Categorie: nieuws

[foto peter van tuijl, 2017]
Op mijn website staat onder de titel ‘work on progress’ dat ik het multitalent Jonah Falke volg. Jonah heeft de muziek een beetje achter zich gelaten en richt zich nu vooral op zijn schrijverschap en het schilderen. Inmiddels schrijft hij prachtige korte columns die ik graag onder de aandacht breng. Wekelijks columns voor uitgever Lebowski Publishers en sinds afgelopen week voor de Gelderlander.
Kijk op zijn site voor de columns onder zijn blog of maak kennis met zijn prachtige schilderijen.

foto peter van tuijl [foto geplaatst op de wekelijkse keek op de week nummer 32]

UNCOVER17
Evenement
Op 16 en 17
september 2017 organiseert Forum Beeldtaal in samenwerking met Centre Ceramique
Maastricht een fotografiefestival over autonome en documentaire fotografie. Dit
festival loopt parallel aan de de fotografie-expositie UNCOVER17. Beide dagen
zijn gevuld met lezingen van gerenommeerde fotografen. Daarnaast kun je
deelnemen aan een masterclass “Fotoboek Maken”. In samenwerking met het
Fotomuseum Antwerpen is er op de zaterdagavond een pop-up museum.
Het belooft
een uniek evenement te worden in de wereld van de fotografie. Voor meer info
zie de website

Aanmelden voor de Masterclass Bredaphoto COURSE 2017/2018 voor 1 oktober 2017.
Klik op de afbeelding van de brochure hieronder voor meer informatie.

Lensculture organiseert ook dit jaar een ‘wedstrijd’ straatfotografie. Tegelijkertijd kun je een heel fraai boekje downloaden via hun site waarin (groot)meesters in de straatfotografie je allerlei adviezen geven. Volgens Carl de Keyzer zijn goede schoenen een belangrijke voorwaarde. Voor als je wilt downloaden via Lensculture of Nederlandstalig direct klik dan hier.

Het boek HUIS&HABITAT [ISBN 978-90-826220-0-3] is nagenoeg uitverkocht. De laatste zes bied ik aan op de komende Kunstbeurs HUNTENKUNST [19-20-21 mei 2017]
Het boek is vanaf nu volledig te bekijken op ADOBE Publsher of via ISSUU.
de huiskamer van Pieter/uit HUIS&HABITAT februari 2017

Dat is de titel van het boek waarvan gisteren, maandag 3 april, door traumachirurg Sjoerd van der Meer het eerste exemplaar aan Nikos Grapsopoulos werd overhandigd. In het boek wordt zowel in tekst (auteur Leo Traas) als in beeld (fotograaf Peter van Tuijl) het proces van het herstel beschreven; het proces van diepe dalen en beduidend minder hoge toppen. En ondanks dat zo’n proces eigenlijk een never-ending-story is, lacht het geluk Nikos weer toe. Niet alleen Nikos maar ook zijn vrouw Simone en dochter Niki. Niki was nog een kleuter toen het ongeluk met Nikos gebeurde; nu al tiener met een wijze blik in de ogen.

Het typeert de jaren die het vraagt voordat een trauma enigszins verwerkt is. “Het fysieke herstel van patiënten met een multitrauma vraagt jaren”, aldus Sjoerd van der Meer. “Maar psychisch vraagt het mogelijk nog meer tijd en energie van zowel de patiënt als zijn directe omgeving. Revalideren is topsport. het is altijd zwaar en valt vaak tegen. Niet altijd komt de polytraumapatiënt als winnaar uit de strijd maar raakt hij of zij vaak lichamelijk en psychisch in een isolement”. Zo schrijft van der Meer in het voorwoord van het boek.
Sjoerd van der Meer, Nikos Grapsopoulos en Leo Traas

