Categorie: fotografie

Nieuwe serie: voor als je kijken wilt klik hier

Binnen het Oostgelders Fotografen Collectief (OFC) werken we aan een grote buitenexpositie in het Bernarduspark in Bredevoort. We combineren de eerste zin uit boeken met foto‘s. De dertig foto’s met ‘eerste zinnen’ worden in grote Dibond-panelen opgehangen en het geheel is vanaf begin juli te bekijken. Hopelijk (en waarschijnlijk) is het Corona virus dan wel de kop ingedrukt. Bovendien in de buitenlucht hoef je niet echt beducht te zijn.

Ik heb nu een zestal foto’s als voorbereiding. Als je er naar wilt kijken klik dan hier.

the mail ……

Congratulations!

I would like to let you know that you have been selected to be exhibited in Blank Wall Gallery from 24 January until 5 February at the exhibition titled “Cityscapes”.
You have been chosen from many remarkable submissions sent from all over the world (competition was very hard indeed)! 

Best regards,
Maria Toutoudaki
Gallery Director

Ik ben er blij mee!

Bijna aangekomen in de laatste maand van 2019. Nog snel mijn website up-to-date maken. Dat betekent nog enkele series samenstellen met foto’s die in de loop van dit jaar gemaakt zijn. Elk jaar schieten er weer een paar over en als ik geen vaart maak is het in 2020 niet anders.

Deze samenstelling kwam ik per toeval tegen. Twee foto’s op verschillende plaatsen en tijdstippen gemaakt samengevoegd. Ik was vergeten dat ik het totaalbeeld begin 2019 maakte. Mijn vraag is, bent u bij met het oude werk. Of neemt u de raadgeving van (straat)fotograaf Erik Kim aan. Kijk minstens een jaar niet naar je gemaakte (onbewerkte) foto’s. Open dan pas het desbetreffende mapje en kies dan welke beelden je kunnen beroeren.

Does everyone have their own space ?

We weten heel goed hoe het voelt als iemand te dichtbij je staat. Zo iemand staat dan in je persoonlijke ruimte. Maar wat is dat nou eigenlijk, die persoonlijke ruimte? En betekent persoonlijke ruimte dat je niet om je heen kijkt. Of dat je de ander iets van jouw ruimte gunt.

21 november: wereld hallo dag

Begin december heb ik de blog ‘Wat een mens zich zoal kan afvragen’ gepost. Ik fotografeerde een jongeman met een aardig petje, korte broek en in een geinige houding in FOAM. Ondanks dat ik toestemming van hem had (FOAM is een niet openbare ruimte) verknipte ik uiteindelijk de foto zodat de nadruk lag op zijn houding en niet meer op het aardige petje. De essentie naar mijn idee.

Deze foto maakte ik een maandje geleden in Hamburg. Ik zag hem al van ver aankomen en maakte enkele opnamen zowel voor deze foto als erna.

Natuurlijk kun je benieuwd zijn hoe zijn gezicht eruit ziet. Echter in dit geval heeft dat voor mij geen meerwaarde. Waar het mij om gaat is te zien. Tegelijkertijd bespeur ik de laatste tijd een zekere gêne als het gaat om de herkenbaarheid van personen. Wellicht het gevolg van de toegenomen privacy waarop mensen zich steeds vaker op doen voorstaan. Zo was ik afgelopen week (7 t/m 10 november) in Berlijn vanwege de festiviteiten rondom 30 jaar na de val van de muur. Op Alexanderplatz was donderdagavond in de donkerte een lasershow met tal van beelden uit 1989 en daarvoor. Teksten, foto’s en filmepisodes verschenen op de puien van winkels en gebouwen in afmetingen die je niet voor mogelijk houdt. Op het plein ontwaarde ik een groepje pubers. De meisjes droegen verlichte TV-torens als afgietsel van de 380 metershoge toren op het plein zelf. Een mooier contrast met de oude beelden kon ik me niet wensen dacht ik. Dus ik maakte wat foto’s van het groepje met op de achtergrond de laserbeelden. Totdat ze op mij afstormden en vroegen waarom ik hen fotografeerde. Mijn uitleg over het historisch perspectief van toen en nu, mocht niet baten. Ik wiste de foto’s en ging door met andere items. Even later zag ik dat ze elkaar fotografeerden. Facebook zeiden ze op mijn vraag wat ze ermee gingen doen. Privacy kent misschien wel verschillende opvattingen.

