Ik ben geen kunstenaar; ik ben fotograaf

Op mijn slenterweek door Arles, de eerste volle week van juli tijdens de opening van het fotofestival, trof ik per toeval deze situatie aan.

Een heer op leeftijd, met nog een flinke wilde kuif poserend voor een grote vooroorlogse platencamera met twee fotografen. Vast studenten of jonge beroeps die het weekje Arles aangrepen om in het fraaie ochtendlicht (want dat licht is echt Arles-licht) een aantal portretten te maken. Op de achtergrond een ‘homeless person’; verder geen pottenkijkers. Om de hoek stond een soort iglo in de schaduw van het kerkje; de natte donkere kamer. Het ging er super serieus aan toe. Nadat de twee fotografen de plaat in de tent hadden ontwikkeld bleek al snel wie de leiding had. De wat oudere heer was de meester en model tegelijkertijd. Ik stelde me voor en vertelde dat ik uit Nederland kwam en vroeg of ze aan een opdracht of zoiets werkte. Nee gewoon omdat het leuk is om in Arles te fotograferen; heerlijke temperatuur, mooie plekjes. Liefhebbers pur sang dus. Een jong paartje sloot zich aan en de jongeman zei dat hij het wel heel kunstig vond wat ze deden. Hij betitelde de heer als kunstenaar. Waarop deze belerend doch uiterst vriendelijk reageerde met de woorden “ik ben geen kunstenaar, ik ben fotograaf”. Hij vervolgde dat hij in de meest dramatische omstandigheden had gefotografeerd, verschillende keren (4x) door World Press was uitverkoren, en dat hij er trots op was iets van de wereld te hebben laten zien aan anderen die niet in de gelegenheid waren om daar te zijn. Zijn naam zei me op dat moment niets (shame) maar nadat ik later via wat googelen kennis had gemaakt met het uitgebreide oeuvre begreep ik zijn uitspraak voor meer dan 100%. Overigens wil dat volgens mij niet zeggen dat er geen kunstenaars zijn onder fotografen. In hoeverre journalistieke fotografie, documentaire fotografie of oorlogsfotografie opgenomen in de wereld van musea en galleries tot kunst verheven moet worden was Don McCullin (1935) heel absoluut. Niet dus! Voor als je meer wilt weten over Don McCullin klik hier.
Tenslotte heb ik me toch ook even verstaan met de man op de achtergrond. Ook hij was bereid om voor mijn lens te poseren; in zijn volle glorie. Twee mooie mannen, ieder met een eigen leven.