Categorie: fotografie

Pieter en Williepeter leven in vrijheid, zo noemen ze zelf hun bestaan als kluizenaars dicht bij de natuur. In maart vorig jaar ontmoette ik Pieter voor het eerst. Kunstenaar, opgeleid in de midden jaren zestig aan de kunstacademie in Arnhem en altijd op de boerderij van zijn ouders gewoond. Sinds het overlijden van hen, moeder overleed als laatste in 1989, woont Pieter daar alleen. Alleen met een Stoffeltje en Snuffeltje zijn poezen. Ik weet zeker dat hij meer kattenvoerblikjes koopt dan schnitzels voor hemzelf. De tuin om de boerderij is verwilderd en tegelijkertijd een eerlijke tuin. Daardoor is hij, ondanks de katten, voor allerlei vogels en andere beesten, waaronder ratten en muizen, een geliefde plek. Williepeter leeft in de natuur maar schildert op het erf en in een schuur van Pieter. Ruim elf jaar geleden hebben ze elkaar ontmoet. Het zijn twee vrienden geworden; misschien anders dan wat normaliter onder vriendschap wordt verstaan. Vriendschap zonder verwachtingen of eisen; vriendschap in vrijheid, oprecht en eerlijk.
Sinds maart fotografeer ik Pieter en sinds kort komt Williepeter op de gevoelige plaat. Een paar weken geleden vroeg ik Pieter of ik een boek over hem mocht maken. “Alleen als Williepeter er ook in komt”, was zijn antwoord. Williepeter moet nog een beetje wennen aan mij en de camera. Ik ga er maar vanuit dat het goed komt tussen hem en mij. Pure mannen zijn het en daarover wil ik graag vertellen. Maar het duurt nog wel even voordat het zover is.

Ik heb al eens eerder gewezen op het prachtige digitale magazine. Het januarinummer is uit. Een aanrader om te kijken!

Zojuist uit de verpakking, een kadootje, nou ja ik kan beter spreken van een cadeau(!), van Willem Wernsen! Een magistraal boek! inmiddels het derde boek in successie van Willem. De eerste twee zijn uitverkocht en dit boek gaat helemaal over China: Behind the Great Wall. Prachtig vormgegeven en geweldige fotografie. Echt klasse. Ik ben heel blij met dit prachtige geschenk van Willem. En nog wel een gesigneerd exemplaar. Ga naar zijn website en bestel ook zo’n prachtexemplaar. Je zult er geen spijt van krijgen.
Fotoboek ‘Behind the Great Wall’ Luxe uitgave, hardcover met omslag 192 pagina’s, formaat 30 x 28 cm 175 grote zwart/wit foto’s in duotone en verhalen van Willem Wernsen Talen: Nederlands-Engels, deels Chinees Uitgever “Stichting Willem Wernsen Fotografie” Vormgeving: Hilde Salverda (Kunst & Marketing), Amsterdam.
ISBN/EAN: 978-90-822471-0-7

Op de website van PF (Professionele Fotografie) enkele interessante korte filmpjes met interviews met fotografen die exposeren op BredaPhoto.
Klik op: http://www.pf.nl/overzicht-van-breda-photo-interessante-interviews/
Kijk en luister ze!

De Spaanse fotograaf ALEIX PLADEMUNT heeft een, wat mij betreft interessante, serie gemaakt waarin de ruimtelijkheid in het landschap met een enigszins surrealistische ondertoon wordt gepresenteerd door een ‘eindeloze’ reeks klapstoeltjes waarop wij als toeschouwers plaats kunnen nemen. Om te genieten van het uitzicht? Of de naderende voorstelling? En welke voorstelling zou dat dan wel kunnen zijn? Allemaal vragen en met gemak bedenk je er nog een aantal bij als je deze serie ziet. Voor wie wil kijken klik op deze link!

Als je meer wilt weten (en zien) van verschillende opvattingen of inhoudelijke benaderingen over portretten klik dan op de link van dit magazine. Een voortreffelijk magazine met elke maand prachtig fotowerk en dito artikelen. Ook het augustusnummer is zeer de moeite waard!!

