BLOG VAN PETER VAN TUIJL

Gisteren een aantal foto’s van Stephanie Sinclair in de Volkskrant. Kindbruiden, meisjes van nog geen tien uitgehuwelijkt aan mannen van 40 jaar of ouder. Dit meisje is 8 jaar, haar man is meer dan 40! Het gezicht van het meisje zegt me genoeg. Er gebeuren onbegrijpelijke dingen in de wereld. We maken ons terecht druk om pedofielen die het niet laten bij kijken alleen. Kinderen uithuwelijken mag ook niet maar in die cultuur moet het kennelijk kunnen. Eén van mijn kleinzonen wordt morgen acht. Hij speelt met Lego, kan al redelijk lezen, met de tafel van 9 heeft hij nog wat moeite, spelen kan hij als de beste met zijn vriendjes. Hij heeft ook een vriendinnetje, zegt hij. Waar hij later mee gaat trouwen. Heerlijk die jongen, kan lekker dromen, dat gun ik hem van harte. Mijn oudste kleindochter is net 14 jaar, 3 Havo maar nog een kind. Ze kwebbelt over van alles en nog wat met haar vriendinnen. Een vriendje heeft ze volgens mij nog niet. Over trouwen maakt ze zich geen zorgen, hoeft ook niet, komt wel. De meeste kinderen zijn gelukkig gelukkig. Was dat overal maar zo. Kijk naar de gezichten op deze foto en je weet dat Stephanie Sinclair een verschrikkelijk drama in beeld brengt. Hulde aan haar, die het lef heeft om dit soort dingen aan de kaak te stellen. Was Lewis Hine de fotograaf die door zijn foto’s van kinderarbeid bewerkstelligde dat kinderarbeid verboden werd, laat Sinclair de fotografe zijn die dit soort tenhemelschreiende zaken laat verbieden. Dat niet alleen mijn kleinkinderen gelukkig worden.

Uitnodiging

‘Free Space’ voor
Oostgelders Fotografen Collectief

Van 4 november tot en met 2 december exposeren acht
fotografen van het OFC in het Hengelose CREA, Centrum voor Kunsteducatie en Hengelose
Balletschool. Het collectief bestaat uit een twaalftal professioneel werkende
fotografen, die elk de wereld belichten vanuit hun eigen fotografische
invalshoek. Voor de een zijn dat bewerkte beelden met een kunstzinnige
uitstraling, een ander maakt een documentaire reportages en weer een ander
verbeeldt de werkelijkheid met gelaagde beelden. Juist in de grote
expositieruimte van Crea komt de fotografische identiteit, in het vrije werk
van elk, prachtig tot zijn recht.

De expositie wordt geopend op zondag 4
november om 14.30 uur door Diana Bokje, hoofdredacteur van Fotografie. Deze
middag wordt de muzikale omlijsting
verzorgd door Veerle Krajenbrink
en haar twee muzikale vrienden. De deelnemende
fotografen zijn tijdens de opening aanwezig en verwelkomen u graag om hun werk
nader toe te lichten.

De exposanten die
ook buiten de regio aan de weg timmeren en waarvan enkele fotografen
internationale bekendheid genieten zijn Marion Bauhuis uit Aalten, Joop Koopmanschap uit Groenlo,
Ellen Sessink uit Ulft, Dinie Wikkerink uit Bredevoort, Jan Krajenbrink uit
Eibergen, Peter van Tuijl uit Ulft, Lawrence Mooij uit Lichtenvoorde en Stan
Kerlen uit Hengelo.

[foto peter van tuijl]

CREA, Centrum voor Kunsteducatie, Esrein 9-11, 7553 CX Hengelo

4 november t/m 2 december 2012. Geopend: maandag t/m vrijdag van 09.00 tot 21.00 uur. Zondag,s van 13.30 tot 16.30 uur.

Contactpersoon OFC: Stan Kerlen, telefoon 074-2662757, e-mail:
info@stankerlen.net

Slenteren door de straten van Berlijn, even buiten het centrum, op weg naar een demonstratie. Het weer was slecht, hevige regen en wind. Wellicht de reden dat de demonstranten verstek lieten gaan. Aan de thematiek kan het toch niet gelegen hebben; een anti-racisme demonstratie. Maar dat allemaal terzijde, althans voor dit stukje in de blog. Als een magneet werden we, enkele mede-berlijngangers en ik, aangetrokken door een zwarte pui met een enkel paars biesje. Daarbinnen aan de wand uitgehangen rollen fotopapier; een man, een vrouw, enkele personen verenigd, ja zelfs een hele groep. Een galerie dus. Nou niet helemaal, een fotograaf en een galerie tegelijk. Nou ja, fotograaf. Mensen die naar deze studio gaan, laten zich portretteren. Niet door de fotograaf, ze doen het zelf. De studio/galerie draagt de naam IMAGO 1TO1. De professionele fotograaf Annegret Kohlmayer is aanwezig om te zorgen dat er technisch een perfecte foto wordt gemaakt. Ze zorgt met name voor het licht en natuurlijk voor het proces van ontwikkelen, stoppen, fixeren en drogen. Voor de jonkies, dat was het analoge proces in de donkere kamer [doka].