30 YEAR AFTER

Foto’s maken is simpel

Foto’s zijn complexe dingen

Deze jongeman liep ik tegen het lijf in het Amsterdamse Fotomuseum FOAM. Ik was met een vriend naar Amsterdam getogen om drie vliegen in een klap te slaan; het Rijks, FOAM en Huis Marseille.

RIJKSMUSEUM

De 12 foto’s van Erwin Olaf met daaromheen zijn gekozen schilderijen in het Rijks. Een kleinschalige expositie, zeker in vergelijking met de grote expo in zowel het Fotomuseum en Gemeentemuseum in Den Haag waar zijn gehele rijke oeuvre te zien was. Toch als Olaf-liefhebber mocht je ook het rijksmuseum niet missen. Het was een hele intieme stille beschouwende ervaring, juist door de keuzes, de toelichting op het werk én de aankleding van de twee exporuimten.

FOAM ALEX PRAGER

Prachtige (levensgrote) foto’s die een surrealistisch karakter hebben door de wijze waarop Alex Prager de werkelijkheid in beeld brengt! Foto’s die eruit zien als filmstills. Ze maakt overigens ook geweldige adembenemende films die ondanks de volle kleuren verwijzen naar de vijftiger jaren. Wat je ziet is beklemmend, niet waar, onheilspellend en de scenes lijken zo uit een Hitchcock-film te komen.

HUIS MARSEILLE DEANA LAWSON

Van de Amerikaanse fotograaf Deana Lawson (Rochester, 1979) hingen prachtige metershoge portretten van mensen in hun dagelijkse omgeving. Huis Marseille gaf aan dat zij geroemd wordt als een van de meest fascinerende fotografen van haar generatie. ‘In haar werk, dat wordt vergeleken met dat van Diane Arbus, Jeff Wall en Carrie Mae Weems, vervaagt Lawson de grens tussen feit en mythe.’ We haalden nog net de trein naar de Achterhoek om voor het donker thuis te komen. Voldaan over wat we allemaal gezien hadden!

Maar nu nog de simpelheid en de complexiteit van een foto!

De jongeman in Foam trok mijn aandacht, in eerste instantie vanwege het hoedje, maar ook de blote behaarde benen sprongen meteen in het oog. “Mag ik een foto van je maken’. dat mocht alhoewel hij nog wel even informeerde naar het waarom. De originaliteit van zijn uitstraling was voldoende als antwoord. ‘Let maar niet op mij, ga maar door met het kijken naar het werk van Alex Prager’, zei ik. Een mooie natuurlijke pose, zowel gezichtsuitdrukking (de mijmering bij het kijken naar de film) als de wijze waarop hij stond (ontspannen, niet geposeerd, zo sta ik!). Thuisgekomen heb ik nog even gekeken of ik deze foto voor de wekelijkse ‘KEEK OP DE WEEK’ zou gaan gebruiken. In photoshop nog wat een andere uitsnede bekeken; iets meer naar voren gehaald. En ondanks dat de stand van de voeten iets grappigs had vond ik juist dat in het onderste deel van de foto wel veel afleiding of onrust was. Afsnijden net onder de verwarmingsbuizen; net nog vervreemdend. Ja, zo kan het ook. De positie van de benen blijft wel oké.

Het is foto die ik wel oké vind. Dit wordt mijn KEEK OP DE WEEK van week 36! Aldus besloten keek ik ook nog even als ik het hoedje (die toch ook heel bepalend voor de persoon is) eraf zou halen. Als ik de persoon anoniem zou maken. En wat blijkt …. daarmee wint de foto voor mij aan kracht. Het gaat in een keer niet meer over die jongeman met dat vreemde hoedje maar om houding van iemand die ergens in een museum kijkt naar, …. ja wat eigenlijk. Deze foto is niet alleen anoniem maar voor mij ook spannend omdat de foto meer een vraag stelt dan een antwoord geeft.

Hoe simpel kan het zijn?

Of toch niet?

Bedford was eens een belangrijke industriestad, ongeveer 60 mijl ten Noorden van Londen gelegen, door de vrachtwagenfabriek en later de Vauxhall personenauto’s. In de laatste twintig jaar heeft het ingeboet aan allure vanwege de sluiting van de fabrieken. In het straatbeeld is die achteruitgang zichtbaar. In de video een selectie van de foto’s die ik in augustus 2018 maakte.