Vandaag mijn expositie in de DRU-Cultuurfabriek ingericht. Vorige week zond ik aan vrienden, kennissen, studenten, familie een herinnering/uitnodiging voor de expo “gelijktijdige ongelijktijdigheid”. Net daarvoor kreeg ik een mail van Piet Post, oud collega, kunstvriend, dichter, beeldhouwer.

Beste Peter,

Gisteren las ik in de Gelderse Post dat jij binnenkort een tentoonstelling in de DRU hebt onder de titel ´Gelijktijdige ongelijktijdigheid´. Het toeval wil dat ik enige maanden geleden een gedicht geschreven heb over hetzelfde onderwerp met nagenoeg dezelfde titel. Ik stuur je hierbij mijn gedicht.

Groet, Piet Post

De gelijktijdigheid van het ongelijktijdige

Een roze vloeistof

in een koffiekopje

oogt vreemd en verdacht,

maar datzelfde roze goedje

in een cocktailglas

ziet er feestelijk uit.

Zo kan lekker eten

heel gevaarlijk zijn

en is alle dagen zat

ook een geregeld leven.

Van iets wat uit de tijd is,

kun je toch gecharmeerd zijn,

bijvoorbeeld van een watertoren

of een Citroën – DS.

Soms heeft het ook iets tragisch,

zoals in het geval van Bob.

Zijn vrienden noemen hem Bobby,

alleen heeft hij geen vrienden.

Toeval, frappant of toch gewoon gelijktijdige ongelijktijdigheid. Wie het weet mag het zeggen.

Voor meer werk van Piet Post zie zijn website!

Dit magazine gratis op je scherm van je laptop, Ipad of PC.
Zeer de moeite waard.

De Jong is hot, althans onder fotografen. Alhoewel, ik sprak vandaag nog een fotograaf die was na de tweede Studio de Jong afgehaakt. Jammer denk ik dan. Ja die tweede was minder, misschien wel een misser. Elke zondagmorgen sta ik een dik halfuurtje eerder op om de gemiste Jong in beeld te krijgen. Afgelopen keer genoten van zowel de Belg die Brussels lof oogstte met zijn absurditeiten als van de oude meester William Klein die ondanks zijn leeftijd nog met verve spreekt over zijn fascinatie die fotografie heet. Vanochtend liep ik Wilfried tegen het lijf, in het zonlicht dat rijkelijk stroomde door de stationshal. Markante kop, scherpe neus, flinke oren. Kan niet missen met ook nog de jas die hij ook altijd aan heeft als Carel van Hees in beeld komt. Klik, de Jong in het licht, en ook nog wat andere passanten. Mooie dag, mooi licht, nog even en het is weer rokjesdag en kunnen de winterbanden er ook weer af.
de Jong in de spotlight
de banaan

double communication

Mijmerend over de appels van Jan en zijn fraaie broeken aan de waslijn werd ik opgeschrikt door een harde knal. Ik keek op en zag een konijn als een haas ervandoor gaan. Rechts ontwaardde ik een stuk of vijftien mannen op een veld, anoniem door het tegenlicht. Het beestje liep slim van ze af in een tempo waarmee elk afstandsrecord, zelfs Olympisch, met gemak zou worden gebroken. Gefascineerd volgde ik hem of haar. De mannen keerden zich van mij af. Een klein beestje op de vlucht voor grote zwarte mannen in tegenlicht. Ze waren te ver weg om een geloofwaardige of boosaardige foto te maken. De geweren zouden nauwelijks als lucifers in de foto te zien zijn. Voor BunnyBunch waren ze van een geweldig kaliber maar gelukkig vluchten loont. Dat geldt niet voor elk konijn, haas of andere soort. Soms kun je niet vluchten, zie je geen kans te ontsnappen aan het speeltje van grote zwarte anonieme mannen. Te vaak geldt dat ook voor de diersoort mens. Vandaag in de Volkskrant een enkelkolom over Syrië, hooguit 10 cm lang. Genoeg is genoeg, straks wat minder vlees in de pan. Alsof dat helpt. Nee dan de boksen en de appels van Jan, ongecompliceerd hangen ze in de zon. Alleen die broeken vertellen al een verhaal. En dat op 131113, om van je geloof af te vallen.
de boksen van Jan

