Een paar weken kwam ik via LENSCULTURE dit boek tegen. Ik heb het aangeschaft en er geen spijt van, alhoewel sommige mensen -ook fotografen- als ik aan hen het boek laat zien, de opmerking maken ‘er is er geen een die lacht’. Het is de vraag of portretfoto’s ‘in het wild geschoten’ lachende gezichten moeten opleveren. Mijn ervaring is dat je de vreemdeling die je tegenkomt op straat, bij de bakker of in het park de vraag stelt ‘mag ik een foto van je maken’ zijn meest vriendelijke gezicht opzet enje zelfs de meest brede smile toewerpt. Meestal vraag ik om nog een foto te mogen maken waarbij ik vraag om het huis, tuin en keuken gezicht. Het normale gezicht … het gezicht dat iets vertelt over wie je bent anders dan de vriendelijke lacht voor fotograaf en eventueel later de beschouwer van het portret. Ongeveer 10 jaar geleden maakt ik het boek EEN EIGEN GEZICHT.
Een eigen gezicht, zo simpel als wat en iedereen heeft er een …
De jonge STRAATFOTOGRAAF AMY HOROWITZ maakt haar debuut met het fotoboek A Walk in the Park met daarin heel veel portretten van jonge mensen, gefotografeerd in het Wasington Square Park in New York.
Een levendige en intieme verzameling van 166 jongvolwassenen waarmee ze de drempels van identiteit en volwassenheid in New York City verkent. Het boek maakte ze in de afgelopen vijf jaar in twee New Yorkse parken. Ontmoetingen die -wellicht af en toe vluchtig van aard waren- ‘rake portreten’ opleverden. Momenten van zelfexpressie, kwetsbaarheid en menselijke verbinding. Zelf schrijft ze daarover op haar website “Als fotograaf voel ik me aangetrokken tot de verhalen achter de oppervlakte”, zegt Horowitz. “Dit werk gaat over gezien worden en anderen zien – over het stilstaan van de tijd in een moment van wederzijds begrip.”
Kijk op de website van Amy Horowitz, je zult er geen spijt van krijgen! En voor straatfotografen, bekijk zeker ook de serie CANDID. Verwondering én inspiratie in overvloed.