Zijn naam -Theo- met telefoonnummer stond al meer dan een jaar in mijn notitie-app. Op 31 mei kwam ik Theo tegen bij de Aldi. Hij had een vernuftige rolstoel die gekoppeld kon worden aan een scootmobiel waardoor hij snel in het verkeer was én wendbaar in de ‘kleine ruimte’. Ik sprak Theo aan vanwege zijn fraaie gezichtstattoos en al snel raakten we in een levendig gesprek over lichaamsversiering én zelfs over tattoos als lichaamskunst als uiting van de ziel. Meer dan tien jaar geleden liep ik tattooloos allerlei conventies af om mensen mét tattoos te fotograferen. Het is eigenlijk wel vreemd als je als kleinburgerlijk mannetje juist het extreme in beeld wilt brengen. Voor mij een drijfveer om de eigen keuze van het individu te tonen, het niet-gewone in beeld te brengen. Verhalen via beelden maken waarin de mens, juist die mens, groter wordt. Dat soort overwegingen kwamen ook weer naar boven bij de ontmoeting met Theo en ik vroeg of ik hem een keer mocht fotograferen. ‘Dat mag en kan’ was zijn antwoord en zo belandde zijn 06-nummer in mijn digitaal notitieboekje. Corona was de spelbreker om in de maanden die volgden een afspraak te maken. Gisteren wilde ik hem bellen. Mijn jongste kleinkind zit samen met een kleinkind van Theo op de basisschool. Onder de noemer, ‘je kunt nooit weten’ appte ik mijn schoondochter of ze wist of er misschien iets bijzonders met Theo was. Even later belde ze dat Theo gestorven was aan de gevolgen van corona, nog geen twee maanden geleden en een paar weken nadat zijn vrouw, ook door corona, gestorven was. De aantekening in mijn notitie-app is met één vingerbeweging verwijderd maar de impact veel groter. Immens voor de familie natuurlijk, maar ook ik heb gisteren de rest van de dag vaak aan de situatie gedacht en ook vandaag laat het me niet los, ondanks dat ik Theo slechts ‘een paar minuten kende’. Een vaccinatie, een paar maanden eerder, had alles zo anders kunnen doen zijn. Ik hoop dat er de komende periode geen vreemde varianten het leven zien en iedereen met wat extra prikken zomer én winter -en daarna- veilig het leven kunnen blijven vieren.