Degene die in de studio plaats neemt, maakt zelf de foto. Er is een beperkt scherptediepte, slechts een kleine twintig centimeter. Aan de andere zijde van de studio is de analoge donkere kamer. De foto wordt gemaakt op een positief materiaal van Ilford. Ilford maakt speciaal voor IMAGO 1TO1 rollen papier die geen nablichting nodig hebben en toch direct na de ontwikkeling een positief beeld opleveren. Baryt en PE-papier wel te verstaan van 62 cm breed. De uiteindelijke foto is 2 meter hoog en iedereen staat er op zoals hij of zij is. Volledig op schaal, volledig op maat. Het is de grootste camera ter wereld die je hier in Berlijn vindt en ook nog analoog. Je maakt je eigen foto want het moment van de opname bepaal je letterlijk zelf. De camera/doka is ontwikkeld door de heer Kraus uit Munchen. Zijn dochter Susanna Kraus, actrice van beroep, heeft de studio met camera/doka overgenomen en in Berlijn gevestigd. Ik snap wel dat juist zij, als actrice deze studio/doka ‘runt”. Jezelf in IMAGO 1TO1 vereeuwigeb betekent dat je eigenlijk producer en acteur in één bent. Je schept je eigen werkelijkheid. Jij maakt de klik met jezelf, één op één. En dan ook nog in ware grootte, één op één. Als je in Berlijn bent, moet je echt een kijkje gaan nemen, misschien zelfs wel op de foto gaan. In de Prinzenstrasse 85D. Doen!

Susanna Kraus, eigenaar van IMAGO 1TO1 met op de achtergrond een deel van de foto die ze eerder van zich zelf heeft gemaakt in de studio/doka.

… en natuurlijk kon ik het niet laten om ook mezelf in de studio te vereeuwigen. Weliswaar niet één op één maar gewoon met mijn kleinbeeldcamera, digitaal nog wel. Eigenlijk vloeken in de kerk in deze majestueuze omgeving. De spiegels zijn ervoor dat degene die een foto van zichzelf gaat maken, zich goed vanuit alle posities kan bekijken om zo ook de goede stand, houding en mimiek te bepalen alvorens je de knop indrukt. Elke foto is een unicaat en kan niet opnieuw worden gedaan. Er hangt een aardig prijskaartje aan. Voor 340 euro heb je er een kunstwerk bij!.

Het was hartje zomer maar nog niet zomers warm in Avignon. Ik dwaalde door het lommerrijk steegje met een smal riviertje, voortkabbelend zoals het hele leven aldaar. Jean Marie samen met zijn trouwe viervoeter aan zijn zijde, prachtige trui vanwege het nog frisse weer. De zonnestralen verbleekte enkele plekjes op zijn gezicht en de kuif van zijn poedel. Hij mist een kootje van zijn ringvinger, even verder zie ik een jonge vrouw, zwanger. De sfeer is er een van romantiek en rust. Het leven vindt haar weg gelijk het riviertje dat het rad van de watermolen nauwelijks laat draaien. De tijd staat stil, de jongen speelt met een zelfgemaakt zwaard. Ik ruik de straat, het is als een paradijs waar de jachtigheid van alledag heeft plaatsgemaakt. Waarvoor eigenlijk, vraag ik me af. Zij zijn het die de sfeer in de straat zo laten zijn. Ik prijs me gelukkig, hier de straatfotograaf te zijn.

Vandaag vertel ik iets van mijn voorliefde voor de straatfotografie, het documenteren van het leven van alledag, eenvoudig en soms complex. Ik geef een workshop voor Fotoclub Noordoostpolder. Ik hoop dat de leden er iets van opsteken en ook een beetje door het straatvirus worden besmet, zonder dat er een spuit tegen tetanus voor nodig is.

Een bekend liedje van Hans de Booy. “Laat je vrouw het maar niet horen”.

Het is natuurlijk niet echt waar. Het zou ook niet kunnen. Houden van iedereen, van de helft van de mensheid. Toch oefenen vrouwen een onweerstaanbare aantrekkingskracht op de andere helft van de wereldbevolking uit. De schuld van God. Nou ja schuld. We mogen er blij om zijn, toch. Wat was de wereld zonder de rib van Adam. Zonder vrouwen is de wereld niks. Bestond alleen in de fantasie van mannen. Mooie vrouwen, getekende vrouwen, vrouwen met sproeten of een Vogue-snoetje. Fotografisch val ik op veel vrouwen. Vandaag op de openingspagina van mijn website.

