Eric Kim, beeldend kunstenaar, fotograaf, straatfotograaf, blogger, ….. schreef in een van zijn laatste nieuwsbrieven over de foto’s uit zijn archief die hem verrassen en steeds opnieuw blijven verrassen. Kennelijk zijn er ‘eigen’ foto’s die je blijven verrassen en waarvan je blijft houden. Zijn het je beste foto’s ? Die vraag roept al meteen een andere vraag bij me op. Wat betekent beste in relatie tot je eigen archief. Een atleet kan wellicht ‘zijn/haar beste prestatie ooit’ zo benoemen, misschien wel uit een lijst van records plukken. De meest waardevolle prestatie is mogelijk een heel andere. Wellicht die eerste sprong na een maandenlange revalidatie van een ernstige knieblessure.
Op dit moment geef ik voor de zoveelste keer een cursus over jureren van foto’s. Gelukkig leren de deelnemers, en ik ook steeds opnieuw, dat er harde criteria zijn waarop je kunt beoordelen. Harde criteria die bijna altijd te maken hebben met WAT en HOE er gefotografeerd is. Bij het onderwerp of thema laten we ons vaak leiden door het bekende, het doorleefde portret, het angstige jongetje in de nabijheid van een grote roofvogel of de fraaie aangelegde paleistuin. Soms zien we parallellen met foto’s die in ons geheugen gegrift staan.
Zoals het ‘napalm-meisje’ -Kim Phuc- uit de vroegere Vietnamoorlog (World Press 1972), de meer recente foto over een Russisch homoseksueel stel tijdens een intiem moment (WP 2014) of de omhelzing van de verpleegster met de oudere vrouw ten tijde van corona (WP 2021).
Overigens werden de twee laatstgenoemde foto’s gemaakt door één fotograaf namelijk de Deen Mads Nissen. Is de maatschappelijke en nieuwswaarde bij een ‘wedstrijd als World Press’ vaak leidend, heel anders is het bij fotowedstrijden van bijvoorbeeld de Fotobond.
Vrijetijdsfotografen die fotograferen wat ze leuk vinden. Soms bijna op het professionele af, vaak als een fijne hobby of als herinneringsfotografie.
Foto’s worden in wedstrijden beoordeeld op de betekenis die ze voor anderen hebben, met name voor de juryleden dus. Het gaat dan niet over de foto waarvan jij als maker het meest houdt, of het meest mee hebt, of het meest waardevolle voor jou weergeeft van een bepaalde situatie of moment. De betekenis wordt ook ontleend hoe jij de foto hebt vormgegeven. Zijn de afdrukken scherp (of juist onscherp), is er goed gekeken naar het licht en het verloop in kleur- of zwart-witcontrasten. En natuurlijk de compositie, daar zijn in vroegere tijden -en nog steeds- boeken van vol geschreven. Op veel foto’s kun je deze ‘harde criteria’ als jurylid toepassen.
Maar er zijn ook foto’s waarvoor die vlieger niet opgaat. Ik noem dat de ‘binnen’ foto’s. Foto’s die geen onderwerp bezitten, althans niet als zodanig herkenbaar. Vaak abstracte foto’s waar kleur en vorm de overhand lijken te hebben. Foto’s die meer schilderij zijn dan een afbeelding of verbeelding van de werkelijkheid. Foto’s die volgens onze Zuiderburen privaat zijn, en dan bedoelen ze niet de naakte figuurstudie. Foto’s die voor de maker een betekenis hebben, die een bepaalde stemming of gevoel weergeven, die meer zeggen over het innerlijk van iemand dan over het ‘uiterlijk van de wereld’. Daarmee wil ik geenszins zeggen dat foto’s ‘die ergens over gaan’ niet te maken hebben met het innerlijk van de fotograaf noch van de beschouwer van zo’n foto. We worden beroerd of geraakt door wat we zien, we maken onze eigen voorstelling en we denken (en voelen) er ‘het onze’ van (bij). Het WAT en het HOE leidt ons daarin, het geeft houvast in de interpretatie en de waardering, van willekeurige beschouwer, fotoanalist of jurylid. Bij de ‘binnen’ foto’s ligt dat vaak een stuk minder eenvoudig. Een ‘binnen’ foto wordt niet gemaakt vanuit een formalistisch standpunt, het wordt niet gemaakt vanwege de esthetiek of de techniek. Het wordt zelfs niet gemaakt om een verwijzing te maken naar de wereld als zodanig. Vaak beschouwen we dergelijke foto’s door een verbinding te maken, een voorstelling, met het ons bekende. “Ik zie er wel een gezicht in of een landschap, of is het misschien het universum.”
Een ‘binnen’ foto is niet het synoniem van een abstract beeld. Nee, het is de creatie, de vertaling, van het innerlijke tot een nieuw en persoonlijk beeld. In hoeverre dat communiceert, bij het grotendeels ontbreken van een fotografisch uitgangspunt, is bijna geen vraag meer, eerder een open deur. Zijn ‘de wetten’ van een jurering nog wel aan de orde. Is het jureren van dergelijke foto’s überhaupt nog wel zinvol. Een persoonlijke ‘binnen’ foto is het optima forma van (wat in Nederland genoemd wordt) ‘Miksang’. Diana Bokje spreekt in haar boek van Maken tot Raken [paperback, 192 pagina’s Diana Bokje, ISBN 9789463562164 | 2021 uitgever van Duuren Media] over Mindful fotograferen als het fotograferen zonder filters. Filters die in de fotografie gangbaar zijn en die (be)oordelend zijn zoals: dit is artistiek onderwerp, alles is al gefotografeerd, het hoofdonderwerp hoort in het midden te staan, deze kleur is afwijkend, dit is een afbeelding, …..
Ongetwijfeld zijn de ‘binnen’ foto’s die ik bedoel, los van welk filter dan ook gefotografeerd. Jury’s kijken zonder twijfel met kennis van zaken, maar zeker ook met fotografische filters als het feitelijke houvast (in casu de criteria). Daar waar fotografische filters niet aan de orde zijn en vervangen worden door persoonlijke filters, verliest de jurykeizer zijn recht. De criteria op grond waarvan het beeld beoordeeld kan worden, hebben afgedaan. Dergelijke foto’s moeten in de boezem blijven van degene die ze creëert, hooguit gedeeld worden met intimi of met ter wille zijnde fotografische vrienden die zich nader met de persoonlijke weg van de auteur willen verhouden.
De stelling zou kunnen zijn dat fotografen van ‘binnen’ foto’s niet verleid moeten worden tot het insturen voor fotowedstrijden of anders gesteld ‘binnen’ foto’s moeten worden uitgesloten van deelname aan fotowedstrijden.
Hoeveel foto’s heb jij? Foto’s waarvan je blijft houden en die je blijven verrassen!
Deze blog heb ik geschreven naar aanleiding van een brief van Rosemary, een bevriende fotografe, die persoonlijke (‘binnen’) foto’s maakt en in een landelijke wedstrijd van de Fotobond met haar twee foto’s op de laatste en de voorlaatste plaats eindigde. Met dank aan haar voor het beschikbaar stellen van enkele foto’s [met titel] voor deze blog.