Als fotograaf mocht ik destijds heel dichtbij komen. Nikos is een hartelijke man;ook emotioneel die zijn ‘Griekse roots en genen’ niet verloochent.
Er zijn verschillende momenten die ik zeer markant vond in het revalidatieproces. Natuurlijk levert een training in een krachthonk mooie beelden op maar minstens even veelzeggend, of nog meer misschien, waren de momenten waarin Nikos andere mensen ontmoette die in het herstelproces een rol speelden. De gesprekken met zijn psycholoog bijvoorbeeld, het eerste contact met de getuige van het ongeluk ongeveer een jaar na dato of de rondgang over de motorbeurs in Utrecht waarin je de liefde voor de motor in de ogen van Nikos kon lezen bij het zien van al dat ‘moois’.
Diepe indruk op mij maakte het moment dat Nikos de tractorbestuurder, de veroorzaker van het ongeluk, ontmoette. In het begin onwennig, onvriendelijk, afstandelijk, zelfs een beetje bozig. Begrijpelijk als je weet dat zo’n klein moment, enkele seconden slechts, je wereld helemaal op zijn kop zet. Maar allengs raken zij in gesprek en opent Nikos zijn hart. Het moment dat hij zijn arm om de tractorbestuurder slaat in een vergevingsgezinde omhelzing, is een onuitwisbare herinnering.
Ook gisteren waren er momenten dat Nikos zijn hart laat spreken en bij de overhandiging van het boek leek het of de afgelopen vijf jaar weer in enkele minuten door zijn hoofd schoten.
DOOR TE VERTELLEN ZIE JE DE RICHTING|uitgeverij HERMANS|ISBN 978-94-92108-08-1

Het boek is te bestellen bij Uitgeverij Hermans. Klik hier voor een rechtstreekse link naar de bestelsite.

tijdens de laatste operatie door professor Frölke en dokter van der Meer.

de ontmoeting met de tractorbestuurder

de emotie bij de eerste inkijk

Niki deelt in Nikos’vreugde.

Druk doende mijn crowdfundingbelofte gestand te doen.
Als tegenprestatie voor de bijdrage aan mijn boek HUIS en HABITAT bezoek ik Afdelingen en fotoclubs met een presentatie. De eerste 45 minuten spreek ik over documentaire fotografie in het algemeen aan de hand van nationaal en internationaal bekende fotografen. Ik zoom met name in op documentaire fotografie waarin het persoonlijk leven van mensen centraal staat.
Na de pauze mijn werk en werkwijze op straat, aanpak bij enkele projecten en natuurlijk het leven van kunstenaars/kluizenaars Pieter en WillyPeter, de hoofdpersonen in het boek HUIS & HABITAT.


tijdens de lezing bij Fotoclub Oldenzaal op 20 maart 2017 [foto’s Kees Tetteroo]

Afgelopen zaterdag 11 maart 2017 vond in het Nederlands Fotomuseum (Rotterdam) de ballotage plaats voor het predicaat BondsMeesterKlasse. Het predicaat BMK is de hoogste onderscheiding die door het Centrum van de Vrijetijdsfotografie (Fotobond) wordt uitgereikt. Er waren 40 inzendingen waarvan er in de eerste selectieronde 12 afvielen. De overige 28 fotografen legden hun thematisch portfolio, bestaande uit minimaal 12 foto’s, voor aan een vierkoppige jury. De jury waren Nicole Robbers (beeldredacteur en jurylid van World Press 2017 en de Zilveren Camera 2017), Hans Rooseboom (curator fotografie aan het Rijksmuseum), Jaap Bijsterbosch (fotograaf en docent aan de Fotoacademie) en Marieke Wiegel (curator Nederlands Fotomuseum).
Het predicaat BMK werd aan zeven fotografen toegekend namelijk aan Jelle Pieter de Boer, Jan Janssen, Colette Lukassen, Cees Oomes, Joyce van Panhuis-Maas, Trevor Simpson en Koen Verjans.
De portfolio’s van een zestal beoordeelde de jury als kandidaat-BMK. Deze fotografen maken op basis hiervan gedurende twee jaar deel uit van de landelijke groep Bondsmeesters. Dit zijn Jo Frijns, Ger Middelkoop, John Moest, Cobi Neeft, Hans van der Pol en Ton Wolswijk.
Het behalen van dit predicaat is geen sinecure en vandaar een welgemeend Proficiat!
Om een indruk te geven heb ik uit elke portfolio één beeld geselecteerd.
Violiste Ida Heandel, fotografie Jelle Pieter de Boer