Al gezien op Naardenfotofestival, gisteren te gast bij de extra BMK-bijeenkomst van de Fotobond. Bas Losekoot is de fotograaf die lichtjes op straat plaatst om zijn straattaferelen uit te lichten. Zijn flitsertjes hangt hij aan bomen, lantaarnpalen of toevallige beugeltjes aan de muur. Daardoor ontstaat een enigszins surrealistisch beeld maar bovenal ervoer ik zijn foto’s als geweldig door de momenten waarop alles samenviel. Met andere woorden het spel van licht en schaduw, de positionering van de mensen en de omringende objecten, de expressie in de gezichten, het theatrale, de zuigkracht in de beelden, het klopt allemaal als een bus en helemaal fotografie van deze tijd met kleuren die er toe doen. Inmiddels heeft hij 4 wereldsteden van zijn project gedaan;New York, Sao Paulo, Mumbai en Seoul. Steden die alsmaar groeien en groeien en waarin Bas op zoek is naar de identiteit van mensen in dergelijke groeisteden. Hij stelt zich enkele vragen en vertaalt de ‘antwoorden’ in beelden. Vragen zoals: Wat is letterlijk én figuurlijk nog de persoonlijke ruimte van mensen, hoe individueel en hoe sociaal zijn steden, wat zijn de clashes in de openbare ruimte, ….. ?. Bas Losekoot is een gedreven fotograaf. Zijn inkomsten haalt hij uit zijn professionele werk en dit project financiert hij uit de eigen portemonnee. Een maand trekt hij uit voor een stad. Dwalend van de vroege ochtend tot de late avond, zo’n 500 foto’s per dag, een kleine honderd op één plek. Hij heeft zich voorgenomen 8 wereldsteden te doen en hoopt dat er boeken van uitgegeven gaan worden. De betrokkenheid komt ook helemaal naar voren als je hem hoort spreken. Hij zit er middenin en het verhaal bij de foto’s is dan ook heerlijk om te beluisteren. Voor fotogroepen wil ik Bas aanbevelen als het gaat om een jonge hedendaagse straatfotograaf die heerlijke beelden laat zien en daarover op een overtuigende manier praat. Een aanrader!

Vandaag het boek van Chris Keulen in de bus. Heerlijk de humor met een schurend randje. Chris spaart de Belg, de Duitser, noch de Hollander. We komen er allemaal zodanig vanaf dat een grimas niet misstaat. Een mooi voorbeeld van het werken aan een thema, jarenlang. Ik ben blij met dit boek. Onvervalste Nederlandse Fotografie helemaal Chris Keulen met een knipoog naar Martin Parr.

De een spaart postzegels, de ander sigarenbandjes of punten voor de Jumbo of C1000. ‘Puntensparen’ kan lucratief zijn, postzegels wellicht ook nog wel als je aan in-en verkoop doet. Mogelijk dat dit zelfs voor sigarenbandjes geldt ondanks dat mijn kistje van vroeger bij een of andere verhuizing bij het oud vuil is achtergebleven. Anton spaart ook, of beter hij schrijft geschiedenis. Al jaren schrijft hij dagelijks berichten van teletekst over in zijn dikke spiraalschrift. Hij is inmiddels aan zijn derde map bezig. Hij maakt geen autobiografie maar zijn werk is wel autobiografisch. De fotograaf die documenteert laat zien wat hij/zij belangrijk vindt. Anton doet niet anders; hij toont zijn interesses, de dingen die hem aangaan of na aan het hart liggen via zijn spiraalschrift.
‘vreemdgaan zit in de hersenen’ uit het spiraalschrift van Anton
‘een nieuw verhaal’