Vandaag het bestelde boek THE NEW YORK TIMES MAGAZINE PHOTOGRAPHS opgehaald. Heeft heel wat voeten in de aarde gehad. In maart zag ik het liggen in New York. Maar ja, was toch al gauw een kilo of 5 papier. Kon in de koffer er niet meer bij en in de handbagage leek me geen optie. Thuis in april besteld bij Amazon, krijg ik van mijn vrouw voor mijn verjaardag. Na 6 weken nog niet in huis. Oei stom, vergissing of verschrijving in de postcode. Bij Amazon deden ze niet moeilijk, vrijwel meteen geld terug. In juli, na de zomervakantie opnieuw, nu met de goede adressering. Na 8 weken, de uiterste shipping en deliverydate al lang voorbij, nog geen boek. Opnieuw met Amazon contact. Nu was er bij hen iets fout gegaan. Meteen refund the money. Niet moeilijk doen. Nu maar bij de plaatselijke boekwinkel geboekt en na 5 dagen is het er al. Wat een boek. Het gewicht niet aan het papier waard, dan zouden er gouden biesjes aan moeten zitten maar de foto’s, prachtig gedrukt, zijn de prijs zeker waard. Een verlaat verjaardagscadeautje, dubbel en dik blij met de inhoud! En met de groeten van Amazon, die weten wat service is, vind ik.

foto door Rineke Dijkstra van actrice Cate Blanchett.

Bezig zijnde met de afwerking van de reportagefoto’s over Valencia realiseerde ik me dat de wereldberoemde architect CALATRAVA de voorbeelden in overvloed om zich heen heeft. Ondanks dat blijven het knappe staaltjes van architectuur. Wel geldverslindend en Valencia is feitelijk bankroet, maar ja dat komt misschien ook wel door andere zaken.

Vandaag het fotoblad IN BEELD in de bus bij alle leden van de Fotobond. Jubilerende clubs, bondsfotowedstrijd met romantisch beeld van Yvonne Voeten (goud en hoogste score), fantastische foto’s door manipulatie, Truus Wijnen in Latent Talent en Ingrid Canter Cremers met VCFS kinderen in podiumplaats. En niet te vergeten het bespreken van een drietal foto’s door bondsmentor Frans Grommen uit Limburg. Kijken en lezen dus.

foto van Yvonne Voeten met de hoogste score in de Bondsfotowedstrijd 2012

foto Gijs van Gent

Mijn fotovriend was zondag ook op de expositie en maakte een fotoimpressie. Rens, mijn kleinzoon en zijn broer Teun waren ook druk in de weer om opa met echte kunst te ondersteunen. Thuis elk een echt schilderij gemaakt. Teun houdt van de realiteit en schilderde een staand portret van zijn zusje Sam en Rens een echte abstractie, met lijnen en lege vlakken. Hij heeft geen weet van Mondriaan, dus dat is het niet. Tijdens de expositie kregen ze het ook nog voor elkaar de kunstwerken aan de man (of de vrouw) te brengen. ’s Maandags, tussen de middag eten ze bij ons een boterhammetje en met enig trots wisten ze te vertellen dat de opbrengst (vijf euro vijftig) geheel aan extra dominostenen besteed zal worden. Een rage. Misschien worden ze wel kunstenaar, alhoewel misschien is de handelsgeest groter dan de kunstzinnige. Och maakt me ook niet uit.

Vanavond een mentoraatsavond bij de HAFV [Hengelo]. Een actieve groep fotografen die fraai én persoonlijk werk maken. Het is alweer de vijfde avond en er volgt er nog eentje waarop we met elkaar kijken naar het werk dat geëxposeerd zal worden eind van dit jaar in het centrum voor kunst en educatie CREA.

Deze foto is van Arjan Littooij die hij onder andere liet zien op de derde avond van het mentoraat. Zijn opdracht voor het mentoraat was: maak zowel het bedachte, gecomponeerde beeld als het feitelijke stadslandschap en probeer bij beide uitwerkingen een surrealistische karakter in de foto te leggen. Het zijn wonderlijke foto’s die ik tot nu toe heb mogen zien. Ook de feitelijke stadslandschappen weet Arjan een surrealistische draai te geven. Heel knap. Ben benieuwd wat hij vanavond weer laat zien.

