Fotograaf Eli Craven (geb. 1979) is een kunstenaar die ik tegekwam afgelopen jaar (2024) op UNSEEN, Amsterdam. Niet letterlijk, maar zijn werk. In eerste instantie had ik het idee van een fotograaf die alleen fotografie niet voldoende boeiend vond. Toch lieten de beelden me niet los. Is het meer dan alleen interessantdoenerij? Dat moet wel, als je op de gerespecteerde galeriebeurs Unseen terecht komt.
Lang hoef je niet te googelen of je komt naast zijn website tal van publicaties tegen. En zoals bijna altijd … alles heeft met het persoonlijke achter de fotograaf te maken. Zo ook bij Craven. Hij groeide op in een omgeving waar weinig mocht en veel was verboden. Bepaalde tijdschriften, films en tv-programma’s werden niet bekeken en onderwerpen zoals dood en seksualiteit waren taboe. Daardoor moest hij tijdens zijn jeugd en vooral in zijn puberteit door het lezen en bekijken van allerlei ‘handleidingen’, foto’s, (zelfhulp)boeken en ‘ongevaarlijke’ dagtelevisie antwoorden zien te vinden op vragen die hem bezig hielden. Vragen over verlangen, seksualiteit, liefde en de dood.
Dat verklaart naar mijn idee niet alles, maar geeft wel richting aan zijn sculptuur-foto-kunst. De platte foto heeft inhoud, die deels aan het oog ontrokken wordt. Je wilt vinden wat verborgen is. Daarmee wordt de alledaagse foto een statement van verborgenheid. Tegelijkertijd wil je als beschouwer het (meestal) drie-dimensionale beeld snappen en je gaat het onzichtbare in je hoofd transformeren zodat het totaal weer een bepaalde betekenis krijgt. Een nieuwe werkelijkheid die je zelf gaat invullen. Je maakt een persoonlijk beeld. Kijk als je wilt op zijn website wat je het werk met jou doet…
In het museale magazine MUSÉE (zeer de moeite waard om de website te bezoeken) lees ik over het werk van Eli Craven:
De werken bevinden zich tussen het beeld en het object en proberen de representatie te verbinden met een vorm van realiteit. De interesse van de kunstenaar ligt in de alomtegenwoordige en alledaagse beelden van familieportretten, zelfhulpboeken en handleidingen, die bij nadere beschouwing verwijzen naar een scala aan menselijke angsten en emoties. Het onderzoek begint met het kijken en verzamelen en gaat vervolgens over in een kritisch onderzoek naar het beeld en de relatie ervan met ideologieën van seksualiteit, verlangen en de dood.