De pastoor van Schimmert, fotografie Jo Frijns

De keet, fotografie Jan Janssen

Ogen van mijn stad, fotografie Colette Lukassen

DirkJan, fotografie Ger Middelkoop

het riviertje de Mark, fotografie John Moest

I am looking for myself, fotografie Cobi Neeft

Verlaten, fotografie Cees Oomes

Tijdgeest, fotografie Joyce van Panhuis-Maas

Cuba, fotografie Hans van der Pol

Dierenarts on call, fotografie Trevor Simpson

Adworkx, fotografie Koen Verjans

Mannen Mongolië, fotografie Ton Wolswijk

Gast in de klas
Ook dat was een mooie bijeenkomst! Nadat op 5 februari de opening van de expositie en de boekpresentatie als een heel fijn feestje voelde was het nu de beurt aan de ‘achtstegroepers’ van de Bontebrugschool. Kleinzoon Teun had aan meester Robert verteld dat zijn opa een mooi boek had gemaakt over twee bijzondere mannen. Meester Robsert werd door het enthousiasme van Teun geprikkeld en vroeg me om op school iets over het boek te komen vertellen. Afgelopen vrijdag was het zover. In de klas met een 25 tal leerlingen begon ik met de vraag wie van de leerlingen thuis een TV hadden. Natuurlijk gingen alle vingers de lucht in. Dan de ontkennende vraag naar een radio. Warempel bij één meisje hadden ze geen radio thuis. Ja, wel een wekkerradio en ze luisterden thuis via de TV naar de radio. Dus toch. Het antwoord op de vraag naar telefoon (vast of mobiel) laat zich niet moeilijk raden. Op mijn vraag of ze zich konden voorstellen dat er mensen zijn die geen (spel)computer, TV, radio of telefoon hadden, was er enkel ongeloof in hun blikken. En toen de portretten van Pieter en WillyPeter via de powerpoint. ‘Catch the pupils’! En zo ging het verder; mijn oude stiel van vraag en antwoord, het spel van verwondering en bewondering. Ik vond het heerlijk. Maar niet alleen ik. Toen na een uur de meester vroeg of er nog een allerlaatste vraag was, stak een meisje haar vinger op. Het was geen vraag. Ze wendde zich tot mij en zei dat normaal na een minuut of 20 de klas het al niet meer volgde maar dat nu iedereen tot het laatste moment geweldig meedeed. Toen meester Robert aan de klas vroeg waarom dat zo was, kregen Pieter en WillyPeter als twee bijzondere mensen heel veel van de credits. Maar zij niet alleen. Een mens komt niets te kort als er af een aai over de bol of iets dergelijks is. En ook Teun was best trots op zijn opa vertelde hij me later.
Pieter met zijn luit. Een tweedehansje waarop hij elke ochtend wat tokkelt in zijn rondgang op het erf. “Wat is tokkelen” vroeg een meisje aan me. “Het is zomaar wat muziek maken met de duim of andere vingers over de snaren”, antwoordde ik. “En daarmee een beetje gelukkig zijn”, vervolgde ik. “Gelukkig met het kleine beetje muziek vanuit je hart.”

Kijk eens
op de website van topic [de verzameling kranten] als je ‘lid van Topic bent’ en anders maar even snel [not legal] hieronder
lezen!

Mark
Zuckerberg kan niets tegen mij beginnen

VLAMING
BOUWT LEGALE WEBSITE DIE JE HELE FACEBOOKPROFIEL TE GRABBEL GOOIT.