FOTO NATIONAAL is gisteren geopend in galerie FOTO 21 te Bredevoort door Pieter Herngreen, algemeen bestuurslid van de Fotobond en Daan van der Vliet voorzitter van de Afdeling Gelderrland Zuid. FOTO NATIONAAL geeft een beeld van de top van de Nederlandse vrijetijdsfotografie. De expositie is samengesteld door een drietal professionals uit de fotowereld:Martine Stig, Adriaan Monshouwer en Han Schoonhoven. De twintig fotografen zijn elk vertegenwoordigd met een kleine portfolio van 5 foto’s. Foto’s die een samenhang vertonen. Veel van de series zijn verhalend of verbeelden een bepaald idee waarbij sterker naar de vorm gekeken is. Het portfolio van Helga Blanke viel me extra op vanwege het associatieve karakter. Een expositie, zeer de moeite waard te gaan bekijken. Bovendien is Bredvoort een aardig stadje en staat bekend als boekenstad van het Oosten. De galerie is zaterdag (11.00-17.00) en zondag (13.00-17.00) geopend en vindt u aan ‘Zand 21 te Bredevoort.

Volgende week komt de eerste dichtbundel van KIRA WUCK uit. De presentatie van finse meisjes door uitgeverij Podium vindt plaats in Amsterdam.

Kira Wuck (1978) is half Fins, half Indonesisch en groeide op in Amsterdam. Ze won in 2012 het Nederlands Kampioenschap Poetryslam en maakte indruk op vele festivals. finse meisjes is haar debuut.

Tijdens ‘de nacht van de poëzie’ in Bredevoort las ze een aantal van haar gedichten voor. Ze maakte op mij (en vele anderen) een grote indruk. Haar gedichten hebben voor mij enerzijds iets heel gewoons, heel dagelijks maar tegelijkertijd brengt ze de lezer of luisteraar in verwarring door tegendraadse surrealistische sprongen in haar gedicht. Er ontstaan beelden die werkelijkheid en vervreemding met elkaar verbinden. Daarin ervaar ik veel wat volgens mij ook in de fotografie gebeurt. Na afloop van haar voorlees sessie vroeg ik of ik een portret van haar mocht maken. Dat was oké en in dit portret heb ik geprobeerd de twee werelden in haar gedichten met elkaar te verbinden, juist in het portret van de dichter. Later stuurde ik het portret naar haar toe en nu prijkt het als auteursportret op haar eerste bundel. Heerlijk toch!

Compulsion is bij Foam te zien van 31 augustus tot 14 oktober 2012. Naast een selectie van kleurenfoto’s uit de serie wordt in de tentoonstelling ook La Petite Mort gepresenteerd, de nieuwe korte film van de kunstenares, met daarbij behorende stills.

Compulsion is geïnspireerd op de fotografie van Weegee en Enrique Metinides, en door films als Metropolisen Un Chien Andalou, en bevestigt de sterk cinematografische esthetica van Prager. In tegenstelling tot bij eerdere series als Week-end (2010) andThe Big Valley (2008), blijven de personages in deze nieuwe serie anoniem en op een afstand. Prager onderzoekt de complexiteit van observatie binnen een samenleving die wordt overspoeld door dwangmatige toeschouwers, en levert een bijdrage aan het terugkerend discours in de fotografie: ‘betekenis’ als afgeleide van veelvuldig toekijken.

foto peter van tuijl

Gisteren na de vergadering van de Taakgroep Opleiding en Sprekers (Fotobond) nog even doorgereisd naar Amsterdam o.a. voor het bezoeken van Foam. Maar ik kan het niet laten: kijken en fotograferen. Tussen deze twee foto’s nog vele andere gemaakt maar ook genoten van de verschillende exposities in FOAM.

Erik Kessels, dé conservator van het Nederlandse geheugen door foto’s van allerlei pluimage te verzamelen én te publiceren pakte in FOAM uit met het Nederlandse fotoalbum.

Portretten, hoelahoepende vaders, de poes van Toos en de poes van de buurman en nog veel meer in enkele zalen maken indruk. Niet zozeer door de fotokwaliteit maar door de geschiedenis die door deze herinneringsfotografie zichtbaar wordt. Te weinig realiseren we ons misschien dat naast de geschiedschrijving over de wereld fotografie met name het medium is dat onze persoonlijke geschiedenis schrijft. Nu 40 jaar later weet ik nog hoe mijn eerste dochter er uitzag als peuter en later als kleuter. De hoelahoepende vader, of was het toch al een opa, wil ik u niet onthouden.

De jonge Belgische fotografe Bieke Depoorter [1986] is toegelaten tot het illustere gezelschap van Magnum fotografen. Zij begint als een soort junior maar zal ongetwijfeld binnen één of twee jaar ‘member’ worden. Wie nog nooit van Bieke heeft gehoord moet zich eigenlijk schamen. Maar dat kan goed gemaakt worden door haar website te bezoeken!