Regelmatig ontmoet ik Anton, maak een babbeltje en meestal maak ik wat foto’s. Zo ook gisteren tijdens mijn ‘rondje-Varsselder’. Anton was bezig met de noten te rapen. “Het notenblad houdt het ongedierte weg, ja ja van die dingen” verklaart Anton als hij wijst op de vier kolossale bomen op zijn erf.
Anton is een prater die regelmatig zijn woorden kracht bij zet door “ja ja, van die dingen” te roepen. Daarbij wordt de tweede ja een verlengde ja, zoiets van jaaa. Daarmee overtuigt hij zichzelf het meest van zijn waarheid. Och, krachttermen, versterking van ‘de waarheid’, is ons mensen niet vreemd. Zelfs politici en wetenschappers blijken de waarheid geweld aan te doen en maskeren dat door het hanteren van krachttermen. Maar goed terug naar Antons noten. Van de noten gaat het al snel naar zijn nieuws van de dag en het blijkt dat zijn persoonlijke geschiedschrijving in het spiraalschrift er nog een andere uitingsvorm heeft bijgekregen. Hij verzamelt nu ook, in zijn ogen belangwekkende, krantennieuws. Hij troont ons, mijn vrouw wandelt deze keer ook mijn rondje, mee naar de bovenverdieping van zijn huis, “dat staat toch allemaal leeg, ja ja als je de ruimte maar hebt. Ja ja ik bewaar alles zodat de mensen kunnen zien wat er allemaal aan de hand is in de wereld. Want ge geleuft het toch niet.”
Niet een netjes uitgeknipt krantenartikel maar hele kranten met zwaar montagetape zijn tegen de muren van de leegstaande kamers, hokken en gangen geplakt. Allemaal nieuws vanuit de streek, de Achterhoek. “Ja, ja hedde de gelezen daor in Bredevoort, …………”. Het ene nieuwsfeit volgt het andere op ……… Anton blijft een markante man, die leeft in zijn eigen wereld met een eigen ‘vrije’ nieuwsgaring. Ik maak graag praatjes met hem en werk gestaag door aan mijn fotoverzameling van hem en zijn buurman, zijn broer Jan.
‘de nieuwsfeiten op een rij’

Veel te zien ondanks de titel UNSEEN tijdens de fotofair in Amsterdam. Heb dan ook fragmentarisch rondgekeken. Me vergaapt aan fantastische foto’s van fotografen die ik al wel kende zoals de tweelingen van Anders Petersen.
foto Anders Petersen
Of het nieuwe werk van Christina de Middel. Als je haar (nog) niet kent moet je beslist op haar website kijken. Ze is BOOMING, deze Spaanse!

foto Christina de Middel

De fotografen die ik niet kende en waarvan het werk me op een of andere reden opviel heb ik in mijn aantekenboekje gezet. Dus ik kijk later uitgebreider naar onder andere Koen Hauser, Isabelle Wenzel, Sacha Weidner en Lonneke de Groot.
Een impressie gemaakt die dag. Heerlijk mijn laatste foto van die dag….. een samenloop van omstandigheden.

Voor als je verder wilt kijken ….

