Het bestuur van de Bibliotheek Galerie Zelhem heeft de vrienden van de galerie en de vaste bezoekers een bericht gestuurd over de expositie die vanwege de coronacrisis nu niet doorgaat en verplaatst is naar de maanden oktober en november.
“Zaterdag 28 maart zou de opening zijn van de tentoonstelling “Zo te zien,…zo gezien” met fantastische foto’s, “straatbeelden” en prachtige beelden. Vanwege de coronamaatregelen hebben we dit helaas moeten annuleren. Het goede nieuws is dat er gelukkig een verplaatsing mogelijk is geworden naar later dit jaar. Nu wordt de opening van deze tentoonstelling gepland op 3 oktober 2020. Om u niet zonder enige vorm van beeldende kunst het weekend in te laten gaan, bieden wij u een kleine digitale expositie aan van de kunstenaars die u anders live zou hebben ontmoet. Het zijn 6 fotowerken, van elke fotograaf 2 werken , Patrick Cambien, Cis Luttikhuis, en Peter van Tuijl en daarbij 2 beeldhouwwerken van Frank Letterie.Voor deze digitale mini opening hebben wij de kunstenaars gevraagd voor u een bijpassende kleine toelichting te schrijven. Het is geweldig dat de exposanten op deze manier willen meewerken. Wij wensen u een mooie digitale opening toe en van harte een goede gezondheid voor nu en later!”
Er hoeft weinig uitleg bij…
Ze spelt hem duidelijk de les, jong geleerd, oud gedaan, denk ik zo !
Voor mij een grappig moment, dat ik heel snel heb kunnen vastleggen…
Het werk van Leandro Erlich bestaat uit een ondiepe vijver met een bodem in glas.
Daaronder bevindt zich een ruimte, die gewoon door de bezoekers te betreden is.
Veel Japanse vrouwen tooien zich al wandelend in hun typische, zeer mooie kledij.
De combinatie van een buitenzicht op de vijver, gericht op het water, resulteerde in dit beeld.
Voor mij is het een “ gebalde “ Japan-impressie…
Voor deze expositie heb ik een selectie gemaakt uit mijn straatfoto’s van 2018 en 2019. Ik heb steeds twee foto’s gekozen die een ‘combinatie’ vormen en in de galerie samen op één paneel worden gepresenteerd. In mijn straatfotografie is de werkelijkheid het uitgangspunt. Ik hou van mensen en menselijke activiteit. Maar juist door de situatie, het kader waarbinnen ik het geheel plaats en het momentum dat ik kies wil ik iets uit die werkelijkheid tonen dat verder gaat dan uitsluitend de afbeelding. Mijn interesse zit met name in het verhaal, -de story-, die ik wil verbeelden. Juist om de mentale werkelijkheid te versterken heb ik voor deze expositie gekozen voor steeds twee foto’s. Soms zijn het beelden die contrasteren, een andere keer hebben ze juiste een verdiepende of bevestigende betekenis in het ‘verhaal’.
De foto’s zijn vaak op heel verschillende plaatsen en momenten gemaakt. De foto van het lachende jongentje met zijn 1000-pieces puzzel bijvoorbeeld maakte ik in 2018 in Arles tijdens het grote Fotofestival aldaar. De energie spat ervan af en het letterlijke lichtvoetige moment maakt dat hij de zwaartekracht welhaast trotseert. Zijn gulle uitbundige lach naar mij of u als beschouwer maakt ons deelgenoot van zijn plezier. In schril contrast daarmee staat de foto van het Belgische echtpaar in Oostende (2019). In een Escherachtige omgeving staan ze bijna hulpeloos met de rolstoel voor de trap. Alle andere barrières in de foto maken dat ze zich opgesloten moeten voelen en de enige uitweg die er feitelijk lijkt te zijn is voor hen onneembaar. De twee foto’s noem ik ‘movement I en II’. Je zou kunnen denken dat ze gaan over letterlijke beweging. Maar evengoed kun je je voorstellen dat het gaat om bewegingsonvrijheid en zelfs een interpretatie die van doen heeft met levensfases – van jong tot oud- kan zich opdringen. Het verhaal van de beschouwer is wat mij betreft de eigen werkelijkheid. Een werkelijkheid die een eigen leven kan gaan leiden; een verbeelding kan worden door kader en momentum van de situatie.