# 26 CLAUDINE DOURY
Wim Poland, fotovriend, vroeg me vorige week of ik het werk van Claudine Doury kende. Wim denkt misschien dat ik iedereen ken, wat natuurlijk niet zo is. “Kijk maar eens”, zo stelde hij voor. Inmiddels heb ik al menig uurtje op haar website doorgebracht en allerlei publicaties die aan haar fotografie zijn besteed gelezen. Wat dat betreft hoef ik er eigenlijk geen blog over te maken. Haar naam googelen is voldoende voor iedereen en brengt je waarschijnlijk in dezelfde stemming als waarin ik geraakte.
In elke foto lijkt melancholie en verstilling te zitten. Het lijkt de werkelijkheid en is tegelijkertijd zo dromerig dat er een andere wereld lijkt op te doemen, een binnenwereld. Ze roept naar mijn idee vragen op over relaties, tussen mensen, tussen natuur en mens en raakt met haar fotografie de grenzen aan intimiteit en puurheid.
Een van haar laatste series is Sasha. In deze nieuwe serie volgt zij haar dochter in de overgang van kindertijd naar jong volwassene. Zelf zegt ze dat niet de feitelijkheid is wat ze in beeld wil brengen, maar juist het verborgen gezicht van deze fase, waarin innerlijkheid, stiltes en kwetsbaarheid zichtbaar worden.
Aanvankelijk werkte ze in zwart-wit. In haar huidige series zijn het licht en de gematigde en weinige kleurtinten belangrijke beeldmiddelen om de kalmte en stilte in de beelden te creëren. Ook haar andere series zijn zeer de moeite waard om bekeken te worden. Dus op naar haar website! O, ja en met dank aan Wim Poland natuurlijk! Ook op zijn website is het prettig kijken.
Claudine Doury is sinds 1991 lid van het bureau Vu. Voordat ze fotograaf werd, was ze fotoredacteur bij het bureau Gamma, daarna bij het bureau Contact in New York en Libération, het Parijse dagblad.
Haar fotografisch werk over mensen en hun dagelijks leven heeft haar de hoofdprijzen opgeleverd van de Niépce-prijs (2004), de Leica Oscar Barnack-prijs (1999) tot de Prijs Marc Ladreit de Lacharrière – Académie des Beaux-Arts in 2017. Ze heeft inmiddels vijf boeken gepubliceerd: o.a. Peuples de Sibérie (het eerste boek in 1999) en het laatste Amour (2019). En natuurlijk Sasha (2011), het boek waar je nu al gauw een bedrag van pakweg 300 dollar moet neertellen.
Haar projecten worden vaak op grote schaal geëxposeerd en behoren tot belangrijke museale en particuliere collecties. In de zomer van het afgelopen jaar (2022) was ze als fotograaf/docent op het mondiale en prestigieuze fotofestival in Arles aanwezig.