Flarden nog twee weekenden

Begin oktober startte de expo in het Duitse Bocholt. Nederlanders leken niet meer welkom in Duitsland vanwege de besmettingscijfers in ons land. Ik stuurde ook aan alle relaties een nieuwsflits dat ze tot nader orde de expo niet meer konden bezoeken. Na één weekend bleek het loos alarm. Nederlanders waren toch welkom als ze maar niet langer dan 24 uur in Duitsland verbleven, met mondkapje!

Betekende dat we de afgelopen weekenden (vrijdag van twee tot zeven en zaterdag van elf tot drie) gewoon open waren. Ook de komende twee weekenden (vrijdags en zaterdags tot 31 oktober) kunt u de expo nog bezoeken. Wij van het Oostgelders Fotografen Collectief vinden het een schitterende expo. Ook van de inmiddels 230 bezoekers hebben we veel positieve reacties gekregen. Het is op een A-locatie; ARTKADEN op de begane grond in het hart van het winkelcentrum. Het is een grote ruimte en met mondkapje op hebben we nog niemand hoeven laten te wachten. Trouwens door sommige -groot en klein- werden van buiten steelse blikken geworpen op de zelfbeelden van Laura. Het mondkapje als bescherming tegen blote delen van het lichaam, dat dan weer wel.

Steelse blik I -van buiten naar binnen kijken- | © Peter van Tuijl
Steelse blik II -van buiten naar binnen kijken- | © Peter van Tuijl

Overigens de keer dat ik me buiten de gallery begaf, trof mijn ‘cameraoog’ nog enkele onverwachte momenten.

Stumble over a very small umbrella, shopping arcade | © Peter van Tuijl

double blue, shopping arcade | © Peter van Tuijl

Op de expositie heb ik TIJDFLARDEN met een aantal foto’s thematisch uitgewerkt. Voor als je niet (meer) kunt gaan kijken, kijk dan hier.

Tijd is zowel het verleden als de toekomst. Fotografie is het nu, als scheidsvlak én overbrugging van wat was en wordt!

Een flard is voor fotograaf Peter van Tuijl een tijdsmoment dat nauwelijks bestaat. Het is de vraag of tijd als abstract begrip überhaupt te fotograferen is. Tijd is meetbaar vanwege bijvoorbeeld de waarneming van beweging en door het gebruik van meetinstrumenten.
Tijd als een innerlijk gegeven is echter subjectief. Voor een kind is de tijd van een dag een geheel andere dan voor de tachtigjarige. “In mijn hoofd ben ik nog twintig maar mijn echte leeftijd is 54.”
Ik vang een lichtvlek op de muur in een gevangeniscel en leg daarmee een tijdsflard vast, de volheid van het licht in schril contrast met de leegheid van de tijd voor degene die zich daar bevindt. Ik maak het portret van de vrouw, wiens aangezicht verminkt is en gepijnigd wordt. De tijd tot herstel is ‘slechts’ een jaar, voor haar een eeuwigheid.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.