Als je mijn nieuwe boek (nou ja boekje vanwege het A5 formaat) met 230 pagina’s wilt doorbladeren kijk dan op ISSUU.COM
Op Huntenkunst, de internationale kunstbeurs met veel 2D en 3D werk van 24 t/m 26 mei a.s. verkoop ik het boek (hard cover, biotop art paper) voor een speciale HUNTENKUNST-prijs.
Je kunt me daar vinden in stand 19 met fotowerk o.a. Hersenschimmen.

Op de website BEELDEXPOSURE.NL staan weer een aantal nieuwe topserie van vrijetijdsfotografen. Bovendien veel nieuws en inspiratie op de verschillende pages. Breng een bezoekje, volgens mij krijg je er geen spijt van.

Op de site BEELDEXPOSURE.NL weer een aantal nieuwe series van een aantal vrijetijdsfotografen. Zeer de moeite waard om een kijkje te gaan nemen. En als je jouw fotowerk wilt aanbieden; van harte welkom! Voorwaarde voor plaatsing is a) seriematig werk en b) van een goede kwaliteit.

Foto John Moest uit de serie gipsy festival in Sainte Marie sur Mer.

Deze week ben ik vijf dagen te gast in twee ziekenhuizen van de stichting Santiz. Daaronder vallen het Slingeland ziekenhuis in Doetinchem en het Beatrix ziekenhuis in Winterswijk.
Ik maak foto’s die gebruikt worden bij de (uitgebreide) dagelijkse columns van schilder/schrijver/columnist Jonah Falke. Gisteren, maandag was ik bij de afdeling opname van het Slingeland. Vandaag op de longafdeling (de column verschijnt morgen in de Gelderlander) van het Beatrix, woensdag is gynaecologie aan de beurt, donderdag de keuken en de wasstraat. Vrijdag wordt de serie afgesloten met de afdeling palliatieve zorg.

Een spannend project om te doen. Zorgen dat er elke dag een aantal sprekende foto’s bij het artikel van Jonah komen die breed uitgemeten in de krant komen. Vandaag was de foto 5-koloms breed! Daar was ik blij mee.

Selina verpleegkundige in gesprek met Johanna.

Voor als je het artikel van vandaag wilt bekijken/lezen klik dan hier of op de foto.

DE TOP VAN DE VRIJETIJDSFOTOGRAFIE!

Afgelopen zaterdag 25/8/18 heeft een jury bestaande uit professionele fotografen, curatoren en docenten de top van de Nederlandse (-vrijetijds-) fotografie geselecteerd. Maak kennis met de beelden van een aantal van hen op www.beeldexposure.nl

foto uit de serie ‘gelijke genen’ door fotograaf Colette Lukassen.

Tijdens mijn lezingen over straatfotografie beweer ik ten stelligste dat het bij straatfotografie in de eerste plaats gaat over de inhoud. Wat gebeurt er op dat (beslissende) moment, wat is er zo speciaal aan die situatie of wat voor een figuur is de ‘hoofdrolspeler’ in het theater van de werkelijkheid. Ik blijf bij die stelling; nog sterker als je met zorg je compositie probeert samen te stellen, ben je geheid te laat. Dat neemt overigens niet weg dat je als wat meer ervaren straatfotograaf een neus lijkt te krijgen voor hét moment én de compositie. Je denkt er niet meer over na, je doet het bijna op de automatische piloot. Toch achteraf, bij het proces van selecteren en wellicht een beetje bijsnijden, begint opnieuw de vraag in welke vorm je het ‘verhaal’ het best voor het voetlicht kunt brengen. Dus toch compositie ……..

Eric Kim is een jonge fotograaf (1988, San Francisco) die ik niet alleen geweldig hoog acht als het gaat om de (straat)fotografie maar ook om zijn levensmotto en levenswijze. Om met hem nader kennis te maken moet je zeker zijn biografie (bijgewerkt op 25 februari 2017 in Hanoi) lezen.
Hij gelooft in een wereld waar mensen met elkaar delen en zet al zijn producten online zodat iedereen deze kan downloaden en/of verspreiden. Belangeloos, zonder oogmerk van winst of iets dergelijks. Een jonge man met veel idealisme in zijn donder. Bovendien een geweldige kijker wat duidelijk wordt als je zijn vele foto’s bekijkt.

Leuk te vermelden dat Eric Kim de meeste van zijn foto’s maakt met de RICOH GRII. Een cameraatje dat ook regelmatig mijn metgezel op straat is.