Misschien denk je dat ik ze niet allemaal meer op een rijtje heb staan met deze titel. Niets is minder waar. Overigens heb ik het niet bedacht maar Maurice Hermans. En tot vorige week kende ik die niet. Ik werd erop gewezen door fotograaf/bloglezer/fotovriend Jan Moes die hem gesproken heeft op UNSEEN. Zijn korte introductie maakte me nieuwsgierig en ik vroeg Jan of hij een (zogenamde externe) blog wilde schrijven. En ja, lees hier verder…
En met dank aan Jan Moes. Kijk ook eens op zijn website, je wordt niet teleurgesteld is mijn overtuiging.
Waar een bezoek aan UNSEEN voor velen start bij de presentaties van de fotogalleries in De Gashouder, begint die van mij steevast bij de Bookmarket. In de Bookmarket is een grote verzameling van internationale bookpublishers te zien. Ik richt mij dan vooral op de publishers die v.w.b. de boekontwerpen vernieuwend zijn.
Zo werd mijn aandacht dit jaar getrokken door de stand van BUY MY DARLINGS, deze Publisher is bekend van het werk van o.a. Martijn van de Griendt.
Ik kwam daar in gesprek met Maurice Hermans over zijn boek OO OO AA. (ONONTKOOMBAAR zonder klinkers, die als het ware een kreet vormen).
‘De grijsaard moet de zwartharige niet begraven’, luidt het gezegde. Wanneer er sprake is van onaanvaardbaar verlies, in het geval van de dood of zelfmoord van een jong kind, blijven de achterblijvers achter met grote vragen.
Maurice verloor op 8-jarige leeftijd zijn moeder aan suïcide en 5 jaar geleden overleed zijn toen 12-jarige zoon aan een hersenbloeding.
Met rauwe en emotionele foto’s van het gezin, het leven van zijn zoon en foto’s van zijn moeder, neemt Maurice je op een zeer indringende en persoonlijke manier mee in de verwerking van het verlies binnen het gezin. Hoe het verlies van zijn zoon het verlies van zijn moeder opnieuw tot leven bracht.
Naast de foto’s bestaat het boek uit teksten over verlies door schrijver Anton Dautzenberg en 340 WhatsApp berichten van vrienden en familie.
In het boek geeft Maurice je een intieme inkijk in het onaanvaardbare verlies van zowel zijn moeder als zijn zoon.
Maurice vertelt mij dat het boek mede is gemaakt om een opening te geven om verlies van dierbaren gemakkelijk te maken. Het maken van het boek heeft 4 jaar in beslag genomen.
De katernen in het boek zijn uitklapbaar, waardoor de verhaallijnen van het boek in elkaar opgaan, geheel in overeenstemming met wat Maurice wil vertellen, het verdriet en verlies van zijn moeder en zoon.
Het boek is een poëtische en confronterende fotografische reis door rouw en verlies die een aanzet kan geven tot verwerking.
BLOG GESCHREVEN DOOR JAN MOES