Checken
welke foto’s je lief heeft geliket op Facebook? Op zoek naar de gênantste
beelden van politici? Controleren wie alle vrijgezellen in je buurt zijn? Met
‘Stalkscan.com’, de nieuwe tool van Vlaming Inti De Ceukelaire, haal je –
helemaal legaal – de grootste stalker in jezelf naar boven. “Zuckerberg
kan niets tegen mij beginnen.”Het principe is simpel. Té simpel eigenlijk.
Wie op Stalkscan.com iemands profiel invoert – dat van jezelf, je lief, je ex
of zelfs politici of bekende Vlamingen – krijgt onmiddellijk een hele waslijst
aan mogelijkheden. Foto’s zien waarin die persoon getagd is – ook al is die
niet eens je vriend op het sociale netwerk? Dat kan. Statussen bekijken, tot ver
in het verleden? Ook mogelijk. Likes, reacties op foto’s van anderen, plaatsen
waar je bent geweest, noem maar op. “En het meest ‘creepy’ van allemaal:
ook foto’s, filmpjes of statussen die je eerder verborgen had op je tijdslijn
omdat je niet wilde dat anderen die te zien kregen, zijn in een handomdraai te
bekijken. Zelfs geheime groepen waar je lid van bent, worden zomaar zichtbaar
voor iedereen”, vertelt ethisch hacker Inti De Ceukelaire. “Ik vond
bijvoorbeeld grappige foto’s van politici nog van voor ze bekend waren. Beelden
die ze wellicht al lang verborgen hadden.”

Lief
controleren

Helemaal
leuk wordt het als je de extra filters inzet. Wie nog snel op zoek wil naar een
date kan een kant en klaar lijstje met Facebookprofielen van pakweg alle single
mannen onder de 30 te pakken krijgen. “Facebook is gewoon een datingsite,
wie heeft nog Tinder nodig?”, zegt Inti. En jaloerse vriendinnen die hun
lief willen controleren, kunnen nagaan welke foto’s van vrijgezelle vrouwen die
de afgelopen maand heeft geliket. “Of je kan perfect zien waar je ex,
waarmee je bijvoorbeeld al lang niet meer bevriend bent, overal
uithangt.”Noem Stalkscan.com gerust een dashboard voor stalkers, want dat
is het echt. Slechte bedoelingen heeft De Ceukelaire allerminst. Integendeel.
“Ik wil aantonen hoe gemakkelijk het is om aan de hand van data dingen te
achterhalen. Mensen staan er niet bij stil hoeveel info ze met één muisklik
online te grabbel gooien.”De ethische hacker – die onlangs nog wereldwijd
de media haalde door een oude tweet van Donald Trump te kraken – baseert zich
voor zijn website op Graph Search. Da’s een tool die Facebook in 2013
aanvankelijk voor iedereen lanceerde, maar snel inperkte omwille van
privacyproblemen. “Nu blijkt dat die functie nooit verwijderd werd, maar
goed verstopt zit. Mijn tool genereert voor elke situatie de juiste link en
stuurt de gebruikers vervolgens door naar het juiste verborgen stukje Facebook.
En dat is perfect legaal, Mark Zuckerberg kan niets tegen mij ondernemen.”

Slechte
bedoelingen

Voor wie er
écht zeker van wil zijn dat zijn profiel op slot en grendel zit voor mensen met
slechte bedoelingen, is er maar één oplossing: verwijderen wat het daglicht
niet mag zien. “De optie ‘verbergen op tijdlijn’ aanklikken bij een foto,
is niet voldoende. Je moet hem ook echt verwijderen. Verwijder ook je tag in
een foto of vraag aan anderen om foute foto’s van jou te wissen. En zet je
vriendenlijst op privé, ook dat helpt.”

Staatssecretaris
voor Privacy Philippe De Backer (Open Vld) vraagt een onderzoek bij de
privacycommissie naar aanleiding van stalkscan.com. “Facebook moet
informatie die gebruikers afschermen ook écht beschermen. Nu beslissen zij in
de plaats van hun gebruikers. Nochtans is ‘geïnformeerde toestemming’ een
belangrijk principe in de nieuwe Europese wetgeving. Ik wil een onderzoek om na
te gaan of Facebook de wet volgt en de gegevens van haar gebruikers wel
voldoende beschermt.”

Facebook
zelf ontkent zaken te delen die tot de privacy van gebruikers hoort. “De
genoemde website verwijst alleen door naar Facebooks bestaande pagina met
zoekresultaten. Zoals met elke zoektocht op Facebook kan je alleen content zien
waarvan mensen hebben gekozen om dit met jou te delen. We bieden daarvoor een
aantal tools aan die mensen zelf de controle geven over wat ze met wie delen.
Zo kan je bijvoorbeeld een publiek selecteren voor elke post en eerdere
berichten beperken tot je vrienden. Daarnaast bieden we informatie aan zoals de
Privacy Check Up en de campagne ‘Denk na voor je deelt'”, klinkt het bij een
Facebook-woordvoerder.

