Afgelopen week zocht ik Jonah weer eens op. Het was al te lang geleden dat ik hem gezien had. Hij woont nu tijdelijk in een dijkhuisje tussen de Maas en de Waal in, een oppas dijkhuisje. Er is ook een oppas kat en Jonah’s vriendin is er ook, althans ’s avonds. Dat huisje kwam goed uit, vertelde Jonah me. “Ik kan hier fijn werken aan mijn tweede boek. Er zijn wel kippen maar verder zie je niemand. De andere dijkhuisjes, nou ja dijkhuizen, zijn meer voor het weekend of de zomer. Het boek vordert al aardig; het is voor ongeveer tweede derde deel klaar. Maar ik heb het al helemaal in mijn hoofd. dat was bij het vorige boek BONTEBRUG nog niet zo.”
Hoe kom je de dag door, vroeg ik hem. “Eerst zwaai ik mijn vriendin uit en dan ga ik mijn dagelijkse column schrijven. Na een uurtje begin ik aan mijn boek en werk dan tot een uur of drie.” Elke week verschijnt er van Jonah een blog bij Lebowski en één in het dagblad de Gelderlander.
Waarover het boek gaat, geeft Jonah nog niet prijs. Eerder heeft hij het weleens gehad over vluchtelingen maar ik heb de indruk dat hij daar wat vanaf is. Het speelt zich in Arnhem én in Frankfurt zo weet hij me te vertellen. Nou ja, ik wacht maar af tot het boek verschijnt. Lebowski brengt zijn tweede boek in juni uit.
O ja, als je één van zijn blogs, Maria, wilt lezen klik dan hier. Het ‘spel’ van Maria, de kat, de liefde en de dood.
Maria 16-11-2017
Vlak na terugkomst op het platteland bedreven mijn geliefde en ik de liefde op het aanrechtblad. Het was buiten weer om binnen te blijven. We deden het dan ook om de kou of eenzaamheid te verdrijven, denk ik, waarom anders?
Nadien kwam de kat des huizes de keuken in. Had hij buiten voor het kattenluik geluisterd en op zijn beurt gewacht? Het beest was erg aanhalig en leek de eenzaamheid minder te koesteren dan ik vermoedde. Door eenzaamheid schijnen mensen zo’n vijf jaar eerder te sterven. Wellicht geldt dit ook voor katten. Al aaiend hielden we de dood op afstand.