Voor de zesde keer heeft het Oost Gelders Fotografen Collectief een buitenexpositie in de historische tuin van Bernardus gemaakt. Geopend tijdens de nacht van de poëzie omdat de foto’s zijn gemaakt op inspiratie van gedichten. Zo hebben we de tachtigers ‘verbeeld, een andere keer waren het de vijftigers en weer een andere keer naar aanleiding van gedichten die in de verzamelbundel van Komrij stonden. Afgelopen jaar was het de overleden volksdichter Willem Wilmink. Voor de uitgave 2013 – 2014 hebben we elkaar vrijgelaten in de keuze van de dichter maar was er wel een centraal thema ‘verlangen’. Ik had de expositie nog niet volledig gezien, enkel fragmenten tijdens de voorbereiding en bij de opening moest ik verstek vanwege vakantie elders. Vanmiddag dus op pad naar Bredevoort. Eerst nog even bij de schitterende locatie van Galerie FOTO 21 die momenteel volledig verbouwd wordt. Het was een mooie locatie voor fotografie maar het wordt nu helemaal top. Een echte ontmoetingsplek met vier expositieruimten plus een geweldig restaurant waarin ook exposities zullen worden gehouden. Medio september is het zover en gaat de ’tent’ open. Ik ben er van overtuigd dat velen de weg naar deze pracht locatie zullen weten te vinden en kunnen genieten van mooi fotowerk en ook nog eens van een aangeklede lunch of koffie plus! Maar goed, de tuin in dus. Heerlijk dwalend tussen het groen verscholen de foto’s die, ondanks de afmetingen van 50×70, in dat grote bos een bescheiden plaats innemen. Misschien ook wel goed dat je je als het ware even een op een met de foto en het gedicht waant. Even niets buiten dat. Joop Koopmanschap die gedichten van Tjitske Jansen heeft uitgekozen. Joop vertelde tijdens een van onze bespreekavonden dat hij contact met haar had gehad en dat ze super enthousiast reageerde. Drie foto’s van een ruimte, enigszins historisch aandoend, met een zekere intimiteit waarin een jonge vrouw figureert. Verdikkeme het is Tjitske. Hij heeft haar sfeervol en in de geest van haar eigen gedichten geportretteerd. Heel veel foto’s van mijn mede OFC-leden ken ik en toch is er steeds naast de herkenning een verrassing. Paul van Hulzen is de architectuur fotograaf bij uitstek. Niet voor niets sleepte hij de hoogste internationale onderscheiding in 2012 weg als architectuurfotograaf. In de tuin hingen drie zeegezichten. Geen architectuur en toch op grote afstand herkende ik het werk al als dat van Paul. De vlakken, de kleuren maken de zeegezichten tot bijna architectonische werken. Het feit dat de fotopanelen ook nog eens met drieën pontificaal naast elkaar maakt het totaal nog sterker. In het midden van de expositie ontmoet ik een vrouw. “Komt u ook naar de foto’s kijken”, spreek ik haar aan. “Nee”, antwoordt ze me, “ik ben hier van de stad”. Ja inderdaad Bredevoort een gat van niks heeft stadsrechten en was een belangrijke garnizoensplaats in de tachtigjarige oorlog. Nu is het ‘de boekenstad’ van Nederland en trekken er het hele jaar door boekenliefhebbers door het stadje op zoek bij de vele antiquariaten en boekhandelaars naar het boek dat nog gemist wordt. Ineke, want zo is haar naam, vertelt me dat ze elke dag wel met haar scootmobiel even een rondgang door de tuin van Bernardus maakt. “er effen uit, de frisse lucht in is goed voor een mens”, zegt ze blijmoedig. Ineke is niet piep maar zeker niet oud, zeker jonger dan ik ben. Ze vertelt me dat ze een jaar of tien geleden geopereerd is aan haar hoofd en dat de operatie niet helemaal goed is gegaan. Ik heb flink moeten revalideren en ook best lang maar nu kan ik bijna alles weer, behalve dan dat ik aan een zijde een verlamming aan been en arm heb. Misschien kan ze de compassie met haar situatie van mijn gezicht aflezen, waardoor ze snel vervolgt: “maar er zijn veel meer dingen die ik wel kan dan niet”. Ze maakt een opgeruimde indruk en vertelt over haar man en kinderen. “Als ik bij mijn zoon ben en weer naar huis ga, maak ik altijd het V-teken. Ik weet ook niet waarom. Vrede hè, vrede is belangrijk in het groot maar ook in het klein.” Ware woorden van Ineke. Was iedereen maar zo. Vrede, begrippen die je vandaag aan de dag niet snel te binnen schieten als je het acht-uur aanzet of de krant openslaat. Ik vraag Ineke of ik een foto van haar mag maken voor één van mijn foto’s in de tuin. Ik vertel haar over de dichteres Kira Wuck, haar jeugd, haar gedichten die afwisselend surrealistische zinnen en situaties combineert met het dagelijkse leven, als een twist. Ik vertel dat ik van Kira een portretfoto heb gemaakt, vorig jaar tijdens de nacht van de poëzie waarin ik geprobeerd heb het dubbele van haar gedichten in de foto tot uitdrukking te brengen. Als je die foto wil zien en de recensie over Kira wil lezen klik dan hier.
Inmiddels zijn we bij de foto aangekomen met het gedicht van Kira Wuck dat me geïnspireerd heeft tot deze foto. Wasdagen was het gedicht. Het naakte onderlijf van een etalagepop, de jurkjes op de hangertjes. Een combinatie die net zo absurdistisch lijkt als de gedichten van Kira Wuck. Ineke poseert, maakt het V-teken voor mij en met de publicatie van deze foto voor ons allemaal. Vrede! Mooi gedaan Ineke.