oude tweet van Donald Trump te kraken – baseert zich
voor zijn website op Graph Search. Da’s een tool die Facebook in 2013
aanvankelijk voor iedereen lanceerde, maar snel inperkte omwille van
privacyproblemen. “Nu blijkt dat die functie nooit verwijderd werd, maar
goed verstopt zit. Mijn tool genereert voor elke situatie de juiste link en
stuurt de gebruikers vervolgens door naar het juiste verborgen stukje Facebook.
En dat is perfect legaal, Mark Zuckerberg kan niets tegen mij ondernemen.”

Slechte
bedoelingen

Voor wie er
écht zeker van wil zijn dat zijn profiel op slot en grendel zit voor mensen met
slechte bedoelingen, is er maar één oplossing: verwijderen wat het daglicht
niet mag zien. “De optie ‘verbergen op tijdlijn’ aanklikken bij een foto,
is niet voldoende. Je moet hem ook echt verwijderen. Verwijder ook je tag in
een foto of vraag aan anderen om foute foto’s van jou te wissen. En zet je
vriendenlijst op privé, ook dat helpt.”

Staatssecretaris
voor Privacy Philippe De Backer (Open Vld) vraagt een onderzoek bij de
privacycommissie naar aanleiding van stalkscan.com. “Facebook moet
informatie die gebruikers afschermen ook écht beschermen. Nu beslissen zij in
de plaats van hun gebruikers. Nochtans is ‘geïnformeerde toestemming’ een
belangrijk principe in de nieuwe Europese wetgeving. Ik wil een onderzoek om na
te gaan of Facebook de wet volgt en de gegevens van haar gebruikers wel
voldoende beschermt.”

Facebook
zelf ontkent zaken te delen die tot de privacy van gebruikers hoort. “De
genoemde website verwijst alleen door naar Facebooks bestaande pagina met
zoekresultaten. Zoals met elke zoektocht op Facebook kan je alleen content zien
waarvan mensen hebben gekozen om dit met jou te delen. We bieden daarvoor een
aantal tools aan die mensen zelf de controle geven over wat ze met wie delen.
Zo kan je bijvoorbeeld een publiek selecteren voor elke post en eerdere
berichten beperken tot je vrienden. Daarnaast bieden we informatie aan zoals de
Privacy Check Up en de campagne ‘Denk na voor je deelt'”, klinkt het bij een
Facebook-woordvoerder.

De
schijnwereld neemt de echte wereld zo langzamerhand over. Orwell 1984 of iets
dergelijks. De wereld op zijn kop lijkt me.
Vooruit DEUR SLUITEN dan maar!
foto
peter van tuijl [deur sluiten in Graauw, 2016]

op naarhet filmpje over HUIS & HABITAT in de uitzending UIT van 2 februari 2017. Het tijdstip waarop het project start in de uitzending is na 16 minuten. Voor als je kijkt, veel plezier.

Enkele weken gelden is er een filmpje opgenomen door Omroep Gelderland over de naderende expositie HUIS en HABITAT. Het zes minuten durende filmpje wordt donderdag 2 februari uitgezonden op TV Gelderland om 17.20 uur en vervolgens steeds elke 20 minuten na het hele uur. Ik ben ook benieuwd wat het is geworden. In dit filmpje ook even een beeld van Jonah Falke, een multitalent uit Amsterdam/Bontebrug.

jonah falke, schilder, musicus en schrijver in zijn atelier in Bontebrug.

nine-eleven 2016 the day after

NO COMMENT

De foto maakte ik [zonder voorbedachte rade] op 24 augustus j.l.
The world is still sleeping!

Tot nu toe [25 oktober 2016] heb ik de crowdfunding voor HUIS & HABITAT gedeeld met directe relatie; familie,(foto)vrienden en kennissen. Dat heeft naast mijn eigen investering al voor een mooie basis voor het project gelegd. Voor de laatste 30% doe ik een beroep op degenen die mij kennen in ‘netwerkverband’. Voor verdere informatie en de meest recente stand van zaken kunt u even kijken op mijn website.

Hopelijk raakt u geïnteresseerd in HUIS & HABITAT en reageert u positief op mijn verzoek. Klik hier voor verdere informatie.

Volgens auteur, verzamelaar, fotograaf, artdirector Erik Kessels moet je van het falen je handelsmerk maken. Zijn boekje ‘Meesterlijke Missers’ van net 10 euro lees je uit in een vloek en een zucht. Maar dan begint het pas.De koppen uit het boekje en de dik gedrukte zinnen achtervolgen me al een paar weken. Wat moet ik met ‘lap de regels aan je laars’. Welke regels? De regels met grote R of mijn eigen regels. Dat is soms nog moeilijker. Ga inspirerend op je bek, volgens Kessels, of hulde aan de mislukking. De tekst leest heerlijk weg en de fraaie mislukte foto’s tussendoor maken dat je af en toe grijnzend dan wel schaterlachend de bladzijde verder slaat. Maak fouten elke dag….. het is minder eenvoudig dan je denkt. Bewust fouten maken is tegennatuurlijk maar opent wel nieuwe wegen. Ik ga graag uit van een concept maar door dit boekje ben ik een middagje gaan fotograferen zonder doel en zonder verwachtingen. De volgende foto is er een van. Ik ben het met je eens: niet aanbevelenswaardig maar het boekje wel. Uitgegeven bij LANNOO.
ISBN 978 94 014 3484 3
mijn meesterlijke misser van 15 oktober 2016…… hidden faces

REHAAB AL KHAZRAJI

van Bagdad naar Winterswijk …… THUIS?

[peter van tuijl] foto van Rehaabs dochter met op de achtergrond het portret dat Rehaab maakte.

Rehaab is in 1973 in Bagdad geboren. Ongeveer
tien jaar geleden vluchtte hij vanuit Irak naar Egypte nadat zijn oom en neef
in Irak vermoord waren. Zeven jaar geleden kwam hij met zijn gezin in het AZC
in Dronten terecht en nu wonen zij in een rustige straatje in het Achterhoekse
Winterswijk en hebben sinds een jaar de
Nederlandse nationaliteit. Een wereld
van verschil. Toen, jong volwassen, was hij kampioen kickboksen; niet alleen
van Irak maar zelfs van een groot deel van de Arabische liga. Nu doet hij
vrijwilligerswerk bij een kringloopwinkel en probeert een bestaan als fotograaf
op te bouwen.

De portretten van Rehaab Al Khazraji
(Bagdad, 1973) zijn te zien in de expositie THUIS in één van de drie grote tentoonstellingszalen
van Villa Mondriaan van 9 september 2016 tot 9 januari 2017.

[peter van tuijl] Kees van Kooten bekijkt samen met de dochter van Rehaab één van zijn foto’s.

In het september/oktober nummer van
het magazine FOTOgrafie schreef ik over Rehaab en werd een deel van zijn
portretfoto’s gepubliceerd.
Bij VOORDEKUNST is een actie gestart om het mogelijk te maken dat Rehaab goede apparatuur kan aanschaffen voor een professionele carrière. Kijk hier voor meer informatie daarover.