De
schijnwereld neemt de echte wereld zo langzamerhand over. Orwell 1984 of iets
dergelijks. De wereld op zijn kop lijkt me.
Vooruit DEUR SLUITEN dan maar!
foto
peter van tuijl [deur sluiten in Graauw, 2016]

op naarhet filmpje over HUIS & HABITAT in de uitzending UIT van 2 februari 2017. Het tijdstip waarop het project start in de uitzending is na 16 minuten. Voor als je kijkt, veel plezier.

Enkele weken gelden is er een filmpje opgenomen door Omroep Gelderland over de naderende expositie HUIS en HABITAT. Het zes minuten durende filmpje wordt donderdag 2 februari uitgezonden op TV Gelderland om 17.20 uur en vervolgens steeds elke 20 minuten na het hele uur. Ik ben ook benieuwd wat het is geworden. In dit filmpje ook even een beeld van Jonah Falke, een multitalent uit Amsterdam/Bontebrug.

jonah falke, schilder, musicus en schrijver in zijn atelier in Bontebrug.

nine-eleven 2016 the day after

NO COMMENT

De foto maakte ik [zonder voorbedachte rade] op 24 augustus j.l.
The world is still sleeping!

Boek over HUNTENKUNST 2016 is gereed en ligt bij de drukker van BLURB.
In het boek zijn de portretten opgenomen van ruim 200 kunstenaars. Voor wie al even wil kijken:klik hier

Aanstaande donderdag is het zover. Yes or No, that is the question. En het houdt niet enkel de Engelsen bezig. Simon heeft zijn eigen Brexit. Ik ontmoet hem aan de boulevard in Vlissingen. Met zijn eenvoudige HP 5 Mb, -waar vind je ze nog-, turend in de richting van de zee. “Hoi, ik ben Peter; wat fotografeer je”? “Zeemeeuwen, op dit moment ben ik gek op vogels en bloemen.” Ik vertel hem dat ik meer met de mensenfotografie heb. Hij lacht zijn lach waardoor zijn enigszins afgesleten wat gelige tanden ontbloot worden. Zijn rimpelig leerachtig gezicht verraadt het buiten leven en het Rod Steward-achtig stemgeluid wellicht zijn rook en drankgewoonten. Zowel zijn saffie als het blikje bier bevestigen mijn indruk. Maar wat is waarheid, zo blijkt als Simon me vertelt dat hij stik zenuwachtig is en daarom zijn eerste biertje weer drinkt sinds jaren. “Ik moet naar een verjaarfeestje, maar dat is niks voor mij. Laat mij maar lekker in mijn eentje langs de kust foto’s maken. Of, een bezoekje aan het graf van mijn moeder, daar voel ik mee meer op mijn gemak. Laatst heb ik op ‘vlissingengekiekt’ nog een mooie foto gepost van de bloemen die ik op mijn moeders graf heb gezet.” Op mijn vraag of hij een ‘echte’ vlissingenaar is vertelt Simon dat hij met zijn ouders is geëmigreerd vanuit Engeland toen hij 15 was. Hij woonde iets ten Noorden van Dover. “Na een jaar of vijf ben ik teruggegaan. Het wilde leven in én de wilde vaart. De zee trekt, daar voel ik me thuis. Hoe ruiger hoe beter wat mij betreft. Als het hier stormt kun je me vinden bij de Kazematten; daar kan het dan flink spoken. Ik ben daarna nog een keer op een neer geweest; een jaar of 7 naar Nederland en toen weer 5 jaar in Engeland. Op dit moment ben ik hier alweer 13 jaar en Vlissingen is helemaal mijn stad. Hier ga ik niet meer weg. Ik hou van deze stad;l het is voor mij de beste plek die er is.” De donkere lucht vanuit het Westen belooft niet veel goeds en na de eerste druppels nemen we afscheid. “Misschien tot volgende week”, zeg ik. “Okay, see you”
Een Brexit wel of niet, Simon blijft hier aan wal, dat is duidelijk!