De New Yorkse fotograaf Gillian Laub onderzoekt de politieke verdeeldheid in Amerika door de lens van haar eigen familie. Dat is niet de enige serie waarmee ze in de afgelopen jaren furore maakte. Ze onderzoekt allerlei (politieke) conficten waarin ze de culturele identiteit van verschillende mensen en groepen blootlegt. In het boek Family Matters geeft ze een beeld van de Amerikaanse samenleving die zowel gekweld als hoopvol aanvoelt.
# 34 Gillian Laub
Ben gerust, ik ga geen politiek getinte blog schrijven. Ik heb het boek van Laub in bestelling en afgelopen week realiseerde ik me dat de strijd die zich in Amerika voordoet zich weliswaar heel specifiek richt op de kopstukken Trump en Biden (nu Harris), maar dat het een soort van afspiegeling is van de politieke en electorale strijd die zich in heel veel landen afspeelt. Het vraagt moed of wellicht onverschilligheid om de verdeeldheid van de wereld in beeld brengen door je familie, onder andere je ouders en grootouders, daarvoor als uitgangspunt te nemen.
Corona heeft ons geleerd dat heit niet eenvoudige is om binnen één familie fundamenteel van mening te verschillen over zaken die onbespreekbaar lijken te zijn. Zoiets geldt volgens mij ook voor de strijd Trump-Biden (Harris) binnen één familie. Laub zegt hierover: “Dit familieproject is een verkenning van de tegenstrijdige gevoelens die ik heb over waar ik vandaan kom – waaronder mensen van wie ik hou en die ik koester, maar met wie ik, onlangs in een verdeeld Amerika, ook enorm heb geworsteld.” Die worsteling zie je wel terug in haar fotowerk (denk ik) maar er klinkt ook een zeker humor, misschien zelfs banaliteit, in door. Dat maakt het weer een stuk lichter, misschien ook wel voor haar en haar familie. Met humor (zie een van mijn vorige blogs) kun je heel bespreekbaar maken.
Het is verrassend dat ze in haar oeuvre zoveel verschillende kwesties aanpakt, van religie, oorlog, liefde, transgenders tot aan de tienermeisjes in een klein achterafdorpje in Amerikaanse Zuiden. Dat doet ze in een beeldtaal die documentair gericht is én door typologische portretreeksen (o.a. in de series over nonnen en ‘overlevers’). Wat mij betreft speelt licht en kleur een belangrijke rol in de beeldmiddelen die ze inzet. Enfin, kijk zelf maar eens naar haar verschillende series.