Insta is helemaal ‘hot’, bovendien ontmoet je alle vrienden over de hele wereld en is het een prachtige kans om je werk te delen met anderen en te laten zien wat je bezig houdt. En in de aanbeveling van destijds las ik ook nog eens dat Instagram elke dag nog flink aan het groeien was.
Nu zoveel jaar later met in totaal 100 post/foto’s vind ik het genoeg. Het is niet zozeer het element tijd. Ja, vroeger was ik er wel dagelijks even mee bezig en na de honderdtal vol gemaakt te hebben besloot ik minder tijd aan INSTA te besteden. Af en toe keek ik nog wel wat mijn ‘vrienden, all over the world’ me wilde laten zien en zag tegelijkertijd ook een hoop onzin voorbijkomen van de influencers die allerlei belangrijke zaken (lees nepnieuws of onzin) te melden hadden.
Om het over het gevaar van social media te hebben is niet cool, hip of modern. Echter ik hoor – onder andere op scholen, maar ook elders in onze samenleving – de waarschuwende geluiden. De slogan ‘de wereld wordt er fantastisch door en idereen is ongelukkig’ lijkt opgeld te doen. Niet iedereen is ongelukkig. Kijk maar naar de grote dure jongens die nog groter en machtiger (én rijker) willen worden door zich (tijdelijk) te scharen naast de nieuwe wereldheerser. Althans zo beschouwt hij zichzelf en in een klucht of dramatisch toneelspel mag hij dat zijn. Daar mag en kan het leugen de waarheid regeren. In de echte werreld lijkt me het nauwelijks iets bij te dragen aan een fantastsiche en vooral rechtvaardige wereld die we zouden moeten nastreven.
Het meisje hierboven, een van de foto’s die op mijn insta-account stond heeft de kriebels zo te zien. Ik kreeg al eerder de kriebels van Facebook, daar ben ik al een tijdje van af, nu ook maar een einde gemaakt aan het Instagram account. Beschouw de laatste ontwikkelingen naar het willen hebben van macht en nog meer macht van enkele ‘oligarchen’ maar als mijn spreekwoordelijke druppel. Meta is me te giga geworden en lijkt te streven naar het allesomvattende.
Wel met dank aan mijn bekende en onbekende vrienden die duimpjes, klappende handjes en hartjes bij een van mijn foto’s hebben gezet. En zeker ook dank aan al die fotografen die prachtige beelden hebben gepost waar ik met veel plezier naar gekeken heb. Dat moet ik dus wel allemaal missen: de keerzijde van de befaamde medaille. Wellicht komen we elkaar ergans anders tegen, net zoals Astrid, die Jurgen ontmoette in een Hambergse Kneipe.
